3
”چيو پيو وڃي ته گاڏي ۾ مک پارٽي جي اڳواڻ وجنتا ديوي جي ڌيءَ بينا سوار ھئي. ھوءَ ڪاليج کان گھر وڃي رھي ھئي. ٻن موٽر سائيڪل سوار ھٿياربندن ھن جي گاڏي تي حملو ڪري ڏنو. حملي ۾ ٻاھٺ سالن جو ڊرائيور بهار ٿڏي تي ئي مارجي ويو. جڏھن ته بينا جي باري ۾ اڃا به ڪا حتمي ڄاڻ نه ملي آھي. ڪرشيا جي پوليس بينا جي ڳولھا شروع ڪري ڏني آھي، پر گذريل ٻن ڪلاڪن کان ھن جو ڪو به پتو نه پئجي سگھيو آھي.“ اھو سڀ ٻڌي وجنتا ديوي ھنجون ھاري روئڻ لڳي ھئي، گلاب داس ٽي وي بند ڪري زال جي پاسي کان اچي ويٺو ھو. رات جو ھڪ ٿي چڪو ھو، اڃا به بينا جي ڪا خبر نه آئي ھئي. وجنتا ديوي ۽ گلاب داس اڃا به ٽي وي ھال ۾ ئي ويٺل ھئا. اوچتو ھڪ وڏو ڌماڪو ٿيو ھو جنهن سان سموري گھر جون دريون ئي لڏي ويون ھيون. وجنتا ديوي وارا خوف ۾ ٻاھر ڪار پورچ ڏانهن ڀڳا ھئا، گھر تي ڪنهن ڪريڪر بم اڇلايو ھو، جنهن جي ڪري وجنتا ديوي جي پراڊو جا شيشا پرزا پرزا ٿي ويا ھئا.
”ڪالو… منظر… وشنو…“ گلاب داس پريشاني جي عالم ۾ نوڪرن ۽ چوڪيدارن کي رڙ ڪري سڏيو ھو، پر ڪنهن به سندس سڏ جو جواب نه ڏنو ھو، ھو پريشاني ۽ حيراني ۾ گھر جي مک ڪاري در ڏانهن وڌڻ لڳو ھو، وجنتا ديوي به ھن سان گڏ ھلڻ لڳي ھئي. اوچتو مک ڪارو در کليو ھو، اھي ٻئي بيھي رھيا ھئا. در مان ٻھ ٻٽون ٻڌل ھمراھ اندر آيا ھئا، ھنن جي ھٿن ۾ ڪلاڪشنڪوف ھيون، ھٿياربند گلاب داس وارن تي ھٿيار سڌا ڪري گوليون ھلائڻ شروع ڪيون ھيون. ٽي گوليون گلاب داس جو پيٽ چيري ويون ھيون، جڏھن ته وجنتا ديوي اندر وڃڻ لاءِ مڙي ھئي ته چار گوليون سندس پٺي کي ڦاڙي ويون ھيون، زال مڙس ڪجھ ئي فاصلي تي ماربل جي فرش تي ڪريا ھئا، سندن لاشا رت ۾ ٻڏل ھئا، ماربل جي ناسي فرش تي ھر طرف رت ئي رت ھو. ٻئي ھٿياربند اک ڇنڀ ۾ گھر کان ٻاھر نڪري ويا ھئا ۽ گھر تي چار پيٽرول بم اڇلائي غائب ٿي ويا ھئا. ھڪ پيٽرول بم پورچ ۾ بيٺل ننڍي گاڏي تي ڪريو ته ان گاڏي جي سي اين جي ڪٽ ڦاٽي پئي ھئي، جنهن سبب وڏو ڌماڪو ٿيو ھو ۽ باھ لڳي وئي ھئي، ڪاري آسمان تي باھ جا اُلا ٿي اڏاميا، سڄي پاڙي ۾ خوف ۽ ھراس ڇائنجي ويو ھو. فائر برگيڊ، پوليس نفري ۽ ميڊيا وارا اچي گھر ٻاھران پڳا ھئا، اڏ ڪلاڪ تائين باھ کي وسائڻ جي ڪوشش ڪئي وئي ھئي ۽ پوءِ وجنتا ديوي ۽ گلاب داس جي گولين سان چچريل ۽ اڌ سڙيل لاشن کي ٻاھر ڪڍيو ويو ھو.
