2. شھنشاھ ڇَوڏُو بن تَوڏُو
1. شھنشاھ ڇوڏو بن توڏو
2. ملڪا محتاج بنت احتجاج
3. وڏو وزير وزير راڙو
4. وزير ٽرانسپورٽ نمبر 1 ٽائر بن پنڪچر
5. وزير ٽرانسپورٽ نمبر 2 ٻوڙو بن ڪِلو
6. وزير قانون ڇنڪار گل بن وڃڻي
7. وزيراطلاعات گونگو بن چريو
8. وزير صحت ڪمزور بن بيمار
9. وزير بجلي فانوس بن ميڻ بتي
10. وزير آبپاشي مانڊول بن لول
11. وزير زراعت پلال بن نوڙ
12. وزير تعليم اڻ پڙھيل بن آڱوٺي ڇاپ
13. وزير دفاع بزدل بن ڀاڙي
14. وزير خزانه ڀينگيو بن سُڃو
15. وزير خوراڪ پيٽي بن بکيو
16. وزير ثقافت ڪمبل بن ڪوٽ
17. وزير محنت ٽوٽي بن ڪاھل
18. نجومي بي خبر بن اڻ ڄاڻ
19. شاعر ليمون بن نارنگي
20. حڪيم جبل طوس بن ونگو
21. قوالي طوفان بن آنڌاري
22. فريادي واڱڻ بن توت
23. ليسوڙو (شاگرد وزير ثقافت)
24. ڪمپونڊر حڪيم جو شاگرد
ڏيک پھريون:
منظر: سلطنت جلاب جي درٻار جو
پردو کلي ٿو.
درٻار ۾ وزيرِ قانون ڇنڪار بن ونجڻي، وزير محنت ٽوٽي بن ڪاھل، وزير ٽرانسپورٽ ٽائر بن پنڪچر ۽ وڏو وزير، وزير راڙو ويٺل آھن. وزير راڙو اٿي ٿو ۽ شھنشاھ جي درٻار ۾ آمد جو اعلان ڪري ٿو.
وزير راڙو: بي ادب. بي ملاحظه، بي ڪار، بيشمار، بيمار بادشاھن جو بادشاھ، شھنشاھن جو شھنشاھ، ظِل الاھي، برترو بالا، جھاز اعظم، والي سلطنت و جلاب شھنشاھ ڇوڏو بن توڏو درٻار ۾ تشريف فرمائي رھيو آھي. ھوشيار..!!
درٻار ۾ ويٺل سڀ اٿي بيھن ٿا، شھنشاھ ڇوڏو بن توڏو درٻار ۾ اچي ٿو ۽ تخت تي ويھي ٿو. درٻار ۾ ويٺل پڻ ويھي رھن ٿا.
ميوزڪ:.....
شھنشاھ: (تخت تي ويھڻ کانپوءِ) ان عظيم ۽ قديم 73 نمبر گدڙ کي درٻار ۾ پيش ڪيو وڃي، جنھن کي شھر جي ننڍڙن گلرن ڊوڙائي، سھڪائي ۽ منجھائي ماري ڇڏيو، جنھن عظيم گدڙ رستي تي مري اسان جو مان مٿانھون ڪري، عظيم بدبوءِ سگھڻ لاءِ موقعو فراھم ڪيو، ما بدولت مئل گدڙ جي احسان جي بدلي کيس نوَ لکو ھار انعام ڏيڻ چاھي ٿو. ڇو ته ڪافي عرصي کان اسين بدبوءِ سنگھي به نه ھئي.
وزير راڙو: (اٿندي) بدبوءِ جي بي تاج بادشاھ، گدڙن جي فوج جي سپھ سالار شھنشاھ ڇوڏو بن توڏو جي حڪم جي نوَ انچ سرن سان تعمير ڪئي وڃي ۽ مئل گدڙ کي درٻار ۾ پيش ڪيو وڃي، جھاز ِکريل، وزير ٽرانسپورٽ ٽائر بن پنڪچر کي حڪم ٿو ڪري ته، جلد حڪم جي تعمير ڪئي وڃي.
(درٻاري بادشاھ جي حڪم کي ٻڌي حيرت ۾ اچن ٿا. شھنشاھ وري ڳالهائي ٿو.)
شھنشاھ: اي درٻاريو! اوھان جا منھن موالين جھڙا ڇو ٿي ويا آھن؟ اصل مابدولت ان گدڙ جي سڪرات واري حالت ڏسڻ گھري ٿو ۽ ان 73 جي گدڙ جي اڃا جيئڻ جي عيوض کيس نوَ لکو ھار انعام ڏيڻ چاھيون ٿا. ڇو ته ان 73 واري گدڙ جي مرڻ کانپوءِ ان جي لاش مان اسان ھڪ پرفيوم بڻائينداسين.
وڏو وزير اٿي ٿو.
وڏو وزير: بدبوءِ جي بي پناھ، گدڙن جي فوج جي ڪمانڊر اِنِ ڪيف، شھنشاھ بي تاڙي بنت ڪياڙيجي حڪم جي نوَ انچ سرن سان تعمير ڪئي وڃي ۽ سڪرات ۾ پيل 73 واري گدڙ کي درٻار ۾ پيش ڪيو وڃي. جھازِ کريل وزير ٽرانسپورٽ ٽائر بن پنڪچر کي عرض ٿو ڪري ته جلدي حڪم جي تعمير ڪئي وڃي.
وزير ٽرانسپورٽ ٽائر بن پنڪچر پنھنجي ڪرسيءَ تان اٿندي:
وزير ٽرانسپورٽ: حضور پاڳل جي خدمت ۾ ھي غلام ڄنگھ ڊگھي ڪري عرض ٿو اسٽارٽ ڪري ته......
شھنشاھ: (شھنشاھ جملو ڪٽيندي) بي ادب ۽ گستاخ، ڄنگهه ته ڊگھي ڪر!! بد بوءِ دار بصر!!
وزير ٽرانسپورٽ: حاضر منھنجا ناڪا! ھي ڏسو ڊگھي منھنجي ڄنگهه... ته ان مھربان گدڙ کي ته فوت ٿئي ڪافي سال ٿي ويا آھن ۽ اھو 73 وارو گدڙ بنا ڪفن جي ۽ غسل جي مڻين مٽيءَ هيٺان دفن ڪيو ويو آھي.
شھنشاھ (رڙ ڪندي) مابدولت جي عرض کان سواءِ ان عظيم ۽ قديم 73 واري گدڙ کي دفن ڪري، تو اسان کي عظيم بدبوءِ سنگھڻ کان محروم ڪري ڇڏيو آھي... توکي اھڙي مھرباني جي عنقريب سزا ڏني ويندي.
وزير ٽرانسپورٽ: گاليچا!!! ھي وزير ٽرانسپورٽ، ٽائر بن پنڪچر، اوھان جي خدمت ۾ ڏيڍ سِر جو عرض اڇلي ٺڪاءُ ڪري ھڻي ٿو ۽ چوي ٿو ته اهڙي مھربانيءَ جي معافي ملڻ گھرجي..... جي کڻي اوھان معافي نه ڏني ته ڪو فرق نٿو پوي... پوءِ ھي بندو پنھنجي ڄنگهه سڌي ڪري درٻار ۾ ڳالهائيندو.
شھنشاھ: (وزير قانون ڏانھن ڏسندي) وزير قانون ڇنڪارگل بن ونجڻي کان معلوم ڪيو وڃي ته ان عظيم مھرباني جي سزا.... اسان جي قانون جي ڪتابن ۾ ڪھڙي لکيل آھي؟
وزير قانون. قانون جو ڪتاب کولي ٿو ۽ اٿي بيھي شھنشاھ سان مخاطب ٿئي ٿو.
وزير قانون: اي قانون جي ڪارن ڪتابن جي ڪوَرَ جا پاٺا، قانون جي خالي ورقن جي ورق نمبر 7707 تي لکيل ناھي ته مجرم کي قانون جي ڪوڙڪي نمبر الف جي 18848 هيٺ ترقي ڏئي، ٽرانسپورٽ جو ملڪي وزير مقرر ڪيو وڃي.
شھنشاھ: (خوش ٿيندي) مابدولت جي عرض تي اوساري ڪئي وڃي ۽ بنا ڪنھن دير سان وزير کي ترقي ڏني وڃي.
وڏو وزير: (وڏو وزير پنھنجي ڪرسي تان اٿندي) شھنشاھ شاھل ۽ واليءِ ليول بي تاڙي بنت ڪياڙيجي حڪم کي گاري ۾ گھلي، تغاري ۾ توري تعمير ڪيو وڃي.
وزير ٽرانسپورٽ (ٽھڪ ڏيندي) رحم شھنشاھِ فور ويل، آقاءِ انجڻ فيل... رحم.... ھي ٽرانسپورٽ جو وزير ٽائر بن پنڪچر اھا گاڏي گھلي ڪين سگھندو.
شھنشاھ: مابدولت... پنھنجي اصل مالڪ يعنيٰ پنھنجي بيگم.... ملڪه تاڙي بنت ڪياڙي کان سواءِ ڪو به فيصلو ناھي ڪري سگھندو... لحاظه... ملاحظا.. ملڪه کي درٻار ۾ حاضر ڪيو وڃي جيڪا اسان جي گھرو وزير به آھي ۽ اصل حڪمران به آهي.
وڏو وزير: (پنھنجي ڪرسي تان اٿندي) ملڪه سلطنت جلاب، ملڪه تاڙي بنت ڪياڙي ، درٻار ۾ ٻه ڪلو ڌوڙ سميت حاضر ٿئي ۽ اُھا ڌوڙ شھنشاھ جي ڌڙ ۾ ھنئي وڃي.
ملڪه درٻار ۾ اچي ٿي....اڪيلي آھي... نه ڪو ساٿي نه ڪو دربان يا محافظ
شھنشاھ: ملڪه سلطنت کي مابدولت جي پھلوءَ جي پاڇي ۾ ويھاريو وڃي.
وڏو وزير(حيرت وچان شھنشاھ کي چوي ٿو) اي آقاءِ اٿ ويھه... ما بدولت ڪير آھي؟ ۽ ملڪه ان جي پھلو ۾ ڇو ويھي؟
شھنشاھ: اي نامعقول ۽ فضول وزيراعليٰ مابدولت ... مابدولت معنيٰ... مان خود بخود.
ملڪه وڏي مان ۽ شان کانسواءِ شھنشاھ جي ڀَر ۾ ويھي ٿي.
ملڪه: اڙي واندا.... پو گھرايو ڇو اٿئي؟ توکي خبر ناھي ته... ھي وقت منھنجي فيڊر ۾ کير پيئڻ جو آھي، چئه جلدي چئه...
شھنشاھ: اي ملڪه جلاب سلطنت... مابدولت جو... وزير ٽرانسپورٽ ٽائر بن پنڪچر وڏو ڏوھ ڪيو آھي. ان جي عيوض اسين کيس هڪڙي سزا ٻڌائي آھي.
ملڪه(وزير ٽرانسپورٽ کي ڏسندي) وزير ٽرانسپورٽ کان ڪھڙو ڏوھ سرزد ٿيو آھي؟
شھنشاھ: اي ملڪه.... تمام وڏو ڏوھ.
وڏو وزير (اٿي ٿو) اي ملڪه سلطنت، اوھان جي حضور ۾ عرض جو اشڪنجو اڇلائجي ٿو ته، وزير ٽرانسپورٽ ٽائر بن پنڪچر بدبوءِ جي ڀنڊار 73 جي گدڙ کي شھنشاھ جي حڪم کانسواءِ دفن ڪرائي ڇڏيو آھي، جنھن لاءِ جھاز زون زون کيس ترقي ڏيڻ جي سزا جو فرمان جاري ڪيو آھي.
ملڪه: نه معاف ڪرڻ جھڙو جرم ڪيو ويو آھي. ان 73 جي گدڙ جي بدبوءِ کي اسين وڏين وڏين بوتلن ۾ بند ڪري ھول سيل جي واپارين کي وڪرو ڪري، سلطنت جي خزاني ۾ ناڻو جمع ڪرايون ھا، پر افسوس جو وزير نامعقولي ڪري گدڙ کي دفن ڪرائي ڇڏيو آھي.
شھنشاھ: اي ملڪه... پپان... ان ڏوھ جي سزا ڪھڙي!؟
ملڪه(ڪاوڙ جھڙو مھانڊو ڪندي) جيئن ته وزير ٽرانسپورٽ ٽائر بن پنڪچر رحم جو حڪم ڪيو آھي ان ڪري ھي ملڪه سلطنت، وزير باتدبير تي وڌيڪ رحم کائي وزير ٽرانسپورٽ تان ھٽائي، ھتان جي ميونسپالٽيءَ ۾ ڀنگين جو جمعدار مقرر ڪرڻ جي سھڻي تجويز ڏئي ٿي.
وزير ٽرانسپورٽ (روئندي) واھ.... واھ... اھي احسان ملڪه سلطنت جا مرڻ گھڙيءَ تائين نه لاھي سگھندس نه ڳائي سگھندس.
شھنشاھ: ملڪه سلطنت، يعنيٰ بيگم شھنشاھ تاڙي بنت ڪياڙيءَ جي حڪم جي تعمير سيمينٽ ۽ ريتيءَ سان ڪئي وڃي.
وڏو وزير (فرمان جاري ڪندي) ملڪه سلطنت جي فرمان کي سيمينٽ ۽ ريتيءَ سان تعمير ڪرڻ لاءِ مشھور ٺيڪيدار مسٽر ملاوٽ خان ابن ملاوٽ خان کي ٺيڪو ڏجي ٿو، جيڪو ٺيڪيدار بنا سيمينٽ جي ريتي ۽ بجري ملائي تعمير ڪرڻ جو ماھر آھي. ليڪن وزير ٽرانسپورٽ کي انھيءَ ملاوٽ مان ڪنھن به قسم جي ڪميشن نه ملندي.
وزير ٽرانسپورٽ: اي وزير وڏا، ڪميشن جي مون کي ڪابه ضرورت ناھي.
وڏو وزير: پوءِ اي وزير! گھٽ پگھار مان تنھنجو ۽ تنھنجي ٻارن جو گذر ڪيئن ٿيندو؟ پنھنجون اڻ کٽ ضرورتون ڪيئن پوريون ڪندين؟
وزير ٽرانسپورٽ: اي وڏا وزير... مان پنھنجو ضرورتون پوريون ڪرڻ لاءِ صفائي واري عملي جون نيون ڀرتيون ڪندس، جن جو صرف رڪارڊ ۾ ذڪر ھوندو، باقي صفائي وارو عملو ھوندو ئي ڪونه ۽ انھن سڀني جي پگھار مان کڻندس...
(ٺينگ ٽپا ڏيندي وزير ٽرانسپورٽ) مان کڻندس ..... مان کڻندس.....
شھنشاھ: گڊ.. وري... ميري ۽ شيري گڊ.. مابدولت توکي اجازت ٿو ڏئي ته تون وڃي ڪاغذي ڀرتي ڪري کاءُ پيءُ، عيش ڪر، بينش نه ڪر، پر اسان جي توکي پارت آھي.
وزير ٽرانسپورٽ: حڪم ٿئي ته ٻه ٽي سوَ ڀنگي ٻيا به ڪاغذي ڀرتي ڪري ڇڏجن، جن جي باقاعده پگھار اوھان کي پھچائي ويندي.
