بکي سونھن
پوءِ اوچاين تان ھيٺ لھندي اوچتو احمد عليءَ کي ساوڪ ئي ساوڪ نظر آئي ته ھو ھڪدم سڌو ٿي ويٺو. اھا سوات جي وادي ھئي – سونهن ۽ ساوڪ جي وادي.
بيشمار برساتي جھرڻا ويڪري واديءَ مان پنهنجي واٽ پاڻ ٺاھيندي ھڪ نديءَ ۾ اچي ملي ٿي ويا. اھا ئي ندي ھن کي سفيد ليڪ وانگر نظر آئي ھئي. ڊرائيور ويگن کي ھڪ جھرڻي جي پاسي ۾ بيھاريو. ڪلينر ڇوڪرو دٻو کڻي پاڻي ڀرڻ لاءِ ھيٺ لٿو. احمد علي به ٻين ماڻھن سان گڏ ھيٺ لھي پيو. ھن ٻانهون مٿي ڪري آرس ڀڃندي ڊگھو ساه کنيو. ٿڌي ڀنل ھوا ڄڻ ھن جي ساڻي ٿيل ٿڪل جسم کي تازگي ڏئي ڇڏي. ھو برساتي جھرڻي وٽ اچي ويٺو ۽ ٻڪ ۾ پاڻي ڀري چپن تي آندائين. ٿڌي پاڻيءَ سندس اندر کي ٺاري وڌو. ھن پاڻيءَ جا چار پنج ٻڪ ڀري پيتا. پوءِ ھو سڌو ٿي بيٺو ۽ آلين مڇن کي اگھندي واديءَ تي نظر وڌائين. ميدان، ساوڪ، پاڻيءَ جا جھرڻا، کيس خيال آيو ته فطرت جي سونهن جا به ڪئين رنگ ۽ ڪئين روپ آھن. جبلن جي اوچاين تي، مريءَ ۽ ڪاغان جي پنهنجي سونهن ھئي ۽ سوات جي ماٿريءَ جي سونهن پنهنجي ھئي. ھر ھنڌ ھڪ الڳ ڏيک ھو، ھڪ ڌار نظارو ھو. سونهن جو، خوبصورتيءَ جو ھڪڙو ماڻ ڪونهي، ساڳيو قالب ڪونهي. ڪئين روپ آھن. ھو جڏھن ويگن ۾ اچي ويٺو ته کانئس سمورو ٿڪ وسري ويو.
احمد عليءَ کي احساس ٿيو ته ھن غلطي ڪئي ھئي اڪيلو اچي. ھن چاھيو ته ڪنهن سان ڳالھائي. سوات جي سونهن جي ساراه ڪري. پر سندس پاسي وارو ھمراھ سڄي واٽ جھوٽا کائيندو ننڊ ڪندو پئي آيو. ڪو سنگتي ساٿي ساڻس گڏ ھجي ھا ته ھو ان سان ڳالھائيندو ته رھي ھا. ھڙن سھڻن نظارن کي ڏسي وات بند ڪري ويھڻ سٺو نه ھو. پر ھن اڳواٽ ڪو پروگرام نه ٺاھيو ھو. ڏھاڙي جي مصروفيتن کان بيزار ٿي، اوچتو ئي اوچتو ڄڻ مصروفيتن جون زنجيرون ٽوڙي ڀڄي آيو ھو. ھن پنهنجين مصروفيتن ۽ مسئلن کي ذھن مان ڪڍي ڇڏڻ چاھيو – ان ڪري ته ھو اتي آيو ھو، جيئن زندگيءَ جي ھڻ وٺ مان ڪجھ ڏينهن لاءِ جان ڇڏائي.
ويگن مينگورا ۾ اچي سڀني مسافرن کي لاٿو. مينگورا سوات جو وڏي ۾ وڏو شھر آھي. منجھند ٿي چڪي ھئي.
احمد عليءَ ته شھر ۾ ٿورو چڪر ھڻي، ڪنهن ھوٽل ۾ ماني کائي، پوءِ ٻي ويگن ۾ چڙھي رات بحرين ۾ وڃي گذري. ڪنهن دوست کيس ٻڌايو ھو ته بحرين سوات جي تمام خوبصورت جاءِ آھي. ھن ھڪ ھوٽل ۾ ماني کاڌي ۽ پوءِ ڪائونٽر واري کي بئگ جي سنڀال ڪرڻ لاءِ چئي مينگورا جي بازار ۾ گھڙي پيو. مينگورا ھن کي ھڪ عام رواجي شھر لڳو، سواءِ ھڪ بازار جي جنهن ۾ سمگلنگ ٿي آيل غير ملڪي سامان جا دوڪان ھئا. ھن موٽي اچي بئگ کنئي ۽ بس اسٽئنڊ تي اچي بحرين ويندڙ ويگن ۾ چڙھي ويٺو.