عيني لدنيستان اسڪول آف سائڪيٽري مان مس پنهنجي فليٽ تي پھتي ھئي، اسٽيڊي ٽيبل تي ڪتاب رکيا ھئائين جو سندس فليٽ جي بيل چيڪاٽ ڪري وڳي ھئي، ھوءَ در ڏانهن وئي ھئي، ڪاٺ جي اڇي در کي ٿوري وٿي ڏئي ٻاھر ڏٺو ھئائين، کيس در وٽ ڪارن سوٽ بوٽ ۾ ٻھ ھمراھ نظر آيا، سندن اکين تي ڪارن شيشن واريون عينڪون ھيون، ھڪ جيڪو لڳ بڳ اٺتالھن سالن جو ٿي لڳو، جنهنجو اڌ مٿو گنجو ۽ پٽ مٽڪي جيان گول ھوس ٿورو اڳيان وڌيو.
”يس،“ عيني ان ھمراھ جي ونگ ۾ لڳل بلب سبب چمڪندڙ گنج کي ڏسندي چيو.
”مس عيني؟“ ان ھمراھ سلجھيل لھجي ۾ ڳالھايو.
”جي،“ عيني جواب ڏنو ھيس.
”اسان سندرتا ديس جي ھاءَ ڪميشن مان آيا آھيون، اوھان کي اسان سان گڏ ھلڻو پوندو.“ ٿلھي ۽ گنجي ھمراھ چيس.
”جي… ڇو….؟“ عيني حيراني مان سوال ڪيس.
”پليز اوھان اسان سان اچو،“ ان ساڳي ھمراھ مھذب انداز ۾ چيس. عيني فليٽ کان نڪري در بند ڪري ھنن سان ھلڻ لڳي، اھي ڏاڪڻون لھندا فليٽن جي عمارت جي ٻاھران اچي ويا، روڊ جي پاسي کان ھڪ ڪاري گاڏي بيٺل ھئي، عيني ان جي بيڪ سيٽ تي ويٺي، ٿلھو ھمراھ ھن جي پاسي کان ويٺو، سندس ساٿي جيڪو لڳ ڀڳ پنجٽيھ سالن جو سنهڙو سانورو شخص ھو، ڊرائيور جي پاسي کان اڳئين سيٽ تي ويٺو. گاڏي ھلڻ لڳي ھئي ۽ سندرتا ديس جي ھاءَ ڪميشن جي عمارت اندر پارڪنگ ۾ اچي بيٺي. گاڏي جا ٽي در کليا ھئا، عيني لسي فرش پير رکي گاڏي کان ٻاھر آئي ھئي ٻئي پاسي کان ٿلھو ھمراھ به گاڏي کان ٻاھر آيو ھو ۽ عيني جي پاسي کان اچي چيو ھئائين:
”مس عيني پليز اچو مون سان،“ ھن عيني کي چيو ۽ عمارت ۾ اندر وڃڻ لڳو ھو، عيني به ھن سان گڏ ھلڻ لڳي ھئي، ھو ھڪ ناسي ڪاٺ جي در اڳيان بيھي رھيو ھو، ان تي سنهري پٽي لڳل ھئي، جنهن وڏن ڪارن اکرن ۾ ”ھاءَ ڪميشنر“ لکيل ھو، ان ھمراھ در جي گول سنهري ھٿي ۾ ھٿ وجھي ڦيرو ڏنو ھو ته در کلي ويو ھو، اھي ٻئي ڪمري اندر آيا ھئا، ڪمري اندر ھڪ ننڍڙي ڪاٺ جي ڪيبن ھئي ۽ پاسي ھڪ ٻيو چاٺ جو ناسي در ھو، ڪبين ۾ ھڪ خوبصورت جوان ڇوڪري ويٺي ھئي، سندس اڳيان ميز تي ڪمپيوٽر ۽ ڪجھ فون سيٽ رکيل ھئا. ٿلھي ھمراھ ان ڇوڪري کي مرڪي ھيلو ڪيو ھو ته ھن به مرڪي جواب ڏنو ھيس، جنهن سبب سندس ھيرن جيان جرڪندڙ ڏند ظاھر ٿيا ھئا.
