4. اٽي تي چٽي
ڪردار
نمبر ڪردار صفحو نمبر
1 ڪي ڪي )خميسو خان(
2 بيگم آسيا
3 عرفان ڪي ڪي جو وڏو پٽ
4 سليم ڪي ڪي جو ٻيو نمبر پٽ
5 امجد ڪي ڪي جو ٽيون پٽ
6 روشن ڪي ڪي جو چوٿون پٽ
7 نورو (گهر جو نوڪر)
8 ڊاڪٽر تڙ تڪڙ
9 ڦندو لکنوي ( بيگم آسيا جو پيءُ)
10 ارشد ڪي ٽو( ڦندو جو ساٿي)
11 هِدو هوشيار پوري( هدايتڪار)
12 شاگرد ( هِدو هوشيار پوريءَ جو)
13 فريد فرمائشي ( راڳ جو شوقين)
14 انسپڪٽر
15 صائمه
16 به نقاب پوش
17 سپاهي
منظر: هڪ گهر جي مهمان خاني جو.
وقت: ڏينهن رات، ڏينهن رات
پردو کلي ٿو.
گهر جو نوڪر نور محمد عرف نورو ستو پيو آهي، پسِ پرده گهر ڌڻي خميسي خان عرف ڪي ڪي صاحب جي پٽ عرفان جو آواز ٿو اچي. جنهن کي اداڪاري ڪرڻ جو وڏو شوق آهي.
خميسي خان کي چار پٽ عرفان فلمي شوقين. امجد ڪرڪيٽ جو شوق رکندڙ، سليم نجومي، ( غير سنڌي عورت منجهان آهن) جڏهن ته روشن علي خميسي خان جو وڏو پٽ آهي، جيڪو ڳوٺ رهندڙ زال مان اٿس. خميسو خان ٻهراڙي سان تعلق رکي ٿو. پر هو هينئر 18 گريڊ ۾ آفيسر آهي، آفيسري جي نشي ۾ هن غير سنڌي عورت سان شادي ڪئي هئي، جنهن خميسي خان جي شهر واري سموري ملڪيت پنهنجي نالي ڪرائي ورتي آهي.
صبح جو وقت آهي، اداڪاري جو شوق رکندڙ عرفان ڪي ڪي جو آواز اچي ٿو.
عرفان: (پس پردا آواز) وي نوريا! مين جس ويلي بندوق اپڻي هتھ وچ اڻهاوانگا، اس ويلي تون پڇ پاڪي ميدان وچون بهاڳ کڙي هوسين!!اس ويلي هان اس ويلي تيري دل دي ڌڙڪن ڌڪ..ڌڪ..ڌڪ ڪرڻ لڳسين.... اڻھ وي ڪمبخت نوريا!
نورو: (ننڊ مان اٿندي) اٿيو “اٽي تي چٽي” نمبر هڪ، هڪڙا سنڌي ڪڪڙ، ٻيا فارمي ڪڪڙ ۽ هي آهي عرفان ڪي ڪي فلمي ڪڪڙ، جنهن جي ٻانگ ئي ٻلي جهڙي!
عرفان: نورا.
نورو: هڙئي ڪم پورا.
عرفان (اداڪاري واري انداز ۾) نورا ڪي ڪي غلسخاني جي اسٽوڊيو واري سيٽ تي، تو يقينن پاڻي گرم ڪري رکيو هوندو، ته جيئن هي ڌرتي جو عظيم اداڪار عرفان ڪي ڪي آگ ڪا دريا مان وهنجي، هزار داستان جو هيرو بڻجي، ٻاهر جي دنيا ۾ آنڌي ۽ طوفان آڻي ڇڏي.
نورو: (نياز مندي ۽ ٽوڪ واري انداز ۾) عرفان ڪي ڪي! جتي هوندو نورو، اتي هوندو ڪم پورو، توهان بسم الله ڪري گهري پئو غسلخاني جي گود ۾، جتي اوهان جي انتظار ۾ هدايتڪار هِدو هوشيار پوري رات کان ويٺو آهي.
عرفان: نورا.
نورو: هڙئي ڪم پورا.
عرفان: اداڪارن جي حسن جو راز.
نورو: نرم ۽ ملائم جهڳ وارو، ٻلي مارڪه واشنگ سوپ.
عرفان: او ڪٻڙا عاشق! بدتميز جي سيٽ تي ڊائريڪشن ڏيڻ بند ڪر، ورنه تنهنجي نئين ٺهندڙ فلم “جابلو ٻڪر جهاز ۾”، جي مقابلي ۾ مان نئين فلم “ڪراڙو ڪونڊي ۾”ٺاهڻ جو اعلان ڪندس، نورا.
نورو: هڙئي ڪم پورا.
عرفان: شارٽ اوڪي...... سائونڊ اسٽارٽ.... ڪئميرا.
گانو:: مين بهي بنون گا ايڪٽر نام والا۔۔۔۔ فلم گرفتار
گاني جي ختم ٿيڻ کانپوءِ عرفان گهر اندر ئي آئوٽ ٿي وڃي ٿو.
نورو: (پنهنجي منهن) ڀلاڙي ڀاڙي پئسه .... جي نه مون کي ڪٿي، ڪنهن ڪنڊ پاسي ۾، اڪيلو هٿ اچي وڃين! ته اهڙي تعدي ڪيانءِ جو ڪنجوس به قيامت تائين ڪياڙيون کنندا وتن.
خميسو خان، ڪي ڪي جي گهران انٽري.
ڪي ڪي: نورا.
نورو: هڙئي ڪم پورا.
ڪي ڪي: اڙي منهنجا ڪپڙا استري ڇو نه ڪيا ٿئي!
نورو: صاحب! استري جي خود استري ٿيل نه هئي، هونئن به جيڪڏهن نورو استري کڻي اوهان جا ڪپڙا استري ڪري ها، ته پڪ سان اها استري اوهان کي نه وڻي هان، ڇو ته استري هميشه استري سان ئي ڪرڻ گهرجي.
ڪي ڪي: استري.... استري..... استري.... اڙي صبح سان مٿو ئي وڃائي ڇڏيئي، ٻڌاءِ آفيس بنا استري جي ڪپڙا پائي ويندس، باندر نه لڳندس.
نورو: سائين باندر.....!؟ مولا ٿو ڄاڻي باندر اوهان کان مقابلو ٿورئي کٽي ويندو.
ڪي ڪي: (ڪاوڙ وچان) نورا.
نورو: هڙئي ڪم پورا.
ڪي ڪي: ( قميص ڏيکاريندي، جنهن کي هڪ ٻانهن ڪونهي) اڙي نڀاڳا هيءَ قميص پائي مان آفيس ويندس، هن جي ٻانهن ڪيڏانهن وئي!
نورو: صاحب ڪلھ هن قميص واري ٻانهن...........................
ڪي ڪي: اڙي چپ ڇو ٿي وئين! وات ۾ ويٽ پيپر رکيو اٿئي ڇا!
نورو: (شرمائيندي) صاحب نوري کي شرم ٿو اچي.
ڪي ڪي: ڇو! مون سان نڪاح ٿو پوئي ڇا!؟ جو منهن ٿو لڪائين!
نورو: صاحب ٽيون نڪاح ڪرڻ جو ارادو اٿوَ ڇا!
ڪي ڪي: اڙي وهي کائي وياسين ته ڇا ٿي پيو دل ته جوان آهي. ٽين شادي ڪئي ته ڇا آسمان جي قميص جو کيسو ڦاٽي پوندو!
نورو: صاحب هڪڙي ڳالهه نورو نيازمندي ۽ نوڙت سان چئي!؟
ڪي ڪي: شرم نه ڪر نورا.... لڄ ڪندين ته لانئون لهي نه سگهندين. سٺو ٿي ته ٻي شادي ڪر.
نورو: صاحب ڪلھ بيگم صاحب ائين مينهن واچ ڪندي آئي.............
ڪي ڪي: (جملو ڪٽيندي) اڙي يار اصل بولان ميل پئي لڳي.
نورو: سائين بولان ميل ڪي ڪهڙي دال ڳرندي!؟ بيگم صاحبه جي ڊوڙ سان! ائين چئه ته بولان ميل ايف 16 جهاز ۾ چڙهي آئي هئي..... ڀلو ٿئي کٽ جو... جي اوهان کٽ هيٺان نه لڪو ها ته ...... ڄاڻي ٿو مولا....... توهان جو حشر اهو ٿئي جو وڃي ٿين 36 خير.
ڪي ڪي: اڙي ٺهيو ٺهيو..... واري جي دڙي تي بيهي ڀولڙن وانگر ٺينگ ٽپا نه ڏي جي ڪرئين ته مڻڪو ٺڪاءُ ڏئي ڀڄي پوندءِ. ڄڻ کٽ جو پائو ڀڄي پيو.
نورو: سائين خاص اهڙي موقعي مهل والد مرحوم باباءِ ٿوم حضرت ڦودني خان فرمايو ته “ٻڌو منهنجي ملڪ جون مايون، اوهان جڏهن به پنهنجي مڙسن تي ڪاوڙيل هجو ۽ سڄي گهر جون ڪنڊون پاسا ڳولڻ کانپوءِ به توهان کي، توهان جو مڙس نه ملي ته پوءِ ٿورڙي تڪليف ڪري، هيٺ جُهڪي گهر جي کٽن هيٺان نهاريو ته توهان کي توهان جو فرمانبردار مڙس ڪن ڍرا، ٻوٿ بڇڙو ڪيون ڪنهن نه ڪنهن کٽ هيٺان لڪيل ملي ويندو.
ڪي ڪي: اڙي رڳو پڻهين فرمائيندو وتندو هو ڇا! پڻهين کي ڪو ڪم ڪار به هيو يا نه!؟ اڙي گڏھ جا گوڏا گهڻا دفعا سمجهايو اٿمانءِ.
نورو: مولا ٿو ڄاڻي ته هڪ دفعو به نه سمجهايو اٿوَ ته کٽ هيٺان ڪيئن لڪبو آهي.
ڪي ڪي: اڙي پنهنجي اوقات ۾ رھُ.
نورو: اوطاق جي ڇت ڪري پئي آهي، تڏهن ته هتي سمھان ٿو.
ڪي ڪي: نورا.
نورو: هڙئي ڪم پورا.
ڪي ڪي: هن قميص جي ٻانهن ڪيڏانهن وئي، توکي خبر ناهي ته بيگم صاحب جي لنڊن واري مائٽ خاص آرڊر ڏئي هي قميص ٺهرائي آهي ۽ خاص لنڊن جي ايئر لائين جي اڪيلي جهاز وسيلي موڪلي ڏني هئي!.
نورو: مولا ٿو ڄاڻي صاحب! اهو لنڊن ۾ ويٺل بيگم صاحبه جو مائٽ، اُتي ويهي ٿو هتي قميصون ڦاڙائي، جي انهيءَ قميص ۾ ويڙهجي هتي اچي ! ته هي نورو سڪن پادرن جو هار پارائي، لنڊن ۾ ويٺل مائٽ کي ڀونڊن سان بڇڙو ڪري هان....... رهيو سوال قميص جي لنڊن جو، اها لنڊا مان آئي آهي لنڊن مان نه.
ڪي ڪي: اڙي بس ڪر بيگم نه ٻڌي وٺئي..... ڇڏ ٻيون ڳالهيون، ٻڌاءِ قميص جي ٻانهن ڪاڏي وئي.
نورو: سرڪار ڪلھ جنهن مهل بيگم صاحبه جو پارو چڙهيل هو... اوهان کٽ هيٺان ميٽائو ٻلي وانگي لڪيل هيا ۽ جڏهن بيگم هلي وئي، زلزلو جهڪو ٿيو، اوهان جي اکين تان خوف ۽ ڊپ جا پردا آهستي آهستي هٽڻ لڳا... اوهان آفيس وڃڻ لاءِ پورب جي مينهن وانگي تڪڙي وسڪاري جي موڊ ۾ هئا. توهان کي ايڏي تڪڙ هئي يا بيگم جي موٽڻ جو خوف اوهان جي تارون تي تاري هو، رومال بدران جورابا کيسي ۾ وجهي آفيس هليا ويا هئا.
ڪي ڪي: اڙي نورا زال جي دٻ اڳيان چڱو ڀلو آفيسر به پٽيوالي جي برابر آهي، اڃا پٽيوالي جي به ڪجهه عزت هوندي آهي. بابا دٻ..... دٻ ماڻهو کي بتال ڪري رکي ٿي. ڪڏهن دٻ نه آئي اٿئي،
نورو: صاحب مون واري بيگم آهي منهنجي ساٿياڻي، هوءَ ويچاري دٻ ڪهڙي ڏيندي، دٻون ته بنگلن ۾ ويٺل بيگمون ڏيڻ پسند ڪنديون آهن.
ڪي ڪي: هائو نورا خوش قسمت آهين، جو بيگم جون اکيون سو به ڦاٽاريل نه ڏٺيون اٿئي. بابا بيگم جون اکيون ٿيون اڳيان اچن ته لڱن مان ساھ ڇڏائجي وڃي ٿو، ڄڻ اڌ رنگ ٿي پيو هجي.
نورو: سائين ڪريو عشق! ڌارين سان نينهن جو ناتو لايو اٿوَ، اڃا ڪاٿي ڳالهه آهي، جي بيگم هن گهر کي ايڪ دو تين نه ڪيو ته منھنجو نالو نوري مان مٽائي بدڪ جو چورو رکجو.
ڪي ڪي: يار ڦاٿي کان پوءِ ڦٿڪڻ ڪهڙو آ.
نورو: صاحب! نه ڦٿڪندين ته هڪ ڏينهن اها بيگم ڪنڌ تي ڪاتي رکي رڍ وانگي ڪهي هلي ويندءِ مولا ٿو ڄاڻي ٻڪري وانگيان ٻيڪ به نه ڪري سگهندي.
ڪي ڪي: بس نورا ڇورن جا افعال به بڇڙا آهن، هڪ سڄو ڏينهن اداڪار، ٻيو ڪرڪيٽر، ٽيون ايڪهين صديءَ جو نجومي پٽ ۽ چوٿون ..... چوٿون وري نه ڪهڻ جو نه ڏُهڻ جو.
نورو: سائين! اوهان جو چوٿون پٽ ئي ته ڪم جو آهي، ٻيا اٿئي ““اٽي تي چٽي”” ۽ روشن اٿئي مُنڊيءَ تي ٽِڪَ، اها ٻي ڳالهه آهي جو بيگم صاحبه جي اصل نٿي لڳيس. روشن علي جڏهن به بيگم صاحبه جي سامهون ٿو اچي تڏهن بيگم صاحبه جي منهن جا ڪانٽا ابتا هلڻ لڳا ٿا.
ڪي ڪي: اڙي نورا روشو بنھ ڪم جو ناهي.... تون ان جي پاس خاطري نه ڪر ورنه نوڪري کان جواب ڏئي ڇڏيندوسانءِ.
نورو: ڪر بسم الله.... مولا ٿو ڄاڻي مان پاڻ هن جانڊه جهڙي گهر مان بيزار آهيان، سڄو ڏينهن گڏھ وانگي وهان تڏهن به مڃوتي ناهي، ڪڍ صاحب 15 سالن جو حساب ته نورو نچندو هليو وڃي.
ڪي ڪي: مون ته مذاق پئي ڪئي، اڙي چريا توکي ڪير هن گهر مان ڪڍندو، تون ته منهنجي ڪوٽ جو اندريون کيسو آهين.
نورو: جنهن کيسي ۾ بيگم صاحبه کان، نسوار جي ٿيلهي لڪائي رکندا آهيو، اهو کيسو!
ڪي ڪي: واھ جي ڳوٽ ڀڳي اٿئي.
نورو: مان اهو کيسو هرگز نه ٿيندس. ڇو ته ڪا مهل ڪنهن جهڙي، جي بيگم صاحبه کي اچي وئي ڪاوڙ ۽ اهو کيسو وڌائين ڦاڙي ته نورو ته ٿي ويندو پورو. مان ڪوٽ جو استر چڱو آهيان.
ڪي ڪي: بيگم..... بيگم.... بيگم.... اڙي مان هن کان ڊڄندو آهيان ڇا! ميان شڪر ڪري بيگم! جو مون کي ڪڏهن غصو نه آيو آهي، جنهن ڏينهن مون کي غصو آيو، خبر اٿئي ان ڏينهن ڪهڙي قيامت برپا ٿيندي!
نورو: ها سائين خبر آهي، ڇو ته اهڙا غصا توهان کي سال ۾ ٻه دفعا ضرورايندا رهندا آهن.
ڪي ڪي: ٻڌاءِ ...... جلدي ٻڌاءِ ان ڏينهن ڇا ٿيندو آهي!
نورو: سج گرهڻ ٿيندي آهي.
ڪي ڪي: ٻيو ڇا ٿيندو آهي!
نورو: پاڏا پاجاما پائي ٽي وي تي رڪارڊنگ ڪرائڻ ويندا آهن.
ڪي ڪي: ٻيو ڇا ٿيندو آهي!
نورو: گڏھ هينگڻ بدران ڳٽرگون ڳٽرگون ڪندا آهن.
ڪي ڪي: اڃا ڇا ٿيندو آهي!؟ نورا
نورو: نانوائي ماني پچائڻ ڇڏي هڙتال تي هليا ويندا آهن.
ڪي ڪي: اڃا ڪهڙو زلزلو ايندو آهي!
نورو: حجم حيران ۽ پريشان ٿي ڏنڊن سان ڏاڙهيون لاهيندا آهن.
ڪي ڪي: اڃا بچي ٿي... نورا اڃا بچي ٿي.
نورو: ڇو ٿا پنهنجي ڦشري ڪرايو صاحب! خبر آهي ته ان ڏينهن گهران وهاڻو کڻي وڃي آفيس ۾ پناھ وٺندا آهيو ۽ هفتو کن گهر ڏانهن منهن ئي ناهيو ڪندا !!!.
ڪي ڪي: ڇا اهو گهٽ زلزلو آهي نورا!؟
نورو: نه سائين! صرف زلزلو، زلزلي سان گڏ.........( نورو بيگم کي ايندو ڏسي) صاحب زلزلو اچي ويو......... شايد موسمياتي کاتي وارن کي ننڊ وٺي وئي آهي، جو هنن اوهان کي اطلاع نه ڪيو.
ڪي ڪي: ڪٿي آهي زلزلو!
بيگم آسيه گهر اندران داخل ٿئي ٿي.
نورو: هي آيو زلزلو.
بيگم: خميسا خان.
ڪي ڪي: بيگم آسيا ڇو ٿي 19 گريڊ جي آفيسر جي عزت اٽي ۾ ملائين، ڪي ڪي سڏيندينءَ ته ڪهڙا مُڱَ تنهنجي وات ۾ ڦُٽندا، ڪهڙي تنهنجي زبان سڙندي!؟؟
بيگم: (ڪاوڙ وچان) منهنجي...... منهنجي زبان ڇو سڙندي خميسا خان، تون آفيسر آهين پنهنجي آفيس ۾، هتي تون منھنجو مڙس آهين مڙس.
ڪي ڪي: هائوآهيان ته تنهنجو مڙس پر....................
نورو: (جملو ڪٽيندي) نوري کان به عزت گهٽ اٿس.
بيگم: تون بس ڪر بي ايمان نورا.... ته ها خميسا خان منهنجي ڪهڙي گلا پئي ڪيئي!
ڪي ڪي: گلا! مان ڪاٿي.... گلا؟ مان ڪاٿي.... ڪڙڪ نوٽ جو قسم مان ڪاٿي... مان ڪاٿي.
(ڪي ڪي بيهوش ٿي وڃي ٿو)
نورو: بيگم صاحبه! وارو ڪر ڊاڪٽر تڙ تڪڙ کي فون ڪريو، لڳي ٿو ته صاحب کي ٽوٿ برش يعني ڏندڻ پئجي ويا آهن.
بيگم: مان هن کي چڱي طرح سڃاڻان.... مَڪرُ ٿو ڪري.
نورو: (صاحب جي وات کي ڏسندي) بيگم صاحبه ڪوڙ نٿو هڻان، صاحب واقعي بيهوش ٿي ويو آهي، ڏس ٽوٿ پيسٽ به وات مان وهي نڪتي اٿس.(وات مان گڦ وهندي)
بيگم: ڇڏيانس ڪٿي. رڳو اٿي ته خبر ٿي وٺانس.
نورو: ائين نه چئو بيگم صاحبه ائين نه چئو! نه ته صاحب سموري حياتي ائين ئي سُتل رهندو! وارو ڪريو ڊاڪٽر تڙ تڪڙ کي گهرائي وٺو....... نه ته صاحب جي دل ڌونس مان دونهان ڪڍڻ لڳندي!!!
بيگم آسيه ڊاڪٽر کي ڪال ڪري ٿي.
بيگم: هيلو ڊاڪٽر تڙ تڪڙ! اوهان جلدي گهر پهچي وڃو.... ڪي ڪي جي گهر...... ڪي ڪي کي ڪجهه ٿي ويو آهي!
(بيگم آسيه ڪال ڪٽي مڙس جي چوڌاري ڦري رهي آهي)
نورو: بلڪل اهڙي موقعيءَ تي باباءِ بادوان! حضرت ڦودني خان، اونڌي کٽ تان ڪِرندي، ٿيڙ کائيندي ۽ بيهوش ٿيڻ کان چند منٽ اڳ فرمايو هو ته “ جيڪو مڙس صرف نالي ۾ مڙس آهي، سو قيامت جي ڏينهن ڪارڙن تترن جي قطار جو اڳواڻ هوندو ۽ اهڙا مڙس قبرن مان ڪُراڙا ڪري اٿاريا ويندا!!! ڳالهه ختم پيسا هضم”
(ڊاڪٽر تڙ تڪڙ داخل ٿئي ٿو ۽ تڙ تڪڙ ۾ نوري جي ٻانهن پڪڙي پڇيس ٿو)
ڊاڪٽر تڙ تڪڙ: ( نوري جي ٻانهن پڪڙيندي) ڇا ٿيو اٿئي تڙ تڪڙ ۾؟
نورو:( ڪي ڪي ڏانهن اشارو ڪندي) ڊاڪٽر صاحب هو ڏانهن ڏس تڙ تڪڙ ۾!! مون وارو صاحب ائين ڪريو پيو آهي، ڄڻ ريل چڙهي وئي اٿس.
