حصو ٽيون: ليوسي جي موت کانپوءِ ٿيندڙ عجيب و غريب واقعا
ليوسي جي ڪفن دفن کان چند ڏينهن پوءِ، مينا هارڪر لنڊن ۾ منهن جي آفيس ۾ آئي.
”ڊاڪٽر سيوارڊ، مهرباني ڪري هيءَ اخبار پڙهو. هن ۾ منهنجي مڙس جوناٿن جي انهن مشاهدن جو تفصيل ڏنل آهي، جيڪي هن ٽرانسواليه ملڪ ۾ ڏٺا. اڄ ته هو چڪرائجي ويو. اسان جيئن ئي ماڻهن سان سٿيل گھٽيءَ مان هلي رهياسون ته اوچتو هن منهنجي ٻانهن پڪڙي رڙ ڪري چيو ته ’هوئي ته اهو نواب آهي، پر هيءُ ته اڃان به وڌيڪ جوان بنجي ويو آهي. اهو ڪيئن ٿي سگھي ٿو!‘ هو هڪ ڊگھي شخص کي تڪي رهيو هو، جنهن جو چهرو ڦڪاڻ مائل هو، چپ ڳاڙها ۽ وار ڪارا هُئا. سندس لباس سڄو ڪارو هو. اوچتو اهو شخص ميڙ ۾ گم ٿي ويو. جوناٿن ڀڻڪندو رهيو ته ’ڇا اهو سچ آهي يا رڳو منهنجو وهم آهي؟ ڇا آئون چريو ته نه ٿي پيو آهيان؟‘ ڊاڪٽر آئون جوناٿن لاءِ فڪر مند آهيان. توهان مضمون پڙهي مونکي ٻڌائي سگھندائو ته ڇا هن جي دماغ تي ڪو اثر ته نه پئجي ويو آهي؟“
”آئون ان کان به وڌيڪ ڪندس.“ مون چيو، ”آئون پروفيسر وئن هيلسنگ جو به رايو حاصل ڪندس، ڇو ته هو مون وٽ اچي رهيو آهي. ڪجھ ڏينهن ڇڏي، مهرباني ڪري جوناٿن کي اسان وٽ وٺي اچجانءِ.“
وئن هيلسنگ چيو هو ته هو ايمسٽرڊم کان، مونکي ڪا اهم ترين خبر ٻڌائڻ لاءِ اچي رهيو آهي. هن اچڻ سان منهنجي سامهون اخبار جو تراشو رکيو، جنهن ۾ رات جو گم ٿيندڙ ٻارن جو احوال ڏنل هو.
”منهنجا دوست! توهان کي ڇا ٿو سمجھ ۾ اچي؟“
”ننڍا چهڪ ته ليوسي جي زخم جهڙا ٿا لڳن.“ مون چيو.
”توهان کي ڇا ٿو لڳي ته اهي زخم ڪنهن هنيا؟“
”منهنجي خيال ۾ ان، جنهن ليوسيءَ کي ماريو هو.“
”اڙي نه منهنجا سنگي! هيءُ به هڪ تمام پر اسرار ۽ خطرناڪ قصو آهي. اهي نشان ته ليوسي خود ٻارن کي هنيا آهن.“
اهو ٻڌي آئون بي اختيار حيراني ۽ ڪاوڙ ۾ ٽپ ڏئي اٿيس ۽ وئن هيلسنگ کي ائين ڏسڻ لڳس، ڄڻ هو ڪو چريو هجي.
”توهان کي مون تي اعتبار نه ايندو، منهنجا دوست! آخرڪار سائنسدان کي بغير ثبوت جي اعتبار ڪيئن ايندو؟ توهان پاڻ ڏسندائو. مون سندس مڱيندي آرٿر کي به چيو آهي ته هو به اسان سان هلي ۽ پنهنجي اکيان انهيءَ الميي جي پڄاڻي پسي، جنهن هن کي بيحال ڪري ڇڏيو آهي.“
ائين آئون، آرٿر ۽ وئن هيلسنگ سان گڏجي قبرستان ويس، جتي ليوسيءَ جي قبر هُئي. وئن هيلسنگ قبر جو در کوليو، هو سڌو ليوسي جي ڪفن وٽ آيو. هن هڪ هڪ ڪري اسڪريو کوليا، جيڪي ڍڪ کي قابو ڪرڻ لاءِ لڳايا ويا هُئا. اندر وري نرم چادر ۾ لاش ويڙهيل هو. هن چادر کي ڪٽڻ شروع ڪيو. آئون پوئتي هٽي بيٺس ته جيئن ڌپ کان بچان، پر اهڙي ڪابه شيءِ نه ٿي. وئن هيلسنگ چادر هٽائي ۽ اسان کي ويجھو اچي ڏسڻ لاءِ چيو.