”مس روزي ڪميشنر صاحب کي اطلاع ڏيو ته مس عيني اچي چڪي آھي،“ ٿلھي ھمراھ سھڻي ملوڪ رسيپشنسٽ کي چيو ھو.
”جي سر،“ ھن مرڪي جواب ڏنو ۽ ھڪ ڪرسيءَ ڏانهن اشارو ڪري عيني کي ويھڻ جو چيو ھئائين، ٻئي پل ھن ھڪ فون سيٽ جو ريسيور کڻي رڳو ٻھ نمبر ملايا ھئا. اڳيئن پل ھوءَ فون تي چوڻ لڳي ھئي.
”سر مس عيني اچي چڪي آھي.“
”جي سر.“ چئي ھن ريسيور رکيو ھو ۽ عيني کي ڏسي چيو ھئائين:
”پليز اچو،“ عيني حيراني مان ان شخص کي ڏٺو ھو، ھو ھا ۾ ڪنڌ لوڏي آفيس کان ٻاھر ھليو ويو ھو، رسيپشنسٽ ڪرسي تان اٿي عيني سان گڏ در تائين آئي ھئي، در کولي عيني کي اندر وڃڻ جو چيو ھئائين. عيني حيراني ۽ پريشاني ۾ اندر آئي ھئي، ھي ھڪ وڏو ۽ شاندار آفيس ھو، جنهن جون ڀتيون آف وائيٽ رنگ سان رنڱيل ھيون، دريءَ تي آسماني رنگ جا پردا چڙھيل ھڪ وڏي ميز جنهن تي ڪارو شيشو رکيل ھو ڪمري جي وچ ۾، ان جي ھڪ پاسي چار ڪرسيون، کاٻي پاسي ڪجھ پرڀرو صوفا سيٽ رکيل، ميز جي پٺيان آرامدھ ڦرڻي ڪرسيءَ تي ھڪ پنجاھ سالن جو ڳاڙھو ڳٽول شخص ويٺل ھو، جنهن جي مٿئين چپ تي ڪارين مڇين جي سنهڙي ليڪ ھئي، مٿي جا وار کسيل ۽ اکين تي وڏن شيشن واري نظر جي عينڪ پھريل ھوس، ساڄي پاسي ڀت تي ھڪ وڏي آيل سي ڊي لڳل ھئي، جنهن ۾ تصوير ته آئي ٿي پر آواز بند ھوس. ان شخص عيني کي ڏسي مرڪيو ۽ ڪرسيءَ تان ٿورو مٿي ٿي ٻئي پاسي رکيل ڪرسي ڏانهن اشارو ڪندي سلڇڻي انداز ۾ ڳالھايائين:
”مس عيني پليز ويھو.“ عيني ھن کي حيرت مان ڏسي ھڪ ڪرسي ٻاھر ڇڪي ان تي ويھي رھي.
”مس عيني مان هتي سندرتا ديس جو هاءِ ڪمشنر پون ايم ڪمار آهيان،“ ان همراهه اکين تان ٿلهي فريم وارو چشمو لاهي ٽيبل تي رکندي ڳالهايو، عيني هاڪاري ۾ ڪنڌ لوڏيو.