آسمان تي جھڙ ڇانيل ھو ۽ ھوا ڀنل ھئي. جھڙاليءَ سبب واديءَ جو حسن وڌيڪ نکري موھيندڙ ٿي پيو ھو. رستو جبل جي ھنج ۾ ٺھيل ھو. رستي کان ھيٺ سوات ندي گجندي پئي وھي. ويگن جيئن اڳتي ھلي تيئن واديءَ جي خوبصورتيءَ ۾ ۽ جبل تي ساوڪ ۾ واڌارو ايندو ويو. رستي جي پاسن ۾ ناسپاتين جا وڻ ھئا جن ۾ ڪچيون ناسپاتيون ھيون. زمين جو ڪو به ٽڪرو اھڙو نه ھو جنهن تي جوئر جي پوک نه ھئي. جبل جي لاھين تي به جوئر پوکيل ھئي. گهر به جبل جي لاھين تي ٺھيل ھئا. فطرت پنهنجي سونهن مان ماڻھن کي به حصو ڏنو ھو. احمد عليءَ سوات جي سونهن جي ھاڪ ٻڌي ھئي ۽ اھا ھن کي ڪيڏي ڪيڏي مھل رستي تي نظر اچي ٿي وئي. ماڻھو ھيڻا ۽ ويچارا پئي لڳا. شايد ان ڪري جو سوات ۾ غربت گھڻي ھئي. مينهن شروع ٿي ويو ۽ ويگن آھستي ھلڻ لڳي – جھڙ، مينهن، جبل تي گهري گھاٽي ساوڪ، سوات نديءَ ۾ پاڻيءَ جو گوڙ. احمد علي چوطرف پکڙيل اڻ کٽ سونهن کي اکين ۾ پيئندو سرڪيون ڀريندو ويو ۽ ھن جي من ۾ مستي ڀرجي وئي، لونءَ لونءَ ڪانڊارجندي ويئي. پاڻ کي بيحد ھلڪو ڦلڪو ڄڻ ھوا ۾ برسات جي ڦڙين سان گڏ جبل تي اڏامندو محسوس ڪيائين. ويگن جي پوئين سيٽ تان ڪو ماڻھو انگريزيءَ ۾ جھونگارڻ لڳو. احمد علي پويان مڙي ڏٺو. ھڪڙو اڪيلو ھپي ويٺو ھو. جنهن جون اجھاميل اکيون ويگن جي دريءَ مان ٻاھر جبل جي اوچاين تي ڪنهن کي ڳولي رھيون ھيون. ھو اڪيلو ھو، شايد کانئس سندس ساٿي وڇڙي ويو ھو. سندس آواز ۾ ڏاڍو درد ھو – احمد علي ڌيان ڏئي ٻڌڻ لڳو.
This evening in rain,
My sad heart full of pain,
I listen once again,
For the echo of your step.
ھپيءَ جي آواز سڄي وايو منڊل کي اداس بنائي ڇڏيو. جبل مٿان گوڙ ڪري ڪرندڙ آبشار، برسات ۽ ھيٺ وھندڙ ندي ڄڻ سڀ ھن اجنبي ماڻھوءَ جي دک ۾ ڀائيوار ٿي ويا ھئا. احمد عليءَ به پنهنجي من ۾ ھڪ عجيب بيچيني محسوس ڪئي. ھن نه ڪڏھن محبت ڪئي ھئي ۽ نڪو ڪير کانئس وڇڙيو ھو. پر پوءِ به ھن کي پنهنجي اڪيلائي جو شدت سان احساس ٿيو. ھن کي لڳو ڄڻ ھپيءَ کيس پنهنجي پاڻ اڳيان پڌرو ڪري وڌو ھو. ھن جي سڄي زندگي ۽ خالي ۽ کوکلي ھئي. زندگيءَ ۾ نڪو پيار جو رنگ ڀريل ھو نڪو وڇوڙي جو. ھن کي پھريون ڀيرو خبر پئي ته احساس ۽ جذبا ڇا ھوندا آھن.