شھنشاھ: ان بدنيڪي ۽ بدناميءَ واري ڪم ۾ دير ٿيڻ نه گھرجي
وڏو وزير (فرمان جاري ڪندي) سڪه رائج الوقت موجب سابق وزير ٽرانسپورٽ ٽآئر بن پنڪچر ۽ ھاڻوڪي وزير... وزير گندگي کي حڪم ڪجي ٿو ته ھر مھيني، ٻه سؤ چوئيتاليهه ڀنگين جي پگھار درٻار ۾ شھنشاھ جي ذاتي کاتي ۾ جمع ڪرائي، ڇو ته ھي جھان پيسي جي پٽن جو آھي ۽ هتي ھر ڪمال ئي پيسي جو آھي.
وزير ٽرانسپورٽ: حڪم جي تعمير ڪئي ويندي. آقا.
وڏو وزير صرف ڪنڌ سان ھا ڪري ٿو.
شھنشاھ: اي وڏا وزير!! مابدولت توکي نماڻي اپيل ٿو ڪري ته وزير ٽرانسپورٽ جي جاءِ تي سلطنت جو ڪھڙو اھڙو بچيل، رھيل ۽ کُھيل ميمبر آھي، جنھن کي ڪوبه کاتو مليل نه ھجي؟
وڏو وزير: جي.. حضور... سلطنت جلاب ۾ اھڙو واندو ميمبر موجود آھي، جيڪو ڪيتري ئي عرصي کان مکيون ماري سلطنت جي سونھن وڃائي رھيو آھي.
شھنشاھ: اھڙي کُٽل ۽ مکين مار ميمبر کي سلطنتِ جلاب جي نابينا ۾ شامل ڪيو وڃي ۽ کيس وزير ٽرانسپورٽ جو فوليو ڏنو وڃي.
وڏو وزير: حڪم شھنشاھ شرمنده....مکين کي مارڻ ۾ مھارت رکندڙ، واندن جي ونر ۽ چاٻَل ميمبر جناب ٻَوڙي بن ٻوساٽيل کي درٻار ۾ حاضر ڪيو وڃي.
ھڪ دربان وڃي ٿو ۽ ٻوڙو بن بوساٽيل کي وٺي اچي ٿو.
وڏو وزير:شھنشاھ جلاب جي بيگم تاڙي بنت ڪياڙي جي فرمان موجب توکي واندڪائي جي وٽي مان ڪڍي ٽرانسپورٽ جو وزير مقرر ڪجي ٿو.
ٻوڙو بن ٻوساٽيل (ڪن تي ھٿ رکندي) ڪنھن چوري ڪئي آھي؟ اي وڏا وزير!!! خبردار ٿي شريفن تي الزام نه ھڻ، مان ھونءَ به ڪلهه تنھنجي گھر ڪونه آيو ھيس.
شھنشاھ: اي ٻوڙا بن ٻوساٽيل.. مابدولت يعنيٰ امپرر آف جلاب ايمپائر، توکي وزير ٽرانسپورٽ مقرر ڪرڻ جو فرمان جاري ڪيو آھي.
ٻوڙو بن ٻوساٽيل: اي دھلِ ڌُلائي، واليءَ وٺ سٺُ.. جھاز اعظم. مون وڏي وزير جا ديڳڙا چوري ناھن ڪيا... اھيو الزام سراسر غلط آھي.
شھنشاھ: تو غلط سمجهيو آھي، توتي ڪوبه ڪنھن به قسم جو الزام نٿو لڳايو وڃي.
ٻوڙو بن ٻوساٽيل: ڳايو وڃي يا نه ڳايو وڃي... پر اي سلطنت جلاب جا ھارمونيم... ڀلي اوھان غلط فيصلو ڪيو مون تي الزام ثابت ٿئي ته ٻن ديڳڙن جي عيوض ٽي ديڳيون، سي به برياني سان ڀريل ڏنڊ طور ڏيندس.
وڏو وزير ٻوڙو بن ٻوساٽيل جي ڪن ۾ چويس ٿو:
وڏو وزير: شھنشاھ بي تاڙي بنت ڪياڙي توکي وزير ٽرانسپورٽ مقرر ڪرڻ جو فرمان جاري ڪيو آھي.
ٻوڙو بن ٻوساٽيل: آھستي ڳالهاءِ... ٻوڙو ناھيان.. (شھنشاھ ڏانھن) اي شھنشاھ... آءُ بسن ۽ موٽرن جا آواز ٻڌي نٿو سگھان، جيڪڏھن ڪار بس يا ڪا موٽر منھنجي مٿان چڙھي وڃي ... ۽ مونکي چيڀاٽي ڇڏي... ته پوءِ اھڙي چيڀاٽيل حالت ۾ مان ذميواري ڪيئن پوري ڪري سگھندس.
وڏو وزير: اھا ئي ته تو ۾ خوبي آھي !!!
شھنشاھ: مابدولت کي تنھنجي اھا خوبي بيحد ناپسند آھي... جنھن کي ڏسندي توکي ٽرانسپورٽ جو وزير مقرر ڪيون ٿا ته جيئن ڪو وڏو ٽرالر توکي مروڙي ۽ سروڙي رکي... ان ڪري توکي مقرر ڪيون ٿا.
ٻوڙو بن ٻوساٽيل: ڌڪڙ ڪيو ٿا!!؟ اي شھنشاھ ڌڪڙ ڪرڻ جي ڪھڙو ضرورت آھي؟
وڏو وزير وري ڪن ۾ ڳالهائيندي؛ اڙي توکي مقرر ڪيون ٿا.
ٻوڙو بن ٻوساٽيل: اڙي چيومانءِ نه!؟ ته آھستي ڳالهاءِ... ٻوڙو ناھيان... اي شھنشاھ شھپر.. ھن بندي جو گندو سِرُ اوھان جي حڪم اڳيان گهميل رھندو.
وڏو وزير اڳوڻي وزير ٽرانسپورٽ جي مٿي تان ٽوپي لاھي
ٻوڙي بن ٻوساٽيل جي مٿي تي رکي ٿو.
شھنشاھ: مابدولت جي سلطنت جي نابينا ۾ شامل ٿيڻ تي توکي... ميارون ھجن! اي وڏا وزير.
وڏو وزير: عاليجا.
شھنشاھ: ٻوڙي بن ٻوساٽيل يعنيٰ نئين وزير ٽرانسپورٽ کي قسم کڻايو وڃي.
وڏو وزير: جي منھنجا ڪاڪا......(ٻوڙو بن ٻوساٽيل سان مخاطب ٿيندي) اي وزير ٽرانسپورٽ قسم کڻ.
ٻوڙو بن ٻوساٽيل: وزم ھڻان!!؟ اي بادشاھن جا بادشاھ... ھيءَ ڪھڙي وزارت آھي؟ جو ويٺو وزم ھڻان؟
شھنشاھ: اي نامعقول ۽ مبذول.. وزم نه پر قسم کڻ.
ٻوڙو بن ٻوساٽيل: حجم؟ منھنجو مامو نه آھي اي شھنشاھ.
وڏو وزير ڪن ۾ ڳالهائيندي: اي ٻوڙا بن ٻوساٽيل قسم کڻ ٻيلي قسم کڻ.
ٻوڙو بن ٻوساٽيل: آھستي نٿو ڳالهائين چيو مانءِ ته ٻوڙو ناھيان.. ٻوڙو صر ف نالو آھي.. ھا کڻاءِ قسم.
وڏو وزير فائيل ٻوڙو بن ٻوساٽيل کي ڏيندي ۽ ٻيو فائيل پاڻ پڙھندي:
وڏو وزير: آءُ نالي ٻوڙو بن ٻوساٽيل.
ٻوڙو بن ٻوساٽيل: آءُ پالي گھوڙو ۽ ٻلو گهوماٽيل.
وڏو وزير (خفا ٿيندي شھنشاھ سان مخاطب) اي شھنشاھ ھي وزير ته پنھنجي کاتي جي ڀينگ
ڪندو.
شھنشاھ: مابدولت جا ٻانھن ٻيلي آھن ئي اُھي، جيڪي ڀينگ ڪرڻ جا ماھر آھن.... توکي ڀينگ ڪرڻ کان ڪنھن منع ڪئي آھي؟
وڏو وزير: عاليجاه... مان ڀينگ گھٽ ڪندو آھيان.... پر ڀنگ مڙئي وڌيڪ پيئندو آھيان... جنھن جي ڪري وڌيڪ ڀينگ ٿيندي آھي.
شھنشاھ: ٺھيو... ٺھيو... ٻوڙ ٿو ھارين. تون وزير کي قسم کڻاءِ.... ھي جيئن چوي تيئن سچ آھي.
وڏو وزير: حڪم عاليجاه.... ته ھا ٻوڙا! اڳتي چئه ته مان قسم ساک سان چوان ٿو ته..
ٻوڙو بن ٻوساٽيل: وزم ھڻي ساڳ کانوان ٿو ته
وڏو وزير: پنھنجي سلطنت جي عوام سان.
ٻوڙو بن ٻوساٽيل: سنجي سلطان جي لغام سان.
وڏو وزير: وفادار ۽ سچو رھندس.
ٻوڙو بن ٻوساٽيل: وزندار ٻچو ڄڻيندس.
وڏو وزير: پنھنجي عھدي کي پوري طرح سان ادا ڪندس.
ٻوڙو بن ٻوساٽيل: وھنجي مدي جي بخار سان چدا کيڏندس.
وڏو وزير: ڏينھن رات محنت ڪندس.
ٻوٽو بن ٻوساٽيل: مينھن رات مکيون ماريندس.
وڏو وزير؛ جي مون ائين نه ڪيو ته سلطنت جو غدار ليکبس.
ٻوڙو بن ٻوساٽيل: جُون ائين نه مئيون ته سرنھن جو تيل وجھندس.
وڏو وزير: جان آجي ٿي.... ھاڻ وڃي ويھه.
ٻوڙو بن ٻوساٽيل: بيٺو ته آھيان نه...! ڏسين به نٿو... ائين چئه ته ويھه.
ٻوڙو بن ٻوساٽيل ويھي ٿو:
شھنشاھ: اي وڏا وزير... ھر دل عزيز نجومي بي خبر بن اڻڄاڻ کي مابدولت جي درٻار ۾ حاضر ڪيو وڃي.
وڏو وزير: جي منھنجا.... الائي ڇا ڇا؟ نجومي بي خبر بن اڻڄاڻ درٻار ۾ حاضر ٿئي.
نجومي درٻار ۾ حاضر ٿئي ٿو ۽ شھنشاھ کي جھڪي سلام ڪري ٿو.
شھنشاھ: اي بي خبر بن اڻڄاڻ نجومي مابدولت مئل گدڙ جي بدبوءِ سنگھڻ جو شوق رکي ٿو، پر ان 73 جي گدڙکي دفن ڪيو ويو آھي، ان شوق کي ڪيئن پورو ڪجي؟
نجومي (ٽپڻو/ڍارو ھڻندي) آ...آ...آ...آآآ... اي آقاءِ تِري ۽ شھنشاھ ڇڪا، ٽپڻو ٽپ ڏيندي ٻڌائي ٿو ته اوھان کي به ان ئي قبر ۾ دفن ڪيو وڃي، جنھن ۾ 73 گدڙ دفن ٿيل آھن.
شھنشاھ: آ ھا ھا... آ ھاھا...اي بي خبر بن اڻڄاڻ نجومي، مابدولت جي بيگم يعنيٰ ملڪه سلطنت و جلاب تاڙي بنت ڪياڙِيءَ بابت تنھنجو ٽيٽھر ٽپڻو ڇا ٿو ٻڌائي.
نجومي: آ....آ...اوووو.... اي واليءِ نوَ ٽڻ ۽ ونجھوٽي... بيگم جو ستارو گھمي ڦري ۽ ٿڪجي جڏھن، اڌ مئو ٿي ڪري پيو آھي، تڏھن ٽپڻي پنھنجا جوھر ڏيکاريا آهن ۽ ٻڌايائين ته بيگم کي به ساڳي قبر ۾ پويو وڃي.
شھنشاھ (خوشي وچان) فوڊ.....فوڊ.. اي بي خبر بن اڻڄاڻ نجومي...فوڊ! تو ھميشه ناحق ۽ ڪوڙ جي ڳالهه ڪئي آھي، مابدولت انھيءَ عيوض... توکي پڇ کان بغير ثابت چئن ٽَنگن جي، ڏندن ڀڳل ٻلو انعام ۾ ڏيڻ چاھي ٿو.
نجومي (ٽپڻو ھڻندي) اي قبله ڪنجوس.... جي اوھان انعام ڏيندؤ ته اوھان کي وڌيڪ زندھ رھڻ وارو ڪم کڻڻو پوندو.
شھنشاھ: انھيءَ عمل سان 73 جو گدڙ مابدولت ته ناراض نه ٿيندو؟
نجومي: اي شھنشاھ ڇڪ ڇڪان، گدڙ بابت ٽپڻو ٻڌائي ٿو ته ھو ناراض نه پر خوش ٿي اوھان جي گود ۾ ويھي گوٿنايون ڪندو.
شھنشاھ: ته پوءِ مابدولت جلد، گدڙ جي قبر ۾ دفن ٿيڻ جو شوق رکي ٿو.
ملڪه: دفن ٿيڻ کان اڳ نچڻ جو شوق به پورو ڪيو وڃي.
شھنشاھ: او نو ملڪه.... ناٽ ڊانسنگ شوق... پر جلدي جلدي ڊائيڊنگ شوق.
ملڪه (رڙ ڪندي): شھنشاھ ! !
شھنشاھ: ملڪه.
ملڪه: اٿي سڌو ٿي بيهه ۽ رک چيلهه تي ھٿ.
شھنشاھ تخت تان اٿي چيلهه تي ھٿ رکي ٿو.
شھنشاھ: اي ملڪه سلطنت جلاب ٻيو حڪم.
ملڪه: ڪر ڊانس... نه ته.... توب جي منھن ۾ ڏئي.... ھڪ ئي گولي سان دنيا جي گولي تان گم ڪري ڇڏينديسانءِ، گھم...گھم.
شھنشاھ: ملڪه... ڪڏھن شھنشاھ به نچندا آھن ڇا؟
ملڪه: زالن اڳيان سڀ کان اول شھنشاھ ئي نچڻ لڳا ۽ غريب بعد ۾ نچڻ لڳا.... اھا تاريخ ٻڌائي ٿي، اصل حڪومت هوندي ئي انهن جي آهي جيڪي اشارن تي نچائڻ جا ماھر هوندا آهن.
شھنشاھ: مار پوئي.... تاريخ به پڙھيل آھين ڇا؟ اھا اڄ خبر پئي.
ملڪه: ته پوءِ....؟
شھنشاھ: ته پوءِ ڇا؟ اسين نچون ٿا. اي وڏا وزير... طبلائي حاضر ڪيو وڃي، ڇو ته جي حڪومت ڪرڻي آهي ته اشارن تي نچڻو آهي! طبلائي ئي ئي ئي ئي.
وڏو وزير: سلطنت جلاب جو طبلائي حاضر ٿئي ۽ طبلي تي ڪا ڌاڪڙ ڌوڪڙ اچي ڪري.
طبلائي درٻار ۾ اچي ٿو. طبلو وڄائي ٿو.
شھنشاھ نچندي بي حال ٿي ڪري پوي ٿو.
جنھن بعد درٻاري شھنشاھ کي کڻي تخت تي ويھارين ٿا.
شھنشاھ ساھ پٽڻ کانپوءِ.
شھنشاھ: ڪئڪلي اريجمينٽ اوور دفن يعني مان بدولت جي دفن جو جلد بندوبست ڪيو وڃي.
وڏووزير: حڪم جي جلد تعميرڪئي ويندي آقا.