ليوسي بلڪل تر و تازي پئي لڳي، جھڙي مرڻ واري ڏينهن هُئي. هن جا ڳل گلابي ۽ چپ ڳاڙها هُئا. هن جا ڏند ڊگھا ۽ تيز پئي لڳا.
”ڇا هي مُئل آهي؟“ آرٿر وڏو ساهه کڻي چيو، ”يا هيءَ ڪنهن غلطيءَ ڪري اجايو جيئرو دفن ڪئي ويئي آهي؟“
”هو زنده نه آهي.“ وئن هيلسنگ جوابيو، ”ڏسو هو ساهه نٿي کڻي، جانچي ڏسو. هن جي چمڙي به ٿڌي آهي. پر پوءِ به مُئل ڪانهي. هو ڪامل سڪون نه پئي ماڻي. حقيقت ۾ هوءَ امُئل آهي.“
وئن اسانجي سوالن جا جواب نه ڏنا، ۽ ڪفن جو ڍڪ بند ڪندو رهيو ۽ چيو ته اسان هن ساڻ ساڳي جاءِ تي آڌي رات جو ملون.
آڌي رات جو اسان وري آياسون ۽ ليوسيءَ جو ڪفن کوليوسون. اهو خالي هو. هن مان لاش غائب هو.
”هُوءَ ڪٿي آهي؟ تو ڇا ڪيو آهي پروفيسر.“ آرٿر رڙ ڪئي.
”مون نه“ ون هيلسنگ سختيءَ سان چيو، ”پر هڪ ٻي شيطان طاقت ڪيو آهي، جيڪا اڃان به هن دنيا ۾ هلي چلي پئي. پر خدا جي سهائتا سان اسان هن جو ڪم پورو ڪنداسون. ڏسو مون وٽ اهڙيون شيون آهن، جيڪي شيطاني مخلوقات برداشت نه ڪنديون آهن. ٿوم وارا گل، صليب، چرچ جي قربان گاهه جي پاڪ ٽڪي. ايمسٽرڊم ۾ مون پراڻن ايماني ڪتابن کي پڙهيو آهي، جن کي جديد ذهن وارا وهم سڏين ٿا. انهن ۾ اسان کي وڏڙن جي قديم شيطانن سان جھيڙن ۾ اختياريل سياڻپ جو احوال ملي ٿو.“ هُو پوءِ اسانکي ٻاهر وٺي آيو. قبر جي مهڙ واري حصي ۾ هُن گل نپوڙيا. ۽ در مٿان مقدس ٽڪي جو ڪجھ حصو هڻي ڇڏيو. اسان وڃي قبرن ۾ لڪياسون. صبح ٿيڻ ۾ ڪجھ وقت هو ۽ سفيد پاڇولو قبرستان ۾ اڏامندو آيو. اسان هن سان ملڻ لاءِ اُٿي کڙا ٿياسون. ويجھو اچڻ سان معلوم ٿيو ته هُوءَ سفيد لباس ۾ ملبوس هڪ عورت هُئي. هن پنهنجي مٿي کي هيٺ ڪيو، ڄڻ ته هن ٻار کي چمڻ ٿي چاهيو. وئن هيلسنگ، پنهنجي بتي مٿي ڪري ڇڏي ته هن جي نظر اسان تي پئي. اسان سڃاتو ته اهو چهرو ليوسيءَ جو آهي - پر اهو ڪيترو نه بدليل هو! هن جي دلڪشي ڪراهت ۾ بدلجي ويئي هُئي ۽ هن جي چڱائي برائي ۾ بدليل هُئي. هنن جي چپن تي خون لڳل هو، جيڪو چهري تان لهي هن جي لباس تي ڪري رهيو هو. هن جيئن اسانکي ڏٺو ته هن جون اکيون ڪروڌ ۾ ڀرجي ويون. ان مهل اسان کي احساس ٿيو ته اها ليوسي نه هُئي، جيڪا اسان اڳيان بيٺل هُئي، پر ان جي جاءِ تي ڪا ڏائڻ هُئي، جنهن کي ختم ڪرڻ جڳائي. اوچتو هن ٻار کي ڦٽو ڪيو ۽ مرڪندي آرٿر کي چيائين ”تون اچين وئين، منهنجا مٺا! اڄ ته توکي مٺي ڏيان. اچ منهنجا جاني!“
آرٿر هپنا ٽائيز (بي سڌ بنيل) ٿيل شخص جيان اڳتي وڌيو. پر ان کان اڳ وئن هيلسنگ صليب کڻي اڳتي وڌيو. اها ليوسي جي شڪل واري عورت پوئتي هٽي ويئي. پوءِ پنهنجي مقبري ڏي وٺي ڀڳي. پر دروازي تي هيسجي بيهي رهي. هوءَ اسان کي ڪروڌ ۽ ڪاوڙ مان گھورڻ لڳي. سندس چهرو انهيءَ ڪري عجيب ٿي پيو. هن جي وات ۾ نوڪدار ڏند پاڻ ۾ ڪرٽجڻ لڳا.