ويگن بحرين اچي پھتي ھئي. بادل ھاڻي بس ڪري چڪا ھئا ۽ سامھون جبل جي اوچاين تي ڊگھن سڌن وڻن ۾ اٽڪي بيھي رھيا ھئا. شام ٿيڻ واري ھئي. بحرين جي ننڍي بازار ۾ مڪاني ماڻھن کان وڌيڪ ٻاھريان ماڻھو، مرد ۽ عورتون، ھلندا ڦرندا نظر آيا. بحرين جي سيزن جوڀن تي ھئي. بازار جي پويان پھاڙ تي گهر ٺھيل ھئا. وھندڙ پاڻيءَ جي زوردار گرج ھئي. آبشار مٿان پھاڙ کان ٿيندو وڏن وڏن پھڻن تي ڪرندو اچي نديءَ ۾ ملي ٿي ويو. آبشار جي ڪرڻ ۽ نديءَ جي وھڪري ۾ تيزيءَ جا آواز پاڻ ۾ ملي ھڪ زبردست گجگوڙ پيدا ڪري رھيا ھئا. آبشار واري نئين جيڪا رستو اڪري نديءَ ۾ اچي ٿي ملي تنهن تي پل ٺھيل ھئي. ھوٽل پل جي ٻئي طرف ھئي. احمد علي ٿوري دير پل تي ترسي آبشار کي ڏٺو ۽ پوءِ پل اڪري ھوٽل ۾ ويو. ھن ڪائونٽر تي وڃي ڪمري لاءِ ڳالھايو. سيزن ھئڻ سبب ھوٽلن ۾ رش ھئي. بيرو ھن کي ڪمرو ڏيکارڻ لاءِ وٺي ھليو.
”ھڪڙو ڪمرو ھاڻي خالي ٿيو آھي. تمام سٺي جاءِ تي آھي. ڪنڊ تي آھي. اتان اوھان کي آبشار به نظر ايندو ته ٻئي پاسي جبل به ....“ بيرو ڏاڪڻ تي چڙھندو ڳالھائيندو ھليو.
ڪمرو چڱو ھو. احمد عليءَ کي وڻيو.
”ڪيئن صاب، ڪمرو پسند آيو؟“ بيري ڪمرو ڏيکارڻ کانپوءِ احمد عليءَ ڏانهن نهاريندي چيو.
”ھا ٺيڪ آھي،“ احمد عليءَ ھڪ نظر ٻيھر ڪمري تي وڌي. ”بستري جي چادر ته بدليل آھي نه؟“
”ھا صاب، مون اڃا ھاڻي بدلائي آھي. اوھان ترسو ته آئون رجسٽر کڻي اچان.“ بيرو تڪڙو تڪڙو ھيٺ لھي ويو.
احمد عليءَ بئگ کولي ڪپڙا، ٽوال ۽ چمپل ڪڍي ٻاھر رکيا. ٽوال کڻي باٿ روم ۾ ويو ۽ جلدي جلدي وھنجي ٻاھر نڪتو. ھن چاھيو ٿي ته سج لھڻ کان اڳ ڪجھ گھمي وٺي. اکين کي نظارن مان ڍئو ئي نٿي ٿيو – بيرو رجسٽر کڻي آيو ته احمد عليءَ ان ۾ نالو ۽ پتو لکي صحيح ڪئي.
”صاب، چانهه کڻي اچان؟“ بيري پڇيو.
”نه، ھينئر ضرورت ڪانهي،“ احمد عليءَ چانهه لاءِ ترسي وقت وڃائڻ نٿي چاھيو.
