5
”پوءِ؟“ عيني ھن کي ڏسندي ٿڙڪندڙ چپن سان پڇيو.
”آپا روبانو مونکي اھڙو پيار ڏنو جنهنجي مونکي ازل کان ڳولھا ھئي، ھن مونکي پنهنجو پٽ ڪيو، ھن مونکي ڪرشيا شھر سان عشق ڪرڻ سيکاريو، ھاڻي ڪرشيا ھڪ بدصورت ڏائڻ بدران ھڪ خوبصورت ڪنواري دوشيزا جو ڏيک ڏيڻ لڳو، مان ڪرشيا شھر لاءِ ڪويتائون چوڻ لڳس، اھي ڪويتائون اسان جي ناٽڪن جو حصو بڻجڻ لڳيون، پر جڏھن به رات جو سمھڻ لاءِ اکيون بند ڪندو ھوس، تنهنجو چھرو اچي ويندو ھو ۽ وري منهنجي روح کي ڏنگھڻ لڳندو ھو، روز رات جو ٿيئٽر جي باغ ۾ اچي ويھندو ھوس ۽ چنڊ ۾ تنهنجي چھري کي ڳولھڻ جي ڪوشش ڪندو ھوس.“ ڪرش عيني کي ڏٺو، عيني ھن کي ڏسي نظرون جھڪائي ڇڏيون. ڪرش وري ڳالھايو:
”2012ع جي ھڪ رات وري ھڪ ٻيو چمتڪار ٿيو، ان رات آپا اُجالا نالي ھڪ ڇوڪري کي پاڻ سان وٺي آئي ھئي، اُجالا جا نيڻ، نقش وار ھوبهو تو جھڙا ھئا، ايئن لڳو تون منهنجي سامھون اچي بيٺي ھجيئن، اُجالا ڪمال جي اداڪارا آھي، مونکي ايئن لڳندو آھي ته ھوءَ منهنجي لکيل سٽن ۾ لڪل اصل درد کي سڃاڻي وٺندي آھي، ھڪ ڀيرو رات جو باغ ۾ ويھي ويران نظرن سان چنڊ کي تڪڻ لڳو ھوس جو اُجالا منهنجي پاسي کان وھيندي مرڪي پڇيو ھو: ھوءَ ايتري سھڻي آھي ڇا؟
ڪير؟ حيراني مان پڇيو ھو مانس.
اھا ئي جنهن کي چنڊ ۾ ڳولھي رھيو آھين؟ اُجالا مرڪي چيو ھو. کيس ڪو به جواب نه ڏنو ھئم ته ھن چيو ھو: ڪڏھن ڪڏھن ايئن لڳندو آھي تنهنجي ھر سٽ ھر ڪويتا ھن جي لاءِ لکيل آھي.
مون اُجالا جي اکين ۾ ڏسندي چيو ھو: عيني....!! ھن حيراني مان مونکي ڏٺو ھو ۽ اٿي وڃڻ لڳي ھئي، مون کيس ٻانهن کان پڪڙي پنهنجي سيني سان لائي ڇڏيو ھو.“ ڪرش وري سگريٽ دکايو ۽ ڪش ھڻي ناسن مان دونهون ڪڍڻ لڳو.
”ان سڀ دوران رڳو منهنجي زندگي نه پر ڪرشيا شھر به تيزي سان بدلجي رھيو ھو، شھر ۾ ھر روز ڪا نئين مافيا پيدا ٿي پوندي آھي، ٻھ سال اڳ شھر ۾ لينڊ مافيا زور پڪڙڻ لڳي، جنهن جي پٺيان پ ب ت وارا ھئا، آپا روبانو سندرتا واسين جون قديم وسنديون بچائڻ لاءِ تحريڪ شروع ڪئي ۽ پوءِ ھڪ ڏينهن کيس بيرحمي سان قتل ڪيو ويو، اسان جي ٿيئٽر تي قبضي ڪرڻ جي ڪوشش ڪئي، آپا جي لائبرري مان مونکي ٻھ ڪتاب مليا ھڪ ميشا گليني جو ميڪ مافيا ٻيو وڪرم چندرا جو سيڪرڊ گيم. اھي ٻئي ڪتاب انڊرولڊ تي لکيل ھئا، پر ڪرشيا شھر ۾ انڊرولڊ جو ايترو مسئلو نه ھو، ھتي اصل مسئلو پنهنجي سڃاڻپ برقرار رکڻ آھي، ھن شھر ۾ خاص ڪري اسان اصل سندرتا ديس واسين کان اسان جي سڃاڻپ کسڻ جي ڪوشش ڪئي ويندي آھي، اسان کي اڪثر اھو احساس ڏياريو ويندو ته ڪرشيا شھر ۾ رھڻ لاءِ اسان کي پنهنجي سڃاڻپ مٽائڻي پوندي، ھر ھر اسان کي چيو ويندو آھي ته ڪرشيا شھر اسان سندرتا ديس واسين جو نه آھي.“ ڪرش جو لھجو تلخ ٿي ويو، عيني ھن جي تاثرن کي ماپڻ لڳي، ڪرش ھن کي جذباتي نظر آيو. ڪرش اٿي بيٺو ۽ عيني کي پٺي ڏيندي چيائين:
