تون ڇپر تون ڇانءَ
سارو شهر ستو پيو آهي ۽ ستارا آسمان ۾ ٽم ٽم ڪري رهيا آهن؟
اڃا پکي پکڻ به نه اٿيا آهن ۽ تنهنجي ثنا خواني انهن جي نڙين ۾ ستي پئي آهي.
هي مون ۾ ڪير آهي جو چئي رهيو آهي ته ”اٿي! پوريءَ ڪائنات لاءِ دعا گهر!
اٿي، انهيءَ انسان لاءِ دعا گهر، جنهن جي چلهه تي ڪجهه رجهندو آهي ۽ بکايل ٻارڙا ان جي چوڌاري ويٺا هوندا آهن.
اٿي، انهيءَ جوانيءَ لاءِ دعا گهر، جا خواب ۾ مدهوش آهي ۽ جنهن کي اهو پتو نه آهي ته اها عارضي آهي ۽ ائين گم ٿي ويندي جيئن شام جو سج کيرٿر جي پهاڙن ۾ گم ٿي ويندو آهي ۽ نئين گاج تي شفق جا رنگا رنگ پاڇا ڇڏي ويندو آهي.
اٿي، انهيءَ پيريءَ لاءِ دعا گهر، جنهن کي آخرت جو اونو آهي، جا ان لاءِ پنهنجو نور نچوئي رهي آهي ته پنهنجي تخليق کي ابديت عطا ڪري.
يا رب!
منهنجا گناهه ائين ڌوءُ جيئن پن ماڪ سان ڌوپندا آهن ۽ سج جون ڪروڙين آڱريون رات جا امجهيل وار سلجهائينديون آهن.
يا رب!
هي رڍن جا ڌڻ، جي پنهنجي پيٽ قوت لاءِ اسر جو اٿيا آهن، انهن ۾ به ته تون آهين ۽ هو وڻ جي پنهنجون ٽاريون توڏانهن ٻانهن وانگر اُڀيون ڪري بيٺا آهن، انهن جا پن به تولاءِ ئي ته دست به دعا آهن.