”منهنجا دوستو! اوهان ڏٺو؟“ وئن هيلسنگ پر اعتماد نموني چيو.
” مون ڏٺو – مونکي پڪ آهي ته“ آرٿر ڪُرڪندي چيو، ”هيءَ ليوسي ڪانهي!“
”او بيقوف ڇوڪرا!“ وئن هيلسنگ رحمدلانه نموني چيو، ”هي تو لاءِ بيحد ڪڙو وقت آهي، پر آئون واعدو ٿو ڪريان ته جلدي توکي ۽ ليوسيءَ کي سڪون ميسر ٿيندو.“ پوءِ هُو اڳتي وڌي ويو ۽ دروازي تان مقدس ٽڪي هٽائي ڇڏي. اسان حيرت ۽ دهشت ۾ وٺجي وياسون، جڏهن اها عورت ڪوهيڙي ۾ بدلجي، در جي هڪ ڏار مان اندر هلي ويئي. ان بعد پروفيسر فوري طور اهو پاڪ ٽڪي دروازي تي لڳائي ڇڏي.
ٻار جيڪو اڇلايو ويو هو، سو ائين ستل هو، ڄڻ بيهوش ٿيل هجي. مون ٻار کي کنيو ۽ ويجھي پوليس اسٽيشن جي در تي اچي ڇڏيو. آئون جيئن واپس پنهنجي ساٿين سان اچي مليس ته پرهه ڦٽي رهي هُئي. ٻيهر وئن هيلسنگ مقبري ڏي وڌيو. دروازو کولي، پوءِ ڪفن به کوليائين. صبح جي پهرئين ڪرڻي اسان آڏو اها مخلوق پڌري ڪئي، جا خوبصورت ته هُئي، پر اسان لاءِ هاڻ نفرت جوڳي هُئي.
وئن پنهنجي ڊاڪٽري ٿيلهي مان سرجريءَ وارو چاقو ۽ ڳرو مترڪو، ۽ ٽي فوٽ ڊگھو ۽ آخر ۾ مڙيل ڪاٺ وارو تاڪ ڪڍيو. هن سنجيدگيءَ سان ڳالهائڻ شروع ڪيو.
”منهنجا دوستو! جن کي پراڻا ماڻهو”امئل“ چوندا آهن، تن کي اوهان اڄ اکيان ڏٺو. اهو امئل ڏائڻ يا شيطان، ماڻهن جو خون چوسي ٿو. اسانجي ليوسي اهڙي نموني انجام سان ڪيئن دوچار ٿي، سو مون کي ڪافي دير سان سمجھ ۾ آيو آهي، خاص ڪري ان کانپوءِ جڏهن مون ٽرانسلوانيه جي نواب متعلق جوناٿن هارڪر جو احوال پڙهيو آهي. هاڻي مونکي سمجھ ۾ اچي ٿو ته نواب انگلنڊ ۾ جهاز ذريعي آيو. پوءِ هن پنهنجي شڪل ڪاري چمڙي ۾ بدلائي ۽ انهيءَ شڪل ۾، هر رات هن ليوسيءَ جو خون پيتو، جيستائين هو نه مئي- نه نه هيئن ته جيستائين هُوءَ هن وانگيان اَمُئي نه ٿي.“
وئن هيلسنگ ليوسي جي تکي ۽ ڊگھي ڏند ڏي اشارو ڪيو. ”جيڪي هن شيطان جو شڪار ٿي مرن ٿا، سي خود اهڙا شيطان بنجن ٿا ۽ ائين وڌ ۾ وڌ اهڙا قسم پيدا ٿين ٿا. هن اڳ ۾ ئي ڪيترن ٻارن کي زخمي ڪيو آهي ۽ آخر ۾ اهي به هن جھڙا وڃي ٿيندا. تون، آرٿر، به ائين بنجين ها، جيڪر هُوءَ توکي چمي ها. ليڪن اوهان هن شيطان کي واقعي به ماري ڇڏيو ته اهو شيطان پڄاڻي پهچي ٿو. ان بعد اهي ٻار چڱا ڀلا ٿيندا ۽ هنن جي نڙين ۾ لڳل چيهڪ جلدي گم ٿي ويندا. ان بعد هن غريب عورت جو روح ابدي سڪون ۾ اچي ويندو ۽ شيطاني چڪر مان نڪري ويندو.“ وئن هيلسنگ آرٿرتي پاٻوهه مان نظر وجھندي چيو ”ياد رکو ته اها اوهان پاران هن روح تي هڪ عنايت ٿيندي جو کيس شيطان جي چڪر مان ڪڍندائو ۽ جنت ۾ موڪليندائو.“
”آئون هن کي چاهيان ٿو.“ آرٿر چيو ”انهيءَ ڪري اهو منهنجو ئي هٿ هجي، جيڪو کيس آزاد ڪري.“ پوءِ جيئن وئن هيلسنگ چوندو ويو، هو ائين ڪندو رهيو. هن مترڪو پنهنجي ساڄي هٿ ۾ کنيو ۽ کاٻي هٿ ۾ نوڪدار ڪاٺ جو تاڪيو کنيو. هن نوڪدار حصي کي ليوسيءَ جي دل تي رکيو. وئن هيلسنگ وڏي آواز ۾ دعائون پڙهڻ لڳو ۽ آرٿر مترڪو کڻي، پوري زور سان هنيو.
