نبوت کان اڳ حجاز جي حالت
مطلب ته انسانيت هڪ وڏي گمراهي جي اوڙاهه ۽ اونڌاهي ۾ ڪري چڪي هئي. انسانن جي معاشرتي ۽ سماجي حالت پڻ نهايت ابتر هئي. جو خانهء خُدا ۾ شراب نوشي ڪري اگهاڙو رقص ۽ طواف ڪيو ويندو هو ۽ معمولي ڳالهه تان سالن جا سال خونريز لڙايون هلنديون هيون. جن ۾ جنگ غبراء، فجار، ۽ بسوس گهڻيون مشهور آهن.
جن ۾ هزارين، لاکون انسان موت جي ور چڙهي ويا. هزارين عورتون بيوه ۽ لاکون ٻار يتيم ٿي ويا. ٻيو ته ٺهيو پر پنهنجي لختِ جگر ڌين تي به رحم نه ايندو هو. اگر ڪنهن گهر ۾ بدبخت ڌيءَ ڄمندي هئي ته انکي زنده درگور ڪري ڇڏيندا هئا. ڌيءَ جي جيئري قبر ۾ دفن ڪرڻ کي فخر سمجهندا هئا ۽ اهڙا هزارين واقعا ٿيا. جنهن جي ثبوت حرم مڪه جي اولهه طرف جبل عمر وٽ ”قبورللبنات“ جيئرين ڇوڪرين جو قبرستان جي نالي سان اڄ به شاهدي طور مشهور ۽ موجود آهي. جنهن جي شاهدي ڪلام الاهي ۾ پڻ موجود آهي.
واذا سُئلت باي ذنب قُتلت يعني قيامت جي ڏينهن انهن ”جيئري دفن ڪيل ڇوڪرين جي باري ۾ پڇيو ويندو“ ته انهن ٻارڙين کي ڪهڙي ڏوهه ۾ قتل ڪيو ويو هو.
اهڙي درندگي ۽ گمراهي واري دور ۾ رب اللعالمين کي پنهنجي نيابتي مخلوق تي رحم آيو. جنهن پنهنجي پياري محبوب حضرت محمد مصطفيٰﷺ احمد مجتبيٰ کي رحمت اللعالمين ۽ آخرالزمان نبي ڪري موڪليو جنهن اچي ڪري هن اجڙيل دنيا کي پنهنجي محنت ۽ محبت جي پاڻي سان آبياري ڪري انسان بنايا. ڪائنات ۾ حقيقي نيابت الاهي کان مشرفياب فرمايائين. جو اهي درنده صفات انسان دنيا جا امام انقلاب ۽ رهبر بنيا.