شھنشاھ: ڇا سان؟
وڏو وزير: چوني ۽ پلستر سان. اي اسانجا ريتي بجريءَ جا والي.
شھنشاھ: ھُڊ .. ھڊ.. اڄ اسين شاعرِ سلطنت کي ٻڌڻ گھرون ٿا. شاعر سلطنت کي حاضر ڪيو وڃي.
وڏو وزير: شاعرِ سلطنت ليمون بن نارنگي درٻار ۾ پنھنجي پراڻي، نئين ۽ چورايل شاعري سميت حاضر ٿئي.
شاعر سلطنت ليمون بن نارنگي درٻار ۾ اچي ٿو.
شھنشاھ: اي شاعر سلطنت جلاب يعني پوئٽ آف دي امپائر آف ڊي هائيڊريشن! مابدولت کي ڪجهه ڪجهه اداس ڪيو وڃي.
شاعر: اي شھنشاھ رديف ۽ ڪافيا، اي واليءِ ڊرگ مافيا، پنھنجي ٻوٿ واري سلفي مون ڏانھن ڪر ته شاعر توھان کي ھڪ شعر ھڻي ڦل ڦوڪي ڇڏي.
شھنشاھ شاعر ڏانھن منھن ڪندي.
شھنشاھ: سلفي سڌي آھي.. اي شاعر تون رڳو ڀري ڦوڪ ھڻ!
شاعر: جھاز چئوسٽا جي اڳيان نذرانه عقيدت جا ڊُل اڇلايان ٿو.
شھنشاھ: اي شاعر سلطنت، يو ڊونٽ روڪ... بٽ توکي اجازت آھي.
شاعر: جي حضور.... عنوان اٿس “دفن”
جڏھن ڪفن ٻڌي توکي ڪنداسين دفن
بھاري ٿي ويندي، کِلي اٿندو چمن
ڌوڙ ڪاري ٻوٿ تنھنجي تي کڻي ايندي پونَ.
شھنساھ: فوڊ.. فوڊ.
شاعر: نوازش نٿو ڀانيان... حڪم ڪيم!
چٻرا چريا ٿي پوندا،
ڪتا ڪئڪاٽ ڀي ڪندا،
شھنشاھ: ڪيئن ڪندا؟
شاعر: ائون... ائون... ائون ۽ ائون
شھنشاھ: زبردست... غضب دست، مڪر ڪر مڪر ڪر.
شاعر: چٻرا چريا ٿي پوندا،
ڪتا ڪئڪاٽ ڀي ڪندا،
گڏھ گھوڙا سمهي پوندا،
مئل سڀ اٿي ڀڄندا،
وجھي ووٽ ھو ايندا
جڏھن بيھندو وري پمن
شھنشاھ: ڊيري فوڊ... ويري ڊيري فوڊ.
شاعر: ڪرم نوازي، توب نوازي.. وري عرض اڇلي ھنيم.
پمن ويندو ماڻي ڪرسي،
گڏبا اتي سڀ چرسي،
ڪري بحث ڇتا ٿيندا،
پوندا اتي سڀ ترسي،
ڪي جام نوش ڪندا،
ڪي ببل اپ، ڪي ليمن،
شھنشاھ: فڊ.. فڊر ... فڊيسٽ.
شاعر: زرھ نوازي.... بندوق نوازي .. آخري ڪھاڙو ھنيو اٿم.
خزاني جي دٻن ۾،
کُٽل ھوندو وري به خون،
پمن مڙسي ڪري وٺندو،
عوامي خون، عوامي خون!
ملڪه: اي سلطنت جا خالي کوکا.... سلطنت جي شاعر کي گڏھ جي پيٽ ۾ نه پر گھوڙي جي بول ۾ داخل ڪرڻ جي تجويز آھي ۽ شاعر جي شاعري کي گڏھ جي پيٽ ۾ داخل ڪرڻ جي تجويز آھي.
شاعر: واھ .....واھ.... ڇا ته غزل جھڙي حسين تجويز آھي.... اي ملڪه موسماتِ! شعر سيني ۾ سُر پر لائي آھي. حڪم ٿئي ته ھڪڙو واھولو مان به وھائي ڪڍان.
ملڪه: توکي اجازت آ.
شاعر: نٿو عرض ڪريان!
نه ڪرڪيٽ نه ڪشتي،
نه ونجھوٽي نه ملهه!
جو نه ڀري ڦل مان ڦوڪ
تنھن کي وٺي سلهه!
کل ۾ کل
ٽھڪ ڏي تون ٽرڙا.
ملڪه: ڇا ته حسين جميل شاعري ڪئي آھي تو... اي شاعر سلطنت... ان لاءِ توکي گھوڙي جي بول ۾ رھائشي اسڪيم تحت ھڪ عدد گھر ڏيڻ جو اعلان ڪريون ٿا.
شھنشاھ: اي ملڪه.... ڇا؟ يُو لائيڪ دي گھوڙو..؟ توکي گھوڙو پسند آھي.
ملڪه: ھر دل عزيز گھوڙو...
شھنشاھ: بٽ يو نو ملڪه جلاب! آءِ لائيڪ ڊانڪي.. لحاظه شاعر کي اسين پنھنجي پسند جو انعام ڏيڻ پسند ڪنداسين.
ملڪه: جي اھا ڳالهه آھي ته پوءِ ٻڌ! اي سلطنت جلاب جا جورابا... مان ھن درٻار مان ھلي وينديس ۽ مخالف ڌر کي تيار ڪري ... تو خلاف احتجاج ڪرڻ جا منصوبا جوڙيا ويندا.
شھنشاھ: اي ملڪه تاڙي بنت ڪياڙي ! تون شھنشاھ ڇوڏي بن توڏي جي ڇانوَ ۾ ويھي، شھنشاھ جي شاھي عزت جي ڳٺڙي کي کولڻ جي ڪري رھي آھين، شھنشاھ توکي ھتان وڃڻ نه ڏيندو.
ملڪه: مون کي خبر آھي... اي بي اختيار بادشاھ.... مون کان سواءِ يعني ملڪه تاڙي بنت ڪياڙي کان سواءِ تنھنجي بادشاھي ھڪ ڪلاڪ به نه ھلي سگھندي.
شھنشاھ: دس از بليڪ ميلنگ.. بٽ وڏي مجبورنگ.
شاعر ملڪه ۽ شھنشاھ جي جھيڙي کي ڏسندي:
شاعر: اي جھاز وزم... بمن جا بم،.. غمن جا غم... اوھان پاڻ م نه وڙھو ڇو ته ھن شاعر جي سيني ۾ سُتل دل، جھيڙي کي ڏسندي تيز ٺينگ ٽپا ڏئي خوش ٿي رھي آھي... خدارا اھڙي خوشي مونکي نه ڏيو... ورنه...
شھنشاھ: ورنه تون ڇا ڪندين؟
شاعر: ورنه مان پنھنجي شاعري گھوٽي پي ڇڏيندس.
شھنشاھ: اي بي خبر بن اڻڄاڻ نجومي يو مار دي ٽپڻو... اينڊ ٽيل مي ته ھاڻ ڇا ڪيو وڃي.
نجومي: حضورِ ھل ھل.... سلطنت جي شاعر ليمون بن نارنگيءَ کي گڏھ جي پيٽ ۾ ۽ ان جي شاعري کي گھوڙي جي بول ۾ دفن ڪرڻ ھن سلطنت لاءِ سٺو سنؤڻ ثابت ٿيندو.
شاعر: واھ نجومي واھ... تو جھيڙو ٺاري سلطنت جي ديوارن کي بچائي ورتو آھي. انھيءَ خوشي جي موقعي تي آءُ توتي پھريون ڀيرو شعر لکندس.
شھنشاھ حڪم جاري ڪري ٿو:
شھنشاھ: شاعر سلطنت ليمون بن نارنگي جي شاعريءَ کي گھوڙي جي پيٽ ۾ ۽ شاعر کي گڏھ جي پيٽ ۾ دفن ڪري، مابدولت جي مانَ کي ماڙيءَ تي چاڙھيو وڃي.
وڏو وزير: شھنشاھِ جلاب و جلال.. جھازِاعظم واليءَ واڏڻ تاڙي بنت ڪياڙي جي فرمان جي ڦوسڙيءَ کي ھوا ۾ اڏائيندي اعلان ڪيو وڃي ٿو ته شاعر سلطنت ليمون بن نارنگيءَ کي سڀاڻي منجھند جو ٺيڪ سج لھڻ کان پوءِ سرعام موبل انعام ڏنو ويندو.
اھو اعلان ٻڌي شاعر سلطنت ليمون بن نارنگي بيھوش تي وڃي ٿو.
درٻاري ھُن کي ھوش ۾ آڻين ٿا. شاعر ھوش ۾ اچي ٿو.
شھنشاھ: اي شاعر سلطنت.. ھي توکي ڇا ٿي ويو؟
شاعر: اي شھنشاھِ ڪنجوس... انعام جي خوشيءَ ۾ ڏندڻ پئجي ويا. ڇو ته اھڙي خوشي مونکي راس ناھي ايندي.
شھنشاھ: مابدولت سان ھوندين ته ھميشه اھڙيون خوشيون حاصل ڪندو رھندين.
شاعر: شھنشاھ خوشيون ياد نه ڏيار... نه ته مان مري ويندس.
درٻار ۾ وزير اطلاعات گونگو بن چريو داخل ٿئي ٿو
۽ رڙيون ڪري شھنشاھ کي مخاطب ٿئي ٿو؛
گونگو بن چريو: اتيفا..... اتيفا.... اتيفا.....
شھنشاھ: مابدولت جي سلطنت جو ڪھڙو حال آھي اي وزير اطلاعات ونشريات گونگا بن چريا.
گونگو: آيا.....پايا...پايا....يايا... ييا ييا... آيا... آيا... پايا پايا.. اتيفا ...اتيفا.
شھنشاھ: آءِ ناٽ سمجھنگ دس منسٽرس ٻولي... يعني مابدولت ڪجهه به سمجهي ناھي سگھيو.... ما بدولت کي سمجھايو وڃي.
ملڪه: اي واليءِ وٺ سٺ... مون گونگي بن چرئي کي وزير اطلاعات ۽ نشريات ان لاءِ ئي مقرر ڪيو آھي ته جيئن ھو عوام کي ڪابه ڳالهه سمجھائي نه سگھي۽ رڳو پنھنجو ٻولي پيو ڳالهائي.
شھنشاھ: بٽ واءِ مقرر ڪيو ويو.
ملڪه: اي شھنشاھ، تاراجي... عوام جيڪڏھن سمجهي ورتو ته پوءِ سمجھو ٿا ته ڇا ٿيندو.
شھنشاھ: سلطنت جلاب جي عوام ڪجهه به ناھي ڪندي ملڪه... عوام به ھن وزير وانگي گونگي ٻوڙي آھي.
ملڪه: چئو نسورو ڪوڙ ٿا... عوام گونگو ۽ ٻوڙو ناھي... پر خوشحال آھي.
شھنشاھل مابدولت جي خدمت ۾ ثابت ڪيو وڃي.
ملڪه: اي شھنشاھِ مھانگائي سلطنت جي ھر شيءِ مھانگائي جي وڙ چڙھيل آھي.. پوءِ به عوام اٿي نٿو ته ان جو مطلب عوام خوش آھي.
گونگو: آيا.... آيا.... اتيفا.. اتيفا... اتيفا..
شھنشاھ: اي وزيراطلاعات ۽ نشريات گونگا بن چريا، واٽ يو چاھنگ ڳالهه ڊائريڪٽ ڪرنگ.
گونگو کيسي مان ڪاغذ ڪڍي ٿو:
گونگو: اتيفا.... اتيفا.... اتيفا...
شھنشاھ: اھا اتيفا ڪير آھي؟ جنھن سلطنت جلاب جي ھڪ ھوشيار ۽ چالاڪ وزير کي ديوانو بڻائي رکيو آھي... معلوم ڪيو وڃي ته ان اتيفا مان کيس ناجائز ٻار ته ناھي پيدا ٿيو.
وڏو وزير: سرڪارِ نامراد.... گونگو بن چريو استيفيٰ ڏيڻ جي ڳالهه پيو ڪري.
شھنشاھ: او ....نو... ڇا ھي لوٽو ٿي ويو آھي؟ يا کوٽو ٿي ويو آھي.
وڏو وزير: اي شھنشاھ شھتوت... نه ھي لوٽو ٿي ويو آھي نه ئي کوٽو بلڪه ھي ڍنڍ جو پکي ٿي چڪو آھي جيڪو ڪڏھن ھِن پار ته ڪڏھن ھُن پار.
شھنشاھ؛ وُڊ... وڊر... وڊيسٽ. ھن جھڙا پکي ته ھن سلطنت جي سونھن آھن، تنھن ھوندي به ھن ڍنڍ جي پکيءَ جي استعفيٰ منظور ڪجي ٿي.
وڏو وزير: اطلاعات و نشريات جي وزير گونگي بن چرئي جي استعفيٰ منظور ڪئي وڃي ٿي.
شھنشاھ: مابدولت ھي حڪم صادر ڪري ٿو ته جڏھن به ڍنڍ جو هي رنگين پکي اسان ڏانھن ٻيھر واپس وري ته ھن لاءِ اسان جي سلطنت جا دروازا ھميشه کليل رھندا.
گونگو شڪريو ادا ڪندي.
گونگو: آيا..... پياپيا... آيا آيا..
ملڪه: اي اسان جي سلطنت جا سابق وزير ۽ ھاڻي ڍنڍ جا پکي.. تنھنجي استيفا منظور ٿي چڪي آھي، ھيءَ ملڪه توکي اجازت ڏيئي ٿي ته ھاڻ تون ، ڀلي وڃ ۽ ڍنڍ جي ٻين پکين سان وڃي پاڻيءَ ۾ ٽٻيون ھڻ.
گونگو بن چريو درٻار مان نڪري وڃي ٿو.
شھنشاھ: اي منھنجي دل جي سلطنت جي سونھن ڀري ملڪه... اطلاعات ۽ نشريات جو ڪو ٻيو وزير مقرر ڪجي، تنھن لاءِ اوھانجي ڇا تجويز مينس سجيشن آھي؟
ملڪه: وزير ثقافت ۽ سياحت کي اضافي قلمدان ڏئي ڇڏيو.
شھنشاھ: او ملڪه، يُو آلسو ماءِ دل جي پريشاني دور ڪري ڇڏيندي آھين.. اي وڏا وزير يعني وزير گُڏا... ملڪه جي فرمان تي جلد عمل ڪيو وڃي. وزير ثقافت ۽ سياحت کي درٻار ۾ حاضر ڪيو وڃي.
وڏو وزير: اي ظلِ سلائي مشين.... وزير ثقافت ۽ سياحت پنھنجي خراب ٿيل ڊش انٽينا ٺھرائڻ لاءِ آمريڪا جي مستري ڏانھن ويو آھي.
شھنشاھ: اي وڏا وزير وزير گُڏا.. جيئن ئي ثقافت ۽ سياحت جو وزير پنھنجي ڊش انيٽينا جي سروس ڪرائي آمريڪا مان موٽي اچي، تيئن ئي مابدولت جي خدمت ۾ کيس پيش ڪيو وڃي.
وڏو وزير: غاليچاه جو حڪم ڪنن تي.
هڪ درٻاري هڪ اخبار شھنشاھ جي خدمت ۾
پيش ڪري ٿو ۽ شھنشاھ اخبار پڙھندي. .
شھنشاھ: سلطنت جون اخبارون صحت بابت غلط افواھ اٿاري رھيون آھن.... ڇا اسين صحت جي ڊوڙ ۾ اڳتي نڪرندا پيا وڃون.