ڪفن اندر پيل شيءِ لڇڻ لڳي ۽ دانهون ڪرڻ لڳي. جڏهن خون نڪري آيو، ته هن وحشي نموني بدن ڀڪوڙيو ۽ ڏند ڪُرٽيا. هن جي دانهن سان مقبرو ٻُري ويو. پر آرٿر جو مترڪو اوستائين ڪم ڪندو رهيو جيسين اهو ڪاٺ جو مڙيل نوڪ ڏائڻ اندر پيهي نه ويو.
نيٺ اهي دهشتناڪ دانهون بند ٿيون. ۽ جسم هڪ جاءِ بيهي ويو. آرٿر مترڪو ڦٽو ڪيو. هن جو چهرو زردجي ويو ۽ ڄاڻ ته ڪريو. اسان اڳتي وڌي هن کي قابو ڪيو.
اسان ڪفن ۾ ڏٺو. اُتي اها ڏائڻ ڪانه هُئي، جا اسان ڏٺي هُئي. اسان ليوسيءَ جو مئل چهرو ڏٺو، جيڪر زردو ۽ سنهو هو، پر سندس چهرو هاڻ وڻندڙ پاڪائيءَ سان واسيل هو. هاڻ هر پاسي نيڪ قسم جو سڪون ڇانئجي ويو. ۽ اسان کي لڳو ته واقعي هو مري چڪي آهي.
اسان هن کي وڌيڪ شيطانن کان بچائڻ لاءِ هڪ وڌيڪ عمل ڪيو. وئن هيلسنگ ۽ مون هن جي مٿي کي چيهڪ ڏنو ۽ سندس وات کي ٿوم سان ڀريو. ان کان پوءِ تاڪ کي اسڪريو سان بند ڪري مقبري جو در بندي اسان واپس ورياسون.
[b]وقفو: گاڏا هلائيندڙ:
[/b]
”هڪ شخص مونکي هڪ گھر مان ٻي گھر پيتون کڻي پهچائڻ تي مامور ڪيو.“ هڪ گاڏي هڪليندڙ پنهنجي دوست کي ٻڌايو. هي ماڻهو پورهيت هُئا ۽ هنن جا گھوڙا گاڏيون لنڊن ۾ ماڻهن ۽ سامان سڙي کي آڻڻ ۽ نيڻ لاءِ ڪم ايندا هُئا. ”هن مونکي پيتيون کڻڻ ۾ مدد ڪئي. اهڙو سگھوماڻهو مون اڳي نه ڏٺو ۽ هو ڪارن وارن وارو زردو ماڻهو هو، پر سندس پاڇو ئي نٿي ٺهيو. اهي پيتيون تمام ڳريون هيون ۽ تعداد ۾ پندرنهن هيون. آئون ۽ منهنجا ساٿي، پيتي جي هڪ ڇيڙي کي کڻي ساڻان ٿِي ٿي وياسون، هُن شخص ٻئي ڇيڙي کي ائين ٿي کنيو، ڄڻ چانهن جي صندوق کڻندو هجي. اسان هن جي مدد سان اهو ڪم جلدي ڪيو. رات ٿي چڪي هُئي ۽ هن اسان کي سونا سڪا ڏنا.“
”تو چيو ته اهي وڏيون پيتيون هُيون؟“ ٻئي گاڏي واري چيو، ” آئون ڪالهه ئي انهيءَ گھر ويس، جنهن جو تون ذڪر ڪري رهيو آهين ۽ مون ڪجھ وڏيون پيتيون ٻئي گھر ۾ پهچايون. عجيب و غريب گھر هُئا، اسان اهو شخص ڏٺو، جيڪو مٺي لهجي ۾ ڳالهائي رهيو هو. ۽ نوابن وانگيان ڪارو ويس پايو ويٺو هو. هن اسان کي به سون ڏنو.“
هنن گاڏو ڇڪيندڙن پاڻ ۾ تسليم ڪيو ته اهو شخص بيحد ڀلو ماڻهو هو ۽ اهڙا ماڻهو ڳوليا نٿا لڀن.