“مونکي وڏي افسوس سان هي خبر ڏيڻي ٿي پئي ته ڪالهه رات هڪ اڻوڻندڙ واقعي ۾ اوهان جا والدين گلاب داس ۽ وجنتا ديوي قتل ڪيا ويا آهن،” پون ڪمار ٿڌو شوڪارو ڀري عيني کي ٻڌايو هو، اهو ٻڌي عيني وائڙن جيان ان همراهه کي ويران نظرن سان ڏٺو هو، هاءِ ڪمشنر عيني کي ڪرشيا کان نڪرندڙ هڪ مشهور اخبار ڏيکاري هئي، جنهن جي ليڊ اسٽوري ان قتل جي حوالي سان هئي. خبر پڙهندي عيني جي اکين مان ڳوڙها وهڻ لڳا هئا، هن ٽيبل تي پيل ٽيشو پيپر جي دٻي مان ٻه ٽي ٽيشو ڪڍي اکيون صاف ڪيون هيون ۽ سڏڪن ۾ هاءِ ڪمشنر کان پڇيو هئائين:
“بينا....!”
پون ڪمار سائيڊ ٽيبل تي رکيل جڳ مان پاڻي گلاس ۾ لاهي عيني جي سامهون رکيو هو ۽ چيو هو:
“ڪالهه بينا ڪاليج کان گهر موٽي رهي هئي ته سندس گاڏي تي ٻن هٿياربندن حملو ڪري ڏنو،” ان تي عيني اکيون بند ڪري ڇڏيون هيون، کيس ايئن لڳو هو ڄڻ هن جي مٿان آسمان ڪري پيو هجي، کيس لڳو هو سندس دنيا اجڙي چڪي هجي.
“ان حملي ۾ بينا جو ڊرائيور ٿڏي تي ئي فوت ٿي ويو،” هاءِ ڪمشنر جو آواز عيني جي ڪنن تي کوڻ جيان ڪڙڪيو هو: “پر اڃا تائين اوهان جي ڀيڻ بينا جي ڪا به گهر نه پئجي سگهي آهي،” ان تي عيني اکيون کولي پون ڪمار کي ڏٺو هو، هن ٻڌايو هوس: “اسان جي ڄاڻ موجب جنهن وقت اوهان جي ڪرشيا واري گهر تي حملو ٿيو ان وقت به بينا گهر ۾ نه هئي، قانون نافذ ڪندڙ ادارا بينا کي ڳولهي رهيا آهن، جيئن هن جي ڪا ڄاڻ ملي، اوهان سان رابطو ڪيو ويندو.” عيني هاڪاري ۾ ڪنڌ لوڏيو هو، سندس اکيون نير ڳاڙينديون رهيون هيون، سندس دماغ جي پردن سان بينا جا ٽهڪ، مستي مذاقون ۽ ڳالهيون ٽڪرائجڻ لڳيون هيون، هن جي اکين آڏو ڀيڻ جو مرڪندڙ چهرو ڦري رهيو هو.
”مس عيني هڪ ٻئي ڳالهه،“ پون ڪمار جو سخت آواز عيني جي ڪنن تي ڪريو ، هن چيس: ”اسان کي مليل ڄاڻ موجب اوهان جي زندگيءَ کي به خطرو ٿي سگهي ٿو ان ڪري اوهان کي پنهنجو موجودا فليٽ ڇڏي هاءِ ڪميشن پاران تجويز ڪيل گهر ۾ رهڻو پوندو ۽ ٻيو اهو ته جيڪڏهن اوهان پنهنجي آس پاس ڪنهن ويڳاڻي کي ڏسو ته ترت ئي اسان سان رابطو ڪريو.“
”مان سندرتا ديس وڃڻ ٿي چاهيان،“ عيني ٿڙڪندڙ چپن سان ڳالهايو هو، هاءِ ڪمشنر حيرت ڀري نظرن سان کيس ڏٺو هو، هڪ پل جي ساهي کانپوءِ چيو هئائين:
”مس عيني اهو ممڪن نه آهي.“
”ڇو ممڪن نه آهي؟“ عيني حيرت ۾ هن کي ڏسندي پڇيو هو.