وڏو وزير: حضور اخبارون ڇا لکي رھيون آھن؟
شھنشاھ: ھي اخبار.... ھي اخبار لکي ٿي ته سلطنت جي اسپتالن ۾ ڪنھن به قسم جي کوٽ ناھي...دوائون ۽ ضروري سامان سڀ پورو آھي.
وڏو وزير: افسوس!!! شھنشاھ انھن ڊاڪٽرن تي جن اڃا تائين سامان کپايا ناھن.
شھنشاھ: وزير صحت جتي به ھجي ، جنھن به پوزيشن ۾ ھجي کيس دربار ۾ پيش ڪيو وڃي.
وڏو وزير ڪرسي تان اٿندي.
وڏو وزير: وزير صحت ڪمزور بن بيمار جتي به آھي... جيئن به آھي حضور اڌ مٿي جي سور جي خدمت ۾ اچي حاضر ٿئي.
وزير صحت ڪمزور بن بيمار جيڪو واقعي بيمار آھي،
ھن جي سيڪريٽري کي ڪافي دوائون آھن
جيڪي ھو کنيو وتي ٿو، درٻار ۾ حاضر ٿئي ٿو.
وزير صحت (کنگھندي) سيڪريٽري کنگهه جي دوا.
سيڪريٽري: اي صحت جا وزير سيڪريٽري سيرپ کنگھو ٽولين پيش ڪري ٿو.
وزير صحت دوا پيئڻ کانپوءِ.
وزير صحت: حڪم! سلطنت جا ايڪسپائر ايپسٽران سيرپ.
شھنشاھ: اي منسٽر آف ھيلٿ... اِل اينڊ ويڪ... ھو از حال اوور سلطنت عوام؟ يعنيٰ مابدولت جي حڪومت ۾ عوام بيمار آھي يا نه؟
شھنشاھ جي سوال کانپوءِ وزير صحت کي سھڪو وٺي وڃي ٿو.
ھو سھڪندي سيڪريٽري کي چوي ٿو:
وزير صحت: سيڪريٽري سھڪي جي دوا.
سيڪريٽري: سرڪار! سيڪريٽري اوھان جي خدمت ۾ دم پائرين سيرپ پيش ڪري ٿو.
وزير صحت: )وزير صحت دوا پيئندي(حضورِ گليسرين ۽ واليءِ ول تور.. سلطنت جو عوام اڳي کان وڌيڪ چاڪ چوبند ۽ خوش و خرم ناھي... ڪرنگھي جي بيماري.. سلهه يعنيٰ ٽي بي.. ڪاري ڪامڻ يعني ھيپاٽائيٽس بي سي... مڇريشن يعنيٰ مليريا.. اُرڙي يعني بدن تي ڦرڙي.. خارش يعني کن کنا.. بخار يعنيٰ سمهه سمھان... گيسٽرو يعني اچ وڃان، جھڙين تمام بھترين بيمارين ۾ پاڻ ڀرو يعني خود ڪفيل ٿي چڪو آھي.
شھنشاھ: فوڊ فوڊ فوڊ! تو تمام بھترين يعني ويري نائيس ڪردار ادا ڪيو آھي.
شاعر ليمون بن نارنگي ڳالهائي ٿو.
شاعر: اھڙي خوشيءَ جي موقعي تي تازو بلڪل تازو شعر ٺاھي ورتو اٿم.
شھنشاھ: مابدولت جي موڊ پڻ تازو شعر ٻڌڻ لاءِ تيار آھي.
شاعر: او! ماءِ آقاءِ ٽيڙو...... شعر کي وائي ۽ بدھاضمو ٿي ويو.
شھنشاھ: واٽ معنيٰ ڇا؟ يو ڊونٽ ٻڌائنگ دي شعر؟
شاعر: اي جھازن جا جھاز.... بدڪن جا ڪاز.. شعر وسري ويو.. ٻي ڪنھن خاص مناسب مھل تي ڪنھن ڳالهه جي وچ ۾ گھُت ضرور ھڻبي.
شھنشاھ: يو ڊونٽ وسارنگ گھُت... گھُت ھر ڳالهه ۾ لڳڻ ضروري آھي... ته ھا وزير صحت ڪمزور بن بيماروڌيڪ حال احوال ڏيئنگ.
وزير صحت پنھنجي بدن کي جھٽڪا ھڻندي.
وزير صحت: سيڪريٽري مرگھيءَ جي دوا.
سيڪريٽري: سرڪار! سيڪريٽري مرگھي مائينس دوا پيش ڪري ٿو.
وزير صحت دوا مان ڪجهه وزن پئي ٿو ۽ پاڻ سنڀالي ٿو.
وزير صحت: اي واليءَ گندگي... سلطنت جي ھر گھٽي ۽ رستي تي گندگي گڏ ڪرڻ جهڙا انتظام تمام زبردست بلڪه تمام بھترين ھلي رھيا آھن.
شھنشاھ (شھنشاھ خوش ٿيندي.)گدرو، ھنداڻو۽ سردو ھا ... اڳتي.
وزير صحت: اڳتي نه وڃجو شھنشاھ اتي ئي ويھو.. ته ٻڌايانوَ.
شھنشاھ: ھڪ وڻين نه وڻين ٻيو وري وچ مان گرھ کڻين... ھا چئه.
وزيرصحت: سرڪارِ سيٽيل.. گندو ۽ بدبوءِدار پاڻي سلطنت جي ھر گھٽي ۽ رستي تي موجود آھي. جنھن جي بدبوءِ مان عوام تمام گھڻو فائدو حاصل ڪري رھيو آھي. عوام بنا پيسي يعني آئوٽ آف ٽيڪس، ٻين لفظن ۾ ٽيڪس کان ڇوٽ ھئڻ ڪري مفت ۾ گندو پاڻي واپرائي رھي آھي.
شھنشاھ ڪجهه سوچي ٿو، ھر مٿي ھر ھيٺ، ھر ملڪه کي ڏسندي.
شھنشاھ: تمام وڏو ڳنڀير مسئلو آھي ان مسئلي جي حل لاءِ ڪا ڪاميٽي ويھاري وڃي.
وزير صحت: شھنشاھ.! ڪاميٽي ويھارڻ کي ھڻو کڏ ۾، ھن بندي جي تجويز آھي ته گندي پاڻي چورائڻ تي ٽيڪس لاڳو ڪيو وڃي ته جيئن سرڪاري ناڻي جي کوٽ پوري ٿي.
شھنشاھ: تو سٺي راءِ ڏئي سلطنت کي خوبصورت رکڻ جو منصوبو ڏنو آھي.تنھنجي انھيءَ عرض کي عملي جامو پھرايو ويندو.... ڪيئن ملڪه سلطنت؟
ملڪه: عملي جامو نه پر اوور ڪوٽ پھرايو وڃي.
شھنشاھ: اي ملڪه.... وزير صحت ڪمزور بن بيمار جي تجويز کي اوور ڪوٽ ته پھرايو وڃي.!! پر ڇا تجويز سخت گرميءَ ۾ پگھرجي نه ويندي!!؟
ملڪه (ملڪه ڪجهه سوچيندي) ھون!! ته پوءِ وزير صحت جي تجويز کي عملي جامو به پھرايو وڃي ۽ اوورڪوٽ به .... ته جيئن ھو موسمي حالتن آھر پنھنجو بندوبست ڪري سگھي.
شھنشاھ: اوڪي ملڪه سلطنت.. اي وڏا وزير... وزير گُڏا...
وڏو وزير: حڪم عاليجاه.
شھنشاھ: مادولت جي بيگم جيڪا اسان جي گھرو وزير به آھي، ان جي حڪم جي تعمير ڪئي وڃي ۽ وزير صحت جي تجويز کي عملي جامو ۽ اوور ڪوٽ پھرايو وڃي... ڪيئن اي وزير صحت ڪمزو بن بيمار؟!
وزير صحت: اي! او آر ايس جا بنڊل.... ايتري خوشي مونکي نه ڏيو.... ڪٿي منھنجي دل ڦاٽي نه پوي.... سيڪريٽري دل جي دوري جي دوا.
سيڪريٽري (دوا ڏيندي) سرڪار اوھان جي خدمت ۾ ھي سيڪريٽري ھارٽ اٽيڪ سيرپ جو شيشو ۽ هڪ ڪيپسول پيش ڪري ٿو.
وزير صحت دوا مان ڪجهه وزن پيئندي ڪيپسول کائيندي:
وزير صحت: منھنجا مائي بيوٽال! سلطنت جي عوام کي اڃا وڌيڪ ٺيڪ رکڻ لاءِ ھڪ ٻي به ڪارائتي تجويز آھي. فرمايو ته اوھان جي دون ۾ سڌي اچي ھڻان.
شھنشاھ: يو بالنگ دي راءِ.. آءِ خود بخود ڪيچنگ... يعني پنھنجي راءِ مابدولت جي خدمت ۾ پيش ڪري سگھو ٿا.
وزير صحت پيٽ ۾ پنھنجا ھٿ وجھندي.
وزير صحت: سيڪريٽري پيٽ جي سور جي دوا.
سيڪريٽري: سرڪار! سيڪريٽري پيٽيا ليٽرين دوا پيش ڪري ٿو.
وزير صحت دوا پيئڻ کانپوءِ.
وزير صحت: اي ٽيٽران ۽ واليءِ والٽران سلطنت جلاب ۾ اڃا به خالص دوائون ڪي ڪمپنيون ٺاھي رھيون آھن.. جنھن ڪري عوام اھي خالص دوائون واپرائي ٿو ۽ هو خوش ٿي وڃن ٿا... جڏھن عوام بيمارين کان آجو ٿئي ٿو تڏھن سلطنت جلاب جي شھنشاھ يعنيٰ اوھان جي خلاف بغاوت جون ڊرپون کڻي نڪري پوي ٿو.
شھنشاھ (شھنشاھ) اوھو!!! اوھو.. ويري خراب خبر، پوءِ ڇا ڪجي ڪمزور بن بيمار؟ يا گھرو وزير کان پڇجي؟
وزير صحت: سرڪار گھرو وزير کان رات جي اڪيلائي ۾ پڇجو ته ڪھڙي دواڪم ڏيکاري ٿي!! منھنجي تجويز ھي آھي ته خالص دوائن ٺاھڻ وارين انجڻين کي فرمان جاري ڪيو وڃي ته خالص دوائون ٺاھڻ بند ڪيون وڃن.
شھنشاھ: اي وڏا وزير، وزير گُڏا... فوراً فرمان لکيو وڃي.
وڏو وزير: جي عاليجاه
شھنشاھ: ھا! وزير صحت ڪمزور بن بيمار، پنھنجي بھترين بڪواس کي جاري رک.
وزير صحت نڪ اگھندي
وزير صحت: سيڪريٽري زڪام جي دوا.
سيڪريٽري: سرڪار! ھي سيڪريٽري ليس لو وٽِ پيش ڪري ٿو.
وزير صحت (دوا کائيندي) حضور ھسٽامول تجويز آھي ته سلطنت جي دوائن ٺاھڻ وارين انجڻين کي فرمان جاري ڪيو وڃي ته خالص دوائون ٺاھڻ بند ڪيون وڃن ۽ 50 سيڪڙو دوائن جي قيمتن ۾ اضافو ڪيو وڃي ۽ وزير صحت لاءِ 25 سيڪڙو ڪميشن ادا ڪئي وڃي ته جيئن وزير صحت ملندڙ ڪميشن مان پنھنجو علاج ڪرائي اچي.
شھنشاھ: اسين اھو فرمان اڄ ئي جاري ڪنداسين. اي وزير راڙا.
وزير راڙو: حڪم عاليجاه.
شھنشاھ: فرمان جاري ڪيو وڃي ته، سلطنت جي حدن اندر خالص دوائون ٺاھڻ بند ڪيون وڃن ۽ وزير صحت جي علاج ۽ عيش عشرت خاطر 25 سيڪڙو ڪميشن ادا ڪئي وڃي پوءِ ڀلي اوھان دوائن جو قيمتون 75 سيڪڙو وڌائي ڇڏيو.
وزير راڙو: (چادر ڏيندي) عاليجاه جي حڪم جي تعمير ڪئي وئي آھي. فرمان تيار آھي منھنجا ٺاڪا.
شھنشاھ: پيش ڪيو وڃي ته جيئن اسين پنھنجي سلطنت جي مھر ھڻي فرمان کي طاقتور بڻائي عوام جي دون ۾ اڇلي هڻون.
شھنشاھ کي فرمان ڏنو ٿو وڃي. شھنشاھ فرمان پڙھي (کٽ جو پائو) مھر ھڻي ٿو.
شھنشاھ: اي ملڪه سلطنت و جلاب يعني وائيف آف دي شھنشاھ ڇوڏو بن توڏو، ان فيصلي بابت اوھان جي راءِ ھيءُ بندو اوھان کان گھري ٿو.
ملڪه: اي جھازِ 707 تو ملڪه سلطنت جو خالص دوائن سان علاج ڪرائي سلطنت جي در و ديوار کي ھِلائي بلڪه گھمائي لاتو آھي.
شھنشاھ: اي منھنجي دل جي تخت جي راڻي اسين پاڻ لاءِ خالص يعني پيئور ۽ عوام لاءِ ناقص شين استعمال ڪرڻ جو فرمان هنسلطنت جي هٿ اچڻ جي پھرين ڏينھن کان ئي جاري ڪري چڪا آھيون.
ملڪه: غلط بلڪل غلط.
شھنشاھ: اي ملڪه تنبو جوش نه ڏيار نه ته مان..................
ملڪه: (جملو ڪٽيندي) نه ته تون ڇا ڪندين؟
شھنشاھ: نه ته مان ڀڄي ويندس! چڱو ملڪه اسين توسان اوڦ ڪريون ٿا.
ملڪه: رحم شھنشاھ اعظم رحم، نه ته منھنجا حڪم ڪير مڃيندو؟
شھنشاھ: مابدولت رحم جي اپيل مسترد ڪري ٿو، يعنيٰ رجيڪٽيڊ يُور ايپليڪيشن آف رحم.
ملڪه: ھاءِ الا مون ھي ڇا ڪيو؟
شھنشاھ: تو ظل الاھي شھنشاھن جي شھنشاھ، جھازاعظم ۽ واليءِ سلطنت کي ڪاوڙائي ڇڏيو آھي.
ملڪه: ھاءِ الا مان ڪيئن توکي پرچايان، اي رسڻاريو.
گانو: ڪيئن پرچايان توکي ڪيئن سرچايان توکي.
گاني ختم ٿيڻ کانپوءِ.
شھنشاھ: اي ملڪه جھُمر، توجيڪي ناز نخرا ڪيا، تن مٿان ھي شنھشاھ قربان ٿو وڃي، مابدولت پنھنجي ڪاوڙ کي ڊاھي ختم ڪري ٿو ڇڏي، يعنيٰ پلي گرائونڊ ڪري ٿو.
ملڪه: اي واليءَ واڏڻ ۽ شھنشاھِ ڇير، مان توبنا ڪجهه نه رھان ھا!
شھنشاھ: اي ملڪه يُو ڪَم اينڊ سِٽ ماءِ پھلو... مابدولت توکي پنھنجي پھلو ۾ ويھڻ جي اجازت ڏيئي ٿو.
ملڪه شھنشاھ جي ڀرسان ويھي ٿي. ھڪ فريادي داخل ٿئي ٿو.
فريادي: (فرياد ڪندي) دوھائي آ، اي شھنشاھِ آقاءِ، دوھائي آ.
