ڪلھ رات ستارا مُرڪن پيا
آءُ بہ ائين ئي تنهنجي عشق ۾ گم سم هوندي ڪنهن پل مٿي اُڀ ڏي نظر ڪري خيالن ۾ گم ٿي ويندو آهيان، منهنجي انهي ظاهري حال کي ڏسندي مون تي آسمان جا ستارا کلڻ لکندا آهن، اُنهن جي مُک تي مرڪ تري ايندي آهي، ھُو مون تي ٽوڪڻ لڳندا آهن، تنهن مهل آءُ ڏاڍو لڄي ٿيندو آهيان ۽ اُتان پنهنجون نظرون هٽائي ڪري پنهنجي پاڻ تي مرڪوز ڪري ڇڏيندو آهيان.
منهنجي اِنهي نظرن چورائڻ واري حرڪت کي هُو هڪ پل بہ نظر انداز ناهن ڪندا، پوءَ ستارا اُڀ کان لهي ڪري ڌرتي تي منهنجي نظرن جي سامهون اچي ڪري نچڻ، ڪُڏڻ لڳندا آهن، تنهن پل ائين لڳندو آهي ڄڻڪ آءُ ڪنهن گهٽي ۾ گهمندڙ ڪو درويش صفت ماڻهو آهيان ۽ مون کي ڳوٺ جا ٻار چيڙائيندا هجن، مون تي چٿڙون ڪندا هجن، منهنجو مذاق اُڏائيندا هجن.
آءُ ستارن جي انهي حرڪت سبب سندن هٿي پئجي ويندو آهيان، اسان جو هڪ ٻي سان جهيڙو ٿي پوندو آهي، اسان جي اِنهي جهيڙي کي ماٺار ڪرڻ لاءَ وري چنڊ کي اسان جي وچم اچڻو پئجي ويندو آهي، آءُ چنڊ جي اَن ٽيڪاڙي کي مان بخشيدي انهي سڄي ڪار گذاري کان دست بردار ٿي ويندو آهيان، ڇو تہ مون کي وري بہ چنڊ ۾ تنهنجو عڪس نظر ايندو آهي، جنهن سبب منهنجي سڄي ڪاوڙ ڪچي لوھ وانگر پگهرجي ڪري ختم ٿي ويندي آهي ۽ آءُ ميڻ وانگر نرم ٿي پوندو آهيان.
ستارا وري هڪ دفعو ٻيهر منهنجي انهي حالت کي ڏسي ڪري مُرڪي پوندا آهن ۽ مون کي بہ آخرڪار مرڪڻ تي مجبور ڪندا آهن.