(ڊاڪٽر تڙ تڪڙ ، تڪڙ ۾ ڪي ڪي جو معائنو ڪري ٿو ۽ بيگم کي چئي ٿو.)
ڊاڪٽر تڙتڪڙ: هارٽ اٽيڪ جو حملو ٿيو اٿس...تڙ تڪڙ ۾!!!
نورو ( وچ ۾ ڳالهائيندي) ڀُليل آهيو تڙ تڪڙ ۾ ! هارٽ اٽيڪ جو حملو نه پر “ زال اٽيڪ ” جو حملو ٿيو اٿس!
بيگم: نورا! چپ ڪري نٿو بيھين؟.
ڊاڪٽر: بيگم! ڪي ڪي صاحب کي تڙ تڪڙ ۾ انجيڪشن ھڻان ٿو، اٿي پوندو تڙ تڪڙ ۾ .
بيگم: ھا ڊاڪٽر تڙ تڪڙ جلدي اٿارينس ته خبرون وٺانس.
ڊاڪٽر: ٻاھر ويل ھيو ڇا تڙ تڪڙ ۾ جو خبرون .............
بيگم: ( جملو ڪٽيندي) نه هتي ئي هو! پر توھان جي انجيڪشن.
ڊاڪٽر: ھا تڙ تڪڙ ۾ وسري وئي ھڻانس ٿو.
نورو: تڙ تڪڙ صاحب خيال ڪجو متان تڙ تڪڙ ۾ ويم واري سئي نه ھڻي وجھوس، پوءِ ته ظلم ٿي ويندو.
ڊاڪٽر: تون ماٺ رھ! تڙ تڪڙ ۾!
(ڊاڪٽر انجيڪشن ڪي ڪي صاحب کي ھڻي ٿو. ڪي ڪي ھوش ۾ اچي ٿو: بيگم آسيه کي ڏسي وري بيھوش ٿي وڃي ٿو.)
ڊاڪٽر (نبض ڏسندي) وڃ... آھي ته ٺيڪ ٺاڪ... پر وري ڪري پيو تڙ تڪڙ ۾ ...
بيگم: ڊاڪٽر توھان ھٿ ڪڍوس، ھن جي بيماري، ھاڻي مون سڃاتي آھي. توھان جي في گهڻي ٿي؟
ڊاڪٽر: ٻه هزار روپيہ تڙ تڪڙ ۾.
بيگم: ٺيڪ آ لکي ڇڏيو.
ڊاڪٽر: اوڪي! تڙ تڪڙ ۾.
(ڊاڪٽر تڙ تڪڙ وڃي ٿو.)
بيگم: (ڪي ڪي مٿان بيھندي) ڪي ڪي اٿين ٿو يا نه؟... اڙي نورا ڳاڙھن مرچن وارو دٻو ته کڻي اچ!! ته خبر وٺانس.
نورو: بيگم صاحبه ائين نه ڪجو.... صاحب صفا ساڻو ٿي پوندو.
بيگم: ڪي ڪي اٿين ٿو ته ٺيڪ آ نه ته..... ناسن ۾ ڳاڙھا مرچ وجھي، وات ٻڌي ڇڏيندي سانءِ.
(ڪي ڪي ڇرڪ ڀري اٿي ٿو).
ڪي ڪي: ڇا ٿيو ھيو مون کي؟
نورو: توھان تي زال اٽيڪ جو حملو ٿيو هو! .
ڪي ڪي: اھا نئين بيماري آھي ڇا؟
نورو: تمام پراڻي آھي ۽ اڪثر وڏن بنگلن ۾ رهندڙ وڏن ماڻهن کي وڏي شوق مان ٿيندي آھي.
بيگم: خميسا خان توکان پڇان ٿي ته منھنجي گلا ڇو پئي ڪيئي؟
ڪي ڪي(ڪن تي ھٿ رکندي) بيگم گلا؟.... سو به تنھنجي.... منھنجي ڪھڙي مجال آ جو تنھنجي گلا ڪريان، تون ته منھنجي من جي راڻي آھين..... منھنجي دل جي ديوي آھين...... منھنجي جگر جي.............
بيگم: (جملو ڪٽيندي) ٺھيو ٺھيو... ڇاپلوسي نه ڪر.... ٻڌ اڄ منھنجو والد صاحب اچي رھيو آھي... مان سھيلين ڏانھن وڃان ٿي.... جيڪڏھن منھنجي والد کي ڪا به ۽ ڪنھن به قسم جي تڪليف پھتي ته پنھنجو خير نه سمجھجان پوءِ......
نورو: (جملي ڪٽيندي) ۽ پوءِ! صاحب واڏڻ ۾ ٻڌل ھوندو.
ڪي ڪي: بيگم ھڪڙي ڳالهه ته ٻڌاءِ..... پر ڪاوڙ نه ڪجان.
بيگم: جلدي پڇ..... مان تڪڙي آھيان.
ڪي ڪي: توھان ۾ اھو رواج ڪڏھن کان آيو آھي؟
بيگم: ڪھڙو رواج؟
ڪي ڪي: اھو! جو اوھانجي ڪنوار سان گڏ پوڙھا به ڏاج ۾ ملندا آھن، جيئن مون کي تو وارو پيءُ ڏاج ۾ مليو آھي.
بيگم: (ڪاوڙ وچان)تون ائين نه مڙندين خميسا. منھنجي پيءُ جي بي عزتي ٿو ڪرين.
ڪي ڪي: بيگم ھروڀرو ڪاوڙ ٿي ڪرين.... ڪاوڙ به ڪنن تي چڙھيل اٿئي.
بيگم: خميسا خبردار ٿي.
(بيگم خميسي کي ڊوڙائي ٿي ۽ جھيڙو ڪري ٿي. ڪرڪيٽر امجد گھران اچي ٿو.)
امجد: (ڪمينٽري ڪندي) بابي خميسي خان عرف ڪي ڪي جي پوزيشن انتھائي ڪمزور ٿي چڪي آھي.... امان آسيه فاسٽ بالنگ جو مظاھرو ڪري رھي آھي..... تماشائي نورو وڏو لطف حاصل ڪري رھيو آھي... شادي کان وٺي ھن اڄوڪي ميچ تائين امان 14 ھزار ڊڪ ڊوڙ رنسون. 6 سئو ويلڻ ڇڪا ۽ ھڪ سئو ٻاھتر چماٽن جا چونڪا هڻي، ابي خميسي خان کي هارائي چڪي آهي! ۽ ھينئر فاسٽ بالر بيگم آسيه آخري اوور جو آخري بال ڦٽي ڪيو ۽ ڪي ڪي بنا وھنجڻ ۽ ڪپڙن پائڻ جي ايل بي ڊبليو ٿي آفيس ھليو ويو.
(ڪي ڪي ٻاھر آئوٽ ٿي ويندو.)
بيگم: نورا.
نورو: ھڙئي ڪم پورا.
بيگم: ٻڌ اڄ منجھند جي ڀاڄي ۾ مرغي ھجي. ٻاڪري گوشت جا ڪوفتا، مڇيءَ ۾ برياني، تيل ۾ تريل ڪريلا ۽ مٺي ۾ لاجواب کيرڻي تيار ھجي، ڇو ته اڄ منھنجو ابو جان اچي رھيو آھي.
نورو: جي بيگم صاحبه.... ۽ صاحب لاءِ ڪھڙي ڊش تيار ڪجي.
بيگم: ڀينڊين ۾ پلاءُ، بنا مرچن جي.
نورو: شايد صاحب جو وات پنڪچر ٿي پيو آھي.
بيگم: امجد پٽ تنھنجو ڪھڙو پروگرام آھي؟
امجد: ممي اڄ بتال اسٽيڊيم ۾ وائڙا ڪرڪيٽ ڪلب ۽ چٻا اليون اسٽار ڪرڪيٽ ڪلب وچ ۾ سخت مقابلي ٿيڻ جا امڪان آھن، اوڏانھن ويندس.
نورو: بلڪل اھڙي مناسب موقعي جي مھل تي باباءِ ڀينگ حضرت ڦودني خان ڀڳل کاري تي ويھي فرمايو ھو ته “جڏھن “اٽي تي چٽي” ۽ بي سُرا پٽ وائڙن جي محفل جا مور بنجي ايندا، تڏھن چٻا چيگم کائيندي چالون وڙھندا. ياد رکو! جو شخص چيگم کائي چانھ پئندو، سو آسمان تان ھيٺ اڇليو ويندو”
بيگم: نورا مان سلما ڏانھن وڃان ٿي... تو وارو صاحب آفيس مان موٽي اچي ته.......
نورو: (جملو ڪٽيندي) گھر جي ٻھاري ڏياريانس.
بيگم: آھي ته انهي لائق..... پر وري به رحم ٿو اچي!!
(آسيه بيگم ٻاھر نڪري وڃي ٿي.)
امجد: نورا
نورو: ھڙئي ڪم پورا.
امجد: خبر اٿئي چريا؟ جڏھن مان ھار سينگار ڪري، فل سوٽ پائي ۽ ھٿ ۾ بيٽ کڻي بيھندو آھيان، ان وقت ڪھڙي ڪرڪيٽر جھڙو لڳندو آھيان؟
نورو: مُنڍي ڪپيل ديو جھڙو.
امجد: (ڪاوڙ مان) تون عظيم ڪرڪيٽر جي نالي جي توھين ڪري رھيو آھي، ان جو نالو منڍي ڪپيل ديو نه پر ڪپيل ديو آھي.
(عرفان گھر اندران اچي ٿو).
عرفان: تو پاڻي گرم نه ڪري عظيم اداڪار کي ڪشمڪش ۾ وجھي ڇڏيو نيٺ مجبور بڻجي ھي اداڪار سخت ٿڌي پاڻي سان وھنجي آيو آھي ائين سمجھ ته ھماليہ جي گود ۾ ويھي صابڻ ھنيو اٿم.
امجد: عرفان يقينن توھان غسلخاني جي گرائونڊ مان ٿڌي فيلڊنگ سبب آئوٽ ٿي چڪا آھيو، ھينئر امجد فيلڊ ۾ لھي رھيو آھي ۽ امجد ڪيچ آئوٽ ٿيڻ کان پاڻ بچائي مين آف دي ميچ ٿي ويندو.
(امجد گھر اندر آئوٽ.)
نورو: اھڙي خاص موقعي تي باباءِ بک حضرت ڦودني خان بيٽ تي ويھي، اسٽم ھواءِ ۾ اڇلائي ۽ بال کي بغل ۾ ڪري فرمايو ھو ته ”جيڪو ڪرڪيٽر سخت سياري ۾ ٿڌي پاڻي ۽ گرمي جي مند ۾ گرم پاڻي سان وھجندو اھو ڪڏھن به ھار نه کائيندو. اي ھن ملڪ جا عظيم رانديگرؤ! ان فرمان تي عمل ڪندو ته اوھان ملڪ جو نالو روشن ڪري سگهندؤ.”
عرفان: نورا پوءِ ته ھر رانديگر جو تارون ٺا ڪري ڦاٽي پوندو ۽ ملڪ جو ھر “شمع پروانو”“ ٽوپڪ زمان قانون” بنجي تنھنجي سئنيما جي ھال ۾ زخمي شير جي صورت ۾ داخل ٿي سئنيما جي “چانڊوڪي” کي “اندھيرا اجالا” ۾ تبديل ڪري ڇڏيندو.
نورو: عرفان صاحب جنھن مھل اوھان ڄاوا ھئا ان وقت سئنيما ۾ ڪھڙي فلم لڳل ھئي؟
عرفان: “انسان اور گدھا”..... خير آءُ ھينئر ميڪ اپ روم ۾ وڃان ٿو، تون ڪئميرا اوڪي رک، پاڻ جلد “ڪوپ پليٽ تي” فلم جي شوٽنگ ڪرڻ وارا آھيون. اوڪي.
(عرفان گھر ڏانھن آئوٽ.)
نورو: ان موقعي تي بابي سائين ڇا فرمايو ھو...... اون..... ڪجهه به نه..... پرواھ ناھي پنھنجو قول ٺاھي ٿو وٺان ۽ پوءِ بابي سائين جو فرمان ڪري ٿو عرفان صاحب کي دون ۾ ھڻان، ڇا ياد ڪندو.
(ڪي ڪي صاحب ٻاھران اچي ٿو).
ڪي ڪي: نورا.
نورو: ھڙئي ڪم پورا.... پر صاحب ايڏو جلدي ڇو موٽي آيا. آفيس نه ويوَ ڇا؟
ڪي ڪي: اڙي ھن حال ۾ آفيس وڃان ھا!؟ بس وڻ تي چڙھي وڃي ويٺس ھاڻي جلد ڪري قميص ڏي ته پائي آفيس وڃان، بيگم نه اچي وڃي.
(نورو قميص جي بدران ڪوٽ کڻي ڏيس ٿو.
ڪي ڪي تڪڙ ۾ ڪوٽ پائي ٿو.)
ڪي ڪي: ڪوٽ کڻي ڏي نورا.
(نورو ھڪ ٻانھن واري قميص کڻي ڏيس ٿو ڪي ڪي ڪوٽ مٿان پائي ٿو.)
ڪي ڪي: جورابا جلدي ڏي.
(نورو تڪڙ ۾ مختلف رنگن وارا جورابا ڏئيس ٿو. ھو پائي ٿو).
ڪي ڪي: اڙي بوٽ ڪٿي آھي نورا.
نورو: سائين بوٽ ڪوٽ جي کيسي ۾ رکيل اٿوَ آفيس ويندي پائجو، ڀڄو نه ته اها پوڙھي ڏائڻ.. ڄاڻ رڪشي ۾ چڙھي اچي ھِتِ پھتي. ته وري ابتا ساھ پيو کڻندين!
ڪي ڪي: ھا يار ھا.
(بيگم آسيه اچي ٿي ٻاھران.)
بيگم: ڪي ڪي! تون ابوجان کي وٺڻ اڃان ناھين ويو. ھو اسٽيشن تي انتظار ڪندو ھوندو. اٿ وڃ.
ڪي ڪي: بيگم ڪپڙا ته پائي وٺان، پڻھين ننڍو ٻار ٿورئي آ جو گم ٿي ويندو.
نورو: ائين نه چئہ سائين ائين نه چئہ..... اھڙن پوڙھن تي اعتبار اصل نه ڪر جي تو وارو سھرو خداناخواسته اسٽيشن تي ڪنھن چانھ واري اسٽال جي ڪوپ ۾ گھڙي ويھي رھيو ته پوءِ ڪٿان ڳولينداسونس.
بيگم: توکي چڱي طرح خبر آھي خميسا ته ابو اڳ به ٻہ دفعا گم ٿي چڪو آھي.
نورو: ھا سائين خبر اٿوَ ڪٿان ڳولي لڌوھئوسونس.
ڪي ڪي: چڙيا گھر اندر ڀولن جي پڃري ۾ ويٺو ھو نه!؟
بيگم: ڇا؟ ڇا منھنجو پيءُ باندر آھي؟
(ڪي ڪي سان جھيڙو، ڪي ڪي ڀڄي ٿو،عرفان اندران اچي ٿو ٻنھي کي ڏسي ٿو.)
عرفان: خدارا بند ڪريو اھيو ٽڪراءُ، بند ڪريو ٽڪراءُ.
گانو: مزاحيہ ٽڪرا
(گانو ھلندي ڪي ڪي آئوٽ ٿي وڃي ٿو. روشن اچي ٿو. گانو ختم ٿئي ٿو.)
روشن: عرفان توکي شرم اچي، بابي جي بيعزتي پئي ٿئي ۽ تون.... تون پنھنجي فن جي آڙ ۾ پيءُ کي مذاق جومُهرو ٿو سمجهين!
بيگم: روشو! ھن گھر ۾ ڳالههائڻ جو توکي ڪنھن به قسم جو حق ناھي.
روشن: ھي منھنجو پيءُ آھي.
بيگم: ليڪن مان تنھنجي ماءُ ناھيان سمجھئي.
روشن: امان تون برابر منھنجي سڳي ماءُ ناھين، پر توکي سڳي ماءُ وانگر سمجھان ٿو... تون پنهنجي مڙس جي بيعزتي نٿي ڪرين پر پنھنجي عزت وڃائي رھي آھين.
بيگم: شرم ڪر ٻھراڙي جا ڄٽ ڇورا. منھنجي منھن نه چڙھندو ڪر، تنھنجي عزت ھن گھر ۾ ڪتي برابر آھي.
روشن: امان پنھنجي زبان مان ايڏا زھريلا جملا نه ڪڍ، بابي جو ڏوھ ڪھڙو آھي؟ جو تون ھر وقت ھر گھڙي ھن جي عزت کي مٽيءَ ۾ ملائي رھي آھين. عورت ته ھن ڌرتيءَ تي پيار ۽ امن کڻي آئي آھي، ھن ڌرتي تي مڙس عورت جو مجازي خدا آھي.
بيگم: مجازي خدا!!!؟ اھيو سبق وڃي پنھنجي سڳي ماءُ کي سمجھائي اچ... مون کي نه سمجھاءِ.
روشن: امان ايڏي نفرت پنھنجي من ۾ نه رک، نفرتن ھن دنيا کي تباھ ڪري ڇڏيو آھي، نفرتن سوين زندگيون موت جي منھن ۾ اڇلائي ڇڏيون آھن.
بيگم: چڱو ٽر منھنجي اکين اڳيان، صبح جو موڊ خراب نه ڪر، تون ڳالهائين ڪھڙي طاقت تي ٿو؟ ياد رک ھي ڪراچي آهي ۽ هي منھنجو گھر آھي، تون ھن گھر مان نڪرين سگھين ٿو.
روشن: ھي ڪراچي به اسان جي آهي ۽ هي گھر به هميشه کان منھنجو آھي ۽ منھنجو ئي رھندو، تنھنجي مالڪي ڪوڙي آھي. بابي کي مٺڙا ٻول ٻڌائي تون ھي گھر اسان کان کسي نٿي سگھين.
بيگم: تون مون کي ٿو ورنديون ڏين ڪميڻا!!؟؟
(بيگم پادر لاھي روشن کي ھڻي ٿي، ھو چپ ڪيون بيٺو آھي.)
عرفان: امان توکي اھيو نه جڳائي.... ھا مڃان ٿو ته ماءُ جو حق آھي ته ھو غلط عمل تي ماري، پر ادو روشن توکي سچ ٿو چئي.... امان تون ھن گھر ۾ ستر سالن کان رھين ٿي پر پوءِ به پاڻ کي ڌاري ٿي سمجهين؟
بيگم: تون ماٺ ڪر بدتميز.
عرفان: امان نانو ڦندو ۽ ان جا دوست ھن گھر کي تباھ ڪرڻ پويان آھن، تون انھن جي اشاري تي پنھنجي ئي گھر جو امن ۽ سڪون ساڙي رھي آھين.
بيگم: عرفان..... ڪنڌ ھيٺ ڪري ھلڻ سک، جيڪڏھن روشن ائين چوي ھان ته نڙيءَ تي ننھن ڏئي ساھ پي وڃانس ھان.
(بيگم ڪاوڙ مان ٻاھر نڪري وڃي ٿي.)
عرفان: روشن خدا ڄاڻي ٿو ته مان توکي پنھنجو سڳو ڀاءُ سمجھندو آھيان، امان تنھنجي نه پر منھنجي بيعزتي ڪئي آھي.
روشن: عرفان سڳا ڀائر ته آھيون، اڙي چريا ٻنھي جو تخم ته ھڪ آھي، زمين الڳ ٿي ته ڇا ٿي پيو؟ گلاب جا گل ڀلي الڳ الڳ زمينن ۾ پوکيا وڃن پر اھي گلاب ئي پيدا ڪندي.
عرفان: روشن مون هميشه اھيو سوچيو ھو ته پنھنجي دردن کي کل ڀوڳ ۾ لڪائي ڇڏجي، پر نه! درد مذاق ۾ لڪي نٿا سگھن.
روشن: عرفان تون ته فنڪار آهين، فنڪارن جون دليون ته محبتن جا مندر ھونديون آھن، جتي حسن جون ديويون سرنوائي پوڄا ڪنديون آھن ۽ فنڪار ته سرحدن جا به قائل نه ھوندا آھن.
عرفان: واقعي روشن! اڄ هن فنڪار سمجهي ورتو ته اصل فنڪار ٿيندو ڪير آھي.
عرفان گھر آئوٽ.
نورو: روشن پٽ ھن ڪراچيءَ واري گھر کي برباد ٿيڻ کان تون ئي بچائي سگھين ٿو، ٻيا سڀ تنھنجا ڀائر “اٽي تي چٽي” آھن، بيگم آسيه جا مائٽ ھن گھر ۾ ڏار وجھڻ گھرن ٿا، تون ئي ھا روشن تون ئي ھن گھر کي بچائي سگھين ٿو.
روشن: پر نورل تنھنجو مون سان ساٿ رھندو.
نورو: نورو مرندو مري ويندو پر پنھنجو ڪم پورو ڪري ويندو.
روشن: ته پوءِ توکي ھڪ قرباني ڏيڻي پوندي.
نورو: حڪم ڪر پٽ حڪم! نورو، نور سان توسان ٻڌل آھي.
روشن: ته پوءِ ٻڌ.
(ميوزڪ ھلي ٿي نورو ۽ روشن منصوبو ٺاھين ٿا.ميوزڪ ختم ٿيڻ کان پوءِ)
روشن: نور محمد پوءِ پڪ.
نورو: بلڪل پڪ.
روشن: ھون..... ته پوءِ مان ان ڪم لاءِ بندوبست ڪرڻ وڃان ٿو.
(روشن ٻاھر آئوٽ ٿئي ٿو، سليم گھر اندران انٽري ڪري ٿو.)
نورو: آيو نمبر ٽيون “اٽي تي چٽي”.... ھا سليم صاحب اڄ ستارا ڇا فرمائين؟
سليم: نورا.
نورو: ھڙئي ڪم پورا.
سليم: اڄ مُشتري مٿان زُحل سوار آھي، زحل جومڪمل اثر عطارد تي ٿي چڪو آھي.... زائچو ٻڌائي ٿو ته اڄوڪي ڏينھن تي جو به شخص سَيُون کائيندو اھو اوڀر ايشيا جي ملڪن مٿان حڪمراني ڪندو.
نورو: مولا ٿو ڄاڻي ھن در تي نوڪري ڪندي نوري جو نُور ئي نَورَ کڻي ويا آھن، مان جاپان تي حڪومت ڪرڻ گھران ٿو.
سليم: پوءِ سَيُون کاءُ سَيُون.... اڄ جو اڄ ورنه مريخ مڇون مروڙي قمر ڏانھن رک ڪندو تنھن ويلي توکي مئل گڏھ جو آنڊو فرائي ڪري کائڻو پوندو.
نورو: مون کي سَيُون کائڻيون آھن... سَيُون..... سليم صاحب.
سليم: (زائچو ڏسندي) ھڪ سير سَيُون ديڳڙي ۾ وجھي، چلھي جي ٽڪڻ تي رکي، ٻہ ڪلو لسي پر گھاٽي لسي ديڳڙي ۾ وجھي گرم ڪر، جڏھن لسي آڪڙ مان ٻڙڪڻ لڳي تڏھن دال منڌيئڻو کڻي سَيُون خوب گھوٽجان، داٻ ڏئي پنجھٺ منٽ ۽ ساڍا ٽي سيڪنڊ ھلڪي باھ تي رکجان ۽ پوءِ اھي سَيُون گھرجي ڪنھن به ڀت تي لانگ ورائي ويھي کائجان ته تون جاپان جو شھنشاھ وانگ تانگھ ڀڙڀانگ زوني بنجي ويندين.
نورو: نالو آ يا شھر جي نالي آ. سليم صاحب ايڏو ڏکيو ۽ ڊگھو نالو ڏسي جاپان تي حڪومت ڪرڻ جا خواب کوکي ۾ لڪي ويا. ڀلا جيڪڏھن مان ھن ملڪ جي اسيمبلي جو ميمبر بنجڻ واري خواب کي پورو ڪرڻ چاھيان ته پوءِ مون کي ڇا ڪرڻو پوندو؟
سليم: (زائچو ٺاھيندي) نورا.
نورو: ھڙئي ڪم پورا.
سليم: تون ڪوڙ ڳالههائڻ ۾ ماھر آھين؟
نورو: نڪو.
سليم: تون ننڊ مان اٿڻ کان وٺي رات جو سمھڻ تائين ٻوٿ پاٺي جي ڏائڻ جھڙو ڪري ويھي سگھين ٿو؟
نورو: سائين نورو کل ۾ پورو.
سليم: توکي دل جو دورو مھيني ۾ گهڻا دفعا پوندو آھي؟
نورو: نورو انھيءَ رحمت کان محروم آھي.
سليم: تون پرائي پٽڪي کي لاھڻ ۾ مھارت رکين ٿو؟
نورو: نورو ڪنھن تي ناراض نه ٿيندو آھي.
سليم: ته پوءِ تون اسيمبلي جو ميمبر ته ڇا پر آل سنڌ جواري ايسوسيئيشن جو ميمبر به نٿو ٿي سگھين، بلڪہ اسيمبلي ميمبر جي بورچي جو به نوڪر نٿو ٿي سگھين.
نورو: اھو ڇو سليم صاحب.
سليم: نورا ميمبرن جي بورچين جا نوڪر به ڪوڙ ۾ ماھر ھوندا آھن ۽ ھو به ھارس ٽريڊنگ ڪندا رھندا آھن.
نورو: چئبو ته نوري جو خواب سانوڻ جي مند ۾ وڻ سان ٻڌل پينگھ تان ڦھڪو ڪري ڪِري پيو؟
سليم: نورا تنھنجو خواب بنا ڏوھ جي ٿاڻي جي لاڪپ ۾ لڙڪايو ويو آھي، ھن وقت تنھنجو خواب برج اسد حوت جي وچ واري اقوام متحدہ پٽي تي پِٽڪو ڪري رھيو آھي.
نورا: مولا ٿو ڄاڻي بلڪل اھري ئي موقعي تي بابي سائين حضرت ڦودني خان بِھن جي ٻوري تي چڙھي، ڪنن ۾ ڪچالو وجھي ۽ وات واڱڻ جھڙو ڪري فرمايو ھو ته “جتي اُلو ڏينھن جي روشني ۾ قبرستان مان نڪري شھر جي بازارن ۾ اچي بصرن جي ڀينگ ڪن،اتي غريبن جا خواب ربوءَ واري کڏ ۾ غوطا کائيندا رھندا آهن.”
سليم: منھنجو زائچو مون کي ٻڌائي ٿو ته مان ھينئر ھتان ھليو وڃان، ڇو ته ھن وقت مشتري ۽ زھرہ پاڻ ۾ چِڙي پيا آھن...... اسان ھلون ٿا نورا.
سليم ٻاھر آئوٽ
نورو: ھڙئي ڪم پورا..... پر نه ڪجهه ڪم اڌورا، اھڙي موقعي تي باباءِ بدنام حضرت ڦودني خان ھلندڙ بس جي ڇت تان ٽپو ڏيندي فرمايو ھو ته “جن ماڻھن جا سپنا اڌورا رھجي ويا آھن، اُھي سپنن جي ساڀيان لاءِ ست سمونڊ پار ڪري سعودي جي ڪنهن به شھر ۾ ڌاڙو ھڻي، لنڊن ۾ ويٺل لنگور کي لپاٽون وھائي، ايئر انڊيا وسيلي امرتسر مان ٿيندو مڪلي جي مقام ۾ ھڪ قبر مٿان لانگ ورائي ويھي رھي ته انهيءَ جا سپنا پورا ٿي ويندا.”
بيگم آسيه جو پيءُ ڦندو لکنوي ٻاھران اچي ٿو جنھن
سان ھڪ نوجوان ارشد ڪي ٽو گڏ آھي.
ڦندو: اسلام عليڪم ورحمته اللھ وبرڪاته، برخوردار ميان نورا.
نورو: وعليڪم سلام ڦندو ڦڏي باز لکنوي. جلي آئين جلي آئين. پر ھي ڪير آھي تو سان گڏ.
ڦندو: (پان چٻاڙيندي) ميان ھي برخوردار ارشد ڪي ٽو آھي.
نورو: ڪي ٽو سادو يا فلٽر..... يقينن پوءِ ته توھان وٽ رشيد پن جي ٻيڙي، ڪمال ڪنگ سائيز فلٽر، حميد حقو برانڊ. صادق سلفي، انور اڳٺ وجھڻي وغيرہ وغيرہ به ضرور ھوندا.
ڦندو: (ڪاوڙ مان) ميان نوري.
نورو: ھڙئي ڪم پوري. پر ميان ڦندو ڦرڻا گھرڻا اوھانجي آواز کي ڇا ٿيو آھي؟ رات ڪنھن بدروح جي قبر تي ڪورس جي انداز ۾ قوالي ڳائي اٿئي ڇا؟
ڦندو: امان نوري.
نورو: نه بابا نوري.
ڦندو: ميان مون کي زڪام ٿي پيو آھي، ان جو ڪو علاج آھي تو وٽ.
نورو: آسان علاج.... زڪام مان زندگي ڀر جان ڇُٽي پوندءِ.
ڦندو: جلدي ٻڌاءِ ميان برخوردار.
نورو: ٻنھي ناسن تي دونالي بندوق رکي ٺڪاءُ ڪراءِ نه ھوندونڪ نه ٿيندءِ زڪام، ابو مرحيات اھيو نسخو آزمائيندو ھو.
ڦندو: پوءِ به بچي ويندو ھو؟
نورو: ھا! ڇو ته ابو اول نڪ ڪياڙي ڏانھن ڪري پوءِ بندوق ھلائيندو ھو.
ڦندو: (عجب وچان) نڪ ڪياڙي ڏانھن..... ميان نوري تون منجھائين ٿو.
ارشد : چچا باجي ڪٿي آھي؟
نورو: ڀاڄي وٺڻ وئي آھي.
ڦندو: امان نورا ! افسوس آھي ته مون کي ڪو به وٺڻ نه آيو.... تون به نه آئين؟
نورو: مان اچان پيو پر پوءِ نه اچي سگھيس.
ڦندو: ڇو ميان؟
نورو: ٽڪيٽ ڪونه ملي.
ڦندو: پليٽ فارم جي!
نورو: نه چڙيا گھر جي.
ڦندو: چڙيا گھر جي ڇو ميان؟
نورو: اڳي پوءِ توھان اتي ئي اچي باندرن جي پڃري ۾ ويھي رھو ھان.
ڦندو: ميان نوري.
نورو: ھڙئي ڪم پوري.
ارشد: باجي آسيه ڪٿي آھي؟
نورو: ڀاڄي وٺڻ وئي آھي.
ڦندو: ميان! اسان گھر اندر ھلي ويھون ٿا، تون نِھاري ۽ حليم جو جلدي بندوبست ڪري اچ.
نورو: فڪر ئي نه ڪر ڦندو فرقي پرست، اجھو کڻي آيس، توھان رڳو ھلي وات واڏڻ ۾ وجھي ويھو.
ڦندو: وات واڊن ۾!؟
نورو: ھا گُرڙي ڪرڻ جو نئون طريقو آھي.
ڦندو: چڱو ميان اسين اندر ھلون ٿا ۽ وات واڊن ۾ وڃي هنو ٿا..... برخوردار ارشد ھلي آءُ.
ارشد ۽ ڦندو گھر اندر آئوٽ.
نورو: (پنھنجي منھن) ھي بيگم صاحبه جو پيءُ ڦندو لکنوي.... شيطان جي شڪل جھڙو ڪي ٽو فلٽر ھن گھر ۾ هاڻي ضرور گڙٻڙ ڪندا.
ڪھاڻيڪار، ھدايتڪار ھدو ھوشياري پوري پنهنجي هڪ شاگرد سان جنهن کي پاڻ کان وڏي لٺ هٿ ۾ آهي ٻاھران اچي ٿو.
ھدو: سائونڊ لائيٽ اوڪي.... ڪئميرا اسٽارٽ، ايڪشن! اسلام عليڪم.
نورو: وعليڪم سلام ڪھاڻيڪار، ھدايتڪار، بيروزگار، بيڪار موسيقار، گلوڪار ھِدو ھوشيارپوري، ڪا نئين ڪھاڻي لکي اٿئي ڇا؟
ھدو هوشيارپوري: ھا! ڪُراڙي ڪانٽي ۾ لکي اٿم.
نورو: ڪڏھاڪون ڪراڙيون کپائڻ لڳو آھين؟ اوڌر تي به ڏيندين يا نه؟
ھدو: ڪٽ! اوڌر تي ايندڙ سال.
نورو: ڀلا اھا ڪھاڻي ته ڪانھي جنھن جو اڳم نالو ھو، پوڙھو پاجامي ۾.
ھدو: اھا توکي خبر ڪيئن پئي؟
نورو: بس ائين ئي..... ھونءَ به گڏھ ساڳيو ھوندو آ آٿر مٽيل ھوندا آھن. آٿرن تي ڳالهه ياد آئي ته ڊرامي جو نالو مان ڏيانءِ ٿو.
ھدو: ٻڌاءِ ته اھيو ڊرامو ٽڪيٽ تي ھلائينداسين.
نورو: ٻڌ، تڏا ويڙھ آرٽ ڪلب پاران پوڙھن جو پِٽيل، سونھن جو سٽيل ۽ حسن جو ھيراڪ ھدو ھدايتڪار پيش ڪري ٿو نئون ناٽڪ گڏھ گاھي جو، آٿر الوءَ جا. فنڪارن ۾ بصر بادامي، ڪابلولي ٻٻرُ ۽ زندگي جي سدائين ساڳي ڪردار ۾ پلنگ جو پائو.
ھدو: وھوا.. وھوا... لڳي ٿو ته تون مستقبل جو وڏو ولين ٿيندين؟ بابا وڃ ۽ عرفان کي سڏي اچ.
نورو: خدارا پنھنجو پاڻ تي ۽ مسڪين ماڻھن تي رحم کائو، اھڙا واھيات نالا ڏئي اوھان ڇو ٿا بداخلاقي جا مظاھرا ڪريو.... خدا جي واسطي پنھنجي شوق جي سمنڊ ۾ ماڻھن جي ذھنن کي نه لوڙھيو.... رحم کائو ..... ٻيلي وقت جي وھڪري ۾ نه وَھو، اوھان جي عظمت ته آسمانن جي اوچائين تائين ھُجي، ڇو ٿا پنھنجي فن کي گندگي جو ڍير بڻايو. رحم کائو رحم کائو. ھروڀرو “اٽي تي چٽي” نه ٿيو.
نورو گھر اندر وڃي ٿو. ھدايتڪار خوامخواھ
ايڪشن ھڻي ٿو. عرفان اچي ٿو.
ھدو: ايڪشن..... انٽري...... ڇڪ ڇوڪر پردي کي.
عرفان: ڪيئن اچڻ ٿيو آھي؟
ھدو: نئين ڪھاڻي نڪاح رات ناڪي تي.... نئين بلڪل نئين آئيڊيا کڻي آيو آھيان، ايڪشن سان ڀرپور ڪھاڻي آھي. جڏھن اھا ڪھاڻي اسٽيج تي ھلائي ويندي ڏسندڙن جي ڪنن مان دونھان نڪرندا دونھان.... سگريٽ ته پيار.
عرفان: سگريٽ ڪونھي، پوءِ ڇا ٿيندو؟
ھدو: سگريٽ ڪونھي ته پوءِ دونھان ڪيئن نڪرندا؟ خير اڳتي ھلون ٿا. ٻڌ پلاٽ بابا پلاٽ.... غضب جو پلاٽ آھي.... پردو کلي ٿو.... ھڪ گل ڏيکاريو وڃي ٿو.... گل آھستي آھستي کُلي رھيو آھي... گل مڪمل کلي چڪو آھي..... ميوزڪ هلي ٿي گل اندر مکڙي موجود آھي. ڪٽ.
عرفان: گل ۾ مکڙي!
ھدو: ھا ٻڌايومانءِ ته نئين آئيڊيا آھي.... ڇا ته خطرناڪ ۽ حسين آئيڊيا آھي واھ ڙي واھ ھدو ھدايتڪار تنھنجي عالي دماغ جو جواب ناھي.... ھا پوءِ مکڙي به آھستي آھستي کلي ٿي، ان ۾ ھيرو ويٺو آھي، جيڪي توھان ئي ھوندئو. سگريٽ نٿو پيارين؟
عرفان: ھيري ٿيڻ جو اڄ ڪلھ ڇا ريٽ آھي مارڪيٽ ۾؟
ھدو: ڪٽ. ان آئيڊيا تي پوءِ ڳالههايون..... ته ھا ھوڏانھن ھوا ۾ ٻيو گل اڏامندو اچي ٿو، اھو گل به آھستي آھستي کلي ٿو.
عرفان: ھدايتڪار صاحب ڀلا سڄي ڊرامي ۾ رڳو گل ئي کُلندا رھندا يا ٻيو ڪجهه به اٿس.
ھدو: وچ ۾ نه ڳالهاءِ .... ھا ٻڌ ڇا ته خطرناڪ، دل کي لوڏيندڙ منظر آھي، واھ ڙي واھ ھدو تنھنجي آئيڊيا.... مکڙي کُلڻ کانپوءِ ھيروئن مکڙي مان نڪري ٿي ۽ گل ھوا ۾ اڏائي وڃن ٿا.
عرفان: ٻئي گانو ڪھڙو ڳائين ٿا؟
ھدو: مار کائي وئين عرفان مار.... آخر استاد، استاد آھي.... گانو اتي آھي ئي نه.... چيومانءِ نه ته بلڪل نئين آئيڊيا آھي.... سگريٽ نٿو گھرائين!؟
عرفان: مانڊڻيون بند ٿي ويون آھن..... ھا اڳتي ھل.
ھدو: دونھون نه نڪرندو ته گاڏو ڪيئن گھلبو؟ خير ڇڪيون ٿا مڙئي زور سان! ته ھا..... اسٽيج تي وڏو طوفان ايندو.... الا ڇا ته منظر ھوندو ھاءِ ھاءِ..... منظر ياد نه ڏيار عرفان منظر ياد نه ڏيار..... طوفان کان پوءِ زري اڏامندي..... چرڙاٽ ٿيندا... صرف ھڪ گل واپس موٽي ايندو، ھيرو ۽ ھيروئن ھڪ گل ۾ ھڪ جسم جان ٿي ويھي رھندا ۽ گل ھوا ۾ اڏامي ويندو.... يار ڀلا ڪو مُن سُن سگريٽ جو کڻي ڏي.
عرفان: نه لڳي اھا آئيڊيا.... بور ۽ بڪواس آئيڊيا آھي.
ھدو: پرواھ نه ڪر آئيڊيا ھاڻي جو ھاڻي تبديل نئون نالو نئين آئيڊيا.
عرفان: وري ڪھڙو نالو؟
ھدو: سودو سائيڪل تي ۽ ڏاڪڻ ڪلهي تي..... واھ جو نالو غضب جو آھي... ڪھاڻي جو رخ چينج! اڙي شاگرد عرفان صاحب کي ان ڊرامي جو هڪ ڊائيلاگ دون وارو هڻ.
شاگرد: جي استاد.......... وڏيرا تون منهنجي پيار تي پهرا نٿو لڳائي سگهين، تنهنجي حويليءَ جون اوچون ديوارون منهنجي پيار کي روڪي نٿيون سگهن! وڏيرا ڊڄ ان ڏينهن کان جنهن ڏينهن منهنجي ڪلهي تي، تنهنجي حويليءَ جي ديوارن جيڏي ڊگهي ڏاڪڻ هوندي!! مان وڃان ٿو هن وقت ڏاڪڻ وٺڻ.... جيڪڏهن ڪنهن پيار جي دشمن ڏاڪڻ ڏيڻ کان انڪار ڪيو يا ڏاڪڻ جو ڪرايو گهريو!!! ته پوءِ وڏيرا تو ڏي به خير ته اسان ڏي به خير
هِدو: ڪمال آ واھ نوجوان واھ جذباتي نه ٿيءُ!
عرفان: معنا جلدي ڪھاڻي جو رخ تبديل!؟
ھدو: ھا ھا آخر استاد آھيون... عرفان اھو وقت ويو جو ھڪ ڪمري ۾ بند انڊين پنج فلمون ڏسي ڪھاڻي لکندو ھيس ، ٻڌ نئين آئيڊيا.
عرفان: ھا ٻڌاءِ.
ھدو: پردو کلي ٿو.... تيز ھوا لڳي ٿي.... صحرا مان آواز اچي ٿو.... جانو جانو..... جانو، ڪوئي پڪاري رھيو آھي..... ٻي طرف ڏھ گھوڙا تيز ڊوڙي صحرا طرف وڌي رھيا آھن.
عرفان: اسٽيج تي گھوڙا!؟
ھدو: ڪٽ سڄي سين جو خانو خراب ڪري ڇڏيئي. بابا بيڪ گرائونڊ ۾.... ھيروئن جانو جانو پڪاري ٿي.... ھيرو سپر مين بنجي ھوا ۾ اڏامندو اچي ٿو.... جيڪي يقينن توھان ھوندئو. اڌڙ سگريٽ جو ئي کڻي پيار يار.
عرفان: اسٽيج تي ھيرو ھوا ۾ ڪيئن اڏامندو؟
ھدو: بيڪ گرائونڊ ۾ بابا بيڪ گرائونڊ ۾ ھيرو اڏامي ٿو.... ھوڏانھن ھيروئن جو ظالم پيءُ ھوائي جھاز مان ھيٺ نھاري ڏسي ٿو ته سندس ڌيءُ.... الا ڇا ته سين آ.... دل ڌوڏيندڙ سين.... واھ ڙي واھ ھدو تنھنجو جواب ناھي.... ظالم پيءُ ڏسي ٿو ته سندس ڌيءُ صحرا ۾ جانو کي پڪاري رھي آھي.
عرفان: ھيروئن جو پيءُ ھلندڙ جھاز ۾ سڃاڻي وٺيس ٿو. پڪ سان ھيروئن جو ظالم پيءُ ريوالور سان ھيرو کي زخمي به ڪري ڇڏيندو.
ھدو: بابا بيڪ گرائونڊ ۾ سڃاڻيس ٿو.
عرفان: مان به بيڪ گرائونڊ جي ڳالهه ٿو ڪريان ته ريوالور سان ھيرو به زخمي ٿيندو بيڪ گرائونڊ ۾.....
ھدو: اھا آئيڊيا ٺيڪ آھي چئين ته ڪھاڻي ۾ لکي وٺان... سگريٽ نٿو پيارين!؟
عرفان: ته پوءِ ڊرامي جو نالو رکون ٿا بابو بيڪ گرائونڊ ۾.... يار ڪھڙيون بڪواس آئيڊيا کڻي آيو آھين.
ھدو: ته ٻڌ اي ون آئيڊيا.. ھي آئيڊيا تنھنجي دل وٽان.... اصل توکي سامھون رکي لکي اٿم.
عرفان: ايڏو جلدي لکي ورتئي؟
ھدو: ھا ٻڌ... ھيرو ۽ ھيروئن ھڪ ڪاليج ۾ پڙھن ٿا.... ھيروئن ڳوٺ جي وڏيري جي ڌيءُ آھي..... ھيرو غريب جو پٽ آھي....ڪاليج جي موڪل کان پوءِ ھيروئن ھيرو کي پنھنجي ڪار ۾ کڻي ڳوٺ اچي ٿي رستي ۾ ڪار خراب ٿي پئي ٿي مٿان برسات وسي ٿي.... اتي ھيرو ۽ ھيروئن گانو چون ٿا.
عرفان: اھا آئيڊيا ته انڊين فلم سنگرام تان ورتل ٿي لڳي.
ھدو: يار عرفان سڄي ڪم کي ڊانواڊول ڪري رکيئي.... بابا مڙئي شوق پورو ڪرڻو... ڪير ويھي ياد ڪندو ته ھي فلاڻي فلم جي ڪھاڻي آھي... يار بادشاھ ماڻھو آھين، لائيٽ آف... سائونڊ ڊسمس ۽ ڪئميرا ڪلھي تي.
عرفان: يار جي برو نه سمجهين ته ھڪ ڳالهه چوانءِ.
ھدو: بلڪل چئہ.
عرفان: آئندہ تنھنجي ھدايتڪاري ھيٺ آءُ ڪم ڪونه ڪندس.
ھدو: پر ڇو؟
عرفان: ھيرو ٿيڻ لاءِ وٺين رقم... اڳ به بابي کان چوري لاڪيٽ کپائي تنھنجي پورت ڪئي.... ۽ عين وقت تي تو دوکو ڏنو جو ڊرامي جي ڪھاڻي جو رخ ڦيرائي ھيرو تون پاڻ ٿي وئين.
ھدو: عرفان... عرفان... جذباتي نه ٿي.... نئين ڪھاڻي ۾ جذبات آھي ئي نه فقط ھارر آھي ھارر.
عرفان: يار مون قسم کنيو آھي ته پنھنجي اندرجي فنڪار کي پيسا ڏئي ڪونه پڏائبو جيڪڏھن واقعي به مون ۾ ڏات آھي ته مان ڪامياب ضرور ٿيندس.
ھدو: وک وک تي توکي منھنجي ضرورت محسوس ٿيندي.
عرفان: اھيو وقت ٻڌائيندو..... باقي ھاڻي توکان منھنجي توبھن.
ھدو: تون اسٽيج جو ناڪام ترين اداڪار آھين... تون ڪڏھن به ڪاميابيءَ جي لفٽ تي چڙھي نٿو سگھين.... خدا حافظ. ڇڪ ڇورا پردي کي.
عرفان: جان ڇُٽي چرٻَي ھدايتڪار مان.... مون کي اڄ خبر پئي ته ھدو فن جي دنيا ۾ “اٽي تي چٽي” آھي.... نورا.... او نورا.
نورو اچي ٿو.
نورو: سائين ويو ڇا؟ عظيم ڪھاڻيڪار ۽ ھدايتڪار.
عرفان: ھا... نورا اڃ مان ٽي وي تي آڊيشن ڏيڻ وڃان ٿو، دعا ڪجان ته ڪاميابي منھنجا قدم چمي.
نورو: عرفان صاحب تون ھن غريب مسڪين نوري کان دعا گھري آھي، اڄ تو پنھنجي فن کي غرور ۽ تڪبر جي پنڃري مان آزاد ڪري ڇڏيو آھي، نورو دعا ٿو ڪري ته توھان ڪامياب ٿيندؤ ۽ ڪاميابي اوھان جا قدم ته ڇا پر گوڏا چمندي.
عرفان: چڱو مان ھلان ٿو.
نورو: مولا نگھبان.
عرفان ٻاھر آئوٽ.
نورو: مولا تون صاحب خميسي خان جي ٻين پٽن کي به سمجھ ڏي ته ھو ھروڀرو “اٽي تي چٽي” نه بنجن.
بيگم ٻاھران اچي ٿي.
بيگم: نورا.
نورو: ھڙئي ڪم پورا.
بيگم: ابا جان پھتو آھي؟
نورو: بلڪل سالم پھتو آھي.
بيگم: ڪھڙي سواري تي آيو؟
نورو: ڪي ٽو فلٽر تي چڙھي پھتو آھي.
بيگم: وات بند رک.... تو وارو صاحب آيو آھي؟
نورو: نڪو.
بيگم: چڱو ڀڄ... وٺ لسٽ وڃي وٺي اچ پر تڪڙو.
نورو: بيگم صاحبه نورو آھي ئي تڪڙو.... بلڪل اھڙي موقعي تي بابي سائين....
بيگم (جملو ڪٽيندي) پڻھين ڇا به فرمايو.... پر سودو جلدي وٺي اچ.
بيگم گھر وڃي ٿي.
نورو: بلڪل اھڙي ئي موقعي تي باباءِ بالٽي حضرت ڦودني خان چانھ جي ٻاٽي تي چڙھي فرمايو هو ته “ياد رکو جڏھن به پٽاٽا وٺڻ وڃو ته گڏ گوگڙو خريد نه ڪجو اوھانجي ترقي ان ۾ آھي ته اوھان پٽاٽا کائي گذارو ڪريو.... پر بابي کي شايد خبر ئي ڪونه ھئي ته ڪو پٽاٽا ۽ ٽماٽا به غريب عوام جي کائڻ کان چڙھي ويندا. ڪاش! ابو زندہ ھجي ھان ته ڏيکاريانس ھان ته بابا ھو ڏس آسمان تي جيڪو چنڊ چمڪي رھيو آگي، اھو چنڊ نه پر پٽاٽو اٿئي پٽاٽو، جيڪو عرش تي چڙھي چڪو آھي.
ڪي ڪي ٻاھران اچي ٿو.
نورو: صاحب اڄ اچڻ ۾ دير ڪئي اٿوَ.... خير ته ھيو؟
ڪي ڪي: بس ڪر نڀاڳا..... ھنن افعالن ۾ ٻاھر نڪتس ته قسمت ڦٽي... بيگم مان جان ڇٽي ته ھُنن ۾ وڃي ڦاٿس.
نورو: گٽر ۾ ڪري پيا ھئو ڇا؟
ڪي ڪي: نه نورا نه.... روڊ تي چرين واري اسپتال وارا ڪي بيٺا ھئا، ھنن افعالن ۾ ڏسي چريو سمجهي وڌئون گاڏيءَ ۾.... ڌو چرين جي اسپتال ۾.... مس مس جان ڇڏائي آيو آھيان.... پر ٻڌ بيگم گھر ۾ موجود آھي؟
نورو: بيگم صاحبه پنھنجي والد اڌ مرحيات ڦندو لکنوي ۽ ڪي ٽو فلٽر سان اندر موجود آھي.
ڪي ڪي: اڙي ڪي ٽو فلٽر؟
نورو: ھا سائين بيگم جو نئون مائٽ آھي.
ڪي ڪي: اڙي ارشد ڪي ٽو چئہ نه..... بيگم جو موڊ ڪيئن آھي؟
نورو: بيگم صاحبه جو موڊ ڪڏھن صحيح به ٿيو آھي ڇا؟ اندر وڃو پاڻھي خبر پئجي ويندوَ..... مولا ٿو ڄاڻي رات رلھي به ھٿ نه ايندوَ.
ڪي ڪي: چڱو چڱو مزاق نه ڪر.... مان بزدل ٿورئي آھيان.... تون وڃين ڪاڏي ٿو؟
نورو: بيگم صاحبه جو سودو وٺڻ.
ڪي ڪي: وڃ پر جلدي وڃ ۽ تڪڙو موٽ.
نورو ٻاھر آئوٽ. ڪي ڪي ڪرسي تي آرام ڪرڻ لاءِ
ويھي ٿو ٽيليفون جي گهنٽي وڄي ٿي ھو رسيور
کڻي ٿو.
ڪي ڪي: ھيلو ڪي ڪي پيو ڳالههايان.... اڙي يار ڪھڙا اٿئي حال....... گهڻي وقت کان پوءِ ياد ڪيو اٿئي...... ڏي خبر ڪيئن پيو وقت گذرئي.......... بس تنھنجي دعا کپي.......... اڇا ڏاڍو سٺو........ ڪڏھن اڄ رات!؟....... بلڪل مون کي پنھنجن ٻچن وانگر آھي....... اڙي يار منھنجو گھر تنھنجي ڌيءُ صائمه جو گھر آھي....... موڪلي ڏينس...... نه نه ڪا به تڪليف نه ٿينديس.......... ھا ھا جيسيتائين تون اچين....... مون وٽ رھيل ھوندي..... ٺيڪ.... بس تون خوش ھجين..... وعليڪم سلام.
بيگم آسيه اچي ٿي (اندران)
ڪي ڪي: منھنجو دوست جلال حيدر ھڪ مھيني جي ٽريننگ تي آمريڪا اڄ رات وڃي رھيو آھي، ان جي ڌيءُ صائمه ھتي رھڻ لاءِ اچي ٿي...... ھوءَ ھتي رھندي.
بيگم: منھنجو رت ٽھڪي ٿو توکي صائمه جي...... ٻڌاءِ تون بابي کي وٺڻ ڇو نه وئين؟
ڪي ڪي: مان پاڻ وڏي مصيبت ۾ ڦاسي پيو ھيس بيگم.
بيگم: ڪي ڪي مان سمجھان ٿي منھنجا مائٽ توکي نٿا وڻن..... ياد رک تنھنجي ملڪيت منھنجي نالي آھي....... تون تڪليف پاڻ کي ڏيندين.
ڪي ڪي: زندگي ۾ اھا ئي وڏي بيوقوفي ڪئي اٿم.
بيگم: ڇا ٿو بڪين؟
ڪي ڪي: بيگم مون ائين ئي مزاق ۾ پئي چيو.... چري ڏس مون ڳوٺ واري زال کي تنھنجي ڪري ڇڏيو، روشن جي شاديءَ ۾ به شريڪ نه ٿيس پوءِ به تون ناراض ٿي ٿئين..... ڪڏھن کلي به ڳالهائيندي ڪر.
بيگم: چوانءِ ٿي ھٿ نه لاءِ مون کي.
ڪي ڪي: بيگم ائين ڪي ڪي جي دل کي رڻ ۾ نه رول..... ڪي ڪي تنھنجي پيار ۾ پاڳل ٿي چڪو آھي..... ھا پاڳل... اڄ جواني ٿي ياد اچي بيگم.
گانو:- سھڻا سھڻا تو ۾ منھنجو ساھ (منظور سخيراڻي)
بيگم: اڄ تنھنجي پٽ روشن منھنجي بيعزتي ڪئي آھي، مان ڪيڏو به قرب ڏيانس پر پوءِ به مون کي ويڳي ماءُ ٿو سمجهي. تون ھتان بدلي ڪرائي ڳوٺ موڪلينس، خبر اٿئي اڄ مون کي پادر لاھي اولاريائين.
ڪي ڪي: اڄ اچي ته ڪتن سان گڏ ٿو کارايانس.
روشن ۽ صائمه ٻاھران داخل ٿين ٿا.
ڪي ڪي: اڙي ھيڏانھن اچ ڪتي جا پٽ.
روشن: جي بابا.
ڪي ڪي: اڙي اڄ تو ماءُ کي پادر ھنيا آھن؟..... سوئر.
ڪي ڪي روشن کي ماري ٿو.
روشن: بابا مان ايڏو نافرمان نٿو ٿي سگھان..... پادر مون نه ھنيو آھي، امان ڪوڙ ٿي ڳالهائي.
ڪي ڪي: ڪميڻا توکي ھتي ڪراچيءَ ۾ نوڪري وٺي پاڻ وٽ ان لاءِ رھايو! ته تون پنھنجي ننڍي ماءُ سان وڙھين..... اڙي ھيءَ ڪير آندي اٿئي؟
صائمه: ڪي ڪي صاحب اوھين آھيو؟
ڪي ڪي: ھا مان آھيان چئہ.
صائمه: منھنجو نالو صائمه آھي..... آءُ ھن شخص سان گڏجي نه آئي آھيان..... مان جلال حيدر.......
ڪي ڪي (جملو ڪٽيندي) پٽ معاف ڪجان.... مون توکي نه سڃاتو.... بيگم تون صائمه ڌيءَ کي اندر وٺي ھل.
بيگم ۽ آسيه اندر وڃن ٿيون.
ڪي ڪي: اڙي حرامي ڳالهه سڌي ڪر.... آخر ھيءَ ماءُ توکي ڇو نٿي وڻي؟ ھنيانءَ تي مڱ ڏرئي ٿي ڇا؟
روشن: بابا اوھان کي غلط فھمي ٿي آھي، امان ته ھر وقت ھر گھڙي منھنجي بيعزتي ڪندي رھندي آھي.
ڪي ڪي: ٻڌ ڪن کولي.... جي ھن گھر ۾ رھڻو اٿئي ته شرافت سان رھ نه ته ڇڏ نوڪري وڃي ڳوٺ ۾ ٻني ٻارو سنڀال جنھن مان تون ڄاڻين.... ھونءَ به ڪتو ڇا ڄاڻي ڪڻڪ جي ماني مان.
روشن: بابا توھان خونخوار بگھڙن جي گھيري ۾ آھيو.... مان توھان کي بگھڙن جي رحم ڪرم تي ڇڏي ڳوٺ نه ويندس.
ڪي ڪي (موچڙو ھڻندي) اڙي ڪميڻا.... سوئر مون کي ٿو پَٽيون پڙھائين، اھا قوم دوستي وڃي ڳوٺ آزماءِ. ھي شھر آھي ۽ ھن گھر ۾ سياست ڪرڻ جا خواب نه ڏس.
روشن: بابا پنھنجي ڳوٺ کان نفرت نه ڪيو، ڳوٺ اسان جي جسم جا نه ٽٽندڙ حصا آھن جن شخصن ڳوٺن کي وساري ڇڏيو آھي، انھن ڄڻ پنھنجي زندگي سان دوکو ڪيو آھي. بابا ننڍي امان جا مائٽ، جيڪي اڃا تائين پاڻ کي لکنوي، دهلوي، يوپي ۽ سي پي جا سڏائي رھيا آھن اھي ھن گھر جا سڄڻ نه پر دشمن آھن، دشمن بابا.
ڪي ڪي: بڪواس نه ڪر روشو...... مون اڇا وار اس ۾ ناھن ڪيا.... انسانن کي سڃاڻڻ جو تو کان وڌيڪ تجربو آھي.
روشن: اِھي مٺو زھر اٿئي بابا..... انھن جي تاريخ ٻڌائي ٿي ته اھي جنھن به گھر ۾ رھيا ان گھر جا دشمن ٿي، ٻاھرين ڌاڙيلن جا دلال بنجي گھر تباھ ڪندا رھيا آھن.
ڪي ڪي: چوانءِ ٿو گھڻو مٿو نه ھڻ.... کڻ ٽپڙ ھينئر نڪر منھنجي گھر مان.
روشن: بابا ھوش مان ڪم وٺو.... آءُ ھن گھر ۾ سڪل ڀور کائي به توھان جي حفاظت ڪندو رھندس، منھنجي ھن گھر کي واڳون وڪوڙي رھيا آھن، خدارا گھر کي واڳن کان بچايو.
ڪي ڪي: وڏو آيو آھي واڳن جي وات مان ڪڍڻ وارو.... اڙي ھن گھر ۾ توکان سواءِ ٻيو ڪير آھي منھنجو دشمن؟
روشن: جن گھر کي پنھنجو گھر تسليم ناھي ڪيو، جيڪي اڃا تائين ھن گھر جا ٿي نه سگھيا آھن، جيڪي اڄ به گھر ڌڻين جي رت جا پياسا آھن، اُھي توھانجا ۽ منھنجا دشمن آھن. بابا مان ھن گھر کي دشمن حوالي ڪرڻ جي ھرگز اجازت نه ڏيندس، گھر دشمنن سان وڙھندو رھندس موت جي آخري گھڙي تائين.
ڪي ڪي: نه ھي تنھنجو گھر آھي نه ئي تنھنجي ڳوٺاڻن جو...... ھي گھر مون انھن کي لکي ڏنو آھي.
روشن: عشق جي انڌي گھوڙي تي ڀلي گھر لکي ڏيو پر ھي گھر منھنجي وڏڙن جو گھر آھي، ھي گهر صدين کان منھنجي ملڪيت آھي..... منھنجي ملڪيت تي جيڪڏھن ڪوبه شخص ڌاڙو ھڻندو. آءُ ان کان جيئڻ جو حق کسي وٺندس ۽ ٻڌ بابا لکتون ڪوڙيون به ثابت ٿي سگھن ٿيون.
ڪي ڪي: پيءُ پٽن کي پنھنجي ملڪيت کان لا دعوي ڪري سگھي ٿو، اھيو ھن ملڪ جو قانون آھي.
روشن: جيڪي وڏا پنھنجون ملڪيتون عشق جي آڙ ۾ ڌارين کي لکت ۾ ڏين ٿا اھي اسانجي قانون ۾ چريا آھن ۽ چرين جي لکت قابل قبول ناھي، اھو ھن ملڪ جي قانون ۾ لکيل آھي بابا.
ڪي ڪي: اڙي تون مون کي ٿو چريو چوين!؟ ان اڻويھين گريڊ جي آفيسر کي جيڪو ھڪ کاتي کي ھلائڻ جو وڏو تجربو رکي ٿو.... نڪر ھتان.
روشن: ڪڏھن به نه نڪرندس بابا...... ھي زھر جي قطرن سان ٽمٽار ٿيل ننڍي امان جا مائٽ جلاد ۽ قاتل آھن، ڪرائي جا قاتل...... جن ھن ڌرتي تي ڪيترائي قتل ڪيا آھن ۽ اڄ اھي قاتل امن جا جهنڊا کڻي منھنجي گھر کي ٻہ اڌ ڪرڻ جا منصوبا جوڙي رھيا آھن بابا.
ڪي ڪي: تون ائين نه مڙندين، ڪتي جو پڇ آھين نه...... وينڊو پُڇ.
ڪي ڪي روشن کي ماري ٿو.
روشن: بابا منھنجي جسم جي ھڪ ھڪ رڳ ۾ وھندڙ خون تنھنجي محبت تان قربان آھي..... تون ڀلي مار بابا...... پر ھن گھر کي اڻ ڄاڻ بنجي برباد نه ڪر بابا...... ائين نه ٿئي جو دشمن اسانجي گھر کي ھڪڙي ڳيت ڏئي ڳڙڪائي وڃن.
ڪي ڪي: تون نه سڌرندين ٻھراڙي جا ڄٽ.
ڪي ڪي ڪاوڙ وچان اندر وڃي ٿو، روشن ويٺو آھي
ھن کي سوچيندي ننڊ وٺي وڃي ٿي، نورو اچي ٿو ۽
ڏک جون ريکائون منھن تي آڻي روشن کي ڏسي گھر
اندر وڃي ٿو ۽ وري موٽي اچي ٿو.
نورو: روشن پٽ.
روشن (ننڊ مان اٿندي) ھون.
نورو: پٽ رات جي ماني نه کائيندي ڇا؟ ٻيا ته کاڌي جي ٽيبل تي ويھي، پنھنجو پيٽ ڀري رھيا آھن.... اٿ تون به ھلي ماني کاءُ.
روشن: نور محمد مون اڄ ڍئو ڪري ماني کاڌي آھي..... سو به بابي پنھنجي ھٿن سان کارائي آھي.... وڏي سِڪ ۽ اڪير سان، ماني کارائي آھي نور محمد ھا ماني!!!
نورو: ھا! مان سمجھان ٿو ته تو اڄ ڪھڙي ماني کاڌي آھي!! پٽ درد ئي سچي منزل ڏانھن وڌڻ ۾ مددگار ٿيا آھن، تون دل نه لاھجان.
روشن: نور محمد! اسين پھاڙن جي سيني کي چيري، امن، انصاف ۽ آزادي جا گس ٺاھڻ جا عزم رکون ٿا، ھمت ڇو ھارينداسين، ھمت ته ڀاڙيا ۽ بزدل ھاريندا آھن مان ڄاڻان ٿو ته منھنجي ماڻھن جي آزادي رت ڇاڻ جي ھولين ۾ ايندي ۽ ھوءَ ضرور اچڻي آ.
گانو: ھوءَ نيٺ ته اچڻي آ رت ڇاڻ جي ھولين ۾. سرمد سنڌي
گانو ختم
نورو: سچ ٿو چوين پٽ.... سچ! ھن ڪم بابت ڪو حڪم.
روشن: نور محمد توکي صائمه، ڦندو لکنوي، ارشد ڪي ٽو ۽ ننڍي امان تي ڪَرڙي نظر رکڻي آھي. صائمه ھن گھر ۾ خاص مقصد حاصل ڪرڻ لاءِ آئي آھي، اڄ کان پوءِ تنھنجي نظر پاتال ۾ لڪل رازن کي به پرکڻ جي طاقت رکي.
نورو: نوري جي نظر کان ڪوبه بچي نٿو سگھي اوھان خاطري ڪريو.
روشن: ٺيڪ آھي..... مان ھلان ٿو.
روشن اندر وڃي ٿو.
نورو: قرباني سکجي ته توکان پٽ..... واقعي تون پھاڙن کان مضبوط ارادن جو مالڪ آھين.
امجد ٻاھران اچي ٿو.
امجد: نورا.
نورو: ھڙئي ڪم پورا.
امجد: ھينئر ماني جي وقفي سان گڏ راند جي وقت کي به ختم ڪيو ويو آھي، اسٽم بيٽ ۽ بال جو توکي ئي خيال ڪرڻو آھي، متان ڪو دشمن ملڪ پنھنجي فوج وٺي اسڪور بورڊ تي حملو ڪري رنسن جا انگ اغوا ڪري وڃي، توکي چوويھ ڪلاڪ گرائونڊ ۾ چوڪس رھڻو آھي.
امجد گھر اندر آئوٽ
نورو: ڳالهائين ڇا ٿو؟..... ھتي ھرڪو پيو تباھ ٿئي ۽ ھن کي اسڪور بورڊ ۽ رنسن جي ڳڻتي ڳاري وڌو آھي.... “اٽي تي چٽي” ناھين ته ٻيو ڇا آھين؟ اڙي گھر جي اڱڻ ۾ چورن ديرو ڄمايو آھي، ان جي به ڪجهه خبر رک امجد ڪرڪيٽر.
عرفان ٻاھران اچي ٿو.
عرفان: مبارڪ ھجئي نورا مبارڪ.
نورو: عرفان صاحب شادي ڪري آيو آھين ڇا؟
عرفان: نورا تنھنجي دعا قبول پئي، مان آڊيشن ۾ پاس ٿي ويس..... مان ھاڻي ٽي وي جي ڊرامن ۾ ڪندس، نورا ٽي وي جي ڊرامن ۾.
نورو: سچ عرفان؟
عرفان: سچ.... نورا ... ادو روشن ڪٿي آھي ته اھا خوشخبري ان کي ٻڌايان.
نورو: عرفان صاحب اڄ روشن کي، صاحب ڏاڍو ماريو آھي، وڃ پٽ وڃي ڀاءُ جو ڀرجھلو ٿي، ھن جي دردن جو ساٿي ٿي، تون ته حساس دل جو مالڪ آھين، فنڪارن جون دليون ته محبتن جا مينھن وسائينديون آھن.
عرفان: نورا مون کي ھاڻي سمجھ ۾ اچي ٿو ته ھن گھر ۾ ڇا ٿي رھيو آھي.... مان ادي روشن ڏانھن وڃان ٿو، اڄ کانپوءِ ادو روشن اڪيلو ناھي.
عرفان گھر آئوٽ.
نورو: (پنھنجي منھن) نورا ھاڻي آرام ڪر...... وري صبح جا ڀاڳ صبح سان.
ارشد ڪي ٽو گھران اچي ٿو.
نورو: آ..ڪي ٽو صاحب!! توھان اھيو ٻڌائڻ ۾ ٿوري تڪليف ڪندئو، اوھان سادا ڪي ٽو آھيو يا ڪي ٽو فلٽر؟
ارشد: مون سان پلاند اٽڪائڻ جي ڪوشش نه ڪر مسٽر.
نورو: ھان.... ڪلاڪ، ڪلاڪ سڄو ڏينھن مس گذريو اٿئي ته گھر جو مالڪ بنجي ويو آھين، بنا فلٽر جي وساميل ڪي ٽو. اھڙي لوڻي واري لپاٽ ڀيڙيائين جو تماڪ ئي نڪري وڃئي.
ارشد: چيومانءِ نه..... مون سان مٿو نه ھڻ..... ٻڌ تون وڃي ڪنھن ٻي ھنڌ سمھڻ جو بندوبست ڪر، ھتي مان سمھندس اڪيلو..... ھل تکو ٿي.
نورو: (حيرت وچان) آيو ٽانڊو کڻڻ ٿي بورچي ويو. لڳي ٿو ته ھي به لنڊن ۾ ويٺل لوسي گڏھ جي ڪونر ۾ کائڻ وارو گڏھ آهي. خير!! ويندين ڪاڏي ٻچا ڪي ٽو فلٽر جي دون مان دونھان نه ڪڍيا مانءِ ته منھنجو نالو نورو ناھي. بلڪل اھڙي موقعي تي باباءِ باڪس حضرت ڦودني خان فرش تي بانبڙا پائيندي فرمايو ھو ته “لوسي گڏھ جي لت تي ڪڏھن اعتبار نه ڪجي.”
نورو ٻاھر آئوٽ.
رات جو منظر ارشد سمھڻ لاءِ ليٽي ٿو، در تي ٺڪ ٺڪ جو آواز ٿئي ٿو.
ارشد در کولي ٿو، ڪجهه نقاب پوش ڪجهه سامان ارشد کي ڏين ٿا ۽ ڪجهه
ڳالهائي ھليا وڃن ٿا، ارشد سامان کي ھڪ ھنڌ لڪائي سمهي پئي ٿو، ڪجهه
گھڙين کان پوءِ صائمه پير پير ۾ ڏيندي اچي ٿي ۽ ھوءَ ھر شيءِ جو جائزو
وٺي وري گھر ھلي وڃي ٿي.
صبح ٿئي ٿو، نورو اچي ٿو.
نورو: (ارشد مٿان بيھي) اڙي اٿي ڪي ٽو ڪنگ سائيز فلٽر..... صبح ٿي ويو آھي، اٿ ته ڪي موالي سوٽا ھڻي ساڻو ڪري ڦٽو ڪنين، نڀاڳا! شيطان ٻوٿ تي ويھي رھيو اٿئي ڇا؟ اٿ نه ته منھن تي ٻھارو گھمائي منھن جا نقشا ئي مٽائي ڇڏيندوسانءِ، اڙي اٿ.
ارشد: (ننڊ مان اٿندي) اون..... اون.
نورو: گورپٽ جي پٽ کي ويم جا سور ٿيا آھن؟ يا مرگھي ٿي اٿس، نورا ڪر ڪم پورا رکينس دون تي سڪل موچڙو ته اٿي پوي.
نورو ارشد جي نڪ تي پادر رکي ٿو
ارشد اٿي پوي ٿو.
ارشد: منھنجو منھن تي پادر ڇو رکيو تو؟
نورو: تو واري منھن تي ٽنڊڻ چڍي لاھي ھڪ ڪري رھيو ھو، ان کي ڀڄايم.
ارشد: نورا مان ڏاڍو ڏکيو ماڻھو آھيان.
نورو: واقعي انجيسون ئي ڦري ويون اٿئي، ٻوٿاڙي جا تاڪ به ٻٻر جي ڪاٺي وانگي ڇٻا ٿي ويا اٿئي.
ارشد: ياد رک.... توکان ان بيعزتي جو انتقام ضرور وٺندس.
نورو: ھل ھل تکو ٿي بنا پاڪيٽ جي ڪي ٽو فلٽر.
ارشد: نورا.
نورو: ھڙئي ڪم ھاڻي ضرور ٿيندا پورا.
پوليس انسپيڪٽر اچي ٿو.
انسپيڪٽر (نوري سان) مسٽر ڪي ڪي صاحب آھي؟
نورو: جي آھي..... پر اوھان صبح سان ھتي ڪيئن؟
انسپيڪٽر: ڪي ڪي صاحب کي سڏي اچ.
نورو وڃي ٿو.. ڪي ڪي اچي ٿو، نورو به
موجود آھي.
ڪي ڪي: انسپيڪٽر منھنجي گھر ۾ ڪيئن اچڻ ٿيو آھي؟
انسپيڪٽر: سر! مون کي اطلاع مليو آھي ته رات ڪي مشڪوڪ قسم جا ماڻھو اوھانجي بنگلي ۾ آيا ۽ ڪجهه وقت ترسي واپس ھليا ويا.
ڪي ڪي: انسپيڪٽر! تنھنجو دماغ خراب ٿيو آھي ڇا؟ ھي ڪنھن پاٿاريدار جو گھر نه پر اڻويھين گريڊ جي آفيسر جو گھر آھي، ھن گھر ۾ مشڪوڪ قسم جا ماڻھو ڇو ايندا؟ تون رات خواب ڏٺو آھي.
انسپيڪٽر: سر اطلاع غلط نٿو ٿي سگھي.... بحرحال..... ھي نوجوان ڪير آھي؟
نورو: سر ڪي ٽو فلٽر.
ڪي ڪي: نورا زبان کي پنھنجي قابو ۾ رک، انسپيڪٽر ھي منھنجو عزيز آھي.
انسپيڪٽر: ھون.... ٺيڪ آ سر..... پر اطلاع غلط مون کي به ناھي مليو.
انسپيڪٽر ٻاھر آئوٽ
ڪي ڪي: مشڪوڪ قسم جا ماڻھو!؟ شراب جي نشي ۾ ھوندو، ان انسپيڪٽر جي انڪوائري ته اڄ ئي مان ڪرايان ٿو.... نورا.
نورو: ھڙئي ڪم پورا.
ڪي ڪي: اڄ اسين پڪنڪ ملھائڻ پيا وڃون.... تون خيال سان رھجان.... بيگم او بيگم.
بيگم، ڦندو، ارشد، عرفان ۽ امجد اچن ٿا.
بيگم: ڪي ڪي صاحب ھلون؟
ڪي ڪي: بلڪل آءُ تيار آھيان ھلو.
ڪي ڪي، بيگم، ڦندو، ارشد، عرفان ۽ امجد
ٻاھر آئوٽ.
نورو: ھائو ڙي صاحب تو واري قسمت، بيگم ته اڄ گھور پئي وڃئي، لڳي ٿو ته دال ۾ ڪارو آھي. بلڪل اھڙي موقعي تي باباءِ ادرڪ حضرت ڦودني خان مٽرن جي دال گهوٽيندي فرمايو ھو ته “جڏھن به زال اوچتو مسڪرائي ڳچيءَ ۾ ڀاڪر پائي پيار مان پڪاري، ڊڄو ان وقت کان اي شادي شدہ نوجوانو.... اھو وقت اوھانجي کيسي تي ڌاڙي لڳڻ جو وقت آھي.”
روشن گھران اچي ٿو.
روشن: نور محمد آءُ آفيس وڃان ٿو، ھي گھر ڌڻي عياشيون ڪري دير سان موٽندا، صائمه ۽ سليم گھر ۾ موجود آھن....... خيال رکجان.
نورو: پرواھ نه ڪر روشن نورو تارا پٽيون گھمندو رھندو.
روشن آئوٽ. سليم اچي ٿو.
سليم(زائچو ڏسندي): اڄوڪو زئچو ٻڌائي ٿو ته عطارد، مريخ جي پاڇي ۾ لڪي چڪو آھي، ان لاءِ سليم اڄ توکي واندڪائي گھرجي.......... نورا.
نورو: ھڙئي ڪم پورا.
سليم: منھنجو زائچو مونکي ٻڌائي ٿو ته اڄ مان اڪيلو رھان، تنھن ڪري تون پڇڙ تاري وانگر آسمان ۾ گردش ڪرڻ لاءِ ھتان ھليو وڃ ۽ وڃي روڊن جي ماپ ڪر ته قسمت جي اونڌي ديڳڙي سڌي ٿي وڃئي.
نورو: لڳي ٿو ته ڀاڳ جي اونڌي ديڳڙي تي ابي سائين وانگر ڪجهه ڪرڻ گھري ٿو سليم صاحب.
نورو ٻاھر آئوٽ، سليم زائچا ڏسي ٿو.
صائمه اچي ٿي.
صائمه: سليم تون پھرين نظرن سان منھنجي دل تي تير وسائي، دل کي زخمي ڪري ڇڏيو آھي..... تو منھنجي دل چورائي آھي.
سليم: (زائچو ڏسندي) برج اسد ۽ برج سرطان جو پاڻ ۾ ٽڪراءُ، شايد ڌماڪو ٿيڻ وارو آھي.
صائمه: ھا ڌماڪو سليم.... جڏھن مون توکي ڏٺو ته منھنجا ھوش اڏامي ويا ان گھڙي منھنجي دل ۾ وڏو طوفان اٿيو ۽ دل ڌماڪي سان سيني کي ڦاڙي تو وٽ ھلي آئي.
سليم: زائچو ٻڌائي ٿو ته منھنجي لاءِ ھي گھڙي ائين آھي جيئن بابي سامھون امان جي دھشت..... محترمہ صائمه سليم زائچي موجب ھلندو آھي، وھنجندو آھي ۽ پيار به زائچي موجب ڪندو.
صائمه: پيار ته ستارن کي به پنھنجي دامن ۾ سمائي ڇڏيندو آھي.
سليم: پيار ڪرڻ جو به وقت مقرر ٿيل آھي. ھينئر آءُ اڪيلو رھڻ پسند ڪريان ٿو. جڏھن پلوٽو، مرڪيوري جي پاڇي کان نڪري برج سنبلہ جي سامھون ايندو. تڏھن پيار ڪبو، ھينئر تون ھتان ھل.
صائمه: ھي صائمه تنھنجي انھن سھڻين ادائن تان قربان وڃي، سليم تون پنھنجي اکين اڳيان مون کي پري نه ڪر نه ته صائمه مري ويندي.
گانو: سھڻا تون صفا (ثمينه ڪنول)
گانو ختم ٿيڻ کانپوءِ سليم ۽ صائمه ڪجهه
ڳالهه ٻولھ ڪن ٿا ميوزڪ ھلي ٿي. ڳالهه ٻولھ
کانپوءِ.
سليم: (حيرت وچان) جي.......؟ چئبو منھنجا زائچا مون سان ڪوڙ ڳالهائي رھيا آھن.... صائمه يقين ڄاڻ مونکي ان راز جي ڪا به خبر نه ھئي.
صائمه: مون ته توسان مزاق پئي ڪئي..... پر ٻڌ سليم تنھنجي ۽ منھنجي وچ ۾ ٿيل ڳالهه ٻولھ ۽ پيار جي گھر جي ڪنھن به ڀاتي کي خبر نه پوي.
سليم: پرواھ نه ڪر صائمه، منھنجي ستارن کي به خبر نه پوندي.
صائمه وڃي ٿي،سيلم ويھي ٿو، نورو اچي ٿو.
نورو: سليم صاحب منھنجو اڄوڪو ڏينھن ڪيئن گذرندو؟
سليم: (زائچو ڏسندي) اڄ توتي شامت وبال جي صورت ۾ ڪڙڪندي، اھا شامت تولاءِ زخمي شينھن بنجي ايندي، جيڪڏھن تنھنجو برج جدي برج ثور تي حاوي ٿي ويو ته پوءِ تنھنجو بچاءُ ٿيندو ورنه تون ڇھ مھينا ڇھ ھفتا ڇھ ڏينھن ڇھ ڪلاڪ ڇھ منٽ ۽ ڇھ سيڪنڊ سائيڪل ھلائيندو رھندين.
فريد فرمائشي ھٿ ۾ ٽيپ رڪارڊر کڻي اچي ٿو.
سليم: آئي شامت آئي...... ما ھلان ٿونورا.
سليم وڃي ٿو.
فريد: اسلام عليڪم نورل ننگاري ۽ توتاري وارا.
نورو: وعليڪم سلام ميموري ڪارڊ جي دنيا جا فريد فرمائشي.... ڪر خبرون.... ڪيئن اچڻ ٿيو آھي؟ ڇا تي آيو آھين؟ ڇو آيو آھين؟
فريد: خبرون خير جون..... آيس تو سان ملڻ..... چڙھي آيس چپل تي.
نورو: ٺھيو ٺھيو ٻوڙ ٿو ھارين.... نڀاڳا اھي وائڙا گانا ٻڌڻ جا شوق اڃا نه ڇڏيئي.
فريد: نورل تون آھين رڍ، رڍ ڇا ڄاڻي راڳ مان.
نورو: بَلي بَلي! ڳالهائين ائين ٿو ڄڻ راڳ جو پنج ڪلو دٻو دوڪان تان وٺي آيو ھُجين.
فريد: ان دڪان تي ممو مواليءَ جا نوان گانا ملي ويندا؟ يار ميوزڪ وارن بليڪ تي ڪري ڇڏيا آھن.
نورو: صرف ممو مواليءَ جا؟..... ولو وياجيءَ جا، چنڊي چور جا، ۽ ڪنگڻ ڪاسائي جو راڳ به تور تي ملي ويندءِ.
فريد: اڇا ته پوءِ اھيو راڳ وٺڻو پيو، گھڻي ڪلو ملي ٿو.
نورو: نڪ ٻوڙي نوي روپئي. پر فريد فرمائشي تون ھينئر بيٺو ائين آھين ڄڻ گھوڙو گاسليٽ وٺڻ آيو آھي.
فريد: نورا.
نورو: ھڙئي ڪم پورا.
فريد (ٽيپ/ ايم پي ٿري آن ڪندي) ٻڌ..... ٻڌ ھن فنڪار جا ڳايل ڪلام! واھ جوڪلام آھي، نخرا نه ڪر سھڻا سائين، ڀت ڀڃي ايندوسانءِ، رات رليءَ ۾ رھندوسانءِ.
نورو: ڇا ته فنڪار راڳ جي رليءَ ۾ گھڙي ليٿڙيون پايون آھن.... شاعر ڪير آھي ان ڪلام جو.
فريد: اخلاق اشرافي.
نورو: اھيو شاعر اٿئي بداخلاق بڇڙائي..... اڙِ بند ڪر ان بيھودي راڳ کي خبر اٿئي ته اھڙي راڳ جو ھڪ ٻيو شوقين اٿئي ھن شھر ۾.
فريد: ملائينس مون سان ته سينو سيني سان لائي وٺانس.
نورو: ھا ھا ڇو نه..... ھوپاڻ وارو فقيرو آھي نه؟
فريد: ھا ھا جيڪو گڏھ گاڏو وھائيندو آھي نه!؟
نورو: خبر اٿئي جڏھن فقير نئون گڏھ ورتو ، ته گڏھ گھڻيون گوھيون ھنيون.
فريد: سونٽي ھجي ساڻ ته گڏھ گوھيون ڇو ڪري؟
نورو: گڏھ وڏي مار کاڌي پر اصل نه سڌريو، صفا تو جھڙو بي نڪو آھي، خبر اٿئي پوءِ ڪيئن سڌريو گڏھ؟
فريد: ڪيئن سڌريو؟
نورو: فقيري گاڏي ۾ ھڪ عدد ٽيپ ھڻائي ڇڏي ۽ جڏھن به گڏھ گوھي ڪندو آھي تڏھن فقير تو واري ممو مواليءَ جي ڪيسيٽ وڄائيندو آھي ۽ گڏھ ڪنڌ ڌوڻيندو لھر ھڻندو ھلي پوندو آھي.
فريد: چريا! اھي چئبا اٿئي آواز! جو ٻڌي گڏھ به جھومڻ لڳن، ان شوقين سان ضرور ملڻ گھرجي، ھاڻي جو ھاڻي.
نورو: بلڪل.... لڳي ٿو ته ٻئي ھوٽل تي ويھي چانھ پيئندئو.
فريد: درست فرمايو اٿئي، ھوٽل تي چانھ جو چَسڪو به وٺنداسين ۽ ھن فنڪار جو نئون البم به ٻڌنداسين.
نورو: يعني گڏھ ۽ تون ھوٽل جي بينچ تي ويھي چانھ پيئندؤ؟
فريد: نه بابا فقيرو ۽ مان.. گڏھ نه.
نورو: الائي مون سمجهيو ته ٻئي شوقين گڏ چانھ پيئندا.
فريد: ڪٿي ملندو فقيرو؟
نورو: ھتان اوڀر طرف وڃ..... پوءِ کٻي پاسي واري پھرين گھٽي ۾ لڙي پئہ..... اتان وري نڪ جي سڌ تي 420 وکون اڳتي وڌندين، اڳيان توکي ڇاپري ۾ کوڙ گڏھ.. گاڏن ۾ جُٽيل ملندا، جنھن گڏھ جي اکين تي ڪارو چشمو، چپن تي سرخي لڳل ۽ چڍي پاتل ھجي، اھو تنھنجو ئي طالبو آھي، ٻئي پاڻ ۾ سينا ملائي راڳ جي ريڙھي تي ويھي رڙيون ڪندا رھجو. ڪو نه ڪو ماڻھو موچڙا پاڻھي ھڻي ويندوَ.
فريد: پوءِ مان ھلان ٿو.
نورو: اڙي يار ويھ، مان ھيئن ويس، ھونءَ آيس، قسمت سان آيو آھين توکي چانھ ته پياريان ڪٿي ميار نه ڏين ته نورو نانگيل ڦوسيل به نه کيڏيو.
نورو نڪري وڃي ٿو، فريد ٽيپ شروع ڪري ٿو
ته ڦندو لکنوي به اچي ٿو.
ڦندو: ميان برخوردار نوري.
فريد: نورو ويو آھي ٻاھر چانھ وٺڻ ميان ڦندو.
ڦندو: امان تون ڪير آھين؟
فريد: ميان ڦندو نٿو سڃاڻين؟ اکيون ته ڏاند جي اکين جھڙيون اٿئي اکين ۾ ڦوسڙي آکيرا ڪيا اٿئي ڇا؟
ڦندو: امان يار ڪٿي ڏٺل ٿو لڳين؟
فريد: ھائو پاڻ مکڻ واري ميلي ۾ ملياھئاسون، ياد نٿي جو چڙيا گھر وارن جو ٻڪر گم ٿي ويو ھو ۽ انھن ميلي مان توکي پڪڙي ٻڪر جي جاءِ تي ٻڌي ڇڏيو ھو.... مان ته اچي زنجير ڳچيءَ مان ڪڍيو ھئومان.
ڦندو: امان فريد فرمائشي آھين ڇا؟
فريد: صحيح رڪارڊ وڄايو اٿئي، مان به چوان ته آھي بڻيا دي انڊين ڌن جو شوقين پوءِ ڪيئن ٿو ڪلاسيڪل ڳائي.
ڦندو: ميان فريد فرمائشي! زڪام منجھائي رکيو آھي، آھي ڪو تو وٽ زڪام جو علاج؟
فريد: مھانگو علاج اٿئي.
ڦندو: پرواھ نه ڪر ڪي ڪي پاڻھي بل ڀريندو، تون علاج ٻڌاءِ.
فريد: چپڙي تي ڳائيندڙ ڪنھن فنڪار کي گھرائڻو پوندو.
ڦندو: سمجھ ته گھرايم. پوءِ مون کي ڇا ڪرڻو پوندو.
فريد: اھيو پاڻ وارو ڀونڊي جھڙو نڪ، فنڪار جي ٻنهي چپڙين ۾ ڏئي چپ ڪري ويھي رھ، فنڪار راڳ شروع ڪندو سُر سِرِسام مان.
ڦندو: ميان زڪام مان جان ڪيئن ڇٽندي؟
فريد: جڏھن ٻئي چپڙيون وڄنديون، تڏھن تو وارو نڪ به وڄندو پوءِ نه ھوندءِ نڪ ته زڪام آڱوٺي جو ٿيندءِ چريا.
ڦندو: امان فريد مزاق پيو ڪرين.... مان ته ھن ملڪ ۾ اچي ڦاٿو آھيان، ھن ملڪ ۾ پالڪ جو ون ئي ڪونھي، جنھن تي چڙھي زڪام جو علاج ڪيان.
فريد: (حيرت وچان) پالڪ جو وڻ!؟ چريو ته ناھين ٿيو؟
ڦندو: ھا ميان اسان جي ھندستان ۾ پالڪ جا وڊا وڊا ون ٿيندا آھن، اسين ننڍي لاءِ انھن ونن تي چڙھي ويھندا ھئاسون. پالڪ جي ونن مان وھندڙ کوئنر کائن سان زڪام منھنجو ختم ٿي ويندو ھو.
فريد: ميان ڦندو خان پوءِ ته پالڪ جي وڻن مان پينگھا، ڪٻٽ، در دريون ۽ ٻيو فرنيچر به ٺاھيندا ھوندا.
ڦندو: امان ھا..... ھي به ڪو ملڪ آھي جتي پالڪ جي ونن جو قحط آھي.
فريد: يار ھي پاڻ واري پالڪ جي ڳالهه پيو ڪرين نه؟ جنھن جي ڀاڄي چاڙھيندا آھيون ان پالڪ جا وڻ؟
ڦندو: ھائو برخوردار فريد، امان اتي ٻيان وڊا ون آھن.
فريد: واھوا پوءِ ته ٿوم جا ٻيلا، بصرن جا باغ به ھوندا جن جي ڇانوَ ۾ ويھي تو ڪنھن سان عشق محبت واريون رھاڻيون ڪيون ھونديون.
ڦندو: ميان فريد فرمائشي! جواني ياد نه ڏيار نه ته مان روئي ويھندس.
فريد: ھاڻي ٺھيو.... لڳي ٿو ته زڪام جي زور سبب مٿي وارو ميڄالو معدي ۾ ويھي ويو اٿئي ۽ پيٽ جو گند مٿي چڙھي ويو اٿئي، بي نقوف، پالڪ جا وڻ، ٿوم جا ٻيلا! کُلو!! پُڇ ڪٽيل ٻلا، بيٺو ائين آھين ڄڻ بي سُري فنڪار جي باجي ھيٺان ڪو گلم ڪڍي ويو ھجي.
ڦندو: ميان فريد فرمائشي فري نه ٿي.
فريد: انڌو آھين ڇا؟ مان ھڪ ھنڌ بيٺو آھيان، ڪيئن ٿو ڦران بي نقوف.
ڦندو: امان منھنجي ڪاوڙ کي للڪار نه ورنه!؟
فريد: تون ڪندين ڇا؟ بي نقوف، پھريون زڪام مان ته جان ڇڏاءِ، ٻڌ اھيو نڪ ته ڏي بوٽ کي چتي ھڻائي اچان..... يا ٻڌ نوري کي چئہ ته تو واري نڪ تي ويھي ھيٺين سر مان سُر رانڀاٽ ڪڍي، جي ھوندءِ نَوس ته زڪام ڇڏي ويندءِ.
ڦندو: تون ائين نه سڌرندين، اڄ تنھنجي خبر وٺان ٿو..... خبردار امان
ڦندو ۽ فريد ڊڪندا ٻاھر آئوٽ، امجد اچي ٿو.
امجد: لڳي ٿو ته نانو ڦندو ھت به نه پھتو آھي، يقينن آسٽريليا ۽ ويسٽ انڊيز وچ ۾ ٿيل جهڳڙي کي وڌائڻ ويو آهي، اڙي نانا مار خدا جي پوئي آهين وڏو شرارتي، جي جھڳڙو ڪرائڻو اٿئي ته گرائونڊ مان نڪري پوءِ شرارتون ڪر، ھروڀرو اسان ڪرڪيٽ جي شوقينن جو شوق ڇو ٿو ڦٽائين، خدا ڪندو ته آئوٽ ٿيندي زندگي جي بيٽنگ تان، خدا ڪندو گٽر ۾ ڪرندين ۽ توکي ڪوبه ڪيچ نه ڪندو. ھاڻي مان ڪٿان ڳوليان ڦاٽل بال کي.
صائمه اچي ٿي.
صائمه: امجد..... ڇا ڳالهه آھي!
امجد: نانو گم ٿي ويو آھي، خبر ناھي ڪھڙي اسٽيڊيم ۾ ملندو.
صائمه: تون ڳڻتي نه ڪر.... ھو ھتي آيو ھو، شايد نوري سان ٻاھر نڪري ويو آھي.
امجد: او صائمه تو منھنجي پريشاني ختم ڪري ڇڏي، منھنجي رنسن ۾ تو اضافو ڪري ڇڏيو، ان خوشيءَ ۾ تو لاءِ ھڪ ڇڪو ھڻندس.
صائمه: امجد خدا ٿو ڄاڻي تو منھنجي دل تي ڪھڙو جادو ڪيو آھي، جو دل توکي پئي ٿي ساري ۽ توکي ھڪ نظر ڏسڻ سان دل ڏئي ويٺس.
امجد: صائمه ون ڊي ميچ پئي کيڏين يا سيريز ميچ.؟
صائمه: امجد تنھنجي ادائن، تنھنجن مرڪن، منھنجو مَن موھي وڌو آھي، جنھن مھل تون ھي بيٽ ھٿ ۾ کڻي ھلين ٿو، ان مھل مون کي ڏاڍو وڻين ٿو.
امجد: مون کي سمجھ ۾ نٿو اچي ته ھن سيني ۾ ويٺل امپائر ڪھڙو فيصلو ڪري.
صائمه: دلين جي سودي ۾ امپائر جو ڪھڙو ڪم؟ بس تون منھنجي زندگي آھين.
امجد: جي اھا ڳالهه آھي ته پوءِ ھي امجد توتان جان به گھوري ڇڏيندو.
صائمه: ۽ ھي صائمه تنھنجي جسم جو پاڇو بنجي توسان گڏ رھندي.
گانو: توکي ڇڏي جي ٻي کي (منظور سخيراڻي)
گانو ختم ٿين کان پوءِ صائمه ۽ امجد پاڻ ۾
ڳالهائن ٿا ميوزڪ ھلي ٿي،
ميوزڪ ختم ٿيڻ کانپوءِ.
امجد: جي.... واقعي.... خدا ٿو ڄاڻي مون کي ڪابه خبر ناھي، صائمه تنھنجي سر جو قسم.... مون کي ان سازش جي ڪابه خبر ناھي.
صائمه: امجد مون ته مذاق پئي ڪئي... بس تنھنجو امتحان وٺڻ پئي گھريو، امجد مون سان ھڪ واعدو ڪر.
امجد: ھڪ واعدو نه پر ھزار رنسن جا واعدا ڪري، دنيا جي عاشقن جو رڪارڊ ٽوڙيندس.... تون رڳو بالنگ ته ڪري ڏس.
صائمه: تنھنجي ۽ منھنجي پيار جي خبر ھن گھر جي ڪنھن به ڀاتي کي نه پوي.
امجد: واعدو آھي توسان صائمه واعدو... ھن دل جي اسٽيڊيم ۾ ائين سمجھ ته اھيو راز دفن ٿي ويو ۽ ان راز جي ڪنھن به تماشائي ۽ امپائر کي خبر نه پوندي ته امجد ايل بي ڊبليو ٿيو آھي يا نه.
صائمه: چڱو امجد..... وري ملنداسين...... مان اندر ھلان ٿي.
صائمه اندر وڃي ٿي.
امجد: محبت... اڻ گھري محبت.... جيئن ھر ڪرڪيٽر کي ملي آھي.... واھ تنھنجا نصيب امجد.
نورو چانھ جو ڪپ کڻي اندر داخل ٿئي ٿو.
امجد: نورا.
نورو: ھڙئي ڪم پورا.
امجد: ٻڌ اڄ کانپوءِ ڪرڪيٽ ٽيم کي طلاق... طلاق..... طلاق.
نورو: خير ته آھي امجد صاحب.
امجد: ھا نورا اڄ امجد سينچري ھڻڻ جا رڪارڊ قائم ڪري ڪرڪيٽ جي دنيا مان ريٽائر ٿيو آھي.
امجد ٻاھر ھليو وڃي ٿو.
نورو: ائين ڪم جو ٿي، رڳو “اٽي تي چٽي” نه ٿي. بلڪل اھڙي موقعي جي مھل باباءِ بيٺل حضرت ڦودني خان بندوق جي نالي تي بيھي۽ ڪارتوس ڪلھي تي رکي فرمايو ھو ته “ٻڌو مردِ مومن ۽ مردِ حق، سينن تي سينڊل سجائي، چيلھ ۾ چڙا ٻڌي، ڪنن ۾ ڪپھ وجھي، زبان کي زنجير ھڻي، وات کي واڻائي ۽ ھٿ ۾ کڻي وٽي نه ٿيو ته “اٽي تي چٽي”. انسان بڻجو حيوان نه ٿيو.”
ڪي ڪي، بيگم، ارشد ۽ ڦندو داخل ٿين ٿا.
ڪي ڪي: بيگم ڪيئن رھي پڪنڪ.
بيگم: واھ جومزو آيو... ڇاته رنگ ھيو ھيرو جو.... ڪيڏو نه سھڻو ھيو، ھيرو ڪيڏو نه مضبوط ھيو ھيرو، ڪيڏو نه ٺھي پيو ھيرو.
نورو (کلندي): سمجهي ويس... ڪنھنجي جي ٽڪڻ تي وسيو، وڏي کڙي وارو سينڊل ھيرو.
ڪي ڪي: ٺيڪ سمجهيو اٿئي نورا.
نورو: ھڙئي ڪم پورا، اوھانجي تارؤن جو ته بچاءُ آھي صاحب… يا پھرين پادر ڪيو پَٽِ، ٻي ڪيو ٻَٽِ… ٻَٽِ ٻَٽِ ٻَٽِ.
ڪي ڪي: نورا نگاھون ھيٺ ڪري ڳالهاءِ، تون نوڪر آھين نوڪر.
نورو: صاحب اوھان ڪڏھن کان سگريٽ پيئو ٿا.
ڪي ڪي: مان سگريٽ نه پيئندو آھيان.
نورو: پوءِ ھي پنج فوٽن وارو ڪي ٽو فلٽر پاڪيٽ ڇو ٿا کنيو وتو.
ارشد: باجي تنھنجو ھي نوڪر نورو، وڏو بدتميز ۽ بداخلاق آھي. ھن کي مھذب ماڻھن سان ڳالههائڻ جي ڪابه تميز ناھي.
بيگم: نورا زبان کي لغام ڏي... ڪي ڪي پنھنجي پياري نوڪر کي سمجھاءِ.
ڪي ڪي: نورا اخلاق سک، جي ھن گھر ۾ رھڻو اٿئي ته زبان ۽ اکيون بند رک نه ته ٻڌ ٽپڙ ٿي راھي.
نورو: ھاڻي ٿو ٻڌان ٽپڙ... ڪيو پگھار جو حساب ته نورو نڪري ھن گھر مان.
ڪي ڪي: نورا… نورا… نورا…
نورو: ھڙئي ڪم پورا پورا پورا.
ڪي ڪي: نه سڌرندين نورا، يار وڏو پلستر آھين، خير ڇڏ مزاق کي..... اسين رات جي ماني کائي آيا آھيون پڪ آھي ته تو به پنھنجو پيٽ ڀري ڇڏيو ھوندو.
نورو: صاحب! نورو پنھنجو پيٽ ڀري چڪو آھي، ڇو ته نوري نماڻي کي خبر آھي ته ھوٽل تي ماني ڪيئن ۽ ڪنھن جي کنڌي تي کائبي آھي.
ڪي ڪي: چڱو اسين ھلي آرام ڪريون ٿا، عرفان ٽي وي اسٽيشن ڏانھن ويو آھي، جيئن اچي ته اندر موڪلجانس ته خبر وٺانس.
نورو: حاضر جناب.
بيگم، ڪي ڪي، ڦندو ۽ ارشد اندر وڃن ٿا.
نورو: (ڦندو کي سڏ ڪندي) او بڙي ميان ڦندو لکنوي.
ڦندو موٽي ٿو.
ڦندو: ڇو برخوردار.
نورو (ڦندو جي وات ڏانھن اشارو ڪندي) ميان ڦندو آمريڪي انگريز جي ڪوٽ جي ڦاٽل کيسي جھڙي وات ۾ اڄ پان شريف ڏسڻ ۾ نٿو اچي.
ڦندو: امان زڪام ماري ڇڏيو آھي... ڪو علاج ڏس يار.
نورو: کوڙ علاج.. رڳو ڪرڻ جي دير آھي.
ڦندو: ٻڌاءِ يار نڪ اگھي اگھي تنگ ٿي پيو آھيان.
نورو: نڪ اگھڻ لاءِ ملازم رک ميان.
ڦندو: ملازم..!؟ نه نه ! پگھار ڏيني پوندي ٻيو ڪو علاج ٻڌاءِ.
نورو: ھون... ھا ھيئن ڪر جو پاڻ وارو نڪ ڪپي ھڪ عدد رومال ۾ ويڙھي لنڊن ۾ ويٺل پاڻ واري مائٽ ڏانھن اي ميل ڪري موڪل، سڄو ڏينھن ۽ رات ويٺو تو وارو نڪ صاف ڪندو رھندو، گھٽ ۾ گهٽ واندو ته نه ويھندو، واندو آھي ته شيطان شرارتون ٿو ڪري.
ڦندو: ميان نوري، مذاق نه ڪر ٻيو علاج ڏس.
نورو: ڀلا ٻڌ... اينگڙ ٻٽو ٻہ تولا.
ڦندو: اھيو وکر آھي؟
نورو: نه وکري آھي.... ته خيال سان ٻڌ اينگڙ ٻٽو ٻہ تولا، کَرَ جي کل ھڪ پاءُ، تخمِ خنزير اڌ آنو، تخمِ بلغم ڏيڍ ڪلو، وڏي تپ جا 8 عدد گورا، پيٽ جي سور جون پاڙون ٻہ ڪلو، وائي سور جو آنو، مليريا جو مڻ، اُلو جي عرق ۾ ملائي مٿي ۽ نڪ تي چپڙي ٺاھي رکي ڇڏ ته زڪام زوزاٽ ڪندو ھليو ويندءِ.
ڦندو: وارو ڪر وڃي اھي وکر وٺي اچ.
نورو: ميان ڦندو ھڪڙو وکر مون کي نه ملندو، اھو توکي ئي ھٿ ڪرڻو پوندو.
ڦندو: امان ڪھڙو وکر... ڪٿان ملندو؟
نورو: ميان تخمِ بلغم.... اھيو توکي ڪنھن موالي جي مڪان تان ملي ويندو بنا پيسن ڀرڻ جي. باقي ٻيا وکر مان وڃان ٿو وٺڻ.
(نورو نڪري وڃي ٿو.)
ڦندو: ارشد ميان...... ارشد.
ارشد اچي ٿو.
ڦندو: ارشد ھينئر پنھنجي منصوبي تي عمل ڪرن جو وقت اچي چڪو آھي. مان ھي جيڪا مذاق ڪيان پيو اھا مذاق به ھن چال جي ھڪ ڪڙي آھي، ٻڌ منصوبي کي ڪامياب ڪرن لاءِ ڪاوڙ کائني پوندي آھي. ھن گھر جي وڏي جي زندگي جي ڪتاب جا ورق ساڙن جو وقت ويجھو اچي چڪوآھي.
ارشد: ميجر بلڪل ائين ئي ٿيندو، اڄ رات باقي رھيل مرحلو به پورو ٿي ويندو.
ڦندو: بڙي ڀائي جي حڪم تي عمل نه ٿيو ته ، اسان جي موت کي دعوت آھي ارشد.
ارشد: ميجر اسان کي ھن گھر جي ڌرتي کپي، گھر ڌڻي نه.
ڦندو: ھا.... ھن گھر جي وڏي ڪي ڪي تي اعتبار ھرگز نه ڪجان، اھو واپس موٽي ٻھراڙي جو ماڻھو ٿي سگھي ٿو، ڪي ڪي سڀ کان وڏو اسان جو دشمن آھي ۽ پوءِ روشن.
ارشد: ھا ميجر.... روشن وڏو رھزن آھي ۽ نورو به ھن گھر جو وڏو وفادار آھي.
ڦندو: ارشد نوري مونکي بي وقوف سمجهي وکرن وسيلي منھنجي توھين ڪئي آھي، ان توھين جي سزا نورو ضرور ڀوڳيندو. اسان جي ٽارگيٽ جو ٽيون نمبر نورو آھي. مان بڙي ڀائي سان ڳالھائيندس.
ارشد: ميجر ھي جيڪا صائمه آھي، اھا ڪير آھي؟ ھن گھر ۾ ڇو آئي آھي، ان ۾ مون کي شڪ ٿو پوي ته ھي جاسوس آھي.
ڦندو: شڪ ته مون کي به آھي... ان راز کي ھينئر ئي ٿا کوليون، تون وڃ ۽ آسيه کي ھيڏانھن موڪل.
ارشد وڃي ٿو، آسيه اچي ٿي.
بيگم: جي بابا.
ڦندو: آسيه صائمه ڪير آھي؟
بيگم: خميسي خان جي دوست جلال حيدر جي ڌيءُ آھي.
ڦندو: نه آسيه نه مون کي جاسوس ٿي لڳي، ڪٿي ائين نه ٿئي جو اسان جو منصوبو ناڪام وڃي. تون صائمه کي گھرائي پڇينس.... مان ھلان ٿو ۽ صائمه کي موڪليان ٿو.
ڦندو وڃي ٿو.
بيگم: صائمه ۽ جاسوس..... جيڪڏھن ائين آھي ته پوءِ صائمه جو لاش مالڪن کي به نه ملندو.
صائمه اچي ٿو.
بيگم: صائمه تون ڪير آھي، ھن گھر ۾ ڪھڙي مقصد خاطر آئي آھين.
صائمه: آسيه مان خود اھڙي موقعي جي تلاش ۾ ھيس ته توکي پاڻ بابت سڀ ڪجهه ٻڌايان.
ميوزڪ ھلي ٿي صائمه ۽ آسيه ڳالهائين ٿيون
ميوزڪ ختم ٿئي ٿي.
بيگم: ان جو ثبوت ڪھڙو آھي صائمه.
صائمه ھڪ لفافو بيگم کي ڏئي ٿي، بيگم
آسيه خط وٺي پڙھي ٿي.
بيگم (خط پڙھڻ کانپوءِ) اڇا.... ته اصل حقيقت اھا آھي؟
صائمه: جي بيگم آسيه..... اھيو راز راز ئي رھي. ايتري قدر جو تنھنجي پيءُ ڦندو لکنوي کي عرف ميجر ۽ ارشد ڪي ٽو کي به خبر نه پوي ۽ خط کي ڦاڙي ڇڏ.
بيگم: (خط ڦاڙيندي) صائمه اھيو راز راز ئي رھندو، منھنجو شڪ ختم ٿيو، باقي بابي کي مان سمجھائي ڇڏينديس.
بيگم وڃي ٿي صائمه بيٺي آھي، عرفان اچي ٿو.
عرفان: محترمہ اوھان ھتي ڪيئن بيٺيون آھيو؟
صائمه: تنھنجي انتظار ۾، تو منھنجي دل تي ڌاڙو ھنيو آھي.
عرفان: ڌاڙو! صائمه فنڪار گھر سنواريندا آھن، اجاڙيندا ناھن.
صائمه: عرفان تو منھنجي دل پاڻ وٽ قابو ڪري ڇڏي آھي، ان جي بدلي تون به مون کي پيار ڏي.
عرفان: صائمه دلين جا سودا سرعام ناھن ڪبا.
صائمه: اھا ڪھڙي محبت جيڪا لڪائي ڪئي وڃي. تنھنجي ادائن منھنجي ننڊ کي نھوڙي ڇڏيو آھي، تڏھن ته تنھنجو انتظار پئي ڪريان.
عرفان: صائمه آءُ توکي سمجهي ناھيان سگھيو.
صائمه: عرفان صائمه ھڪ کليل ڪتاب وانگيان آھي، تون ان ڪتاب کي پنھنجي ھٿن ۾ جهلي پڙھ ته توکي خبر پئجي ويندي.
عرفان: صائمه مونکي اڪيلو ڇڏي ڏي... آءُ تنھنجي پيار جي قابل ناھيان.
صائمه: صائمه توکي ساھ کان وڌيڪ چاھي ٿي، صائمه کي پنھنجو بڻاءِ، صائمه کي صدما نه ڏي، عرفان تون منھنجو پيار آھين.
گانو: سڀ چون ٿا منھنجو سھڻو آھي موتي داڻو (ثمينه/ شازيہ)
گانو ختم.
عرفان: صائمه مون مان محبت جي موٽ ملڻ جي اميد نه رک، مون پنھنجي فن سان محبت ڪئي آھي، فنڪار محبت ھڪ دفعو ڪندو آھي، دل ھٿن ۾ کنيون خريدار ڳولڻ سچي فنڪار جو ڪم ناھي. مون کي معاف ڪجان جو مون تنھنجي دل کي رنج پھچايو، مان ڄاڻي واڻي توکي ڏک ڏيڻ نٿو گھران.
صائمه: ته ٺيڪ آھي عرفان...... تنھنجي مرضي..... پر منھنجو ڀرمُ رکجان، جي تون مون کي محبت جي موٽ نٿو ڏين ته نه ڏي..... پر اھو راز پنھنجي دل ۾ دفن ڪري ڇڏجان، متان منھنجي بدنامي ٿي.
عرفان: صائمه فنڪار ھر راز کي دل ۾ سمائي دل جي ڌڙڪن ۾ گم ڪري ڇڏيندو آھي. تون خاطري ڪر.
صائمه: عرفان توکان ھڪ ڳالهه پڇان؟
عرفان: ھا.... ڪھڙي.
ميوزڪ ھلي ٿي عرفان ۽ صائمه ڳالهائين ٿا..
ميوزڪ ختم.
عرفان: نه مون کي ڪابه معلومات ناھي صائمه، ھڪ فنڪار ڀلا اھڙن ڪمن مان ڇا ڄاڻي.
صائمه: عرفان مون ته توسان مذاق پئي ڪئي، دراصل اھا ڪھاڻي مون ھڪ ڪتاب ۾ پڙھي ھئي، بس توکي ٻڌائي پنھنجي دل کي خوش پئي ڪيو ۽ تنھنجي اندر جي فنڪار کي پئي پرکيو.
صائمه وڃي ٿي.
عرفان: اھا ڪتاب جي ڪھاڻي ناھي صائمه..... تون فنڪار سان فنڪاري نه ڪر، ضرور ڪٿي نه ڪٿي گڙٻڙ آھي.
نورو اچي ٿو.
عرفان: نورل مبارڪ ھجئي.
نورو: ڦندو لکنوي ويو موڪلائي ڇا؟
عرفان: نه نورل! ڦندو زندہ آھي... پر مون کي ٽي وي جي ڊرامي ۾ ڪم ملي ويو آھي.
نورو: مبارڪ توھان کي ھجي عرفان صاحب، جو اوھان جي ڪوشش ڪامياب ٿي، توھان جو اھو ڊرامو ضرور ڏسبو ۽ وڏي پئماني تي ڏسبو.
عرفان: چڱو مان ھلان ٿو... تون به آرام ڪر.
عرفان گھر وڃي ٿو.
نورو: اڙي نورا سڄو ڏينھن ڪيئي ڪم پورا. ھاڻ سمهي پئہ ته ڪي ٿڪ لھنين، آرام ڪر، وري صبح جو ڏٺو ويندو.
نورو سمهي ٿو ته ارشد اچي ٿو.
ارشد: نورا اٿ وڃي ٻاھر سمھ، توکي چيو اٿم ته جيستائين مان ھن گھر ۾ موجود آھيان، تون ھتي نٿو سمهين سگھين.
نورو اٿي ٿو.
نورو: ھائو ڪي ٽو فلٽر.... وقت آيو ته تو مان ڪسرون ته ضرور ڪڍندس.
نورو ٻاھر آئوٽ.... ارشد سمهي ٿو. صائمه
جاسوس بنجي اچي ٿي جائزو وٺي ھلي وڃي
ٿي ڦندو اچي ٿو ۽ ارشد کي اٿاري ٿو.
ڦندو: ارشد.
ارشد: جي ميجر.
ڦندو: ننڊون ڪرڻ سان مقصد حاصل نٿا ڪري سگھجن.
ارشد: ميجر ائين اک لڳي وئي ھئي.
ڦندو: ڪامياب ٿيڻ کانپوءِ.... تون ننڊون ڪري سگھين ٿو.... پرگرام موجب عمل ٿيڻ گھرجي ياد رک جيڪڏھن تو ڪنھن به قسم جي ڪوتاھي ڪئي ته تنھنجا 3 ٻار ھڪ ماءُ ۽ زال اسان جي ساٿين جي نشانن تي موجود آھن.
ارشد: ميجر ڪي ٽو ڪوتاھي ڪرڻ سکيو ئي ناھي.
ٻہ نقاب پوش اچن ٿا.
ڦندو: ارشد تون ھنن سان رلجي وڃ...... دشمن بچڻ نه گھرجي..... مان ھتي ئي انتظار ڪريان ٿو.
ارشد: جي ميجر.
ارشد ۽ نقاب پوش ٻاھر آئوٽ، ڦندو فون وسيلي
ڳالهائي ٿو.
ڦندو: سر اڄ اسان جي مخبري ڪندڙ اسانجو وڏو دشمن پنھنجي منطقي انجام تي پھچڻ وارو آھي، اسان جا ساٿي ھن جي راھ ۾ موت وڇائڻ لاءِ وڃي چڪا آھن......... ٺيڪ آھي بڙي ڀائي........ ائين ئي ٿيندو.
ڦندو ٽيليفون بند ڪري ٿو.... ڪجهه منٽن کان
پوءِ ارشد ۽ نقاب پوش ھڪ شخص کي کڻي
اچن ٿا ۽ ان کي قتل ڪن ٿا ۽ ھڪ ٻوري ۾
بند ڪري نقاب پوش لاش کڻي ھليا وڃن ٿا.
ڦندو: ٿاڻي جي پٺين پاسي واري گرائونڊ ۾ لاش اڇليو اچو.... ارشد! ٻوري ۾ لاش جو تحفو تولاءِ واري پرچي لکي ساٿين کي ڏنئي.
ارشد: جي ميجر اھا پرچي وسارڻ جھڙي ئي ناھي.
ڦندو: ارشد سڀاڻي پنھنجي مشن نمبر 80 کي مڪمل ڪرڻو آھي.
ارشد: اوڪي ميجر.
ڦندو: ھاڻي تو آرام ڪر..... رات گھڻي گذري چڪي آھي، مان ھلان ٿو.
ڦندو گھر اندر وڃي ٿو ۽ ارشد سمهي پئي
ٿو... صبح ٿئي ٿو... نورو داخل ٿئي ٿو.
نورو: گورپٽ جو ماسات اڃان ستو پيو آھي.... او ڀائي ڪي ٽو فلٽر اٿي.. صبح ٿي ويو آھي، گھر ڌڻي نيرن کائي چڪا آھن، اٿ وڃي ٿانوَ چَٽِ.
ارشد: (اٿندي) جلدي صبح ٿي ويو؟ پوري ننڊ به نه ڪئي آھي.
نورو: ڇو رات چوري ڪرڻ وئين ھئين ڇا؟
ارشد: مون سان مذاق نه ڪندو ڪر نورا.
نورو: وڃ وڃي منھن ڌو.... لڳي ٿو ته ننڊ ۾ پڪوڙا کپايا اٿئي.
ارشد گھر اندر وڃي ٿو. پوليس انسپيڪٽر
اچي ٿو.
انسپيڪٽر: مسٽر ڪي ڪي صاحب کي سڏي اچ.
نورو وڃي ٿو انسپيڪٽر جاءِ جو معائنو ڪري
ٿو. صائمه اچي ٿي.
صائمه: انسپيڪٽر توھان سان ڪجهه ڳالهائڻو آھي.
انسپيڪٽر: اوھين ڪير آھيو؟ ڇا ٿيون چوڻ چاھيو؟ ڇا ڪي ڪي تنھنجو عزيز آھي؟
ميوزڪ ھلي ٿي انسپيڪٽر ۽ صائمه
ڳالهائن ٿا. ميوزڪ ختم.
انسپيڪٽر: جي.... اھا ڳالهه آھي ته پوءِ مون کي بار بار ھت اچڻ نه گھرجي.... مون کي اميد آھي ته توھان پنھنجي مشن کي مڪمل ڪندؤ.
صائمه وڃي ٿي، ڪي ڪي اچي ٿو.
ڪي ڪي: انسپيڪٽر صبح سان وري ھت اچي ڪھڙي ڳالهه ثابت ڪرڻ چاھين ٿو، ھي شريفن جو گھر آھي، ھن گھر ۾ بنا اجازت اچڻ جي توکي جرئت ڪيئن ٿي آھي؟
انسپيڪٽر: ڪي ڪي صاحب ٿاڻي جي پوئين پاسي واري گرائونڊ مان ٻوري بند لاش مليو آھي. لاش ڪنھن جو آھي ان جي سڃاڻپ ته ٿي ويندي پر........
ڪي ڪي: (جملو ڪٽيندي) انسپيڪٽر تون ڪٿي اھيو چوڻ چاھين ٿو؟ ته اھيو قتل مون يا منھنجي گھر جي ڪنھن فرد ڪيو آھي؟
انسپيڪٽر: اھيو وقت ئي ٿابت ڪندو..... پر جن ماڻھن قتل ڪيو آھي، انھن قاتلن جي پيرن جا نشان اوھان جي بنگلي جي آسپاس مليا آھن.
ڪي ڪي: انسپيڪٽر، ھوش سان ڳالهاءِ ... تون ملڪ جي وفادار آفيسر سان ڳالهائي رھيو آھين ڪنھن للو پنجوءَ سان نه.
انسپيڪٽر: معاف ڪجو سر..... قانون، قانون آھي.
انسپيڪٽر آئوٽ.
ڪي ڪي: قانون جا پٽ.... اڄ تنھنجي نوڪري وئي.
بيگم، ڦندو، امجد، سليم ۽ ارشد اچن ٿا.
بيگم: آءُ ڪنھن ضروري ڪم سان بابي ۽ ارشد کي وٺي وڃان ٿي... شام تائين اچي وينداسين.
ڪي ڪي: مون کي به ته خبر پوي.... آخر ڪيڏانھن وڃڻ جو پروگرام آھي.
بيگم: توکي چيم ته ضروري ڪم سان وڃون ٿا. موٽي اچي ٿو کي خوشخبري ٻڌائينديس.
ڪي ڪي: تنھنجي مرضي.... صائمه کي به وٺيو وڃ ته چڪر ڏئي ايندي.
بيگم: نه ان جي ضرورت ناھي.
ڪي ڪي: امجد تون ڪيڏانھن تيار ٿيو پيو وڃين؟
امجد: بابا مان لائبريري ويندس، جتي ھڪ دوست سان ملڻو آھي.
ڪي ڪي: سليم تون ته پڪ ستارن جي گردش ۾ گم ٿيڻ لاءِ وڃي پيو.
سليم: ھا بابا..... اڄ مان اھڙي ستاري جي ڳولا ۾ وڃان ٿو جنھن ستاري تي انسان جي قسمتن کي چند ماڻھو يرغمال بڻايون ويٺا آھن.
ڪي ڪي: واھ لڳي ٿو ته اڄ سج اتر کان اڀريو آھي جو.... منھنجا پٽ ڳالههيون ئي ٻيون پيا ڪن.
بيگم: ڪي ڪي اسان ھلون ٿا.
ڦندو، بيگم، ارشد، امجد ۽ سليم نڪري وڃن ٿا.
ڪي ڪي: نورا.... او نورا.
نورو اچي ٿو.
نورو: ھڙئي ڪم پورا.
ڪي ڪي: نورا استاد بدرالدين جي گئريج وڃ ۽ گاڏي ڪاھي اچ.
نورو: حاضر سائين مان وڃان ٿو.
نورو نڪري وڃي ٿو، عرفان اچي ٿو.
ڪي ڪي_ ڪيڏانھن پيو ٺھي ٺڪي وڃين عرفان.
عرفان: بابا اڄ ٽي وي اسٽيشن وڃان ٿو، ڊرامي جي رڪارڊنگ آھي. دعا ڪجو.
ڪي ڪي: اڙي ڊراما انسانن جو پيٽ ڀرين ھا ته دنيا جا سڀ انسان ناٽڪن ۾ ڪم ھان.... مان چاھيان ٿو ته تو سي. ايس. ايس ڪري ڪنھن سٺي عھدي تي پھچ. ڇڏ اھي ٻاراڻا شوق.
عرفان: بابا ھن ڪائنات ۾ سوين سھڻا روپ پنھنجي پنھنجي مقصد واري منزل ڏانھن وڌي رھيا آھن ۽ ضروري ناھي ته ھر روپ اعليٰ عھدي لاءِ ئي ھن ڌرتي تي پيدا ڪيو ويو ھجي.
ڪي ڪي: تون آفيسر جو پٽ ٿي ڪري ناٽڪن ۾ ڪم ڪندين!؟ تنھنجو گھراڻو مھذب گھراڻو آھي. ڇو ٿو مونکي لڄائين!!؟
عرفان: بابا ھن ڌرتي تي رھندڙ ھر ماڻھو مھذب آھي، ھر ڌنڌو عظمت وارو آھي اھيو ضروري ناھي ته وڏين ڪرسين تي ويٺل وڏين عزتن جا حقدار ھجن ۽ پٽ تي ويٺل غريب نفرتن جي لائق ھجن. منھنجي اندر ۾ ويٺل فنڪار مون کي ٻڌائي ٿو ته ھن ڌرتي تي رھندڙ سڀ انسان برابر آھن، ڪو ڪنھن کان بلند ۽ بالا ناھي.
ڪي ڪي: اڙي اھيو اندر ۾ ويٺل فنڪار سواءِ بک جي توکي ڪجهه به نه ڏيندو، گھڻا فنڪار بک ۾ مرندي مون ڏٺا آھن!
عرفان: فنڪار جو فن ازل کان ابد تائين، ڌرتي جي ھِن پار کان، ھُن پار تائين پوءِ به زندہ آھي ۽ هميشه زندہ رھندو. فنڪار کي موت نٿو اچي سگھي.
ڪي ڪي: اڙي فنڪار فتني جي جڙ آھن.
عرفان: سچا فنڪار امن جا علمبردار آھن.
ڪي ڪي: فنڪار نفرتن جا پوڄاري آھن.
عرفان: سچا فنڪار محبتن جا مسيحا ھوندا آھن.
ڪي ڪي: فنڪار ڏوھن جي دنيا جا بي تاج بادشاھ آھن.
عرفان: سچا فنڪار فيض ڏيندڙ فقير آھن.
ڪي ڪي: فنڪار بدنصيبي جي بازار جا سوداگر آھن.
عرفان: سچا فنڪار سچي تاريخ لکندڙ ڪاتب آھن.
ڪي ڪي: فنڪار اڌ چريا ۽ پاڳل آھن.
عرفان: سچا فنڪار فڪر جي ڦرھي ھٿ ۾ کڻي ماٺ مطالعو ڪندا آھن.
ڪي ڪي: مطلب ته تنھنجي مٿي ۾ فنڪاري جو اُٺُ ويھي چڪو آھي.
عرفان: بابا مان پنھنجو پاڻ کي دوکو نٿو ڏيڻ چاھيان، منھنجو فن منھنجو رھبر آھي، مون کي ان جي اڳواڻي قبول آھي. اوھان دعا ڪريو ته آءُ پنھنجي منزل ڏانھن سچي راھي وانگر رمندو رھان.
عرفان ٻاھر آئوٽ.
ڪي ڪي: افسوس صد افسوس.... اھڙن پٽن کان ڀينگ ڀلي، جيڪي عزت جي نيلامي جا دوڪاندار ھجن.
روشن اچي ٿو.
ڪي ڪي: آ سدورا پٽ باقي تون بچيل ھئين.
روشن: بابا ھن گھر ۾ جيڪو ڪجهه ٿي رھيو آھي، اھو مونکي بلڪل پسند ناھي.
ڪي ڪي: ڇا ٿي رھيو آھي ھن گھر ۾!!؟
روشن: بابا ننڍي امان ھن گھر کي اڏوھي وانگي اندران کائي رھي آھي.
ڪي ڪي: ان نفرت کي پنھنجي سيني جي قبرستان ۾ دفن ڪري ڇڏ، نفرتن کي ھوا نه ڏي ورنه تنھنجي ان عمل سبب ھي گھر نفرتن جي باھ ۾ ڀسم ٿي ويندو.
روشن: اسان جي گھر ۾ ويھي، اسانجا دشمن، سڄڻن جو روپ ڌاري، صدين جي سڃاڻپ کي مڪر ۽ فريب سان ميساري رھيا آھن ۽ گھر ڌڻي! اُھي گھر ڌڻي جيڪي قانون ۽ انصاف جي طاقت رکن ٿا اھي رشوت جي انڌي پيسي پويان ڊوڙي پنھنجي وجود کي برباد ڪري رھيا آھن.
ڪي ڪي: روشن! پيسو گهڻو ڪجهه آھي، جنھن وٽ پيسو ناھي، ھن سماج ۾ ان جي ڪابه عزت ناھي، اھوھن سنسار جو سڙيل پنو آھي جنھن تي زندگيءَ جون خوشيون نٿيون لکجي سگھجن.
روشن: بابا پيسو گھڻو ڪجهه برابر آھي، پر سڀ ڪجهه ناھي. مان ڄاڻان ٿو ته ھتي وڏين ڪرسين تي ويٺل اسان جا ماڻھو پنھنجي ئي بدن جو ماس ڪپي ۽ ڪوري رھيا آھن، پنھنجي ئي جسم جي رڳن جو رت ڄؤرن وانگر چوسي رھيا آھن ۽ ڪرسين تي ويھي پنھنجي قوم جو ڪنڌ ڪاڳر جي ڪاتيءَ سا ڪپي رھيا آھن.
ڪي ڪي: پنھنجي زبان کي ضابطي ۾ رک روشو! تون ايترو نافرمان ٿي چڪو آھين جو پيءُ کي ورنديون ٿو ڏين؟
روشن: بابا جتي جتي ڌرتيءَ تي ڌاڙو ھڻندڙ ڌارين جي داداگيري ۽ دھشتگردي کان وڏا واقف نه ھوندا آھن، اتي نافرمان پٽ ئي ڌرتي جي دنگ لاءِ جنگ جوٽڻ جو اعلان ڪندا آھن.
ڪي ڪي: تو کي اھو علم سيکاريو آھي ته تون ادب ۽ اخلاق جون حدون اورانگھي بداخلاقي جي بارود سان ڀرجي، ان پيءُ اڳيان زبان کولين !؟ جنھن توکي دنيا جي حسين رنگن ۾ رنگي ڇڏيو آھي.
روشن: بابا اسان جو علم اسان کي سيکاري ٿو ته جڏھن به وطن جي ويرين جي قدمن جا آواز ٻڌو، تڏھن پنھنجي ستل ضميرن کي جاڳائي دوکي جون ديوارون ڊاھي پٽ ڪري ڇڏيو.
ڪي ڪي: آخر تون چاھين ڇا ٿو!؟
روشن: بابا آءُ چاھيان ٿو ته توھان اکيون کوليو ۽ ھن گھر ۾ ڌارين جي چرپر تي نظر رکو.
ڪي ڪي: اڙي تون ڪھڙو پٽ آھين؟ جو پيءُ جي خوشين ڀرئي گھر ۾ زھر جا رنگ ٿو ڀرين!
روشن: بابا مان تنھنجو اھو پٽ آھيان جيڪو ھن گھر جي خوشين کي بچائڻ لاءِ زندگي ۽ موت جي جنگ وڙھي رھيو آھي.
ڪي ڪي: روشن تون اھو کوٽو سڪو آھين جنھن جي بازار ۾ ڪا به قيمت ناھي؟
روشن: کوٽو سڪو ڏکي وقت ۾ ئي ڪم ايندو آهي ۽ اسان جو ساٿي بڻبو آھي بابا.
ڪي ڪي: نڀاڳا سڌر.... جواني ۾ پادر ڇو ٿو کائين؟
روشن: تنھنجو ھڪ ھڪ پادر منھنجي لاءِ ملامت جو داغ ناھي بابا.... پر ڌارين جي ھڪ ميري نظر به منھنجي لاءِ وڏي گار برابر آھي.
ڪي ڪي: ٺھيو اڄ مڙي ٿو وڃانءِ نه ته صبح سان ڪيانءِ ھان موچڙن جي مھماني.
ڪي ڪي ڪاوڙ وچان ٻاھر وڃي ٿو.
صائمه اچي ٿي.
صائمه: روشن مون پنھنجي دل تي پٿر رکي سڀ ڪجهه سٺو آھي، ھاڻ مون کان صبر برداشت نٿو ٿيئي.
روشن: صائمه تون ڀليل آھين.
صائمه: نه روشن مان توکان سواءِ ھڪ گھڙي به رھي نٿي سگھان، جدائي جو پل پل واسينگ بنجي منھنجي وجود کي ڏنگي رھيو آھي.
روشن: صائمه مان ڄاڻان ٿو ته تون ڇا ٿي چوڻ گھرين.
صائمه: جاني مان ھزار ڀيرا پنھنجي اندر ۾ مري چڪي آھيان، مون وک وک تي زھر جا ڍڪ ڀريا آھن.
روشن: صائمه جيڪي ماڻھو زندگي جي زھر کي زم زم ڪري پيئن ٿا، اھي ئي جڳ ۾ جيئن ٿا.
صائمه: تو بنا سک ۽ آرام مون کي راس نٿو اچي، تنھنجي جدائي مون لاءِ ھڪ ويل آھي جانب.
گانو: تو بنا سانورا (سجاد يوسف، ثمينه)
روشن: ٻڌ صائمه! آئندہ اھري قسم جي حرڪت مون سان ڪڏھن به نه ڪجان... تون ھاڻي ھلي آرام ڪر.... مان به ٻاھران ٿي اچان ٿو.
صائمه گھر ۽ روشن ٻاھر آئوٽ.
سليم ۽ امجد اچن ٿا.
امجد: سليم.
سليم: جي! ڇا ڳالهه آھي امجد.
امجد: ادا ڪنھن سان ڪيل واعدو اڄ ٽوڙي توکان ھڪ صلاح وٺڻ گھران ٿو.
سليم: ڪنھن سان وفا جا واعدا ڪيا اٿئي، يار تون ته لڪل مجنون آھين، مون کي به ٻڌاءِ.
امجد: صائمه... صائمه سان وفا جا واعدا..........
سليم: (جملو ڪٽيندي ۽ حيرت وچان) صائمه سان!!؟ امجد صائمه ته محبت جا قول ۽ اقرار مون سان ڪيا آھن، تون منھنجي پيار جي مذاق.......
امجد: (جملو ڪٽيندي) سليم ڇا ٿو چوين؟ صائمه ته مون کي چاھي ٿي، ھن مون سان پيار جا قسم کاڌا آھن.
سليم: امجد..... امجد پوءِ ھي ڪھڙو چڪر آھي؟
عرفان اچي ٿو.
عرفان: ڪھڙن چڪرن جي چڪر ۾ اچي اڙيا آھيو؟
سليم: اسين ٻئي ھڪ اھڙي رستي تي اچي بيٺا آھيون، جنھن رستي تي اڳتي وک وڌائڻ سان اسين ٻئي ڀائر ھڪ ٻئي جا دشمن بنجي وينداسين.
عرفان: خدا ائين نه ڪندو... ائين نه چئہُ سليم.
امجد: ادا ڳالهه ئي اھڙي آھي، تون ٻڌاءِ ته اسين ڇا ڪريون؟
عرفان: بابا ڪجهه ٻڌائيندؤ ته حل نڪرندو نه؟ ڇا ڳالهه آھي.
سليم: عرفان! صائمه امجد کي محبت جي ڪوڙي فريب ۾ ڦاسايو آھي ۽ ساڳي صائمه مون سان به محبت جو اظھار ڪري چڪي آھي.
عرفان: جي!؟ اوھان سراسر بڪواس ٿا ڪريو.... صائمه ته مرڻ ۽ جيئڻ جا واعدا مون سان به ڪرڻ گھريا ٿي پر مون...... معنيٰ صائمه ٽنھي ڀائرن کي پريت جي ڪوڙڪي ۾ ڦاسائي، ڀائرن ۾ جدائي جا جتن پئي ڪري. ھوءَ اسان ٽنھي ڀائرن جي روح، ذھن ۽ ضمير جي قاتلا آھي.
امجد: ھا..... اھڙي واھيات عورت کي وارن کان وٺي، گھلي پوليس حوالي ڪرڻ گھرجي..... آخر ھوءَ ھن گھر م ڪھڙي مقصد خاطر آئي آھي.
عرفان: تڪڙ نه ڪريو..... صائمه ھن گھر ۾ ڇو آئي آھي، ان سازش جو پتو لڳائڻو پوندو، ٿي سگھي ٿو ته ادو روشن به صائمه جي قاتل ٻولن جو شڪار ٿيل ھجي.
سليم: ھوءَ آھي ڪير؟
عرفان: ان حقيقت کي معلوم ڪرڻ لاءِ اسان کي هوشيار ۽ خبردار رھڻو پوندو، ھوءَ بابي جي دوست جلال حيدر جي ڌيءُ به آھي يا نه؟ اھا جانچ به ڪرڻي آھي.
بيگم، ڦندو ۽ ارشد اچن ٿا.
بيگم: ڇو وائڙا ٿا لڳو...... ڪو مسئلو سامھون آيو اٿوَ ڇا؟
عرفان: ڪجهه به ناھي امان..... بس ائين ڪچھري پيا ڪريون.
بيگم: چڱو.
بيگم، ڦندو ۽ ارشد اندر وڃن ٿا.
سليم: يار مون کي ان ارشد ڪي ٽو تي به ھاڻي اعتبار نٿو اچي، ٿي سگھي ٿو ته صائمه ان جي ئي ساٿياڻي ھجي.... واقعي ادو روشن سچ ٿو چئي..... عرفان ھن گھر کي وڏو خطرو آھي.
فون جي رنگ وڄي ٿي. عرفان فون اٽينڊ ڪري ٿو.
عرفان: ھيلو.... جي ھا.... اھيو ئي نمبر آھي..... ھا ھا ڪي ڪي جو ئي گھر آھي.
ڪي ڪي داخل ٿئي ٿو.
عرفان: بابا توھان جي لاءِ پشاور کان فون آھي.
ڪي ڪي رسيور وٺي ٿو.
ڪي ڪي: ڪي ڪي پيو ڳالههايان.
پريان آواز: جلال حيدر ٿو ڳالههايان.