شھنشاھ: واٽ يو وانٽ فريادي. ھت پئي ھئي منھنجي آڌي، ڪنھن ڪئي آ توسان تعادي.
شاعر ليمون: آ ھا ھا ڇا ته رديف ۽ ڪافيو پاڻ ۾ پريم جو ڀاڪر پايون بيٺا آھن.. فريادي.... ۽ آڌي.... واھوا.. واھوا... اي آقاءِ نمرود! ھڪ شعر ليمي جي لامن ۾ لڙڪي رھيو آھي، حڪم ٿئي ته شعر کي ڦھڪو ڪري حضور جي قدم ۾ ڪيرائي وجھان.
شھنشاھ: اي فريادي مابدولت شعر ٻڌڻ کانپوءِ تنھنجي فرياد ضرورو ٻڌندو.
فريادي: حضور منھنجي پڻ موڊ شعر ٻڌڻ لاءِ ٺھيل آھي.. ڀلي شعر ٿي وڃي.... عرض پوءِ به پيا ڪبا.
شھنشاھ: اي پوئٽ آف امپرر آف جلاب امپائر يُو ٻڌائنگ دي شعر.
شاعر ليمون: عرض ڪيم. قرض کنيم، تڏھن ھڪڙو شعر چيم، سو به لڙڪي پيو ليمن ۾، لاھي اتان اچيءَ ٿو ٺا ڪندو اي آقاءِ نامراد.
شھنشاھ: گسڪاٽ...... گسڪاٽ.
شاعر ليمون: عرض اڇلي ھنيم.
او فريادي ھت پئي ھئي منھنجي آڌي
توته اھا ناھي کاڌي!؟
جي اٿئي اھا کاڌي، پوءِ ٿيندي ھتي تعادي
پوءِ وائي ۽ بادي، بيھندءِ ڪونه بابن چوي.
شھنشاھ: ڪُٽ...ڪُٽ....ڪُٽ...
شاعر ليمون ڪٽ ڪٽ جو ٻڌي شاعر ڀرسان ويٺل وزير کي ٿڦون ھڻي ٿو.
شھنشاھ: واٽ يو ڊوئنگ اي منسٽر آف شاعري؟ اي شاعر تون ھي ڇا ڪري رھيو آھين؟
شاعر ليمون: حضور اوھان ئي ته فرمان ڪيو... ڪٽ .. ڪٽ.. ڪٽ! ڪٽ ڪٽ تي شعر دل جي درياھ ۾ گُھت ھنئي آھي.
ڪٽ ڪٽ ڪندا ڪٽ ڪٽ.. بصر ڀينڊيون سڀئي ڪٽ ڪٽ.
اکيون اکڙين اٽڪيون اھڙيون، جيئن پڪوڙن ۾ بھه ڪُٽ ڪُٽ
زلف محبوب جا نانگ جا ورَ.لٺ کڻي نانگ تون ڪٽ ڪٽ
اي وزير ڀري ھٽ ھٽ.. تو مان ڌپ اچي ٿي ڌنو چوي.
شھنشاھ: ٻير جي ڍنگھري ويري نائيس ٻير جي ڍنگھري
شاعر ليمون: تماڪ نوازي، حُقو نوازي بلڪه چلم نوازي.
فريادي: اي آقاءِ ايپليڪيشن، منھنجي فرياد کي ٻڌ وڃي.
شھنشاھ: ھا فريادي مابدولت جي خدمت ۾ فرياد جو فانوسو، جلايو وڃي.
فريادي: حضور مان سلطنت جو غريب ھاري آھيان، پاڻي واري وزير منھنجو پاڻي بند ڪيو آھي.
شھنشاھ: منسٽر آف واٽر يعني پاڻي واري وزير کي پاڻي بند ڪرن جو حق حاصل آھي، پر ان تنھنجو پاڻي ڇو بند ڪيو؟ ان جي وضاحت مان بدولت جي اڳيان پيش ڪئي وڃي.
فريادي: اي شھنشاھءِ ڇوڏا، پاڻي واري وزير مون کان لوسڻ جي ڀري گھري ھئي.
شھنشاھ: تو شايد وزير آبپاشي کي لوسڻ ڏيڻ کان انڪار ڪيو ھوندو؟
فريادي: جي ھا سرڪار.
شھنشاھ: بٽ واءِ ؟
فريادي: حضورِ السي، لوسڻ اڃا ننڍو آھي، ڪَپڻ جھڙو ناھي، پوءِ به وزير ضد ڪري بيھي رھيو ته ھروڀرو لوسڻ جي ڀري ڏي.
شھنشاھ: اڇا؟ ته وزير ھروڀرو ضد ڪيو.. يعنيٰ بريڪ لڳائي بيھي رھيو؟ اھيو وزير جو جرم آھي.... اي وزير راڙا.
وزير راڙو: حڪم عاليجاه.
شھنشاھ: وزير آبپاشي کي فوراً درٻار ۾ پيش ڪيو وڃي.
وزير راڙو: وزير آبپاشي مانڊول بن لول درٻار ۾ حاضر ٿي عالي جناب شھنشاھ جلاب کي جلوو پسائي.
وزير آبپاشي مانڊول بن لول درٻار ۾ حاضر ٿئي ٿو.
وزير آبپاشي: حڪم عاليجاه
شھنشاھ: اي مانڊول بن لول تو ھن فريادي جو پاڻي ڇو بند ڪيو آھي؟ واءِ ڪلوزڊ هز واٽر.
وزير آبپاشي: اي آقاءِ لھر ۽ جھازِ ڇيٻل لوسڻ کي پاڻي جي بنهه ضرورت نه ھئي، ان ڪري فريادي جو پاڻي بند ڪيو ويو ته جيئن ان بچيل پاڻي مان گدرا پوکي سگھجن. توھان ڄاڻو ٿا ته اڳ ئي سلطنت ۾ پاڻيءَ جي کوٽ آھي.
شھنشاھ: اوھو!! اھا ڳالهه ته مابدولت کان وسري وئي، واقعي ھن سلطنت ۾ گدرن جي کوٽ آھي ۽ ان کوٽ کي ائين ئي پورو ڪري سگھجي ٿو.. اي فريادي توکي حڪم ڪيو وڃي ٿو ته بيٺل لوسڻ کي عوام ۾ ھڪ جيترو ورھايو وڃي ۽ آئنده لوسڻ نه پوکيو وڃي، اي وڏا وزير راڙا.
وزير راڙو: حڪم گاليچا.
شھنشاھ: فرمان جاري ڪيو وڃي ته سلطنت و جلاب جي ايريا اندر اڄ کانپوءِ ڪوبه ھاري، آبادگار لوسڻ، برسي، دال، مٽر ۽ چڻا نه پوکي.
وزير راڙو: اوھان جي حڪم کي کيڙي ۾ کيڙيو ويندو آقا.
شاعر ليمون: اي شھنشاھ بي پاڙي! لوسڻ تي شعر ٽوڙيان ٿو.
شھنشاھ: مار ته مزو ٿئي.
شاعر ليمون: بڙڇي ھنيم... ڀالو ھنيم.
شھنشاھ: سُرڪاٽ.... سرڙاٽ.
شاعر ليمون: اٿئي لوسڻ سندو نڪ، کائي لوسڻ ڀڃ ٿَڪُ.
نڪتو انب مان آ اڪُ، ڪتي ھنيو اھڙو چڪ
مون کي آھي اھو شڪ، ھنيو تو ئي مون کي ڌڪ
تنھنجي ناني ٿي وئي حق، لڙڪندي ليمون چئي.
شھنشاھ: ويري اٽن جي ٻوري.... ويري کنڊ جي ٻوري.
شاعر ليمون: ڪائنچ نوازي.... پتلون نوازي... آخري ڪراٽو ھنيو اٿم....
فريادي: (جملو ڪٽيندي) اي بادشاھن جا بادشاھ، ھي فريادي بيھي، ويھي يا وڃي؟
شھنشاھ: او ييس ماءِ ڊيئر فارمي ڪڪڙ.. مون کان تنھنجي ڳالهه ئي وسري وئي آھي. اسين توسان انصاف ڪريون ٿا... بٽ واٽ از يوئر نيم، تون پنھنجو نالو ٻڌاءِ.
فريادي: اي ظل چانورن جي لائي! امڙ نالو رکيو واڱڻ بن توت ۽ بابي نالو رکيو باجو بن ڀوڪ
شھنشاھ: رليڪس رليڪس ماءِ ڊيئر باجا بن ڀوڪ، واڱڻ بن توت.. اي وزير قانون ڇنڪار گل بن وڃڻي.
وزير قانون: حڪم منھنجا ٻاليشاھ!
شھنشاھ: ھن فريادي متعلق قانون جا ڪتاب ڇا ٿا ٻڌائين؟
وزير قانون: (ڪتاب کوليندي) اي برترو بالا قانون جي ڪتاب جي نمبر 420 جي فقري نمبر 999 ۾ لکيل آھي ته، لوسڻ پوکڻ واري کي ست سال، ست مھينا، ست ڏينھن ۽ ست گھڙيون قيد بامشقت جي سزا ٻڌائي وڃي.
شھنشاھ: اي فريادي اسين توکي اھائي پنشمينٽ يعنيٰ سزا ڏينداسين، ڇو ته سڄو ڏوھ تنھنجو آھي، نه تون لوسڻ پوکين ھا! نه ئي وزير لوسڻ جي طلب ڪري ھا.
فريادي: رحم شھنشاھ اعظم رحم.
شھنشاھ: اسين توتي رحم ڪري پنھنجي وزيرن جي مٿان گھٽتائي نٿا ڪري سگھون... ڇو ته اڳ به ستن وزيرن لوسڻ کائي خودڪشي ڪئي ھئي. ڇا تون نٿو ڄاڻين ته اسان جھڙن بادشاھن وٽ اھڙن عوام آزاريندڙ وزيرن جي عزت ھوندي آ.
فريادي: جي عاليجاه مون کي خبر ھئي.
شھنشاھ: توکي خبر ھئي ته پوءِ فرياد کڻي ھت ڇو آئين؟
فريادي لالٽين ٻاري ٿو.
شھنشاھ: لالٽين!!!؟ ڏينھن جي روشني ۾ لالٽين ڇو ٿو ٻارين اي فريادي!؟
فريادي: حضور ان لاءِ جو مون کي خبر آھي ته ھر طرف بي انصافي اقرباپروري جي اوندھ ڇانيل آھي. مون لالٽين ان لاءِ ٻاريو آھي ته جيئن اوندھ ۾ گم ٿي ويل انصاف کي ڳولي سگھان. ته جيئن ھن روشني ۾ سلطنت جي حڪمرانن جي دلين ۾ عوام دوستي کي ڏسي سگھان. جيڪا عوام دوستي ھو صرف جلسن جلوسن ڪرڻ وقت ڏيکاريندا آھن، پر ھن روشني ۾ به ھو عوام دشمن آھن، ھا! عاليجاه ھر بادشاھ عوام، غريب عوام جي امنگن، آس ۽ اميدن جو قاتل آھي... ھا قاتل آھي.
شھنشاھ: فريادي مابدولت جي درٻار ۾ صرف وزير، امير، رئيس ۽ مالدار ئي زبان کولي سگھن ٿا... غريب نه!.
ملڪه: اي فريادي! تون به غريب آھين نه؟
فريادي: تنھنجا ٻچا جيئن... ھا ملڪه مان غريب ھاري آھيان جنھن غريب ھارين جي طاقت تي اوھان کي فخر ھوندو آھي... اھو غريب آھيان.
ملڪه: شھنشاھ.! ڇا سلطنت مان اڃا غريبي ختم نه ڪئي وئي آھي... اسانجي سلطنت ۾ اڃا ڪي غريب رھيل آھن؟
شھنشاھ: وزير راڙا! ملڪه جي سوال جو جواب ملڪه جي حضور ۾ پيش ڪيووڃي.
وزير راڙو: اي ملڪه رحم! ھن فريادي سميت اڃا پنج سؤ غريب خاندان، اسانجي حدن ۾ رھن ٿا.
ملڪه: سلطنت مان غريبي مڪمل طور تي ختم ڪئي وڃي.
وزير راڙو: آئنده ڪوبه غريب اوھان کي نظر نه ايندو اي ملڪه عاليه.
ملڪه: باقي بچيل غريبن جو ڇا ڪيو ويندو؟
وزير راڙو: ملڪه باقي بچيل غريبن کي زندان ۾ واڙيو ويندو، کين بکون ڏنيون وينديون!!!
ملڪه: (جملو ڪٽيندي) وزير راڙا تنھنجي اھا تجويز فرسوده بڻجي چڪي آھي، زندانن ۾ غريبن کي قيد نه ڪيو وڃي بلڪه غريبن جي کائڻ وارين روزمره جي استعمال ۾ ايندڙ شين جا اگهه چوٽ تي چاڙھيا وڃن، ھارين جي ڪيل محنت جو عيوضو گھٽ ڪيو وڃي، آھستي آھستي غريب خود بک وگھي مرندا ويندا! بيماري وگھي ھن دنيا بي رحم دنيا مان ھليا ويندا۽ وڃي آرام سان آرامي ٿيندا!! ڪئين شھنشاھ.؟
شھنشاھ: او ھُو ھُو ڪير دشمن ٿو چئي ته عورت کي عقل کڙيءَ ۾ ھوندو آھي؟ نه تون ته مھا عقل جي اڪابر آھين ملڪه! اي وزير راڙا.
وزيرراڙو: حڪم ٿئي بندي جو سر ٽوپيءَ ۾ پيل آھي.
شھنشاھ: ھر مھيني جي آخري ھفتي ۾ ھر شيءِ جا اگهه وڌايا وڃن ۽ ھن غريب عوام کي کلي فضا ۾ کوليو وڃي ته جيئن ھي غريب ھاري بک ۽ بيماري وچان مري وڃي.
وزير راڙو: حڪم جي تعمير ڪئي ويندي..خون ۽ پگھر جي پورھئي سان.
فريادي: اي بادشاھن ھا بادشاھ رحم ڪريو ورنه آءُ اھڙي فرياد ڪندس جو سلطنت جي ديوارن ۾ ڏار پئجي ويندا.
شھنشاھ: کنڀڙن کان گھلي ٻاھر ڦٽي ڪري اچوس... فريادي وڃ ۽ وڃي ٻاھر فرياد ڪر.... تون سمجهي ڇڏ ته تنھنجي فريادن سان ھي ديوارون ٽٽي نٿيون سگھن.
چوڪيدار فريادي کي ٻاھر کڻي وڃن ٿا.
شھنشاھ: مابدولت کي معلوم ٿيو آھي ته سلطنت جي عوام کي بجلي جي اڃا مڪمل سھولت مھيا نه ڪئي وئي آھي؟ لحاظه وزير بجلي کي جلد درٻار ۾ حاضر ڪيو وڃي.
وزير راڙو: وزير بجلي فانوس بن ميڻ بتي درٻار ۾ حاضر ٿئي.
وزير بجلي فانون بن ميڻ بتي درٻار ۾ جيئن ئي داخل ٿئي ٿو ته بجلي بند ٿي وڃي ٿي.
شھنشاھ: اي وزير بجلي ھي ڪھڙي ماجرا آھي؟ بجلي ڇو بند ڪئي وئي آھي؟
وزير بجلي: سرڪارِ بٽڻ... ھينئر لوڊشيڊنگ جو وقت آھي، بحرحال آءُ بجلي چالو ڪرايان ٿو...
وزير بجلي پراڻي فون تي ڳالهائي ٿو.
