• حصو ڇهون
ويٽنامي عوام “انڊو-چائنا ڪانفرنس” جي نالي سان هڪ نئين تحريڪ شروع ڪئي هئي. هر هنڌ عمل لاءِ ڪميٽيون، ليڪچر ۽ ماڻهن جا موقف ڄاڻڻ لاءِ گڏجاڻيون ڪيون ويون، جيڪي انسپيڪشن وفدن ۾ پيش ٿيون.ڪانفرنس جي ايجنڊا جا اهم نقطا هي هئا:
(الف) جمهوري محاذ کي منظم ڪرڻ
(ب) ماڻهن جي زندگي جو معيار بهتر بنائڻ
(ج) ماڻهن جا حق حاصل ڪرڻ ۽ مقامي ڪائونسلون چونڊڻ
ٽن سالن تائين جمهوري تحريڪ جون سرگرميون کليل نموني هلنديون رهيون.تحريڪ جا اڳواڻ وقت بوقت صلاحون، نصيحتون ۽ تنقيد اڻڄاڻ ماڻهن کان حاصل ڪندا رهيا. گهڻن جو چوڻ هو ته اِهي گيون پاران هئا.جڏهن انهيءَ بابت پڇيو ويو ته گيون جواب ڏيڻ بدران مُرڪيو.تحريڪ کي ڪجهه نتيجا مليا.
پر هاڻ ٻي عالمي جنگ لڳي چڪي هئي ۽ جمهوري حق وري غصب ٿي ويا.جمهوري تحريڪ جا جاکوڙي ڍرا ٿي ويا.اخبار ڇپڻ جا لائسنس ختم ٿي ويا.تنظيمن تي پابندي وڌي وئي.سياسي قيدي، جيڪي آزاد ٿيا هئا، وري گرفتار ٿيا ۽ بيٺڪين سياسي سرگرمين ۾ سرگرم ماڻهن کي گرفتار ڪري ورتو.قيدين لاءِ ڪنسنٽريشن ڪئمپ هئا جيڪي تشدد سان ڀريل هئا.ويٽنام مان هڪ اپيل اُٿي ته:
“ويٽنامين کي اتحادين سان بيهڻ ڏيو!”
“فاشزم خلاف وڙهو!”
“فرينچ بيٺڪين کي ڪڍو!”
“قومي آزاديءَ لاءِ وڙهو!”
“ويٽناميو! اچو ته گڏجون!”
اها ويٽنام ليگ پاران آزاديءَ جي اپيل هئي.(ويٽنام ڊوڪ ليپ ڊونگ منهه) يا ويٽ منهه. ويٽ منهه پروگرام سادو ۽ واضح هو. سڀني ويٽنامين انهيءَ کي سمجهيو، قبول ڪيو ۽ حمايت ڪئي.انهيءَ ڪري ئي ويٽ منهه تيزيءَ سان اُسري.جيتوڻيڪ اُتي زبردست تشدد هو.تحريڪ جي اڳواڻي گيون ڪئي.انڊو- چائنا ۾ سيامين ۽ فرينچن وچ ۾ جنگ لڳي وئي.فرينچ بيٺڪي ويٽنامي فوجين کي محاذ تي وٺي ويا، پر انهن سيامين خلاف وڙهڻ کان انڪار ڪري ڇڏيو.1940ع جي پڇاڙي ۾ بيڪ سن (اتر ويٽنام)، ڊولنگ (مرڪزي ويٽنام) ۽ ڏکڻ ويٽنام تي ڪامياب قدم کنيا ويا.
فرينچ جو روَيو تمام ظالماڻو هو.ڪيترائي ڳوٺ ساڙيا ويا.هزارين ماڻهن جو قتلام ٿيو.سوين پوڙها، عورتون، ٻار ٻَڌا ويا.هڪ تار سان سندن هٿن ۽ ٽنگن کي ٻَڌي سمنڊ ۾ اڇليو ويو.ٻين جاين تي فرينچن حڪم ڪيو ته ماڻهو ڪپڙن کان آجا ٿين،قبرون کوٽين،جن ۾انهن کي جيئرو دفنايو ويندو هو.
