وکر سو وهاءِ جو پئي پراڻو نہ ٿي
زندگي ڪيئن گذري، جواني، ٻالڪپڻ ۽ اُن سان سلهاڙيل انفراديت ۽ دوستن سان وابستگي ڪس ڪسر، جذبات تي ضبط، ڏکيا مرحلا شڪوه، تعريف يا فقط عاشقي جو دور ڪيئن اک کڄي وئي، خاموش نگاهن ڇا چيو ۽ اڳلي ۾ ايتري سمجھ هئي جو اکين جي اٽڪڻ ۾ محسوس ڪري ويو تہ اهي اکيون نفرت ڪن ٿيون، هي اکيون لالچي آهن، هي اکيون خوش آمدي آهن، هي اکيون محبتي آهن تن سڀ ڳالهين کي سُٺي نموني سرجڻ منهنجي راءِ مطابق ادب آهي.
سڄي جهان ۾ ادب ۽ اديب آهن، جهان ۾ مُلڪ آهن اُتي بہ ڪيترائي اديب آهن، ملڪن ۾ صوبا آهن اُتي بہ ڏاڍا اديب آهن، صوبن ۾ ڊويزنون اُتي بہ جام اديب آهن، ڊويزنن ۾ ضلعا آهن اُتي بہ جام اديب آهن، ضلعن ۾ تعلقا اُتي بہ جام اديب آهن، تعلقن ۾ ڳوٺ، ڳوٺن ۾ بہ جام اديب آهن ان طرح ٺري ميرواھ جي هڪ ڳوٺ ۾ ٻهراڙي جي سماج سان واسطو رکندڙ ” يوسف جميل لغاري“ اسان جو هڪ بهترين اديب آهي دوست سان منهنجو واسطو سنڌي ادبي انجمن جي پليٽ فارم تان پيو، ماٺ ميٺ جي ملاقاتن ۾ اُن کي درويش صفت انسان محسوس ٿيو.
سياسي حساب ڪتاب سان بہ ان جو هڪ الڳ جهان ڏٺم ۽ کيس سوشل ورڪر ۾ بہ سڃاتم، گذريل اليڪشن ۾ هُو تبديلي پسند هيو، اِها فطري سوچ آهي تہ ڪو ڪهڙو پاسو قبول ڪري، دوست هڪ نهايت بي باڪ جفا ڪش انسان آهي ۽ ادبي لحاظ سان ڪهاڻيڪار آهي، مختلف ڪهاڻين جا ننڍڙا ڪتاب لکيا آهن جيڪي ڪهاڻيون سماج، رواج، اجتماعي، انفرادي ڪردارن جي واضع ترجماني ڪن ٿيون. ظالم جي نندا، مظلوم جي داد رسي جو ثبوت ملي ٿو. وڏا ماڻهو ڪيئن هوندا آهن ۽ نوڪر جي زندگي ڪيئن هوندي آهي واضع ٿيل آهي ان جي ڪهاڻين ۾. نوجوان نسل کي ان جي ڪهاڻين مان سبق حاصل ڪرڻ گهرجي ۽ سوچڻ ۾ تبديلي جو گس سوچڻ گهرجي.
آئون سندس نثري ٽڪرن تي مشتمل هن ڪتاب ” اداس اکڙيون“ لاءِ هي تاثرات لکي خوشي محسوس پيو ڪيان تہ ٺري ميرواھ مان اسان سنڌ کي ادب ۾ ڪو نئون جدارو تبديلي پسند ادبي لڏو بہ ڏيڻ گهرون ٿا آخر ۾ گذراش ڪندس تہ يوسف جميل لغاري صاحب پنهنجي ڪوشش قلم جي حوالي سان نج مخلصانہ رکي، حقيقت نگاري جي منظر کي خوب سامهون آڻي ۽ فقرا اهڙا ڪم آڻي جن جو قدر ايندڙ صدين تائين رهي. فقط تعريف تي خوش نہ ٿئي ۽ خود بہ تنقيدي لاڙن ڏي اچي ۽ تنقيد جي علم کي سکي ۽ کيس فقط ڪهاڻي ۾ ئي زندگي کپائڻ نہ گهرجي کيس تاريخ تي بہ ڌيان ڏيڻ گهرجي.
عاجز عزيز شر