ھو ھيٺ لھي ھوٽل، مان نڪري رستي تي اچي بيٺو. اھو رستو ڪالام ڏي ٿي ويو، جنهن جي لاءِ ھن ٻڌو ھو ته اھو بحرين کان به سھڻو ھنڌ آھي. ھن ٻئي ڏينهن ڪالام ڏانهن وڃڻ جو پروگرام ٺاھيو ھو. رستي جي ھن طرف جبل جي دامن ۾ سوان ندي وھي رھي ھئي. ساوڪ سان ڍڪيل جبل تمام اتانهون ھو ۽ مٿي ڊگھا ڊگھا ۽ سڌا وڻ بيٺل ھئا. جبل ۾ فطرت جي سونهن سان گڏ ھڪ عجيب قسم جي ھيبت پڻ ھئي. ھيٺ ڪٿي ڪٿي گهر نظر آيا پئي. نديءَ تي ٻئي پار جبل ڏانهن وڃڻ لاءِ ڪاٺ جي مضبوط پل ٺھيل ھئي. احمد علي پل اڪري ٻئي طرف آيو ۽ نديءَ جي پاسي واري پيچري تان ھلڻ لڳو. ماڻھن جي قدمن پٿرن ۽ پھڻن تان به پيچرو ٺاھي ڇڏيو ھو. نديءَ ۾ پاڻي اڇلون کائيندو، ڌوڪيندو پئي ويو. ھلڪي ڦڙ ڦڙ شروع ٿي ويئي. احمد علي ھڪ وڏي پھڻ تي چڙھي ويٺو ۽ نديءَ جي ڪاوڙيل پاڻيءَ کي ڏسڻ لڳو. جڏھن اوندھ ٿي وئي ۽ پاڻيءَ جو رنگ گهرو ڪارو ٿي ويو ته ھو پھڻ تان اٿي واپس موٽيو. ھن نديءَ جي ڪپ تي ٺھيل ھڪ ننڍي ھوٽل ۾ چانهه پيتي. نديءَ جو آواز وڌيڪ اوچو ۽ وڌيڪ تيز ٿي ويو ھو. احمد علي اٿيو ۽ بازار ۾ اچي دوڪانن ۾ مڪاني دستڪاريءَ جا نمونا ڏسڻ لڳو. ھن کي ڪجھ سامان خريد ڪرڻ جو ارادو ھو، پر ٻئي ڏينهن وٺڻ جو سوچي واپس پنهنجي ھوٽل تي موٽي آيو. ھن بيري کي سڏي مانيءَ جو پڇيو.
”صاب، اسان وٽ ڪڙائي گوشت فس ڪلاس ٺھندو آھي، اھو کائو.“
”ٺيڪ آھي، کڻي اچ،“ احمد علي ھن کي آرڊر ڏئي پلنگ تي ليٽي پيو ۽ اکيون ٻوٽي رليڪس ٿيڻ جي ڪوشش ڪيائين. ھن ذھن کي خالي رکڻ لاءِ پاڻي جي گرجدار آواز تي ڌيان ڏنو.
ڪمري ۾ کڙڪو ٿيو ته ھن اکيون کوليون، بيرو ماني کڻي آيو ھو. احمد عليءَ اٿي ماني کاڌي ۽ پوءِ بيري کي سڏي چانه آڻڻ لاءِ چيائين.
”صاب، ٻيو ڪجھ کپي؟“ بيري ٿانو کڻندي چيو.
احمد عليءَ سوالي نظرن سان بيري ڏانهن ڏٺو. ماني ۽ چانه کانپوءِ باقي ڪھڙي شئي کيس کپندي ھئي؟
”ھتي سڀ ڪجھ ملندو آھي، صاب!“ بيري معنيٰ ڀريل انداز ۾ مرڪندي چيو.
”سڀ ڪجھ ۾ ڇا ڇا آھي؟“ احمد عليءَ کي تجسس ٿيو.
”عورت، وسڪي.....“ بيرو مرڪڻ لڳو.
”وسڪي ته آئون پيئان ڪونه، باقي عورت ڪا چڱي ملندي يا جھڙي تهڙي؟“
”فس ڪلاس، صاب! پاڻ ڏسجو – پوءِ اوھان جي مرضي.“
”پيسا گھڻا؟“
”پيسا ٿورا آھن، صاب – فقط سؤ رپيا.“
احمد عليءَ ٿوري دير سوچيو.
”ھونه! ٺيڪ آھي.“
”چڱو صاب، پوءِ 10 بجي.“
احمد عليءَ ڪنڌ لوڏي ھاڪار ڪئي ۽ بيرو ٻاھر ھليو ويو. احمد علي ڪپڙا بدلائي پلنگ تي ليٽي پيو. ھن سوچيو ته سوات جي سونهن جو اھو مزو به ماڻي ڏسي. ٿڪ ھئڻ سبب ھن کي جلدي ننڊ اچي وئي. در تي کٽ کٽ جي آواز ھن کي جاڳائي وڌو. ھن واچ تي نظر وڌي، پوڻا ٻارنهن ٿيا ھئا – ھن اٿي دروازو کوليو در تي اھو ئي بيرو بيٺو ھو ۽ سندس پويان چادر ۾ ويڙھيل سيڙھيل ھڪ عورت ھئي. بيرو عورت کي وٺي اندر آيو. ڪمري ۾ اچي عورت منهن تان پوتي ھٽائي ڇڏي. سندس اکيون ھيٺ فرش ۾ کتل ھيون. احمد عليءَ اندازو لڳايو ته ھوءَ 24 25 سالن جي ھوندي. ڪنهن وقت تمام سھڻي ھوندي، پر اڃا به ان سونهن جون ڪجھ پتيون منجھس رھيل ھيون. اکين ھيٺان ڪارا نيل ھئس، پر ڳوري رنگ تي اھي وڌيڪ ٺھيا پئي.