يورپ ۾ ميگنوٽ لائين جرمن ٽوڙي ڇڏي ۽ فرينچ فوجين کي شڪست اچي وئي.ٻه ملين فرينچ فوجي ۽ ڏيڍ سئو فرينچ جنرل هٽلر جي فوجن قيد ڪري ڇڏيا.فرينچ حڪومت فرانس کان ٽوئرز ڀڄي وئي ۽ اتان وري بوربيو ڀڳي.رينالڊ ڪابينا ختم ٿي وئي. پيٽين ۽ لاول جرمن اڳيان هٿيار ڦٽا ڪرڻ جي ٺاهه تي صحيح ڪئي ۽ وِڪي جي ننڍي شهر ۾هنن پنهنجي حڪومت ٺاهي.جاپانين کي انڊو- چائنا تي حملو ڪرڻ جو موقعو ملي ويو.فرينچ بيٺڪين انڊو- چائنا ۾ جاپانين آڏو ائين ئي هٿيار ڦٽا ڪيا جيئن انهن جرمن آڏو ڪيا هئا.ٿوري وقت کان پوءِ ويٽنام- چين سرحد تي لانگ سن واري پاسي ويٽنام جي محافظن پنهنجن نوَن آقائن کي ڀليڪار ڪرڻ لاءِ ويٽنام جا در کولي ڇڏيا.
هڪدم گيون ۽ ويٽ منهه ڪامريڊ اهو چئي ڇڏيو ته، “اڄ کان پوءِ اسان جو پهريون نمبر دشمن جاپاني فاشسٽ آهي.”ڪيترائي ڀيرا انهن چيو ته ڪجهه ترقي پسند فرينچ هڪ ئي دشمن سان وڙهڻ لاءِ انهن سان گڏ آهن،جيڪي جاپاني فاشسٽ هئا، پر فرينچ ويٽنامي انقلابين سان وڙهڻ لاءِ جاپان سان هئا ۽ انهن جي سِر تي انعام رکيا ويا.فرينچ ۽ جاپاني فاشسٽ ٽولن معصوم ماڻهن کي ڊيڄاريو،پر اُهي ويٽ منهه ۾ گوريلا ويڙهه کي روڪي نه سگهيا.سڀئي اتحادي ڏکيائين کي منهن ڏئي رهيا هئا.جرمن ۽ جاپاني پنهنجي منهن هئا.گيون اڳڪٿي ڪئي ته اتحادي کَٽي ويندا ۽ فرانس پنهنجي شڪست مان بحال ٿي ويندو.جاپاني ۽ فرينچ انڊو- چائنا ۾ ويجهڙ ۾ يا پوءِ پاڻ ۾ وڙهندا.ويٽنام آزادي ماڻي وٺندو.
چين جي مشن دوران گيون اتحادي فوجن سان رابطو ڪيو. هاڻ گيون هوچي منهه سڏجڻ لڳو،جنهن کي ڪومنتانگ اختيارين گرفتار ڪري قيد ڪري ڇڏيو. سڀئي ويجها اتحادي مزاحمت ۾انڊو- -چائنا ۾موجود چيني جاپان خلاف هئا،تنهنڪري ويٽنامين لاءِ انهن سان رابطو ڪرڻ ضروري هو.انقلابين مان اهو گيون ئي هو جيڪو چين ۽ ان جي ماڻهن کي چڱيءَ ريت ڄاڻندو هو.تنهنڪري هن چين وڃڻ چاهيو.چوڪنگ ڏانهن پنڌ وڃڻ سولو نه هو،پر هن اهو قبول ڪيو.ڳجهن ايجنٽن کي دوکو ڏيڻ لاءِ گيون پنهنجو نالو هوچي منهه رکيو.لاڳيتو ڏهه راتيون ۽ پنج ڏينهن هلڻ کان پوءِ وڏي مشڪل سان هُو چين جي هڪ شهر پهتو ۽ ڪجهه آرام ڪيائين.انهيءَ شام هو گرفتار ٿي ويو.هن لاءِ عذاب جو هڪ نئون دور شروع ٿي ويو. ڪومنتانگ وٽ هوچي منهه ٻه هفتا قيد ۾ رهيو.