وزير بجلي: بجلي جي لوڊشيڊنگ ختم ڪيو.... جي... جي.... ھا .. . ٺيڪ.... بحرحال بجلي بحال ٿيڻ کپي. (ٽيليفون بند ڪندي) اي آقاءِ اڌ بتي ۽ واليءِ وائر پاڻي جي ڪمي سبب لوڊشيڊنگ ڪرڻ لازمي ٿي وئي آھي. (بجلي اچي ٿي.)
شھنشاھ: مابدولت جي خدمت ۾ ان مسئلي جو حل رکيو وڃي يعني پٽ دي سالوڊ پرابلم آف پاور.
وزير بجلي: اي شھنشاھ شُو منھنجي ھر بار اھا تجويز آھي ته ڪنھن سٺي ڳائڻي کي گھرائي راڳ رانڀاٽ ڳارايو وڃي... ڇو ته اڳ برسات نه وسڻ سبب برساتي راڳ ڳائي برسات وسائي ويندي ھئي. تيئن رانڀاٽ راڳ وسيلي بجلي جي کوٽ کي پورو ڪري سگھجي ٿو.
شھنشاھ: تجويز تنھنجي کي جلد عملي پاجامو پھرائي ميدان ۾ ورزش لاءِ لاٿو ويندو....پر تون مابدولت کي ٻڌاءِ.... ھيئنر تائين ڪيترن ڳوٺن کي بجلي مھيا ڪئي وئي آھي؟
وزير بجلي: اي آقاءِ ھولڊر ۽ بي جان بلب، ھن سال جي آخر تائين نوَ سو ڳوٺن کي بجلي ڏني وئي آھي ۽ پندرنھن سوَ ڳوٺن جي بجلي ڪٽي وئي آھي.
شھنشاھ: اھائي ته تنھنجي قابليت ڏسي مابدولت توکي بجلي جو وزير بڻايو.
وزير بجلي: اڃا احوال جاري آھن... اي سھنشاھ جلال جن جن ماڻھن بجلي ھڻائڻ جون درخواستون ڏنيون آھن تن.........
شھنشاھ: (جملو ڪٽيندي) انھن جي گھرن ۾ بجلي لڳي وئي آھي ڇا؟
وزير بجلي: نه منھنجا ڪٽ آئوٽ... بجلي ته اڃا ناهي لڳي ، پر بل باقاعده جاري ڪيا وڃن ٿا.
شھنشاھ: گڊ.... گڊر.... گڊيسٽ.. بلڪه ڪٽيس.
وزير بجلي: جي ھا عاليجاه.... جيئن ته اھي ماڻھو بل جمع نٿا ڪرائين ان لاءِ انھن جي گھرن ۾ بجلي لڳائي نه وڃي... ڇو ته ھو بل نٿا پيارين.
شھنشاھ: بھترين بلڪه ويري بھترين تجويز آھي... ان تجويز جي عيوض اسين توکي ترقي ڏئي وزير مان ھٽائي لائين سپريڊنٽ بڻايون ٿا.
وزير بجلي: بندو توھان جي اھڙن احسانن جو غلام آھي ۽ هميشه رھندو.
شھنشاھ: ٺيڪ آ.... ھاڻي تون درٻار مان ٻاھر وڃي سگھين ٿو.. توکي اجازت آ.
وزير بجلي: حضور آءُ درٻار ۾ ويھي ڪارروائي ڏسڻ جي خواھش رکان ٿو.
شھنشاھ: مابدولت تو کي ان جي اجازت ھر گز نه ڏيندو، ڇو ته تون جيترو وقت ھتي ويٺو ھوندين، اوترو وقت بجلي جي اکٻوٽ جاري رھندي... ان لاءِ توکي اجازت آھي ته تون ھتان ھليو وڃ ۽ ڪنھن ڳوٺ ۾ وڃي رھي پئه.
وزير بجلي: اوهان جي حڪم کي پڪڙ سان ٽائيٽ ڪيو ويندو آقا.
وزير بجلي ٻاھر آئوٽ،
وزير ثقافت جنھن سان ھڪ ڇوڪر ليسوڙو آھي،
پنھنجي ڊش اينٽينا سميت داخل ٿئي ٿو.
وزير ثقافت: عاليجاه بي ادبي جي معافي.... اصل ۾ منھنجو مواصلاتي نظام درست نه ھو.... ان لاءِ حضور جي خدمت ۾ حاضر ٿيڻ ۾ دير ٿي وئي.
شھنشاھ: حدِ ادب، حدِ ادب، حدِ ادب.... اي وزير ثقافت ڪمبل بن ڪوٽ
وزير ثقافت: عاليجاه
شھنشاھ: مابدولت توکي اطلاعات کاتي جو اضافي قلمدان سونپڻ جو ڪم ڏيڻ جي خواھش رکي ٿو.
وزير ثقافت: حضور مون اھيو سمورو پروگرام براھ راست مواصلاتي سياري وسيلي پئي ڏٺو. پر جيئن ته منھنجي ڊش انٽينا خراب ٿي پئي ان لاءِ مڪمل پروگرام ڏسڻ کان محروم رھيس، اوھان جو ھر فيصلو مون کي قبول آھي.
شھنشاھ: وزير اطلاعات مقرر ڪرڻ کان اڳ مابدولت يعنيٰ شھنشاھ ڇوڏو بن توڏو معلوم ڪرڻ گھري ٿو ته آئنده اطلاع حاصل ڪرڻ جو ڪھڙو ذريعو استعمال ڪيو ويندو.
وزير ثقافت: حضور حڪم ٿئي ته اطلاع حاصل ڪرڻ جو ھڪ نمونو پيش ڪجي ھي منھنجو ليسوڙو (ڇوڪري ڏانھن اشارو) آھي.
شھنشاھ: مابدولت اڳيان نمونو پيش ڪيو وڃي.
وزير ثقافت: پٽ ليسوڙا.
ليسوڙو: جي استاد گيدوڙا.
وزير ثقافت: گھمي ڦري آ...... چڪر لڳائي آ.
ليسوڙو: آيس ! چڪر لڳائي آيس.
وزير ثقافت: ھينئر ڪٿي بيٺو آھين.
ليسوڙو: استاد ! ڪي جي اسڪول جي ڪلاس ون ۾.
وزير ثقافت: اتي ڇا ٿي رھيو آھي؟
ليسوڙو: مس ٻارن کي پڙھائڻ جي بدران ميڪ اپ ڪري رھي آھي.
وزير ثقافت: ليسوڙا.
ليسوڙو: جي استاد گيدوڙا.
وزير ثقافت: ھينئر ڪٿي بيٺو آھين.
ليسوڙو: استاد ڪي جي اسڪول جي ڪلاس ٽو ۾.
وزير ثقافت: اتي ڇا ٿي رھيو آھي؟
ليسوڙو: استاد مس ٻارن کي قومي گيت ٻڌائي رھي آھي.
وزير ثقافت: اھو قومي گيت ڪھڙو آھي؟
ليسوڙو: اسين تي جاڻا بلو دي گھر..... ڪن ڪن جاڻا بلو دي گھر.
ٽڪٽ ڪٽاؤ ليڻ بڻاؤ..... اسين ته جاڻان بلو دي گھر.
شھنشاھ: ڇا اسان جي سلطنت جي عوام جو اھيو قومي گيت بڻجي چڪو آھي.
وزير ثقافت: جي عاليجاه.... اھيو گيت واقعي قومي گيت بڻجي چڪو آھي.
شھنشاھ: پوءِ اھڙن قومي گيتن جي حوصلا افزائي ڪئي وڃي ڇو ته جنھن قوم جا اھڙا نغما قومي گيت بنجي وڃن... تنھن قوم کي تباھ ۽ برباد ٿين کان ڪو به بچائي نٿو سگھي... ۽ توھان ڄاڻو ٿا ته اسين پاڻ کي تباھ ۽ برباد ڏسڻ جي خواھش رکون ٿا.
وزير ثقافت: ائين ئي ٿيندو حضور. ھا پٽ ليسوڙا.
ليسوڙو: جي استاد گيدوڙا.
وزير ثقافت: گھمي ڦري آ..... چڪر لڳائي آ.
ليسوڙو: گھمي ڦري چڪر لڳائي آيس.
وزير ثقافت: ھينئر ڪٿي بيٺو آھين؟
ليسوڙو: سلطنت جي ڪاليج جي ڇوڪرن واري ڪلاس ۾ بيٺو آھيان.
وزير ثقافت: ڪلاس ۾ ڇا ٿي رھيو آھي؟
ليسوڙو: ڪوبه ليڪچرار ڇوڪرن واري ڪلاس ۾ موجود ناھي.. ڇوڪرا بار بار ليڪچرار کي پنھنجو پيرڊ ياد ڏياري رھيا آھن، پر ليڪچرار ڪلاس وٺي ئي نٿو.
وزير ثقافت: ليڪچرار ڪٿي موجود آھي؟
ليسوڙو: ليڪچرار ڇوڪرين واري ڪلاس جي در اڳيان بيٺا آھن.
وزير ثقافت: اُتي ڇو بيٺا آھن.
ليسوڙو: ڇوڪرين جي ڪلاس جي درتي ليڪچرار پاڻ ۾ وڙھي رھيا آھن ته ڇوڪرين کان اڳ ۾ پيرڊ مان وٺندس، ڪو ٿو چوي ته اڳ ۾ مان وٺندس ۽ ھو در کي ڌڪ ھڻي رھيا آھن.
وزير ثقافت: ھو ڇوڪرين جي ڪلاس جي در کي ڌڪ ڇو ھڻي رھيا آھن؟
ليسوڙو: ان لاءِ استاد جو ڇوڪرين جي ڪلاس ۾ اڳ موجود ليڪچرار ڪلاس جو در اندران بند ڪري ڇڏيو آھي... ٻاھريان رڙيون ڪري رھيا آھن ته تنھنجو پيرڊ ختم ٿي چڪو آھي.... نڪر ٻاھر.
وزير ثقافت: پوءِ اندريون ليڪچرار ڇا چئي رھيو آھي؟
ليسوڙو: ليڪچرار چئي رھيو آھي ته منھنجو ھڪ پيرڊ ڇهه ڪلاڪ ھلندو آھي، منھنجو پيرڊ اڃا ختم ناھي ٿيو.
شھنشاھ: ھُڊ... ھُڊ... چئبو مابدولت جي سلطنت ۾ تعليم ايڏي وڏي ترقي ڪئي آھي.... ھُڊ.... ھُڊ.... اي وزير راڙا.
وزيرراڙو: حڪم عاليجاه
شھنشاھ: وزير تعليم جي اعليٰ ڪارڪردگي ڏسندي، توکي حڪم ٿو ڪجي ته وزير تعليم کي فوراًمابدولت جي خدمت ۾ وزير ثقافت کان پوءِ پيش ڪيو وڃي.
وزير راڙو: ھي بندو اوھان جي گند جي ڍير تي ويٺل رھندو.
وزير ثقافت: پٽ ليسوڙا
ليسوڙو: جي استاد گيدوڙا.
وزير ثقافت: گھمي ڦري آ. چڪر لڳائي آ.
ليسوڙو: گھمي ڦري چڪر لڳائي آيس.
وزير ثقافت: ھينئر ڪاٿي بيٺو آھين؟
ليسوڙو: مڪاني اداري جي هڪ آفيس ۾.
وزير ثقافت: اتي ڇا ٿي رھيو آھي؟
ليسوڙو: سيڪريٽري پنھنجا گينگا ڪڍي، ٽيبل تي شھر ۾ ٺھندڙ نئين شاپنگ سينٽر جو نقشو ٺاھي رھيو آھي.
وزير ثقافت: ٽائون آفيسر ڪٿي آھي؟
ليسوڙو: استاد ٽائون آفيسر پنھنجي آفيس کان ٻاھر نڪري نلڪي ۽ ٽريڪٽر جي ڊيزل واري ٽانڪي کي گاريون ڏئي رھيو آھي.
وزير ثقافت: اڪائوٽنٽ ڇا ڪري رھيو آھي؟
ليسوڙو: استاد! اڪائوٽنٽ ڪُوڙا بل پاس ڪرائي، چيڪ ڪڍي رھيو آھي.
وزير ثقافت: سينٽري انسپيڪٽر يعنيٰ ڀنگين جو جماندار ڇا ڪري رھيو آھي؟
ليسوڙو: استاد ڀنگين جو جماندار اڳوڻي وزير ٽرانسپورٽ ٽائر بن پنڪچر کي ڀنگين جي جمانداري جي چارج ڏئي رھيو آھي.
شھنشاھ: او ھو ھُو ھُو.... زبردست... زبردست... مان توھان مان بلڪل مطمئن آھيان... لحاظ توکي وزير اطلاعات جو قلمدان سنڀاليو وڃي ٿو. وزير راڙا.
وزير راڙو: ظل الاھي حڪم ٿئي.
شھنشاھ: وزير ثقافت ڪمبل بن ڪوٽ کي وزير اطلاعات جو قلمدان ڏنو وڃي.
وزير راڙو: حڪم جي تحرير ڪئي ويندي منھنجا مس چُٽا.
وزير ثقافت کي ھڪ وڏو قلم ڏنو وڃي ٿو.
شھنشاھ: توکي پاراتو ھجي.. توکي پاراتو ھجي.
وزير ثقافت: (روئيندي) نوازش.... (روئيندي) نوازش....
شھنشاھل اون!! ھاڻي مابدولت کي معلومات ڏني وڃي ته اسان جي ثقافت ڪمبل ۽ ڪوٽ جي حالت ڇا آھي؟
وزير ثقافت: حضورِ اڳڙي... ڪمبل جي حالت تمام نازڪ آھي! ڪمبل جون ڪنڊون ننڍا ڪتڙا کائي ويا آھن! ڪمبل جو سينو ڪمبختن ۽ ڪميڻن ڇرا ھڻي ڦاڙي رکيو آھي، ڪمبل جي مھمانوازي يعني پشم جي نرمي جو ناجائز فائدو وٺندي نانگ ڪمبل ۾ ويھي رھيا آھن ۽ ھو ڪمبل تي قبضو ڪرڻ جي ڪوشش پيا ڪن.
شھنشاھ: ڪوٽ جي ڪھڙي حالت آھي؟
وزير ثقافت: حضورِ ڪالر! ڪوٽ بلڪل ٽائيٽ آھي.
شھنشاھ: مابدولت جي خدمت ۾ ڪوٽ لاھي پيش ڪيو وڃي.
وزير ثقافت: اي شھنشاھ جا کيسا! ڪوٽ جي اندر وڏا راز لڪل آھن... لحاظا ھي بندو عرض ٿو ڪري ته اھيو راز راز ئي رھڻ ڏنو وڃي.
شھنشاھ: اي نامعقول حدِ ادب ۾ رھ، شھنشاھ توکي حڪم ٿو ڪري ته اھو ڪوٽ مابدولت جي خدمت ۾ پيش ڪيو وڃي.
وزير ثقافت: حضور جي مرضي پنھنجي جاءِ تي صحيح آھي، اي شھنشاھ جيڪڏھن راز فاش ٿي وڃن ته ان ۾ منھنجو قصور بنهه نه ھوندو.
شھنشاھ؛ وزير ثقافت ۽ اطلاعات ڪوٽ کي مابدولت ۾ پيش نه ڪري تون اسان جي جاھ و جلال کي جاڳائي رھيو آھين.... ڪوٽ پيش ڪيو وڃِي.
وزير ثقافت ڪوٽ لاھي ٿو ته سندس
ٻيو بدن اگهاڙو ٿي پوي ٿو. يعني کي
ڪوٽ اندران قميص/شرٽ پاتل نه آھي،
صرف وزير جي ڳچيءَ ۾ ٽاءِ پيل آهي.
