ڌرتيءَ جا راجا
مِٺا منهنجيءَ مٺڙيءَ جي سنڌڙيءَ ڄڻيا هن
هي ننڍڙا، مٺڙا ۽ سادا، سٻاجها
هي سنڌڙيءَ جا سينگار، ڌرتيءَ جا راجا
ملِن سورَ، سختيون ته مُرڪي سَهن ٿا
گُلن وانگي خوشبوءِ سان واسيل رهن ٿا
هِنن لاءِ هر جيءَ ۾ جاءِ آهي
هيءَ عزت ۽ شهرت هِنن لاءِ آهي
گڏجي جڏهن هيءُ هڪ ٿي وڃن ٿا
گهڙيءَ ۾ تڏهن ڪوٽَ قَهري ڪِرن ٿا
سدا، ڏاڍ اڳيان جي سينن کي تاڻن
رکن ڳاٽ اُوچا، جهڪائي نه ڄاڻن
ڏسڻ ۾ ته ”گل“ وانگي نازڪ لڳن ٿا
هي ڏونگر کي ڏارڻ جي طاقت رکن ٿا
سڀن ۾ سدا مون کي ئي وڻيا هِن
مِٺا منهنجيءَ مٺڙيءَ جي سنڌڙيءَ ڄڻيا هن.