”اوهان جي زندگي کي خطرو آهي،“ پون ڪمار نرم لهجي ۾ جواب ڏنو هوس.
”ڪنهن کان؟“ عيني وري حيراني مان سوال ڪيو هو.
”انهن کان ئي جن اوهان جي ماءُ پيءَ کي قتل ڪيو آهي،“ پون ڪمار وري به نرم لهجي ۾ جواب ڏنو هوس. عيني چپ ٿي وئي هئي، کيس ڪجهه به سمجهه ۾ نٿي آيو، هڪ ڏينهن ۾ سندس سموري زندگي مٽجي وئي هئي، هڪ ئي رات ۾ هوءَ دنيا اڪيلي ٿي وئي هئي. هوءَ جڏهن هاءِ ڪميشن جي ڏسيل فليٽ ۾ آئي هئي ته هر شيءَ کيس ويڳاڻي ٿي لڳي. عيني اوچتو ڇرڪ ڀري ننڊ مان اٿي پوندي ھئي ۽ پوءِ دير تائين سڏڪن ۾ بينا کي ياد ڪندي رھندي ھئي. ھن لدنيستان مان ڊگري پوري ڪئي ھئي ۽ پوءِ کيس ڪرشيا پوليس جي آءِ بي ۾ نوڪري ملي وئي ھئي، جتان کيس سندرتا ديس جي مک ڄاڻ گڏ ڪندڙ اداري ۾ موڪليو ويو، ان سموري عرصي دوران ھن بينا جي ڳولھا ۾ ڏينهن رات ھڪ ڪري ڇڏيا پر کيس بنيا جي ڪا به خبر نه ملي ھئي، اڪثر ھوءَ اھو سوچي ته بينا جيئري آھي ۽ ڪڏھن نه ڪڏھن ھوءَ کيس ملي ويندي تي مطمين ٿي ويندي ھئي.
ان وقت صبح جا ساڍا ڏھ ٿي ٿيا، عيني ھٿ ۾ ھڪ ناسي فائيل کڻي ماربل جي لسي فرش تي ھلندي اداري جي ڊرائڪٽر جي آفيس ڏانهن وڌڻ لڳي، سندس پيرن ۾ پھريل وڏي کڙي واري ڪاري سينڊل مان عجيب آواز ٿي نڪتو، ھوءَ ونگ مان ھلندي ڊارئڪٽر جي پي اي جي ڪيبن وٽ اچي بيٺي ۽ مرڪي چيائين:
ممتا سر کي منهنجي اچڻ جو اطلاع ڏيو،“ عيني مرڪي چپن جن تي ڳاڙھي لپ اسٽڪ لڳل ھيس تي زبان ڦيريندي پنجٽيھ سالن جي صحتمند پي اي جنهن جا ڪارا وار کليل ۽ اکين ۾ ڪجل پھريل ھيس کي چيو.
”جي ميڊم، پليز ويٽ ڪريو،“ ممتا به مرڪي چيس ۽ ٻئي پل ڊيسڪ تي رکيل اڇو ريسور کڻي ڪو نمبر ملائي ڊارئڪٽر کي اطلاع ڏنو.