شھنشاھ: (وزير ثقافت کي پٺيءَ اگهاڙو ڏسندي) اي ڪمبل بن ڪوٽ يو ٽيل مي واٽ از دس؟
وزير ثقافت: اکيون ڦاڙي ڏس... اھيو ئي راز ھيو شنشاھ شرمنده.
شھنشاھ: ليڪن تنھنجي ھي حالت مابدولت کي بيحد پسند آئي آھي.
وزير ثقافت: عاليجاه اھڙي نموني جو سلطنت جي عوام ٽي وي وسيلي ھڪ چينل به ڏسي رھي آھي. جنھن کي ٽي چينل چيو وڃي ٿو.
شھنشاھ: ان چينل تان ڇا پيش ڪيو ويندو آھي... مابدولت کي جلدي ڏيکاريو وڃي.
وزير ثقافت: ظل ملائي! مواصلاتي سياري جي خرابي سبب ڪجهه وقت لاءِ پروگرامن ۾ خلل پئجي ويو آھي، لحاظ سڌي طرح مابدولت تي وي چينل ڏسي نٿو سگھي! حڪم ٿئي ته آءُ اھڙو نمونو پيش ڪريان.
شھنشاھ: حڪم ھو... حڪم ھو... جلد ھو... جلد ھو...
انگلش ميوزڪ/ مائيڪل جيڪسن جو گانو
وزير ثقافت: وڊ چينل وڊ چينل.... وزير ثقافت توکي اجازت آھي وڃڻ جي.
وزير ثقافت ۽ ليسوڙ ٻاھر آئوٽ.
وزير راڙو: وزير تعليم اڻ پڙھيل بن انڱوٺي شاپ درٻار ۾ حاضر ٿي پنھنجي قابليت جا جهنڊا سلطنت جي قلعي تي کوڙي.
وزير تعليم اچي ٿو ۽ ھڪ پنو وزير راڙي کي ڏيندي چوي ٿو.
وزير تعليم: وزير راڙا ھي پڙھي ٻڌاءِ.. ڇا لکيل آھي؟ ۽ ڪنھن موڪليو آھي؟
وزير راڙو: وزير تعليم اوھان خود ڇو نٿا پڙھو؟
وزير تعليم: وزير راڙا آءُ توکي خبر آهي ته منھنجي پڙهڻ سان بلڪل ناهي لڳندي ! چڱيءَ طرح ڄاڻڻ باوجود اھڙا سوال ڪري تون منھنجي قابليت جي مذاق ٿو اڏائين. اي شھنشاھ مسُ ڪُپڙي وزير راڙي کي تنبيھه ڪئي وڃي.
شھنشاھ: وزير راڙا تون ڄاڻين ٿو ته سلطنت جو تعليم وارو کاتو ھميشه اهڙن ماڻھن جي حوالي رهيو آهي جن جي پڙهڻ سان هميشه دشمني رهي آهي!!! پوءِ به تون اهڙا سوال ٿو ڪرين؟ ڇا تون به عوام جي ساٿ ۾ شامل ٿيو آھين؟
وزير راڙو: حضور غلطي جي گنجائپ جو طالبو.
شھنشاھ: اوڪي نيوَر مائينڊ..... وزير تعليم مون تائين اطلاع مليا آھن ته سلطنت جي ڪاليجن ۾ ليڪچرار تعليم ڏيڻ لاءِ بيقرار آھن.
وزير تعليم: حضورِ ڪِلڪَ اوھان درست معلومات کي پڪڙي ورتو آھي.
شھنشاھ: پوءِ اھڙن ھوشيار ۽ تعليم جي زيور سان مالا مال ليڪچرارن کي ترقي ڏئي ڪاليجن جا پٽيوالا، مالھي ۽ چوڪيدار مقرر ڪيا وڃن.
وزير تعليم: اوھان جو حڪم پورو ڪيو ويندو.
شھنشاھ: اي وزير تعليم سلطنت اندر اسڪولن جي ڪمن جي ڪھڙي رپورٽ آھي؟ مابدولت رپورٽ ٻڌڻ جي خواھش رکي ٿو.
وزير تعليم: حضور چاڪ ۽ ڊسٽر! سلطنت جي ٻه سؤ ڳوٺن ۾ ٻه سؤ پرائمري اسڪول ٺھرايا ويا، جن مان اڪثر ڳوٺن جي چڱن مڙسن جي اوطاقن طور استعمال ٿين پيا.، ڪن اسڪولن جي عمارتن ۾ ڪڪڙ، گڏھ ۽ گوءِ ڀڄندڙ ڏاند واڙيا ويندا آھن.
شھنشاھ: ھانءُ ٺاري ڇڏيئي اڻ پڙھيل بن آڱوٺي ڇاپ! ھانءُ ٺاري ڇڏيئي.
وزير تعليم: حضور اڃا برف جو گولو اچئي ٿو.
شھنشاھ: رندي سان رھڙي مابدولت ڏانھن موڪل ته ڳنڍو ڪري کائي ڇڏيان.
وزير تعليم: حضور باقي بچيل اسڪولن جا استاد اڪثر اسڪول ناھن اينداڇو ته ڪي واپار ڪندا آھن، ڪي استادن جي مسئلن جي حل واسطي رات جو جاڳندا آھن ۽ ڏينھن جو ننڊ ڪندا آھن.
شھنشاھ: ايڏا فرمانبردار استاد! واقعي وزير تعليم تو سموري دنيا ۾ سلطنت جي تعليم جي استادن جو نڪ مٿي ڪري رکيو آھي.
وزير تعليم: حضور سلطنتِ جلاب جي استادن مطالبو ڪيو آھي ته ھر اسڪول جي ھر ڪلاس ۾ ھڪ عدد ٽي وي ۽ ڊش اينٽينا ڏني وڃي ڇو ته اڪثر استادن کي ڊش انيٽينا وسيلي فلمون ڏسڻ لاءِ ھوٽل تي وڃڻ جو ڏکيو ڪم ڪرڻو پوي ٿو. ان ڪري اھيو مطالبو مڃيو وڃي جيئن استاد به خوش ته ٻار به ناراض نه ٿين.
شھنشاھ: زبردست تجويز آھي! ان تي فوراً عمل ڪيو وڃي. ڪيئن ملڪه عاليه؟
ملڪه: اي منھنجي مٿي جي وارن ۾ پيل ليکُن جا سردار! بلڪل اوھان جي تجويز سلطنت جي ٻارڙن لاءِ فائديمند آھن، ان لاءِ وزير خزانه کي گھرائي بجيٽ ٺھرائي وڃي ته خرچ ڪيترو ايندو.
شھنشاھ: وزير تعليم درٻار جي برخاست ٿيڻ تائين تون درٻار ۾ ويھي سگھين ٿو.
وزير تعليم: حضور مون کي اجازت ڏني وڃي، مون کي وڃڻو آھي.
شھنشاھ: وزير تعليم توکي ڪيڏانھن وڃڻو آھي؟ يو آسڪ مي وڌ آئوٽ ايني ڊپ.
وزيرتعليم: ٿاليجاه مون پرائمري اسڪول جي پھرين ڪلاس ۾ داخلا ورتي آھي.. اوڏانھن ويندس.
شھنشاھ: وھوا!! ڇا ته سلطنت جي وزيرن کي پنھنجي سلطنت جي عوام کُٽل ڪمن جو اونو آھي. وزير تعليم توکي اجازت آھي ته وڃ وڃي استاد کان سبق حاصل ڪر.
وزير تعليم ٻاھر آئوٽ.
ملڪه: وزير خزانه کي درٻار ۾ گھرايو وڃي.
وزير راڙو: سلطنتِ جلاب جو وزير خزانه ڀينگيو بن سُڃو درٻار ۾ حاضر ٿي ملڪه جي خواھش کي پورو ڪرڻ جي ڪوشش ڪري.
وزير خزانه درٻار ۾ داخل ٿئي ٿو،
جنھن جي پٺي اگهاڙي آ، ھيٺ تي چڍي پاتل اٿس
۽ ڪلھي تي ڦاٽل رلھي رکيل اٿس.
وزير خزانه: ڏئي وڃ بندا ھن ڪنجوس مکي چوس کي ته پنھنجو پيٽ ڀرڻ لاءِ ٻه گرھ ماني جا وٺي کائي.!
شھنشاھ: وزير خزانه تعليم جي واڌاري ۽ ترقي لاءِ نئين منصوبي تي عمل ڪرڻ جو سوچيو پيو وڃي، يعني سلطنت جي ھر اسڪول جي ھر ڪلاس ۾ ھڪ عدد ٽي وي ۽ ڊش اينٽينا لڳائي ويندي. مابدولت کي ايسٽيميٽ ٺاھي آگاھ ڪيو وڃي ته ڪل خرچ ڪيترو ايندو.
وزير خزانه: حضور سمورو خزانو اوھان جي قبضي هيٺ آھي! مان صرف نالي جو وزير خزانه آھيان! توھان منھنجي حالت مان محسوس ڪندا ھوندا ته منھنجو گذر سفر ڪيئن ٿيندو ھوندو.
شھنشاھ: مابدولت کي معلوم آھي ته تنھنجو گذر سفر بھترين بلڪه ويري بھترين نموني سان ٿئي ٿو.
وزير خزانه: گهاليجا! اوھان جا احسان اکين تي، پر مون لاءِ ھڪ مسئلو آھي.
شھنشاھ: مابدولت جي اڳيان پيش ڪيو وڃي، آءُ ٻُڌنگ يُور مسئلا اينڊ فرمان جاري ڪرنگ.
وزير خزانه: حضور پيٽ جي باھ وسائڻ لاءِ جنھن به گھر جي در اڳيان بيھي ھڪ ماني جي خيرات گھران ٿو ته گھر ڌڻي اڌ ماني ڏئي ھليا ٿا وڃن.. ڪي ته وري پنھنجا ڪتا ڇوڙي ٿا ڇڏين.. ٽيون ڏينھن ھڪ ڪتي کان ڀڄي جان ڇڏائي آيس.
شھنشاھ: اي وزير خزانه ڀينگيا بن سڃا! سلطنت جي رليءَ کي ته ڪو نقصان نه پھتو نه!؟
وزير خزانه: حضور رلي سلامت رھي، پر ڪتي منھنجي پِني چڪ ھڻي پٽي رکي آھي.
شھنشاھ: پرواھ ناھي!! رڳو رلي بچي پِني وڃي ته وڃي. انڊر اسٽينڊ؟ اي وزير راڙا.
وزير راڙو: حڪم ساليجاه.
شھنشاھ: فرمان جاري ڪيو وڃي ته سلطنت جو ھر گھر مڪمل ھڪ ماني سلطنت جي خزاني واري وزير کي ٻوڙ سميت ڏيندو، چاھي گھر ڌڻي يا ان جا ٻچا بکيا رھن، پر جنھن به سلطنت جي وزير کي بکيو رکيو ان کي سرعام چواٽي تي ماني مٿان ماني کارائي ماريو ويندو.
وزير راڙو: عاليجاه ! اوھان جي حڪم کي ڪڻڪ جي اٽي وانگر ڳوھي دانگي تي پچايو ويندو.
وزير خزانه: حضور مون کي اجازت ڏني وڃي ته آءُ پنھنجي ڊيوٽي سنڀاليان.
شھنشاھ: تون ھينئر ڪيڏانھن ويندين؟ يُو واءِ گو ناؤ؟
وزير خزانه: ظل ملائي ۽ ابتي سلائي! چڪ ھڻندڙ ڪتي کي اسپتال وٺي ويندس ۽ کيس 14 سيون ھڻائيندومانس.
شھنشاھ: مابدولت کي ٻڌايو وڃي ته ڪتي کي سيون ڇو ٿيون لڳايون وڃن؟
وزير خزانه: حضور ان لاءِ جو سلطنت جي ڪتي وزير خزانه کي چڪ ھنيو آھي ۽ اسين سلطنت جي ڪتي کي مرڻ نه ڏينداسين.
شھنشاھ: لُد...لُڊ... اسان جا وزير ايڏا زھريلا ٿي چڪا آھين! لُڊ.. لُڊ... توکي اجازت آھي وزير خزانه.
وزير خزانه: آھي ڪو بندو گندو جيڪو ھن مسڪين، لاچار، بيڪار بيمار وزير خزانه کي ماني ڳڀو ڏيئي! آھي ڪو ڪنجوس مکي چوس... آھي ڪو الله جو ٻانھو.
وزير خزانه ٻاھر آئوٽ.
شھنشاھل سلطنت و جلاب جو خزانو خالي آھي! لحاظا مان بدولت جي خدمت ۾ وزير زراعت کي پيش ڪيو وڃي، جيڪو خزاني کي ڀري ڏيڻ جو پابند آھي.
وزير راڙو: وزير زراعت پلال بن نوڙ درٻار ۾ حاضر ٿئي ۽ شھنشاھ جي گھرج کي پورو ڪرڻ جي ڪوشش ڪري.
وزير زراعت دربار ۾ داخل ٿئي ٿو.
شھنشاھ: اي وزير زراعت پلال بن نوڙ! مابدولت جي سلطنت جي زراعت جو احوال پيش ڪيو وڃي.
وزير زراعت: حضور سلطنت جي زراعت تمام تيزي سان پوئتي پئجي رھي آھي، سم ۽ ڪلر تيزي سان زمينن کي تباھ ڪري رھيو آھي.
شھنشاھ: ويري گڊ.. ويري گڊ.
وزير زراعت: حضور واھن ۽ ڪئنالن جي ڪپرن جي مٽي وڪرو ڪري خزاني کي ڀريو پيو وڃي. واھن ۽ ڪئنالن تي بيٺل وڻن کي پاڙان ڪٽائي ماحول جي آلودگي کي ڇاٻ ھڻي روڪيو وڃي ٿو.
شھنشاھ: زبردست.. غضب دست... دست ئي دست. ليڪن سلطنت ۾ اڃا فصل تيار ناھي ٿيو ڇا؟
وزير زراعت: ھلي ملي ڳاه چَلي... ھلي ملي ڳاه چَلي.
شھنشاھ: جيسيتائين هلي مَلي ڳاھ چلي! تيسيتائين خزانو ڪيئن چَلي؟ اي وزير زراعت! يُو ٽيل مي ته هاڻي ڇا ڪيو وڃي.
وزير زراعت: وزيرخوراڪ کي گھرائي معلوم ڪيو وڃي ته سلطنت جي گودامن ۾ ذخيرو ٿيل اناج ٻاھرين سلطنت موڪلي ناڻو حاصل ڪيو ويو يا نه؟
شھنشاھ: او ييس ماءِ داني پي دانا وزير راڙا.
وزير راڙو: خوراڪ واري وزير کي گھرايو وڃي، اھيو حڪم آ نه؟
شھنشاھ: ھا وزير راڙا.
وزير راڙو: شھنشاھن جي شھنشاھ.، بادوانن جي بادوان، واليءِ سلطنت و جلاب ، جناب شھنشاھ ڇوڏو بن توڏو جي درٻار ۾ وزير خوراڪ پيٽي بن بکيو حاضر ٿئي.
وزير خوراڪ درٻار ۾ داخل ٿئي ٿو، جيڪو حد کان وڌيڪ ٿلھو آھي.
وزير راڙو: مابدولت شھنشاھ ڇوڏو بن توڏو، توکان معلوم ڪرڻ گھري ٿو ته سلطنت جي گدامن ۾ پيل اناج جو ذخيرو ٻاھرين ملڪ موڪليو ويو يا نه.