هو ضلعي جي چيف کان واقف هو، جنهن سان هو اڳ ڪويلن ۾ مليو هو،پر هن کيس ملڻ کان انڪار ڪري ڇڏيو ۽ جيڪي ٽيليگرام هوچي اعلى آفيسرن کي موڪليا هئا، انهن جي ڪابه ورندي ڪونه آئي.ڏيڍ مهينو گذرڻ کان پوءِ هو جيل ۾ هڪ اڻ ڄاتل هنڌ موڪليو ويو.انهيءَ وقت هن جون ٻانهون ٺونٺين کان ٻَڌل هيون ۽ کيس ڇهه ماڻهو کنڀيو پئي ويا، جن کي رائيفلون هيون.هوچي ائين هڪ نه ٻئي ڏينهن بنا ڄاڻ جي هلندو رهيو.هُو برسات ۾ هليو، لِڱ ساڙيندڙ اُس ۾ هليو ۽ جبل ۽ جهنگ لتاڙيندو هليو.روزانو جيئن ئي ڪڪڙ ٻانگ ڏيندو هو،کيس اُٿڻ جو حڪم ملندو هو.شام جو جڏهن پکي پنهنجن آکيرن ڏانهن ورندا هئا ته اُهي ڪنهن جڳهه تي بيهندا هئا، پوءِ کيس سيل ۾ بند ڪيو ويندو هو،جتي هُو ٻانهون کولي سمهندو هو.ڪيتريون ئي تڪليفون هوندي به هُو تمام سٺي مزاج ۾ هوندو هو.هُو منظرن کي تبديل ٿيندو ڏسي خوش ٿيندو هو.هُو هلندي نظم پڙهندو هو.هاڻ ۽ بعد ۾ شاعري ڪرڻ لڳو.جڏهن هو ضلعي جي گاديءَ واري شهر پهتو ته هو هفتي يا پندرنهن ڏينهن لاءِ قيد ڪيو ويو.ان وقت هن گهڻو سَٺو.اتي ماني ڪافي نه هئي ۽ سيل خراب هو.سيل آفيم واپرائيندڙن ۽ بيمار ماڻهن سان ڀريل هو.رات جو کيس ڪاڪوس لاءِ وڃڻو پوندو هو پر تڏهن به کيس تنگ ڪيو ويندو هو.وقت بوقت کيس اٿي پنهنجن ساٿين لاءِ جڳهه ٺاهڻي پوندي هئي.ڇاڪاڻ ته هو آخر ۾ جيل آيوهو.روزانو کيس ڪاڪوس صاف ڪرڻو پوندو هو ۽ سيل جو فرش ٻهارڻو پوندو هو.هڪ ڏينهن صبح جو جڏهن هو اٿيو ته ڏٺائين کيس پٺي ڏنل همراهه گذاري چڪو هو.هن جي ٻئي ساٿي هُن جو لاش ٻاهر اڱڻ ۾ رکيو.جيل ۾ ڪنهن کي ڪا به ڳڻتي نه هوندي هئي ته سندس پاڙيسري مئو يا بچيو.جنهن شيءِ کيس شديد تڪليف ڏني هئي سا هئي جونءِ.سندس سڄو جسم خارش سان ڀرجي ويو هو.اتي ٻن قسمن جي خارش هئي.جوئن مان جان نه پئي ڇٽي.اُهي ڪپڙن،بسترن،سمهڻ واري بورڊ ۾ هيون.جوئن ۽ جيتن قيدين کي ڊڄاري ڇڏيو هو ۽ رات جو جيڪو وڏو دشمن هو سي مڇر هئا.جيل ۾ ٻگهائي کي بڪتربند ٽينڪ سڏبو هو۽ مڇر کي هوائي جهاز سڏبو هو.هُو تمام ڪمزور ٿي ويو هو.هن جا وار اڇا ٿي ڇڻي ويا هئا.سندس نظر ڪمزور ٿي وئي هئي.هڪ جيل کان ٻئي جيل تائين گهليجڻ ڪري هُو بيمار ٿي پيو هو.ويٽنام ۽ دنيا ۾ وڏا واقعا ٿيڻ وارهئا.ڪير تنظيم سازي کي تيز ڪند؟ شايد اتحادي انڊو- چائنا ۾ لهي پيا هجن؟شايد جاپانين ۽ فرانسيسين ۾ تضاد ٿي پيو هجي؟شايد ويٽ منهه جا ميمبر تڪليف ۾ هڪ ٻئي کان اهو پڇي رهيا هجن ته هن کي ڇا ٿيو؟سندس ذهن ڪافي مونجهاري ۾ هو.هُو ڪجهه نٿي ڪري سگهيو.جڏهن ته ماڻهن کي سندس سخت ضرورت هئي۽ وقت گذري رهيو هو.