”جي سر،“ چئي ممتا ريسور رکي عيني کي مرڪي ڏسندي چيو:
”اوھان اندر وڃي سگھو ٿيون.“ عيني مرڪي ھاڪاري ۾ ڪنڌ لوڏيو ۽ ڪاٺ جي ناسي در ڏانهن وڌي وئي. ڊرائڪٽر پائولي لڳ ڀڳ سٺ سالن جو مضبوط ھٽي ڪاٺي وارو شخص، کيس سندرتا ديس ۾ جاسوسي جو بي تاج بادشاھ سمجھيو ويندو ھو، ھن پنهنجي ڪيرئر ۾ جيڪو ٽيھ سالن کان مٿي جو ھوس، ڪيترا ئي خطرناڪ ڪيس نڀيريا ھئا، ھو ڄاڻ ائين حاصل ڪري وٺندو ھو ڄڻ کير مان مک ڪڍندو ھجي. ھاڻي کيس رٽائر ٿيڻ ۾ باقي اٺ مھينا بچيا ھئا ۽ ھن چاھيو ٿي ته ڀيرومل ۽ سندس تحريڪ جو راز ھن جي ھوندي ئي فاش ٿي. پائولي ڏينهن ۾ ايتري ته چانه پيئندو ھو جو سندس ويجھا دوست کيس مذاق ۾ چوندا ھئا ھن جي رڳن ۾ رت بدران چانه ٿي ھلي. ان وقت به ھن جي اڳيان ٽيبل تي چانه جي پيالي رکيل ھئي. ھن عيني جي سلام جو مرڪي جواب ڏنو ۽ اشاري سان کيس ٻئي پاسي ڪرسي تي ويھڻ جو چيو. عيني ڪرسي تي ويٺي ۽ ناسي فائيل ٽيبل تي رکيائين. پائولي چانه جي ڪپ مان سرڪي ڀري پڇيس:
”ڇا اپڊيٽس آھن؟“
”سر مونکي لڳي ٿو ته ھن آواز کي مان سڃاڻيان ٿي،“ عيني فائيل ھن ڏانهن وڌائيندي ڳالھائڻ شروع ڪيو، پائولي فائيل کولي ان کي غور سان پرھڻ لڳو ۽ پوءِ سنجيدگي سان عيني کي ٻڌڻ لڳو، ھن ڪرسي کي ٽيڪ ڏئي ھڪ آھي ڀري ۽ پوءِ اکين تان ڪاري فريم واري نظر عينڪ لاھي ڇت ۾ ڏٺائين.
”ڏس عيني ڪرشيا شھر جو سمورو ڪاروھنوار ڊماڊول لڳو پيو آھي، ھڪ پاسي کان وڌيا ٻيٽ وارا اسان خلاف سازشيون ڪري رھيا آھن ته ٻئي پاسي جابلوسي شھر تي دھشتگرد حملا ڪري رھيا، مٿان وري پ ب ت وارن جو ھر روز نئون رينگٽ ٻڌڻ لاءِ ملي ٿو، اھڙي صورتحال ۾ جيڪڏھن اسان شڪ جي بنيادن تي ڪنهن ۾ ھٿ نٿا ويجھي سگھون.“ پائولي کيس ڌيمي لھجي ۾ چيو.
”سر مونکي پڪ آھي ته ھن آواز کي مان سڃاڻيان ٿي،“ عيني پنهنجي ڳالھ تي زور ڏيندي چيو.
”عيني ماڻھو اسان جي ڪرڪردگي مان ڪو گھڻو خوش نه آھين، خاص ڪري اصل سندرتا واسي، کين لڳي رھيو آھي ته سندن نسل ڪوشي ٿي رھي آھي، سڀني کان ڪا نه ڪا غلطي ضرور ٿي آھي، پر ھاڻي اسان کي وڌيڪ ٻئي ڪا نئين غلطي نه ڪرڻ گھرجي،“ پائولي وري چانه جي سرڪي ڀري ڌيمي لھجي ۾ چيس.
”سر جيڪڏھن ھن تحريڪ کي اسان ھتي ختم ڪرڻ بدران اڳيان وڌڻ ڏنو ته اھا اسان لاءِ ويتر خطرناڪ ثابت ٿيندي ۽ اھا اسان ھڪ جي نئين غلطي ھوندي،“ عيني ساڳي لھجي ۾ ڳالھايو. پائولي ڪرسي کي ٽيڪ ڏئي سوچ ۾ ٻڌي ويو، پوءِ ٿڌو ساھ ڀري عيني کي چيائين:
”ٺيڪ آھي، تو وٽ ڪھڙو پلان آ؟“ عيني جي منهن تي مرڪ اچي وئي ۽ ھوءَ ڊارئڪٽر کي پلان ٻڌائڻ لڳي. ڏيڊ ڪلاڪ جي ميٽنگ کانپوءِ عيني ڊارئڪٽر جي آفيس مان ٻاھر نڪر آئي ۽ اچي پنهنجي آفيس ۾ ويٺي ۽ ڪنن تي وري ڪارا ھيڊفون چارھي ساڳي ٽيپ ٻڌڻ لڳي، سندس اکين اڳيان آواز مطابق واضح شڪل اچي وئي ۽ ھوءَ پيڊ تي ڪجھ لکڻ لڳي.