وزير خوراڪ: شھنشاھ آقا! سلطنت جي گدامن مان اناج کي ڪڍي (پنھنجي پيٽ تي ھٿ ڦيريندي) ھن گودام ۾ محفوظ ڪيو ويو آھي.
وزير راڙو: ليڪن عوام جي حالت ڇا آھي؟
وزير خوراڪ: حضور سلطنت جي عوام تيزي سان ڪمزور ٿي رھي آھي... عوام پيٽ وگھي ڪنڊي سان لڳي چڪو آھي.. عوام جون پاسراٽيون ظاھر ٿي رھيو آھن، ائين معلوم پيو ٿئي ته سلطنت جي عوام اوھان جي حڪومت مان گھڻو خوش آھي.
شھنشاھ: واھوا، واھوا، مابدولت کي اھيو ٻڌايو وڃي ته سلطنت جي عوام ۾ ايڏي بھتري ڪيئن آئي آھي.
وزير خوراڪ: جناب سلطنت ۾ زياده خوراڪ جي پيداوار سبب عوام گھڻو کاڌو کائڻ لڳي، جنھن ڪري سلطنت جي عوام جو ھاضمو خراب ٿي پيو آھي! تنھن لاءِ سلطنت جي اناج کي ھن گودام ۾ ذخيرو ڪيو ويو آھي.
شھنشاھ: تو تمام بھترين ڪردار ادا ڪري منھنجي مَن جي مانڌاڻ وڌائي ڇڏي آھي، مابدولت تومان نا خوش آھي.
وزير خوراڪ: ڪڻڪ چانور مٽر ٿو ڀانيان! حضو سلطنت جي خزاني کي ڀرڻ لاءِ ڪڻڪ ۽ چانورن ۾ مٽي ملائي ٻاھر موڪليو ويو! پر اتان واپس موٽي آيو، جنھن ڪري ھر سال وانگي سلطنت جي ساک برقرار رھي.
شھنشاھ: ليڪن مابدولت جي خزاني کي ڪھڙي ريت ڀريو ويندو ڇو ته عنقريب اسان کي پنھنجي گذر سفر جو سامان خريد ڪرڻو آھي.
وزير خوراڪ: اي جھاز جا جھاز ۽ بدڪن جا ڪاز! خزانو خالي ان لاءِ ٿي ويو آھي جو عوام مٿان ڪابه نئين ٽيڪس ناھي لڳائي وئي! جيڪڏھن عوام تي ٽيڪس نه لڳائي وئي ته پوءِ خزانو خالي ئي رھندو.
شھنشاھ: اي وزير خوراڪ سلطنت جي عوام تي ڪھڙي قسمن جي ٽيڪس لاڳو ڪئي وڃي.... مابدولت کي کولي ٻڌايو وڃي.
وزير خوراڪ: اي رحمدل بادشاھ،! سلطنت جي ھر ماڻھو جي هر گرھ تي ٽيڪس لڳائي وڃي! جيڪو ماڻھو ڏھن گرھن کان مٿي گرھ کائيندو اھو في گرھ ھڪ درھم ٽيڪس ادا ڪندو.
شھنشاھ: ان تجويز جو فائدو ڪھڙو ٿيندو؟
وزير خوراڪ: حضور سلطنت کي وڏو فائدو رسندو، جڏھن ماڻھو گھٽ گرھ کائيندا ته ھنن جي صحت ٺيڪ رھندي ۽ ٻي طرف اناج بچندو. جيڪڏھن ڪو وڌيڪ گرھ کائي ٿو ته اهوهڪ گرھ جي عيوض ھڪ درھم ادا ڪندو جيڪو خزاني ۾ جمع ٿيندو.
شھنشاھ: ھيڏي آ تنھنجي ٽڪڻ چَٽيان! ھيڏي آ ته تنھنجي ٺوڙھ چُمان!! وھوا واھ جي تجويز آھي، ملڪه، اسين انھن پيسن مان ھڪ عدد بنا ٽائرن واري بس خريد ڪنداسين ۽ ھر پورن ماسي جي رات محبت ۽ پريت جا گيت ڳائينداسين.ھيڏانھن ڀڳل بس هوندي ! ھوڏانھن تون. ھوڏانھن موسم ھوڏانھن تنھنجا اڻڀا وار! ھيڏانھن چانڊوڪي ھوڏانھن... ھوڏانھن تون منھنجي ڪڻڪ رنگي.
گانو: ھو محبوبا منھنجي زندگي منھنجي بندگي.
گانو ختم ٿئي ٿو، شھنشاھ تخت تي ويھي ٿو.
شھنشاھ: وزير خوراڪ ٻاھرين سلطنت کان ان واپس آيو، ان جو ڪرايو ڀاڙو نقصان ۾ ٿيو سو ڇو؟
وزير خوراڪ: اي جھاز اعظم ان ۾ وزير محنت جو ڏوھ آھي، جنھن سموري محنت ڪئي پر محنت ھُن جي واپسي آئي.
شھنشاھ: اي وزير محنت ٽوٽي بن ڪاھل جواب ڏي.
وزير محنت: ڪير جواب ڏي بادشاھ.. اجايو ٿا ننڊ مان اٿاريو.
شھنشاھ: گڊ.. گڊ... پر اھيو واپس ٿيل اناج ٻيھر ڪنھن ٻي سلطنت ڏانھن موڪليو وڃي، اي وزير محنت.
وزير محنت: اي بادشاھِ توتڙ! ڪير ايڏي محنت ڪري؟ چپ ڪري ويھو واقعي صفا بادشاھ لڳا پيا آھيو! ھروڀرو ٿا ننڊ ڦٽايو.
شھنشاھ: ايڪسيلينس! ليڪن اي وزير محنت ٽوٽي بن ڪاھل، ڇا تو کي خبر آھي ته سلطنت جو عوام ڪمائڻ لاءِ ٻاھر وڃڻ گھري ٿو.
وزير محنت: چيم نه ته صفا بادشاھ ماڻھو آھيو! ڪير خبر رکي بادشاھ؟ ڇو ٿا ننڊ ڦٽايو..
شھنشاھ: حدِ ادب.. حد ادب.
وزيار محنت: ڪير سائين اھي خفا ڪري!؟ ڇو ٿا ھروڀرو ننڊ ڦٽايو. نه کپي مون کي وزير محنت جي وزارت، مون کي اھڙي وزارت ڏيو جنھن سان منھنجي ننڊ ۾ خلل نه پوي.
شھنشاھ: آءِ ھيوِ يوئر قدر! اي وزير راڙا ڪا اھڙي وزارت آھي جيڪا ٽوٽي بن ڪاھل کي ڏجي.
وزير راڙو: حضور انساني حقن جي وزارت کيس سونپي وڃي.
وزير محنت: وھوا!! ھا اھا صحيح آھي.... گھٽ ۾ گھٽ ننڊ ته نه ڦٽندي.
شھنشاھ: مابدولت حڪم ٿو ڪري ته ٽوٽي بن ڪاھل کي انسان حقن جي وزارت جو قلمدان ڏنو وڃي....... اي وزير خوراڪ ۽ وزير زراعت توھان وڃو ۽ وڃي پنھنجي فرضن کي نڀايو.
وزير خوراڪ ۽ وزير زراعت ٻاھر آئوٽ.
شھنشاھ: (ملڪه جي جسم تي ھٿ ھڻندي) اي ملڪه يُور باڊي از ويري ھاٽ بلڪه ھاٽ پاٽ... واءِ... ڇا مابدولت جي وائيف کي بخار اچي ورايو آھي. جلدي حڪيم جبل طوس بن ونگي کي گھرايو. ڪئڪلي ويري ارجنٽ ڪئڪلي.
وزير راڙو: حڪيم جبل طوس بن ونگو پنھنجي دٻن، دٻلين، ڏنڊن ۽ ڪونڊن سميت درٻار ۾ حاضر ٿئي.
حڪيم جبل طوس بن ونگو پنھنجي ڪمپائونڊر سميت درٻار ۾ حاضر ٿئي ٿو.
شھنشاھ: اي حڪيم جبل طوس بن ونگا! مابدولت جي ھڪ سؤ ٻاويھين بيگم ون ھنڊريڊ ٽوئنٽي ٽو وائيف از ال.
حڪيم: (ملڪه جي نبض ڏسندي رڙ ڪندي) ڪمپونڊر ڪمبخت! ھَر مُرو حيواني... سفوف سليماني... گاؤ زبان بي ايماني ۽ جلاب جي جھنڪار سميت پھچي وڃ.
ڪمپونڊر سامان کڻي اچي ٿو.
حڪيم: اي واليءِ وٺ سٺ! بيگم جو علاج ان ۾ آھي ته اسين اوهان جي ڪنن جي پاپڙيين کي مجني مستاني جي ڪونڊي ۽ ڏاس جي ڏنڊي ۾ گھوٽي، گھوڙي جي لڏ ۾ ملائي ان مان تيل ڪڍي، توھان بادشاه جي ٽڪڻ کي چتي ھڻڻي پوندي ۽ ان تي چپڙي رکبي تڏھن بيگم جو بخار لھندو.
شھنشاھل اي حڪيم آف امپرر آف جلاب امپائر مابدولت ! پنھنجي بيگم يعني ملڪه سلطنت جلاب تاڙي بنت ڪياڙيءَ کي خوش يعني ويري ھيپي ڏسڻ چاھي ٿو.
حڪيم: اوھانجي خواھش کي اوهان جي سامهوم ئي پوريو ويندو اي آقاءِ شنگرف.
شھنشاھ: مابدولت توکي انعام ۾ ھڪ عدد ڪونڊو ۽ ٻه عدد ڏنڊا سي به ڪرڙ جي وڻ جا ڏنڊا ڏيڻ پسند ڪندو.
حڪيم: اي شھنشاھِ گاؤ زبان عنبري! آسمان جي کلن کي ساڙي ڏيڏر جي پڇ کي گھوٽي، گڏھ جا سڱ ملن ته بھتر نه ته ڳئون جا مٿيان ڏند به ھلي ويندا، جھرڪيءَ جي ٻه ڪلو کير ۾ سڀ شيون ملائي معجون مغروري ٺاھي اوھان کي کارايو ويندو تڏھن بيگم جي حالت بھتر ٿيندي.
شھنشاھ: حڪيم جي تجويز تي جلد تعمير ڪئي وڃِي، تڪڙي ويري تڪڙي.
حڪيم: سڀ کان اول اوھان جا ڏند مبارڪ ڪڍيا ويندا.
شھنشاھ: ڪنن جي پاپڙين جي قربانيءَ کان اڳ مابدولت قوالي ٻڌڻ گھري ٿو. لحاظه قوالي پيش ڪئي وڃي.
وزير راڙو: قوالي طوفان بن آنڌاير ۽ ھمنوا درٻار ۾ حاضر ٿين.
قوالي ۽ سندس ھمنوا دربار ۾ داخل ٿين ٿا ۽ ھو ويھن ٿا.
شھنشاھ: مابدولت جي اڳيان اھڙي قوالي پيش ڪئي وڃي، جنھن جي ٻڌڻ کانپوءِ ڪوابن کائڻ جو شوق پيدا ٿئي.
قوالي: حضورِ طالمخال جو حڪم طبلي تي.
قوال قوالي ڳائن ٿا.
مان ڪوابي ڪوابي مان ڪوابي ڪوابي مان ڪوابي.
مان ڪوابي.. بابو ڪوابي.. امان ڪوابي... ناني ڪوابي..
ھا نوابي نوابي مان...
ڇڇڙا ميڙي، بوسو ساڙي.. گھوٽي لتن سان.
گول ٽڪيون ٺاھي.. اونڌي تئي تي رکي.. لوڻ گاسليٽ گڏي،
باھ ڀنڀٽ ڏئي... ساڙي سڀئي شيون... ماري سڀئي مکيون
گهوٽي تن ۾ وڌيون، ٺھي واھ جون ويون...ٽڪيون نوابي.
ھا نوابي نوابي مان...
ڪباب پچائي، رکيم پليٽ ۾، آيو ڪتو ھلي.
تنهن سان گڏ ھئي ٻلي، کڻي ڪباب ويو.. مان ان جي پويان
ٻلي منھنجي پويان... اڌ کائي ويو .... ڦري آيو آھيان
لڳي ائين ٿو ڄڻ، ڪتو چرسي نه آ پر آھي شرابي.
ھا شرابي شرابي ھا شرابي.
وزير دفاع بزدل بن ڀاڙي مٽيءَ ۾ ڀڀوت ٿيو، ڪپڙا ڦاٽل درٻار ۾ ڊڪندو داخل ٿئي ٿو.
وزير دفاع: حضور مون کي بچايو.... حضور مون کي بچايو.
شھنشاھ: حد ادب! حد ادب گستاخ تون ڪير آھين؟
وزير دفاع: حضور مان وزير دفاع يعني بچاءَ جو وزير بزدل بن ڀاڙي آھيان.
شھنشاھ: توسان ھي تعدي ڪنھن ڪئي آھي؟
وزير دفاع: شھنشاھ بم ۽ بارود! جيئن آءُ پنھنجي ھڪ ھزار سپاھين جي لشڪر سان گڏ پنھنجي سلطنت جي حدن ۾، داخل ٿيڻ وارو ھيس ته.....
شھنشاھ: واءِ يو ماٺ!؟ خاموش ڇو ٿي وئين؟ اي وزير دفاع.
وزير دفاع: حضورِ ڍال! مخالف ملڪ جي دشمن فوج جي هڪ سؤ ڄڻن پنھنجي ھٿيارن جي زور تي قبضو ڪري اسان کي برباد ڪرڻ جو پروگرام رٿيو، لحاظه مون پنھنجي سپاھين کي اتي يعني دشمن فوج جي سپاھين جي رحم ڪرم تي ڇڏي ھيڏي جان بچائي آيو آھيان.
شھنشاھ: تو پنھنجي جان بچائي ته سٺو ڪيو، پر مابدولت کي اھو ٻڌايو وڃي ته اوھان وٽ به ھٿيار ھئا، پوءِ ڇو نه استعمال ڪيا ويا؟
وزير دفاع: اي آقا ڪارتوس ۽ واليِِ گندرف! اسين سڀ جيستائين پنھنجي توبن ۽ بندوقن ۾ بارود ڀريون تيستائين دشمن فوج تلوارن سان حملو ڪري اسان تي قبضو ڪري ورتو.
شھنشاھ: تون پاڻ بچائي پنھنجي اعليٰ صلاحيتن جو مظاھرو ڪيو آھي، مابدولت توکي انعام ڏيندو.
وزير دفاع: حضور انعام ضرور وٺبو، پر ھو فوج اچي پئي مون کي لڪايو.
شھنشاھ: دشمن فوج ھيڏانھن پئي اچي؟
وزير دفاع: حضور ھا! صفا دوفان ميل ڪيون!! ان ڪري ته ڪپڙابه ھٿ نه آيا.
شھنشاھ: جي اھا ڳالهه آھي ته پوءِ لڪڻ جي جاءِ ھٿ ڪئي اٿئي؟
وزير دفاع: حضور مان خود توھان وٽ لڪڻ لاءِ آيو آھيان.
شھنشاھ: مابدولت وٽ لڪڻ لاءِ صرف هڪ جاءِ آهي، محلات جي ڇت تي ڪبوتر خانو!!!
مابدولت اوڏانهن لڪڻ وڃي ٿو! اسين پاڻ کي لڪايون يا تو کي لڪايون؟ تخليه!!
شھنشاھ ڀڄندو ۽ لڪندو نڪري وڃي ٿو ۽ پردو ڪري ٿو.