هن کان پنڌ ڪرايو ويو.سندس ٻانهون ٻڌل هيون ۽ پيرن ۾ زنجير هئي.جيڪا اسي ڏينهن تائين رهي.کيس ٽيهه ڳوٺن ۽ ضلعي جي جيلن ۾ قيد ڪيو ويو،نيٺ هُو ڪيولن پهتو.وري کيس ڏيڍ مهيني لاءِ قيد ڪيوويوجڏهن کانئس دوستن ڪيولن جي قيد جي تجربن بابت پڇيو ته هو کِليو ۽ چيائين”اهو پرڻو قصو آهي اچو ته ٻين معاملن تي ڳالهايون.”ڪيولن کان کيس لي چائو آندو ويوجتي کيس ملٽري جيل ۾ وڌو ويو.هتي هن سياسي قيدي واري حثيت جا مزا ماڻيا.جتي کيس ججهي ماني ملي پئي ۽ هو پنهنجي مرضي سان جيل ڇڏي پئي سگهيو.هاڻ سندس ڳچي ۽ پيرن ۾ زنجيرون ڪونه هيون.هاڻ کيس اخبار ۽ ڪتاب پڙهڻ جي اجازت هئي.هڪ ڏينهن سياسي شعبي جو چيف هن جي سنوارت ڪرڻ لاءِ گارڊ واري ڪمري ۾ آيو.هن گارڊ کي حڪم ڪيو ته هن کي اڌ ڪلاڪ لاءِ اڱڻ ۾ ٻاهر ڪڍوجيئن سنوارت ڪرائي سگهي ۽ وهنجي سگهي.ڪجهه ڏينهن کان پوءِ اڌ خارش ختم ٿي وئي.هن کي قيد دوران خبر پئي ته لي چائو ۾ ويٽنام ڪيچ مانگ ڊانگ منهه هئي نالي ويٽنامي انقلابي ليگ جي هڪ تنظيم هئي.ٻيو اها به کيس خبر پئي ته کيس گهڻي عرصي تائين انهي ڪري قيد ڪيو ويو جو شڪ هو ته هُو چين ايندو ۽ تنظيم کي تباهه ڪري ڇڏيندو.چوڏهن مهينا قيد ۾ رهڻ کانپوءِ کيس آزاد ڪيو ويو پر تڏهن به هُوپوليس جي نگرانيءَ ۾ رهيو.آزاد ٿيڻ کانپوءِ سندس نظر ڪمزور ٿي وئي ۽ ٽنگون ايترون ڪمزور ٿي ويون جو مشڪل سان ئي هلي ٿي سگهيو.هن پاڻکي چيو ته “هڪ جنگجو ڇا ٿو ڪري سگهي جيڪڏهن اهو تڪليف جي ڪري ڀوڳي پيو.”هن جبل جهاڳڻ جي ڪوشش ڪئي،اونداهي ۾ ڏسڻ جي ڪوشش ڪئي،پنهنجي اکين ۽ ٽنگن جو علاج ڪيائين.ڪجهه مهينن کانپوءِ هن ويٽنام انقلابي ليگ جي ميمبرن سان پنهنجي ملڪ ورڻ جي موڪل گهري.جنرل چيانگ فا ڪوائي راضي هو پر ليگ انهيءَ ڳالهه جي سخت مخالفت ڪري ڇڏي.
ويٽنام ورڻ تي هوچي منهه وري قومي آزاديءَ جي جدوجهد جي اڳواڻي ڪئي.جنهن ۾ آزاديءَ جو پڌرنامو 2 سيپٽمبر 1945ع وارو پيش ڪيو ويو.