احمد عليءَ بيري ڏانهن ڏٺو جيڪو کيس جانچي رھيو ھو. بيرو ٻاھر اچڻ جو اشارو ڪري ڪمري مان نڪري ويو. احمد علي ھن جي پٺيان ويو.
”صاب، ڇا خيال آھي؟“ بيري سرٻاٽ ڪيو.
”ٺيڪ آھي،“ احمد علي آھستي چيو.
”پوءِ صاب پيسا ڏيو. عورت جو ماڻھو ھيٺ بيٺو آھي. ھن کي ڏيڻا آھن.“
احمد عليءَ سؤ جي نوٽ سان گڏ بيري کي پنج رپيا خرچيءَ جا ڏنا. بيرو پيسا وٺي تڪڙو تڪڙو ھيٺ لھي ويو. احمد علي ڪمري ۾ موٽي آيو. ھن ڏٺو ته عورت اڃا ساڳئي ھنڌ بيٺي ھئي. ھن در ورائي اندران بولٽ چاڙھي ڇڏيو.
”بيٺي ڇو آھين؟“ احمد عليءَ جي آواز تي گم سم بيٺل عورت ڇرڪي. ”ھيڏانهن اچي ويھ،“ احمد عليءَ پلنگ ڏانهن اشارو ڪيو. ھن ڪمري جي بتي وسائي ڇڏي.
ھلڪي اوندھ ۾ عورت جي جسم جو ڳورو رنگ سون وانگر جرڪي رھيو ھو. احمد عليءَ کي لڳو ڄڻ سندس پيرن ھيٺان ٽانڊا اچي ويا ھئا. ھن پلنگ تي ٻئي ٺونٺيون کوڙي پاڻ کي مٿڀرو ڪيو ۽ عورت جي منهن ۾ ڏسڻ لڳو. عورت اکيون ٻوٽي ڇڏيو ھيون ۽ بلڪل ساڪت پلنگ تي سڌي سڌي ليٽي پيئي ھئي. احمد عليءَ عورت جون ڇاتيءَ تي رکيل ٻانهون ھٽايون ۽ ھن جي ڇاتيءَ ۾ منهن ھنيو. ھن کي ارھن مان کير جي بوءَ آئي. شايد ھوءَ اڃا ھاڻي پنهنجي ٻار کي کير پياري آئي ھئي. احمد عليءَ ڪچي ٿڃ جي بوءَ سبب ھڪدم منهن ھٽائي ڇڏيو. ھن جو من ڪچو ڪچو ٿيڻ لڳو. عورت کان پري ٿي ليٽي پيو. ڪجھ دير تائين ھن نه ڪجھ ڳالھايو ۽ نه ھن جي جسم ۾ ڪا چرپر پيدا ٿي.
نيٺ بوريت مٽائڻ خاطر ھن عورت کان پڇيو، ”تنهنجو نالو ڇا آھي؟“
”انار گل“ عورت ھٻڪندي وراڻيو.
”انار گل!“ احمد عليءَ ھن جي ارھن ۾ ڏسندي چيو، ”توکي ٻار گھڻا آھن؟“
عورت ارھن کي ٻانهن سان ڍڪي ڇڏيو.
”چار ٻار آھن،“ ھن چيو.
”سڀني کان ننڍڙو کير تي آھي ڇا؟“
”ھا آ.....“ عورت ھٻڪي.
”تنهنجو مڙس ڇا ڪندو آھي؟“ احمد عليءَ کي پنهنجو سوال عجيب لڳو.
”مزوري.“
”مزوري چڱي ملندي آھي؟“
”نه بابو صاب، ڪڏھن ملي ته ڪڏھن نه. سياري ۾ برف وسندي آھي ته پوءِ ڪو ڪم ڪو نه ملندو آھي.“
”تنهنجو مڙس توکي ڪيئن ٿو ڇڏي ٻين وٽ؟“
”پيٽ، بابو صاب! بکئي پيٽ جي دوزخ کي ته ڀرڻو آھي....“ عورت ڏک مان چيو.
