حضور انورﷺ جن جي طرفان سندن دل جوئي
پوءِ پاڻ ڀلارا اُتي بيهه رهيا ۽ بيبي صاحبه کي پنهنجي ڪُلهي پٺيان بيهاريائون ۽ فرمايائون ته هاڻ ڏسي وٺ، تانڪه پردو به ٿي وڃي.
حالانڪه پاڻ ڪريمن کي انهي مظاهري سان ڪابه دلچسپي نه هئي. ليڪن حضرت عائشهرضه جي دل جوئي خاطر ائين ڪيائون. ٿوري دير کان پوءِ پڇيائون ته عائشه هاڻ هلون؟ امان سائڻ فرمايو ته، نه الله جا رسول اڃان وڌيڪ ڏسڻ لاءِ دل گهري ٿي پاڻ ڀلارا وري به ڪجهه دير ترسي پيا.
(2) امان سائڻ فرمائي ٿي ته، هڪ ڀيري آئون پاڙي جي پنهنجي سهلين سان گڏ، گُڏين سان راند کيڏي رهي هيس ته اوچتو منهنجا سرتاج اچي ويا. مون يڪدم پنهنجن گڏين کي گڏ ڪري ڪپڙي ۾ ويڙهي رکيم ۽ منهنجو سهيليون ڪمري کان ٻاهر نڪري ڪنڊائيتون ٿي بيهه رهيون، پاڻ ڀلارن مُرڪي فرمايائون ته عائشه ڇا راند ۾ رُخنو پئجي ويو ڪيئن؟
۽ ڪجهه گهڙيون ترسي مونکي ڏسي گهر کان ٻاهر هليا ويا، ۽ منهنجي سهيلين کي چيائون ته اندر وڃو، عائشه سان کيڏو ۽ کيس خوش ڪريون. (سبحان الله)
(3) امان سائڻ فرمائي ٿي ته، هڪ ڀيري ڪنهن هنڌ اڪيلائي ۾ پاڻ ڀلارن فرمايو ته عائشه اچ ته ڊوڙون ٿا، ڪير تِکو، پوءِ اسان ٻئي ڊوڙياسون، آئون ننڍي هوس ۽ منهنجو جسم به هلڪو هو، ڊوڙ ۾ آئون اڳتي نڪري ويس ۽ گوءِ مون کٽي ورتم، پوءِ وري ڪافي عرصي کان بعد پاڻ ڀلارن فرمايو ته عائشه اڄ ڊوڙ ۾ مقابلو ڪنداسون، مون چيو هائو سائين، پوءِ اسان ٻئي ڊوڙياسون هن ڀيري آئون جسماني طور ٿلهي هوس پاڻ ڪريمﷺ ڊوڙ ۾ کٽي مونکان اڳتي نڪري ويا ۽ مقابلو کٽي ورتائون، ۽ فرمايائون ته عائشه فڪر جي ڳالهه ناهي اڳين گوءِ تو کٽي هن دفعي مون کٽي پاڻ ٻئي برابر ٿياسون.
(4) بخاري شريف ۾ هڪ حديث آهي، جنهن جي راوي بي بي عائشه خود آهي. امان سائڻ فرمائي ٿي ته حضور انورﷺ جن جڏهن به گهر ايندا هئا ته نهايت خنده پشاني سان پيش ايندا هئا. خوش طبعي سان ڳالهيون ڪندا هئا. هڪڙي ڀيري مونکي يمن جي يارهن عورتن جي باري ۾ هڪ آکاڻي ٻڌايائون فرمايائون ته عائشه يمن ۾ يارهن عورتون رهنديون هيون، انهن پاڻ ۾ طئي ڪيائون. هر عورت پنهنجي پنهنجي مڙس جو حال بيان ڪندي پوءِ سڄو واقعو فرمايائون.
حديث پاڪ ۾ آهي ته پاڻ ڀلارن فرمايو ته توهان مان ڀلو اهو آهي جو پنهنجي گهر وارين سان ڀلو هجي، آئون پنهنجي گهر وارين سان ڀلو برتاءُ ڪندڙ آهيان.