نيٺ هوچي منهه ٻن سالن جي عرصي کانپوءِ ويٽنام موٽي آيو.هن وري ويٽنام جي اڳواڻي ڪئي،جنهن کي سموري ملڪ ۾ مضبوط تنظيم هئي.ويٽ منهه نيشن وائيڊ ڪانگريس سان سڄي ملڪ مان وفدن جون ملاقاتون ڪيون.ڪي ته ڪيترائي مهينا انهيءَ لاءِ پنڌ ڪندا هئا.ڪانگريس جا اهم ايجنڊا هي هئا:
- جڏهن اتحادي اچن ته انهن سان سهڪار ڪرڻ
-اتحادي فوجن جي ميمبرن جي حفاظت ڪرڻ ۽ مدد ڪرڻ وارين سرگرمين کي تيز ڪرڻ
- عام جدوجهد کي تيز ڪرڻ
- طاقت ختم ڪرڻ
بحث شروع ٿيو پر پهرين ڏينهن جي شام هڪ اهم خبر ڪانگريس جي منصوبن کي هيٺ مٿي ڪري ڇڏيو.جاپان اتحادين آڏو هٿيار ڦٽا ڪري ڇڏيا هئا.انهي ڏينهن ڪانگريس ٻه سوال بحث هيٺ آندا.مزاحمت ۽ طاقت جو خاتمو. جدوجهد جو منصوبو تيار ڪيو ويو ۽ انهي کي مختلف خِطن مان آيل وفدن وٽ سڌارن ۽ سوچ ويچار لاءِ پيش ڪرڻو هو ۽ هر خطي جو اڳوڻ مقرر ڪرڻو هو.
هوچي منهه کي بنا مقابلي ڪانگريس جو صدر چونڊيو ويو.ڪم شام ست وڳي ختم ٿيو.جلد ئي مرڪزي ڪميٽي پنهنجي پهرين گڏجاڻي ڪئي.وچ رات ۾ ماڻهو وڏي جوش سان انقلاب جو حڪم کڻي گهرن ڏانهن ويا. 16 جولاءِ1945ع تي ويٽ منهه گوريلن گروپن عملي طور سرگرم ٿيا.انهن پهرين ووگيون گياپ تي جهنڊي کي سلامي واري تقريب ۾ شرڪت ڪري سلامي پيش ڪئي،ملٽري ڪميٽي جي چيئرمين بيان پڙهيو.هوچي منهه بخار جي ڪري انهي تقريب ۾ نه اچي سگهيو.گوريلا جٿن ڳائيندي پنهنجو اڏو ڇڏيو۽ مقامي ماڻهو خوش ٿيا هئا.جٿن جو نوجوان اڳواڻ ڪئانگ ترنگ وڏي فخر سان ڳاڙهي جهنڊي جنهن ۾ سوني رنگ جا تارا هئا انهي هيٺ مارچ ڪري رهيوهو.شهري ۽ ملڪ مان هر هنڌان آزاديءَ جي تحريڪ ۾ حصو ورتو.ڳاڙهن جهنڊن سان جتي ڪٿي ويٽ منهه جا نعرا هئا:
- جاپاني فاشسٽن تي لعنت
- ويٽنام جي آزادي زنده باد
- اچو ته سڀن کي هٿياربند جدوجهد ۾ شامل ڪريون
جتي ڪٿي گوريلا جٿا ٺهي چڪا هئا.انهن پنهنجا هٿيار تيار ڪري ڇڏيا هئا.رائفلون،تير،ٻيا هٿيار تيار هئا.عورتون به انهي گوريلا ويڙهه ۾ مردن کان گهٽ ڪونه هيون.گوريلا جٿن جاپاني فوجي مورچن تي حملا شروع ڪري ڏنا.جاپاني فوجون ڇڙوڇڙ ٿيڻ لڳيون.جڏهن ٽان ترانگ ڪِم حڪومت بد کان بدترين حالت ڏانهن وڃي رهي هئي ته مزاحمت اتر کان ڏکڻ تائين پکڙي وئي.
سونن ستارن سان ڳاڙها جهنڊا جتي ڪٿي نظر پئي آيا.وڏين عمارتن،بانس جي جهوپڙين،شهر۽ ٻهراڙي ۾ ڳاڙها جهنڊا هئا.بائو ڊائي اغوا ٿي چڪو هو،هن پنهنجي بيان ۾ چيو ته “آئون هڪ غلام بدران آزاد شهري هوندس.”ماڻهو هوچي منهه جي اچڻ لاءِ بي چين هئا.جيتوڻيڪ هو بيمار هو پر هوچي منهه گادي واري هنڌ ۾ شرڪت ڪرڻ جو فيصلو ڪيو پر تڏهن جڏهن ٿائي گيون آزاد ڪيو ويو ۽ هُو هنوئي ويو.انهن حقيقتن باوجود به فرينچ بٺڪين اهو افواهه هُلايو ته هوچي منهه جاپانين جي مدد ڪئي ۽ هُو جاپاني ايجنٽ هو.وچين علائقي ۾ هن کي طوفان جي ڪري ڪافي ڏکيائي پيش آئي، هر هنڌ پاڻي پکڙيل هو.ڪورٽ يارڊ ۽ باغ تباهه ٿي ويا.ڪشادا چانورن وارا کيٽ سمنڊ جيان لڳي رهيا هئا.طوفان جي ڪري بک وڌي وئي1944-45ع ۾ جاپاني ۽ فرينچ پاران چانورن جي ڦر تي ڪافي تباهي اچي وئي.جنهن جي ڪري 1945ع ۾ اتر ويٽنام ۽ اتر حصي جي مرڪزي ويٽنام ۾ ٻه ملين ويٽنامي کاڌي جي کوٽ جي ڪري متاثر ٿيا.هوچي منهه جا پهريان لفظ هي هئا”اسانکي ماڻهن کي بک ۽ غربت کان بچائڻ لاءِ هر شيءِ ڪرڻ گهرجي”پراويشنل حڪوت (اڳوڻي ويٽ منهه مرڪزي ڪميٽي)هڪ سيشن سڏايو،جنهن ۾ هوچي منهه صلاح ڏني ته ملڪ ۾ هڪ حڪومت ٺاهي وڃي جنهن ۾ محبِ وطن پارٽين جا نمائندا ۽ بنا پارٽي جي مشهور شخصيتن کي شامل ڪيو وڃي.انهيءَ ڳالهه کي قبول ڪيو ويو۽ ڪيترن ئي پراويشنل حڪومت جي ميمبرن پاڻمرادوهٿ کنيو ۽ نون ميمبرن لاءِ جڳهه ٺآهي جيڪي ويٽ منهه نه هئا.ائين عوامي جمهوري ويٽنام جي پهرين حڪومت وجود ۾ آئي.اڌ ميمبر ويٽ منهه نه هئا.جيئن گيون منهه ها ڪيٿولڪ هو.گيون وان تو اساڪالر هو.ووترنگ کانهه هڪ وڪيل هو.
هوچي منهه يڪراءِ سان عوامي جمهوري ويٽنام جو صدر چونڊيو ويو۽ کيس ويٽنام جي آزاديءَ وارو پڌرنامو تيارڪرڻ لاءِ چيو ويو.ٺهراءُ جو مسودو پڙهڻ کانپوءِ هن پنهنجي ويجهن ساٿين کان انهي لاءِ رايا پڇيا.لاڳيتو ڪم جي ڪري هن جي ڪم تي تنقيد ٿي پئي سگهي پر هُو تمام گهڻو خوش هو. هن چيو ته هن زندگيءَ ۾ ڪافي شيون لکيون آهن پر انهي کان پهرين ههڙي شيءِ لکڻ جو مزو ڪڏهن ناهي آيو.
آزاديءَ وارو پڌرنامو 1919ع جي ورسائلس ڪانگريس ۽ ويٽ منهه پروگرام جيڪو1940ع ۾ لکيوويوانهي مان اخذ ڪيو ويو.وڌيڪ اهو ته اهو انهن بيانن جو تسلسل به هو جيڪي گيون هوهان،ڦان ڊن ڦنگ،هوانگ هواٿام،ڦان بوئيڇائو۽ ٻين ٺاهيا هئا.جنهن ۾ 80 سالن کان مٿي جو عرصو لڳو.
اهو ويٽنام جي رتو ڇاڻ ۽ ويٽنام جي سورهيه پٽن ۽ نياڻين جي قرباني جيڪا انهن قيد،موت جي ڪئمپن،پري ٻيٽن ۾ نظر بندي،گيلوٽين ۽ جنگ جي ميدان مرڻ جو نتيجوهو.اهو گهڻين ورهين جي اميد،حقيقي جدوجهد ۽ 20 ملين ويٽنامين تي يقين جو نتيجو هو.اهو ويٽنام جي تاريخ جو عاليشان باب هو.جنهن بادشاهت واري حڪومت ۽ ظالم سامراجي حڪومت جو خاتمو آندو.انهي عوامي جمهوري لاءِ هڪ نئون رستو کوليو.پوءِ 2 سيپٽمبر 1945ع آيو.انهي ڏينهن هوچي منهه جي حڪومت کي پنهنجي پاران ماڻهن اڳيان پيش ڪرڻو هو،جڏهن صدر هوچي منهه تقريب ۾ وڃڻ جي تياري ڪري رهيو هو.کيس چڱا ڪپڙا پاتل ڪونه هئا،اتفاق سان هن جي ڪپڙن بابت ٻه ڪهاڻيون آهن.
هوچي منهه گادي واري شهر اچڻ تي هو ته هڪ پرڏيهي آفيسر سان مليو.ان وقت کيس خاڪي پتلون۽ پيراشوٽ جو ڪوٽ پاتل هو. هن همراهه اعتراف ڪيو ته هن وٽ ٻيا ڪپڙا نه هئا جڏهن ته هوچي منهه پنهنجو ڪوٽ لاٿو ۽ ٻئي همراهه کي ڏنائين.آفيسر اها سوکڙي وٺڻ کان لنوايو،صدر کِليو۽ چيائين پاڻ پوڙها ساٿي آهيون ۽ تقريب ۾ به بيهڻ گهرجي.هي وٺ مون وٽ ٻيو آهي.آفيسر کي پورا ڪپڙا مليا جڏهن ته صدر سڄو ڏينهن پاڻکي ڪوٽ کانسوءِ رکيو.هڪ ٻي ڪهاڻي موجب جڏهن پهرين عالمي جنگ کان پهريان پرڏيهي ٻيڙي جو ڪئپٽن امريڪي بندر جي ميئر کي ڀيٽا ڏيڻ آيو.هو ميئر سان پجامي ۾ مليو.انهي واقعي ٻنهي ملڪن ۾ دوستاڻي ناتن کي جنم ڏنو.اهي حقيقتون جيتوڻيڪ عام آهن پر مختلف ماڻهن جا مّختلف تاثر ڏين ٿيون.
جهنگ ۾ صدر گوريلي جيان هو،هُو اتي ڪڇو پائيندو هو.ڇاتي اگهاڙي رکندو هو.جڏهن هو راڄڌاني آيو ته هن وٽ تمام ٿورا ڪپڙا هئا،تنهنڪري ڪيترائي ماڻهو هن جي ڪپڙن لاءِ دڪانن تي ويا.نيٺ هن لاءِ خاڪي جوڙو ۽ رٻڙ جا سينڊل آندا.ائين ئي صدر عوام آڏو ظاهر ٿيو.هي اهو ماڻهو هو جنهن سوين ڀيرا نالو مٽايو،ڪيترن ئي ڌندن ۽ ڪاروبارن ۾ پاڻ کي مصروف رکيائين،جيڪو ڪئين ڀيرا جيل ۾ رهيو ۽ هڪ ڀيرو موت جي سزا به آيس.هُو هڪ ڀيري مئل ڄاڻايو ويو.هي اهو ماڻهو هو جيڪو نئين عوامي جمهوري ويٽنام جو پهريو صدر هو.بلڪل هڪ ناليوارو صدر هو.
هڪ صحافي جيڪو انهي گڏجاڻي ۾ شريڪ ٿيو تنهن ٻڌايو “19 آگسٽ اهو ڏينهن هو جڏهن سڄي ملڪ جا ماڻهو طاقت ختم ڪرڻ لاءِ اٿي کڙا ٿيا.2سيپٽمبر اهو ڏينهن هو جڏهن اسان دنيا کي ٻڌايو ته اسان جي طاقت ٺهي چڪي آهي.ويٽنامي ماڻهن لاءِ 2 سيپٽمبر عاليشان ۽ خوشي وارو ڏينهن هو.هنوئي جا ماڻهو گهڻو خوش هئا ڇو ته 2 سيپٽمبر نه فقط آزاديءَ جو عاليشان ڏينهن هو پر اهو ڏينهن به هو جڏهن ويٽنام جي ڀلوڙ ۽ پياري پٽ کي پنهنجي اکين سان ڏسي رهيا هئا.هنوئي واسي،شهري،ٻهراڙي جا ماڻهو ۽ آس پاس جا ماڻهو بادنهه اسڪوائر تي گهٽين ۾ اڻ کٽ نموني گڏ ٿيا هئا.اهي سڀ اڌ ملين ماڻهو هئا.انهي کان پهرين ويٽنام جي تاريخ ۾ اهڙي زبردست گڏجاڻي ڪونه ٿي هئي.
هڪ نئون قومي جهنڊو،هڪ نئون قومي ترانو،هڪ نئي آرمي،نوان ماڻهو،نئين سرڪار،نئون حڪم،20 ملين دليون ساڳي انداز سان ڌڙڪي رهيون هيون.روشن سج جي سرءُ ۾ جتي صاف آسمان هو،اتي سونن ستارن سان ڳاڙها جهنڊا هوا ۾ ڦڙڪي رهيا هئا پر جذبا صدر هوچي منهه جي اچڻ تي انتها تي پهچي ويا ماڻهو پنهنجي پياري ۽ مانواري اڳواڻ کي پهريون ڀيرو ڏسي پئي سگهيا.هوچي منهه لاءِ ماڻهن جا جذبا تمام اعلى هئا جيڪي انهن گڏجاڻي ۾ اظهاريا 2/3 فقط انهي کي ڏسڻ آيا.
اهو تمام سهڻو منظرهو.هڪ زبردست گارڊ آف آنر،جهنڊن جو جهنگ هو.ڪارن جي ڊگهي قطار هئي.اهو عوام جي جمهوري طاقت جي مهورت جو ڏينهن هو۽ ماڻهن پنهنجو پاڻکي ٻڌايو ته اهي سڀ شيون انهن جون هيون.
انهيءَ تقريب ۾ اچڻ لاءِ هر ماڻهو کي اها توقع ڪئي پئي ته اهي صدر کي ڏسن،هڪ اڳوڻ جنهن جهڙو پهرين هنن نه ڏٺو هو.ماڻهن کي پڪ سان خبر هئي ته اهي ڪنهن بادشاهه کي اعلى پيلي جُبي ۾ ۽ هيرن سان مڙهيل پٽي ۾ نه ڏسي رهيا هئا پر هڪ اهڙي شخصيت کي ڏٺو پئي اهو ضرور قومي اڳواڻ جي ڪپڙن ۾ هوندوجنهن جي الڳ هلڻي ۽ منجهيل تقرير هوندي هڪ شخصيت جيڪا گهڻ رخي هئي.جلد ئي انهن کي خبر پئي ته انهن جو تصور غلط هو.جڏهن صدر هوچي منهه آيو ته هنن کيس سادو ۽ مهربان ڏٺوڄڻ ٻارن ۾ پيءُ هجي.صدر هوچي منهه هڪ فاصلي تان نظر پئي آيو،کيس هڪ پراڻي خاڪي ٽوپي ،رٻڙ جا سينڊل ۽ خاڪي سوٽ پاتل هو.
جڏهن صدر آزاد ويٽنام جو پڌرنامو پڙهڻ شروع ڪيو ته هن جو آواز تمام چٽو هو،جنهن پري جي جهنگ جي گوريلا ويڙهه ياد ڏياري ڇڏي.هن جڏهن پيراگراف پڙهي ختم ڪيو ۽ پڇيو ته هڪ پرجوش تعريف ۽ خوشي ظاهر ٿي.
“وطن واسيو ڇا توهين مون کي صحيح نموني ٻڌي سگهو ٿا؟”انهي سادي سوال ظاهر ڪيو ته ڇا اڃا تائين هن کي سندس ماڻهن کان جدا ڪري سگهجي ٿو۽ ماڻهن سان اڳواڻ جي رشتي کي مضبوط ڪري ڇڏيو.اهو اوپرو سوال غير متواقع هوجمهوريه جي صدر سڀئي حجاب ڇڏي ڏنا ۽ ويٽنامي ماڻهن جو پيءُ هُو ٿي ويو.
“وطن واسيو!توهان مون کي چڱي ريت بڌي سگهو ٿا؟”هر ماڻهن کي هوچي منهه جي پنهنجي ماڻهن جي پيار لاءِ اڳيان آيو.اهو ڪنهن پيءُ جو پنهنجي ٻارن جهڙو پيار هو.هر ڪنهن اهو محسوس ڪيو ته هوچي منهه انهن جهڙو ئي ماڻهو هو جيڪو ماڻهن کي ويجهو ۽ دوستاڻو هو،جيڪو عوام جو ئي هو۽ انهيءَ جو عوام لاءِ پيار بنا ڪنهن حد جي هو.
صدر جي جواب ۾ اڌ ملين ماڻهن جا آواز “ها” ۾ گونجيا مون لاءِ ۽ ٻين لاءِ اها بهترين ڳالهه هئي،اها تاريخي آزاديءَ واري ڏينهن جي عاليشان يادگيري آهي.”
بهار 1948ع