سَروَ جا وڻ ائن اُڀا ڄڻ وارَ ڌرتيءَ جا پَٽي
ٿو آسمان!
ڪيفيت ڪهڙِي ازل جي رنگ نيري ۾ جهَٽي
ٿو آسمان!
هارَ ڌرتيءَ جو مقدر، نيٺ اُن کان ڇو کَٽي،
ٿو آسمان!
شام جو اُن سان شفق ۾ رنگ پنهنجو ڇو مَٽي
ٿو آسمان!
l موُ قلم:بُرش.
ھن ڪتاب ۾ چئوسٽا، بيت، دوھا، وايون ۽ ترائيل شامل آھن. مھاڳ ۾ شيخ اياز لکي ٿو؛ ”مون باهوءَ تان چؤسٽي جو فارم کنيو آهي جيئن ساميءَ تان سلوڪ ۽ ڀٽائي تان بيت جو فارم کنيو آهي. ’ڪونجون ڪَرڪن روھ تي‘ ۾ باهوءَ جي مابعد الطبيعات (Metaphysics) نہ آهي ۽ منھنجي شاعري ۾ جو فلسفو آهي ان جي ڪائي هڪ سٽ باهوءَ سان يا ٻي ڪنھن سان نہ ٿي ملي. ها، اهو ضروري آهي تہ ڪيترن چؤسٽن ۾ مون پنھنجي نقطہ نگاھ کان هن ڪائنات جي وحدت بيان ڪئي آهي. انھن ۾ ڪجهه چؤسٽا ڪراچيءَ جي حالات جي باري ۾ بہ آهن. اُن دؤر جي دهشتگرديءَ جي عڪاسي ڪن ٿا.“
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو