ليکڪ پاران
آءُ بہ پنهنجي ڳوٺ جي مڙني ماڻهن کان هڪ جدا گانہ طبعيت رکندڙ فرد آهيان، منهنجو چاھ نہ چانڊوڪين سان رهيو آهي ۽ نہ ئي مون کي ڪنهن اُماس راتين سان ڪا شڪوه يا شڪايت آهي، آءُ هميشه پنهنجي هڪ الڳ دلڳ دنيا جو مستقل رهاڪو رهيو آهيان، جهڙي ريت حضرت آدم کي تنهائي ۽ اڪيلائي اچي سوگهو ڪيو هو ۽ سندس اِن ڪيفت کي سمجهندي رب ڪائنات سندس مشغلي لاءِ مائي حوا کي پيدا ڪيو هو تهڙي ريت جڏهن آءُ تنهائي کي پاڻ کان ڌُڪارڻ لڳس تہ تخليق مون تي مهربان ٿي پئي ۽ مون لکڻ شروع ڪيو.
عشق جي نہ ابتدا هوندي آهي ۽ نہ ئي ڪا انتها، ابتدائي ۽ انتهائي سڏجندڙ مرحلا صرف جو صرف ٻين کي دولاب ڏيڻ لاءِ قطب آندا ويندا آهن، منهنجي لکڻ سان بہ آءُ پنهنجي ڪنهن ابتدائي مرحلي کي ڳنڍڻ نہ ٿو چاهيان، آءُ ادب ۾ ننڍ وڏائي، ٿورائي گهڻائي، ۽ ڪجھ ٻين معروج ڪيل اصولن تي يقين نہ رکندو آهيان، مون کي جيڪا ڳالھ هن مهل تائين لکڻ واري ڪرت سان وابسطہ رکيو پئي اچي سان آهي اُن محبوب جي محبت، جنهن جي محبت جو ڏيو اڃا دل ۾ ٻري ٿو پيو، هي رسمي گرم هوائون اُنهي ڪنول جي گل کي پاتار کان پري ڪري نہ ٿيون سگهن.
آءُ انهن سڀني دوستن خاص طور تي ڪوي آصف جسڪاڻي، فهد عزيز لغاري، عاجز عزيز شر، صوفي آڪاش ميرواهي ۽ پنهنجي پياري ڀاءُ آزاد شر مطلب تہ سڀني دوستن جو جامع طور تي تھ دل سان مشڪور آهيان جن مون ادنيٰ ماڻهو کي عزت بخشيندي منهنجي نثري ٽڪرن تي پنهنجي خيالن جو اظهار ڪيو ۽ منهنجي عشق کي امرتا بخشڻ لاءِ منهنجو ساٿ ڏنو.
يوسف جميل لغاري / ٺري ميرواھ