احمد عليءَ کي ڳالھ ٻڌي سچي پچي ڏک ٿيو. ھن چاھيو ته ٻھ ٽي لفظ ھمدرديءَ جا چئي، ڪا تسلي ڏئي، پر ھو چوي ڇا؟ ۽ ان چوڻ سان ٿئي به ڇا ھا! ھن عورت جي سري ھيٺيان ٻانهن ڏئي کيس پنهنجي ڀاڪر ۾ آندو.
آبشار جو گڙگاٽ ڪري ھيٺ ڪرندڙ پاڻي نديءَ جي تيز ڌارا سان گڏجي ويو ھو.احمد عليءَ کي لڳو ته سندس پلنگ گجندڙ نديءَ جي تيز وھڪري تي لڙھندو پئي ويو.
احمد عليءَ جي اک کلي ته اڃا ڀنڀرڪو ھو. عورت وڃي چڪي ھئي. ھو ڪجھ دير تائين نديءَ جو آواز ٻڌندو رھيو. آواز ۾ اھو جوش ۽ اھا تيزي ڪا نه ھئي.احمد عليءَ کي عجيب لڳو. ھو اٿي باٿ روم ۾ ويو. موٽي ڪمري جو در کولي ٻاھر بالڪنيءَ ۾ اچي بيٺو. سامھون صدين کان بلند ۽ رعبدار جبل ھو، جنهن تي ھلڪي ڌنڌ پکڙيل ھئي. احمد عليءَ اونهو ساھ کنيو. ٿڌي ننڊاکڙي ھوا سندس اندر کي سرور ڏئي ڇڏيو. ھن ٻئي ٻانهون مٿي کڻي پنهنجي بت کي ڇڪي آرس ڀڳو. تڏھن کيس انار گل ياد آئي – انار گل جنهن جو خوبصورت جسم ھتي جي فطري حسن جو ھڪ حصو ھو. اوچتو ھن جي ذھن ۾ ھڪ خيال آيو ته ھن فطرت سان زنا ڪئي ھئي. ھن فطرت کي سؤ روپين ۾ خريد ڪري ان جي سونهن کي لٽيو ھو. احمد عليءَ جو سڄو وجود ڌڏي ويو. ھن جون نظرون سامھون پر ھيبت جبل تان ٿينديون ھيٺ نديءَ تي آيون. ھن کي پنهنجي خسيسپڻي جو شديد احساس ٿيو.
سوات جي خوبصورت وادي جنهن جي ھاڪ پري پري تائين ھئي، اتي ايتري بک ھوندي ان جو خيال ٻاھران ايندڙ ماڻھن کي ڪو نه ايندو. اھي ته خوبصورتي کي رڳو ڏسڻ ۽ ماڻڻ ايندا آھن. پر ان فطري سونهن سان ھتي جي ماڻھن جو پيٽ ڀرجي نٿي سگهيو. احمد عليءَ کي فطرت جي حسن ۾ بک جو احساس ٿيو. ھن جي من ۾ اٻڙڪو آيو، کيس پنهنجو پاڻ کان ڪرڀ محسوس ٿي. ھو هتي فطرت جو حسن پسڻ آيو ھو، اتي جي مجبور سونهن کي ماڻڻ ۽ لٽڻ ڪو نه آيو ھو. پر اھو سڀ ڇو ھو؟ حسن ايترو ويچارو، ايترو ڏکيو ۽ بکيو ڇو ھو؟ ماڻھو جيڪي فطري سونهن جو حصو آھن تن جي جسم ۽ جوڀن جو واڪ ڪاغذ جا ڪجھ نوٽ آھن؟
احمد عليءَ کي ڀنواٽيون اچڻ لڳيون. ھن چاھيو اتان ڀڄي نڪري. ھو موٽي ڪمري ۾ ويو. جلدي جلدي سامان بئگ ۾ بند ڪري ھيٺ لھي ويو. صبح جي پھرين ويگن واپس وڃڻ لاءِ تيار بيٺي ھئي. احمد علي ويگن ۾ وڃي ويٺو. ھن اکيون ٻوٽي ڇڏيون. ھن ڪجھ به ڏسڻ نٿي چاھيو.