ڪي ڪي: جلال حيدر آمريڪا نه وئين ڇا؟
پريان آواز: آمريڪا! ڪي ڪي خواب ۾ مون کي آمريڪا ويندي ايئرپورٽ تي ڏٺو اٿئي ڇا، توکي ڪنھن ٻڌايو ته مان آمريڪا وڃان ٿو.
ڪي ڪي: يار ڪمال آ.... توئي فون ڪري چيو ھيو ته آمريڪا ٽريننگ ڪرڻ لاءِ وڃان ٿو ۽ صائمه......
پريان آواز: (جملو ڪٽيندي) ھا صائمه جي شادي آھي.... ان جي دعوت ڏيڻ لاءِ ته فون ڪئي اٿم.... ڪافي مهينن کانپوءِ ھي پھرين فون تي ملاقات آھي.
ڪي ڪي: جلال حيدر چريو ڌاتورو پيتو اٿئي ڇا؟ صائمه ته تو منھنجي گھر موڪلي آھي ۽ ھوءَ اندر ويٺي آھي.
پريان آواز: ڪي ڪي چريو تون ٿيو آھين، بي وقوف صائمه منھنجي سامھون ويٺي آھي.
ڪي ڪي: ته پوءِ جلال حيدر! مون وٽ ڪھڙي صائمه ويٺي آھي؟ تو واقعي فون نه ڪئي ھئي يا مذاق پيو ڪرين.
پريان آواز: اڙي يار قسم سان مون اڳ توکي فون نه ڪئي آھي. تنھنجي گھر ۾ ڪا ٻي صائمه اٿئي.
ڪي ڪي: چڱو جلال حيدر تنھنجي دعوت قبول آھي. ياد ڪرڻ لاءِ مھرباني.
ڪي ڪي رسيور رکي ٿو.
عرفان: بابا ھيءَ صائمه جلال حيدر جي ڌيءُ ناھي؟
ڪي ڪي: ھا.... اھا ڇوري آھي ڪير؟ ۽ منھنجي گھر ۾...... سازش بلڪل ڀيانڪ سازش آھي، منھنجي خلاف ڀيانڪ سازش!!!.
عرفان: بابا ان صائمه اسان ٽنھي ڀائرن کي پنھنجي حسن جي فريب ۾ ڦاسائڻ لاءِ وفائن جا واعدا ڪيا آھن.
ڪي ڪي: اڙي ڇا ٿا چئو! معنيٰ روشن سچ ٿو چوي ته ھن گھر خلاف ڪا گھري سازش ٺھي چڪي آھي..... هون!!! توھان ھتان ھلو..... ۽ صائمه کي ھيڏانھن موڪليو.
سليم، عرفان ۽ امجد اندر وڃن ٿا.
ڪي ڪي سوچي رھيو آھي پسِ پردہ آواز روشن جو آواز
پس پردہ روشن جو آواز: بابا اسان جي گھر ۾ ويھي، اسان جا دشمن، سڄڻن جو روپ ڌاري صدين جي سڃاڻپ کي مڪر ۽ فريب سان ميساري رھيا آھن ۽ گھر ڌڻي.... اھي گھر ڌڻي جيڪي قانون ۽ انصاف جي طاقت رکن ٿا. اھي رشوت جي انڌي پيسي پويان ڊوڙي پنھنجي وجود کي برباد ڪري رھيا آھن...................................، بابا ھوش مان ڪم وٺو، ھن گھر کي تباھ ٿيڻ کان بچايو.
صائمه اچي ٿي.
صائمه: چاچا اوھا
ن ڪيئن ياد ڪيو؟
ڪي ڪي: (خيال مان نڪرندي) تون ھن گھر ۾ ڪنھن جي اشاري تي آئي آھين... ٻڌاءِ ورنه توکي پوليس حوالي ڪندس ۽ پوليس توکان سڀ ڪجهه سچي ڪرائيندي.
صائمه: چاچا هي توھان کي ڇا ٿي ويو آھي؟ مان صائمه آھيان جلال حيدر جي..........
ڪي ڪي: (جملو ڪٽيندي) تون جلال حيدر جي ڌيءُ نه پر ڪنھن گندي تخم جي پيداوار آھين.... جلال حيدر ھينئر ٽيليفون تي ڳالههايو آھي.... تنھنجي منھن تي چڙھيل محبت ۽ پريت وارو نقاب لھي چڪو آھي.
صائمه(ڪجهه سوچي) جي راز راز نه رھيو آھي ته پوءِ ٻڌو چاچا! مان واقعي جالال حيدر جي ڌيءُ ناھيان، منھنجو نالو.........
ميوزڪ ھلي ٿي، صائمه ۽ ڪي ڪي ڳالهائن
ٿا، نورو اچي ٿو، ھو به ڳالهائي ٿو.... صائمه ۽
نورو اندر ھليا وڃن ٿا. ڪي ڪي ڪرسي تي
پاڻ کي اڇلائي ٿو. ميوزڪ ختم ٿئي ٿي.
روشن جو آواز پسِ پردہ: ڏکي وقت ۾ کوٽو سڪو ئي ڪم ايندو آهي ۽ انسانن جو ساٿي بڻبو آھي بابا، ................ بابا جتي دھشتگردي کان وڏا واقف نه ھوندا آھن، اتي نافرمان پٽ ئي ڌرتيءَ جي دنگ لاءِ جنگ جوٽڻ جو اعلان ڪندا آھن.
آواز ختم بيگم اچي ٿي.
بيگم: ڪي ڪي اڄ عرفان جي رشتي لاءِ وئي ھيس، ان ڪري وڃڻ وقت توکي نه ٻڌايو ھو ته جيئن ڪم ٿي وڃڻ کانپوءِ توکي سرپرائيز ڏيان.
ڪي ڪي: خاندان ٺيڪ ٺاڪ آھي؟
بيگم: ڪروڙ پتي آھن.....باقي ڳالهه ٻولھ رات ھتي ئي ڪنداسين... ڇو ته ڪجهه مھمان به ايندا.
ڪي ڪي(حيرت مان) مھمان...؟ ڪھڙي وقت ايندا ۽ ڪير آھن؟
بيگم: اھيو به هڪ تحفو آھي، مھمان وڏي ڪم وارا آھن ۽ ھو ٻارنھين وڳي تائين اچي ويندا. مان ھلان ٿي.. مونکي مھمانن لاءِ ڪجهه بندوبست ڪرڻو آھي.
بيگم گهر اندر آئوٽ.
ڪي ڪي: (بيگم کي پويان چوندي) نوري کي موڪل بيگم.
ڪي ڪي ڪجهه سوچي ٿو ۽ نورو اچي ٿو.
ڪي ڪي: نورا گاڏي جو ڇا ٿيو؟
نورو: سائين گاڏي ٻاھر بيٺي آھي.
ڪي ڪي: چاٻيون ڏي مان ضروري ڪم سان وڃان ٿو.
نورو ڪي ڪي کي چاٻيون ڏيئي ٿو، روشن
اندر داخل ٿئي ٿو، ڪي ڪي روشن کي ڏسي
ڀاڪر وجھيس ٿو ۽ نرڙ تي چمي ڏئي اکين
مان ڪريل ڳوڙھا اگھندي ٻاھر ھليو وڃي ٿو.
روشن پيءُ جي قدمن تي نوڙي قدمن جي
نشانن کي چمي ٿو.
روشن: بابا ھي تنھنجو ٻھراڙي وارو پٽ، جنھن جي ماءُ کي تو سوين صدما ڏنا، تنھنجي انھيءَ ھڪ چمي تان سڀ سور قربان ڪري ڇڏيا.... بابا اڄ تنھنجي قدمن جي نشانن مان پنھنجي سنڌ جي مٽيءَ جي خوشبوءِ آئي آھي.
نورو: روشن پٽ اڄ تنھنجي جدوجھد وارو پوکيل ٻج، ڌرتي ماءُ جي سيني مان اڀري ساون سلن جو روپ ڌاري، آسمان ڏانھن ڪنڌ اوچو ڪري چڪو آھي.
روشن: نور محمد جيڪو پنھنجي مقصد سان سچو آھي، منزل ان کان پري ناھي، سچ هميشه مظلوم ۽ محڪوم ماڻھن جي دردن جي دوا بنجي، ڌرتي تي قائم ۽ دائم رھندو پيو اچي..... سچ جو ساٿي اھو ئي ٿيندو جيڪو پنھنجي انائن جي قبرن مان نڪري انسانن جھڙو ٿي، انسانن ۾ رھندو.
فريد فرمائشي اچي ٿو.
نورو: اچي وئين فريد فرمائشي.... ڪاڏي ڀڄي ويو ھئين.
فريد: روشن صاحب اسلام عليڪم.... نورا اڄ وڏي ٿي آھي مون سان، تو وٽان ويس.... راڳ وڄائيندو روڊ تي پئي ھليس، خبر تڏھن پئي جو ايم پي ٿري ھٿن مان ڪنھن ڦري ورتي.
نورو: ڪير ھو ڪمبخت.
فريد: يار ھيئن جو ڏسان ته باندر..... بابا ميموري ڪارڊ ڪڍي اڇلي ڇڏيائين.
نورو: چئبو توواري فنڪار کي باندر ڀري بازار ۾ بڇڙو ڪيو.
فريد: اڙي نورا باندر نه ڪئي ھم نه تم، ڪلھي تي چڙھي منھن تي پنھنجو چنبو ٽيڙي گھمايو ۽ ٺڪاءُ ڪڍايائين لوڻي واري لپاٽ. سمجھ ته واھ جو ڀونڊو ڏئي ويو. خبر اٿئي باندر اشارن اشارن ۾ ڇا چيو؟
نورو: ڇا چيو باندر اشارن ۾.
فريد: بابا ڄڻ اشارن ۾ چوندو ھجي ته حيف ھجيوَ سھڻن وڳن ۾ سينگاريل انسانو، اسين ته اگهاڙا آھيون ۽ اگهاڙا رھندي به اوھان کان چڱا آھيون.... توھان ته اسان کان به ڪريل آھيو جوپنھنجي ادب، شاعري ۽ گائيڪي وسيلي اگهاڙپ ٿا ڦھلايو.... حيف ھجيوَ ڪپڙن ۾ ويڙھيل اگهاڙا انسانؤ.
روشن: يار باندر واقعي توکي سچ چيو آھي.... پوءِ تو ڇا ڪيو؟
فريد: بس توبهن ڪريان ٿو اهڙن بيهودن ڳائڻن جي راڳ کان، جن جي شاعري ۽ آواز کان باندر به نفرت ڪن ٿا، اسين ته انسان آھيون ۽ انسان ٿي ڪري محبت ڪريون ٿا اھڙن سان، جيڪي اگهاڙپ ۽ فحاشي جا بادشاھ آھن.
نورو: چئبو راڳ کان توبھن ڪيئي؟
فريد: نه نه!.... پر ٻي ميموري وٺي اهڙا ڪلام ڀرايا اٿم، جن جي ٻڌڻ سان واقعي روح کي راحت ملي ٿي. ٻڌو توھان به.
نورو ڪيسٽ وڄائي ٿو. گانو ھلي ٿو.
گانو: يار ڏاڍي عشق آتش (محمد جمن)
گانو ختم ٿئي ٿو. فريد موڪلائي ٿو.
فريد: پنھنجي يارو ياري، حياتي رھي ته وري ملنداسين.
فريد وڃي ٿو. ڪي ڪي اچي ٿو.
ڪي ڪي: روشن پٽ تون اندر ھلي آرام ڪر.... نورا تون به وڃي آرام ڪر.
نورو ۽ روشن وڃن ٿا.
ڪي ڪي: بيگم او بيگم.
بيگم اچي ٿي.
ڪي ڪي: ٻارن جي ڏي خبر.
بيگم: پنھنجن پنھنجن ڪمرن ۾ ماني کائي ھليا ويا آھن، بابو ۽ ارشد به سمهي پيا آھن. روشن ھاڻي اندر ويو آھي.
ڪي ڪي: ۽ صائمه.
بيگم: صائمه مون واري ڪمري ۾ وڃي ستي آھي شايد......... تون ماني نه کائيندين ڇا؟
ڪي ڪي: بيگم ٿڪجي پيو آھيان...... بک به مري چڪي آھي.
بيگم: کير ته ڀلا پيءُ.
ڪي ڪي: کير پيئڻ تي به دل نٿي چئي.
بيگم: سڄي رات جاڳڻو اٿئي... مھمانن سان ڪچھري به ڪرڻي اٿئي.... کير ضرور پيءُ ته ڪجهه فرحت ٿيندءِ ۽ ٿڪ به ڀڄي پوندءِ..... مان کير کڻي ٿي اچان.
صائمه کير کڻي ٿي اچي.
صائمه: چاچي توھين تڪليف نه ڪريو، کير حاضر آھي.
بيگم: ٺيڪ آ.... ھوڏانھن رک ۽ تون ھل.... اسان کي ڪنھن ضروري مسئلي تي ڳالهه ٻولھ ڪرڻي آھي.
صائمه: جي چاچي...... مان وڃان ٿي.
صائمه کير ٽيبل تي رکي وڃي ٿي.
ڪي ڪي: ڏي ڀلا کير...... ننڊ ٿي اچي........ مھمان اچن ته اٿارجان.
بيگم آسيه، صائمه کان کير وٺي ڪي ڪي کي ڏئي ٿي.
ڪي ڪي(کير وٺندي): بيگم ھي چاٻيون ٽيبل تي رک.
بيگم چاٻيون وٺي ٽيبل تي رکي ٿي.
ڪي ڪي اک بچائي کير ھاري ڇڏي ٿو ۽
گلاس بيگم کي ڏئي سمهي پئي ٿو ۽ ڪجهه
منٽن کان پوءِ بيگم ڪي ڪي کي سڏ ڪري
ٿي.
بيگم: ڪي ڪي...... ڪي ڪي...... ويو ..... موڪلائي.
گھڙيال ٻارنھن وڄائي ٿو ڦندو ۽ ارشد اچن ٿا.
ڦندو: ڇا پوزيشن آھي.
بيگم: کير ۾ نشي جي دوا ملائي اٿمانس.
ارشد: ڪي ڪي جي لاش کي ڪٿي اڇلبو ميجر.
ڦندو: لاش اتي ئي پيو ھوندو.
بيگم: ۽ روشن جو ڇا ٿيندو؟
ڦندو: روشن پيءُ جي قتل ۾ گرفتار ڪيو ويندو.
ارشد: ميجر اھيو ڪم ته ٺيڪ آھي پر.............
ڦندو: پر جي پويان ڊپ لڪل ھوندو آھي ارشد. ھلو ھتان...... ھو اچڻ وارا آھن.
بيگم، ڦندو ۽ ارشد وڃن ٿا. ڪي ڪي ستو
پيو آھي. ڪجهه منٽن کان پوءِ ٽي نقاب پوش
ھٿن ۾ ھٿيار کنيو اچن ٿا.
ڦندو (نقاب پوش جي روپ ۾) وسايو گوليون ھن آفيسر جي سيني تي ۽ سمھاري ڇڏيوس هميشه لاءِ ابدي ننڊ ۾.
پوليس انسپيڪٽر، نورو، روشن، امجد، سليم، عرفان
۽ صائمه به پھچي وڃن ٿا. پوليس نقاب پوشن
کي پڪڙي وٺي ٿي. ڪي ڪي اٿيٿو.
انسپيڪٽر: (ارشد جو نقاب لاھيندي) ارشد ڪي ٽو.
انسپيڪٽر: (ڦندو جو نقاب لاھيندي) مسٽر ڦندو لکنوي عرف ميجر.
ڪي ڪي: (بيگم جو نقاب لاھيندي ۽ چماٽ ھڻندي): تو ڇا سمجهيو ھو ته تنھنجو مڙس پاڳل آھي ۽ تنھنجي منصوبن کان بي خبر آھي؟ تون زال جي روپ ۾ اھا نانگڻ آھين جنھن کي جيترو کير پياربو اوتري وڌيڪ زھريلي بنجندي...... واقعي سياڻن سچ چيو آھي ته تنھنجو نسل غدار ابن غدار آھي.......... ھا مسٽر ڦندو لکنوي............... منھنجو سھرو............... تون جيترو منھن ۾ مومن آھين، ان کان وڌيڪ شيطان آھين. ھي جيڪا داداگيري ۽ دھشتگردي ٿي رھي آھي ان ۾ تو جھڙن مومنن جا ھٿ آھن...... ڪي ٽو...... ارشد ڪي ٽو ڪرائي جو قاتل.... اڙي تو ڇا سمجهيو ھو ته مون کي قتل ڪري تون منھنجي صدين جي ملڪيت سنڌ جو مالڪ بنجي ويندين؟
عرفان: توکي ماءُ چوڻ وڏو گناھ آھي..... تون ماءُ جي ممتا تي بدنما داغ آھين داغ.
سليم: تو عورت جي عظمت جي توھين ڪئي آھي.
امجد: نفرت آھي توکان...... تون پنھنجي ٻچن جي خوشين جي قاتل آھين.
روشن: ھي اھا عورت آھي جيڪا....... صرف قاتل آھي ۽ قاتل ڪنھن جي ماءُ نٿي ٿي سگھي.
ڪي ڪي: انسپيڪٽر مان توکي سلام ڪريان ٿو.... تو واقعي پنھنجو فرض ايمانداري سان نڀايو آھي...... توجھڙا سچا ۽ بھادر پوليس آفيسر ئي ھتي ٿيندڙ دھشتگردن جو دم منجهائي سگھن ٿا.
انسپيڪٽر: سر ھن گھر ۾ جيڪو ڪجهه ٿيندو رھيو ان جو اطلاع مون کي ملندو رھيو، اڄ توھان ٿاڻي تي، پنھنجي قتل ٿيڻ وارو منصوبو ٻڌايو...... حقيقت ۾ ان منصوبي جي خبر مونکي توھان جي اچڻ کان اڳ ملي چڪي ھئي ۽ مون قاتلن کي سڳ سوڌو گرفتار ڪرڻ جو مڪمل بندوبست ڪري ورتو ھو.
سليم: انسپيڪٽر ھن صائمه کي به گرفتار ڪريو..... ھي به قاتلن جي ٽولي جي آھي.
بيگم: ھا صائمه اسان جي ٽولي جي آھي، ڇو ته ھن مون کي باس جو خط ڏنو ھو.
انسپيڪٽر: مان صائمه کي گرفتار نٿو ڪري سگھان. ڇو ته اوھانجي ھمدرد آھي ۽ ھن گھر کي تباھي کان بچائڻ واري بختاور آھي.
صائمه: بيگم صاحبه اھو خط جعلي خط ھيو..... تنھنجي ناپاڪ ارادن کي معلوم ڪرڻ خاطر مون اھيو ناٽڪ ڪيو ۽ تو جھڙي بنجي ھن گھر ۾ رھيس. ٻڌو اوھان (امجد، سليم ۽ عرفان سان مخاطب ٿيندي) مون دل تي پٿر رکي ڪري توھان سان پيار جو ڪوڙو ناٽڪ ان ڪري ڪيو ته جيئن معلوم ڪري سگھان ته اوھان به ھن گھر جي بربادي ۾ شريڪ ته ناھيو؟.... پر توھان ته ھن گھر جي بربادي کان بي خبر بنجي پنھنجي شوق ۾ پورا رھيؤ ۽ منھنجي ھر سوال جو جواب ”توھان مون کي ناھي خبر“ واري انداز ۾ ڏيندا رھيؤ. مان محبت جو اقرار ڪرڻ وقت توھان کان ڇا پڇندي ھيس؟
سليم: تون چوندي ھئين ته ”مان ھٿيار وڪرو ڪرڻ واري گينگ جي آھيان، تو کي خبر آھي ته ھتي ھٿيار ڪير وٺندو آھي“
صائمه: ۽ منھنجي ان سوال جو جواب ڏيندا ھئو. خبر ناھي. اھو جواب ئي مون لاءِ ڪافي ھيو.
امجد: يعني اسان جي جواب کان پوءِ تون ائين چئي اسان جي دلين ۾ شڪ جي گنجائش پيدا ٿيڻ نه ڏني..... ته مان توھان سان مذاق پئي ڪئي..... ۽ واقعي اسين تنھنجي سوال ۽ ھٿيارن جي واپار کي مذاق سمجهي ڪوبه شڪ نه ڪيو.
عرفان: پر تون آھين ڪير ۽ ھن گھر کي بچائڻ لاءِ تو پنھنجي سر جي بازي ڇو لڳائي.
ڪي ڪي: مان ٻڌايانوَ ٿو... ھي ھن گھر جي اھا مالڪياڻي آھي، جنھن کي شادي جي وقت مان دعا ڏئي نه سگھيس...... ھي صائمه نه پر بختاور آھي ۽ روشن علي جي گھر واري آھي. سلام آھي پٽ روشن کي جنھن پنھنجي گھر واري کي، ھن گھر کي بچائڻ لاءِ مختلف روپ ڏئي گھر کي بچايو ۽ منھنجي دوست جلال حيدر جي دوستي جو فائدو وٺي بختاور کي صائمه جو روپ ڏنو.
سليم: ڇا توھان کي صائمه بابت اڳ ئي خبر ھئي بابا.
ڪي ڪي: نه جلال حيدر جي فون کان پوءِ صائمه جي اصليت ظاھر ٿي جيڪا مون راز ۾ رکي.
روشن: ھيءَ ٻھراڙي جي اھا بھادر عورت بختاور آھي جيڪا پنھنجي سنڌ جي عظمت کان واقف آھي ۽ پنھنجي مٽيءَ جو مان رکڻ لاءِ ھر روپ ڌاري وطن جي ويرين کي بي نقاب ڪري رھي آھي.
انسپيڪٽر: سر مون کي اجازت.
ڪي ڪي: اجازت آھي....... اوھين پنھنجو فرض نڀايو.
انسپيڪٽر ڦندو، ارشد ۽ بيگم کي وٺي وڃي ٿو.
ڪي ڪي: نورا سلام آھي توکي تنھنجي عظمت کي.
نورو: بلڪل اھڙي ئي موقعي تي باباءِ بي زبان حضرت ڦودنو خان فرمائڻ کان اڳ فوت ٿي ويو.
روشن: پر اسان جي رھبر ڀٽ ڌڻي سبق ڏيندي فرمائي ٿو ته:
ڇانگ تنين جي ڇڏ، جي ڌنارئون ڌارچرن.
پکا تن پاپين کان، پري پرانھان اڏ،
ڏور تنين کان لڏ، جن جي مھڙ ناہ ملير ڏي.
پردو ڪري ٿو