”اھڙو دنيا ۾ ھڪ ٻيو شھر به آھي، ممبيسي ھر ڪو چوندو آھي ته ممبيسي سڀني جو آھي، ھن سڀ کان تنگ ٿي اتي ھڪ سياستدان اڀريو جنهن اھا دعوا ڪئي ته ممبيسي رڳو ان جي اصل واسين جو آھي، ھن ممبيسي بچائڻ لاءِ ماڻھن کي مارڻ شروع ڪيو. ڪرشيا شھر کي بچائڻ جو به رڳو اھو ھڪ ئي رستو ھو ته اسين دعوا ڪريون ته ڪرشيا شھر رڳو اسان اصل سندرتا ديس واسين جو آھي، نه ڪنهن مھمان جو، نه ڪنهن جابلوسي جو... رڳو اسان سندرتا ديس واسين جو.“ ڪرش عيني ڏانهن وڌيو، عيني ھن کي ويران نظرن سان ڏسڻ لڳي.
”عيني توکي اھو نه چوڻ گھرجي ھا ته ڪرشيا شھر سڀني جو آھي.“ ڪرش چيس، اھو ٻڌي عيني من اندر ۾ ڏڪي وئي ۽ خوف ۾ اٿي بيٺي، ھن طريقي سان چادر ھيٺيان لڪايل پستول ڪڍي ورتو، ڪرش ھن ڏانهن وڌڻ لڳو، عيني جو جسم ٿڙڪڻ لڳو ڪرش بلڪل ھن جي ويجھو پھچي ويو، ھن جھڪي عيني جي ڪن ۾ سرگوشي ڪئي:
”مان ئي ڀيرو مل آھيان.“ اوچتو گولي جو ٽڪاءُ ٿيو، ڪرش عيني کان پري ٿي ويو، سندس ھڪ ھٿ پيٽ تي اچي ويو، عيني خوف ۾ ٽرگر دٻائي ڇڏيو، گولي ڪرش جو پيٽ چيري وئي، ڪرش ڪجھ قدم پٺيان وڃي ڀت سان لڳو، ھن جي اکين آڏو اوندھ ٿيڻ لکي ۽ ھو وڏا وڏا سان کڻڻ لڳو. ھو زمين تي ھيٺ ويھي رھيو، سندس واتان ھڪ آھ نڪتي:
”عيني....ڪرشيا......“ ۽ پوءِ ھن جو جسم ٿڌو ٿي ويو. عيني جي اکين مان ڳوڙھا نڪري اچي سندس ڳلن تي ڪريا، ھوءَ بيڊ جي ڪنڊ تي ويھي رھي.
ٻن ڏينهن کانپوءِ عيني پنهنجي آفيس جي ويٺل ھئي، سندس من اداس ھو، اوچتو شيشي جي در تي ٺڪ ٺڪ ٿي، ھن ان طرف ڏٺو، کيس ھڪ نوجوان ڪميپوٽر آپريٽر بيٺل نظر آيو، ھن اشاري سان نوجوان کي اندر اچڻ جو چيو، نوجوان ھن وٽ آيو ۽ کيس ٽيپ ڏيندي چيائين:
”ميڊم ھي ڊائرئڪٽر صاحب اوھان لاءِ موڪلي آھي.“ عيني مرڪي ھن کان ٽيپ ورتي. ھو آفيس کان ٻاھر ھليو. عيني خاموش ڪمري ۾ ڪنن تي ھيڊ فون چاڙھي ٽيپ ٻڌڻ شروع ڪئي.
”مان ڪرشيا رڳو اصل سندرتا واسين جو آھي تحريڪ جي ڪمانڊر اُجالا آھيان، ڀلي ڪمانڊر ڀيرو مل ھن دنيا ۾ نه رھيو ھجي پر اسان جي تحريڪ جاري آھي.“ اھو ٻڌي عيني کي پنهنجي ڪنن تي يقين نه آيو، سندس مٿو ڦرڻ لڳو، کيس ساھ کڻندي تڪليف محسوس ٿيڻ لڳي.
اھو سندس وڏي ڀيڻ بينا جو آواز ھو....