مھاڳ
ڀريا ۽ ٽلٽي، ٻئي علم جو مرڪز ھيا ۽ ٻنھي جي ڳوٺن جي ديوانن جو پاڻ ۾ عزازت جو ناتو ھيو ۽ ٻولي خواھ علم جي گھرائيءَ سبب ڄڻ ته تاڃي پيٽي ھڪ ٿي ويا ھوا.
ھي پھاڪا ۽ عام چوڻيون، الف بي جي ڏنل فھرست سميت ۲۹-۱-۱۹۸۰ع تائين مڪمل ٿي ويا ھئا. پر ڇپائڻ جو امر اڃا ڪو نه ٿيو ھو.
ھنن پھاڪن ۾ ڪجھ پھاڪا، اڄ ڪالھ جي زماني جا به آھن. انھن لاءِ مان پنھنجي ڪڪيءَ (ڀائٽيءَ) موھني سپتري سرڳواسي مربي ڀاءُ کيراجمل جي، جو آڀاري آھيان.
ھي ڪتاب شايد اڃا اڻ ڇپيل رھجي وڃي ھا جو گذريل ۱۲ – ۱۵ مھينن ۾ چار دفعا موتمار بيمارين جو شڪار ٿي ٽي دفعا اسپتال ۾ داخل ٿيو آھيان ۽ ھر دفعي ڊاڪٽرن جو چوڻ ھو ته نئين حياتي وٺي موٽيو آھيان.
پوئين بيماري جنھن مان ۱۰-۱-۱۹۸۳ع کان ۹-۲-۱۹۸۳ع تائين اسپتال ۾ داخل ھوس ۽ پيٽ جو ۱۱ انچ ڊگھو چير ڏيئي، پيٽ جو آپريشن ٿيو.
جيئرو موٽڻ محال ھو. منھنجي ڪڪي پشپا سمورو وقت ڏينھن ۽ رات اسپتال ۾ رھي، منھجي ماتا روپ بڻجي، آسيس ۽ پرارٿنائون ۽ شيراتن ڪري ايشور ڪرپا سان مونکي نئين زندگي ملي آھي. مان کيس ھاڻ پنھنجي ماتا جي روپ ۾ پسان ڀو.
مان پنھنجي پٽ ۽ ننھن دليپ ۽ گوپيءَ جو ۽ گھر جي سڀني ڀاتين جو گھڻو شڪرگذار آھيان، جن وقت به وقت مون کي پورو سھڪار پئي ڏنو آھي.
ھن ڪتاب جي ڇپائڻ جو شونق ۽ ھمٿ ڏيارڻ ۾ منھنجي ننڍي ڀرائا شري رامچند بولچند ٽھلراماڻيءَ جو تمام وڏو ھٿ آھي، جنھن جي تاڪيد ۽ ھمٿائڻ سبب ھي ڪتاب اڄ توھان جي ھٿن ۾ آھي. ھن ڪتاب جي ڇپائڻ جي تڪليف به ھن پاڻ تي ھموار ڪئي آھي، جنھن لاءِ جس جو ڀاڳي آھي.
چيتن بولچند ٽھلراماڻي
۱۷ مارچ ۱۹۸۳ع