سترھن اپريل تي عيني اسڪول ۾ سندس ڪلاس ۾ پرھندڙ سڀني شاگردن لاءِ ھڪ پارٽي جو اعلان ڪيو، ھن سان جيڪي دوست رابطي ۾ ھئا کين ايميل موڪلي ۽ ٻين (جيڪي عيني جي رابطي ۾ نه ھئا) سان رابطو ڪرڻ لاءِ ھن انهن دوستن کي چيو ھو. 2000ع واري ان بئچ ۾ عيني جي ڪلاس ۾ اٺاويھ ڇوڪريون ڇوڪرا ھئا، ڪرش جي مستي مذاقن ۽ جھڙن جھٽن جي ڪري ان بئچ کي ڪرش بئچ جو نالو ڏنو ويو ھو، جيڪو اسڪول ۾ ندامت جي علامت بڻجي چڪو ھو، تان جو ڪلاس ۾ لڳ ڀڳ سڀني کي خبر ھئي ته ڪرش عيني تي عاشق آھي، پر ارڙھن سالن ۾ ھنن ھڪ ٻئي سان ھڪ ڀيرو به رابطو نه ڪيو ھو. عيني کي ته اھا به ڄاڻ نه ھئي ته ڪو ڪرش ھاڻي جيئرو به آھي يا مري چڪو آھي. اھو رات جو وقت ھو ٻئي ڏينهن ڇنڇر تي عيني جي گھر تي پارٽي رکيل ھئي، چوڏھن ڄڻ پارٽي ۾ اچڻ جي حامي ڀري ھئي، ٻارھن ڄڻن نه اچڻ جا مختلف بهانا ڏنا ھيس، باقي ٻن ڄڻ ڊيني ۽ ڪرش ھن سان ڪو به رابطو نه ڪيو. عيني ڪپڙن جي الماڙي کولي ان مان فوٽون جو ھڪ پراڻو البم ڪڍي بيڊ تي ويھي البم ڏسڻ لڳي، ھر تصوير سان سندس منهن تي عجيب مرڪ ٿي اچي وئي. جڏھن ھن جي سامھون ڊيني جي تصوير آئي ته سندس دل جو ڌڙڪو ۽ ساھن جو وھڪرو وڌي ويو، ھن اکيون بند ڪري ڇڏيون، ڊيني سندس پھرئين محبت ھو، ھوءَ ڊيني کي ڏسڻ لاءَ تڙپندي ھئي. ھڪ ته ڊيني شڪل شبيھ ۾ سھڻو ھو ٻيو ته ڪلاس ۾ ھوشيار ٻار تصور ڪيو ويندو ھو، ھر ڪنهن جي اک جو تارو ڊيني.... عيني جيترو به ھن جي ويجھو اچڻ جي ڪوشش ڪندي ھئي، ڊيني ھن کان ايترو ئي پري ڀڄندو ھو، ھن سان پنهنجي مسئلا لاڳو ھئا، کيس ماءُ اڪيلي سر پاليو ھو، ننڍپڻ ۾ ئي سندس پيءَ گذاري ويو ھو ۽ پوءِ ڊيني رڳو پنهنجي ذات تائين ئي محدود ٿي ويو ھو، ڪجھ عرصو اڳ ته ڊيني ڊاڪٽر ٿي چڪو آھي ۽ لدنيستان ۾ کيس نوڪري ملي وئي آھي، ھو ھتان شفٽ ٿي ويو آھي.