ندا
پيءُ جي وفات کان پوءِ سندس پٽ نواب الدين نوروز ماءُ جي فوٽوءَ کي ڳولهڻ جي گهڻي ڪوشش ڪئي جيڪو سائيز ۾ لڳ ڀڳ هن جي پيءُ جي فوٽوءَ جيترو هيو. پيءُ اهو فوٽو ڪٿي لڪائي رکيو هيو، ڇو جو ان جي نظر جڏهن فوٽوءَ تي پوندي هئي ته صدمي کان سندس آهه نڪري ويندي هئي. ان ۾ ڪو شڪ نه هيو ته هن جي ماءُ ان وقت دنيا ۾ موجود سڀني عورتن کان حسين هئي، ڇو جو اهڙي گواهي نواب الدين نوروز جون اکيون ڏئي رهيون هيون، جيڪو تڏهن ڇهن سالن جو هيو ۽ اها اهڙي عمر هوندي آهي جنهن ۾ ماءُ جهڙي هستي دنيا ۾ ٻي ڪا موجود نظر نه ايندي آهي.
نواب الدين نوروز جي بدقسمتي هئي جو هن ننڍپڻ ۾ ماءُ کي دهشت گردن هٿان مرندي ڏٺو. مارڻ کان اڳ انهن جڏهن ماءُ سان زبردستي ڪئي ته پيءُ کين التجا ڪئي. “اهڙي عمل کان اڳ مون تي رحم کائي گولي هڻي ڇڏيو.”
پر دهشت گردن هن تي رحم نه کاڌو ۽ گولي نه هنئي، پيءُ جيئري مري ويو.
اهي ڪراچيءَ جا بدترين نسلي فساد هيا جن کان کارادر جو اهو آغا خاني گهراڻو متاثر ٿيو. انهن فسادن ۾ نور لامين نوروز جي ڇهن سالن جي ڌيءُ “ندا” وڃائجي وئي. زال جي دکدائڪ موت ۽ معصوم ڌيءُ جي وڇوڙي کان پوءِ نور لامين نوروز به گهڻو وقت رهي نه سگهيو. هڪ ڏينهن گهر کان نڪتو، رات تائين واپس نه آيو، ٻيو ڏينهن ٿيو ۽ وري ٽيون ڏينهن، نيٺ چوٿين ڏينهن هن جو لاش آيو، سندس منهن مڇيون کائي ويون هيون ۽ چمڙيءَ هيٺان مڇين جهڙا نفرت جا ڪنڊا ظاهر ٿي رهيا هيا. چچريل چهري ڪري کيس پاتل واچ مان سڃاتو ويو، جنهن جا ڪانٽا هلي رهيا هيا.
اها واچ هاڻي نواب الدين نوروز جو سڀ کان وڏو سرمايو هئي جيڪا الماڙي جي خاني ۾ هڪ ننڍڙي پيٽيءَ اندر سرد لاش جيان رکيل هئي ۽ جڏهن نواب الدين نوروز پيٽي کولي هٿ ۾ کڻندو هيو ته آٽوميٽڪ واچ جون سيون هن جي دل ۾ موجود نفرت ۽ بدلي جي باهه جيان ڀڙڪي ائين ڊوڙڻ لڳنديون هيون جيئن جسم جو رت، جنهن ۾ سڀ نفرتون، اذيتون ۽ المناڪيون ڪنهن ٻوڏ ۾ لڙهنديون، رڙيون ڪنديون، ٻاڏائينديون هجن.
نواب الدين نوروز جڏهن ڌڪا کائي جوان ٿيو ته هن ڌڪا ڏيڻ شروع ڪيا. سڀ کان پهريون ڌڪو پاڻ کي ڏنو، جنهن ۾ هن جو ضمير هيٺ ڪري روڊ تي هلندڙ ٽرالي جي ڦيٿي هيٺان چيڀاٽجي مري ويو. هن ٻيو ڌڪو اهڙي عورت کي ڏنو جيڪا ان جي ساڳي پلنگ تي ڪري جنهن تي ڪڏهن هن جي ماءُ سان ڏاڍائي ڪئي وئي هئي.
گهر جي ان واحد ڪمري ۾ هاڻي ڪو به نه هيو سواءِ خاموشي ۽ اوندهه جي، جنهن ۾ نواب الدين نوروز جون سسڪيون اڀرنديون هيون. هن جون آهون ائين اڀرنديون هيون جيئن سانوڻ جو سج، جنهن ۾ صرف سوجهري جو احساس هوندو آهي ۽ سج پاڻ بادلن پويان لڪيل هوندو آهي. هن جي سڏڪن ۾ مينهن ڪڻين جو آواز سمايل هيو ۽ هن جو انتقام اهڙي وڄ، جنهن پويان ڏک گجگوڙ ڪندو آهي.
نور الدين نوروز ان پلنگ تي ڪيترين ئي عورتن سان همبستري ڪئي. پلنگ سامهون لڳل سندس پيءُ جي فوٽوءَ ۾ ڪڏهن ڪا جنبش پيدا نه ٿي.
ان ڪمري جي ڇت کي لڳل ڄارو نواب الدين نوروز جي ذهن مان نڪتل تاندارو هيا جن ۾ يادن جا ڪوريئڙا وچڙي وقت جو کاڄ ٿي ويا. هو فلٽر وارو سگريٽ پي سوچي نه سگهندو هيو. جڏهن فلٽر ڀڄندو هيو ته کيس لڳندو هيو ته هن سگريٽ جو طهر ڪيو آهي. هن کي پنهنجو طهر ياد ايندو هيو. ننڍي هوندي حساس ۽ شرميلو هيو. بغير فلٽر جي سگريٽ پي سوچيندو هيو هن جو فلٽر ڀڳل آهي. ڪنهن به عورت سان همبستري ڪرڻ وقت کيس جسماني نه، پر روحاني سڪون ملندو هيو.
هڪ ڏينهن هن آندل اوڻويهن سالن جي عورت سان همبستري ڪرڻ جي ڪوشش ڪئي ته سندس حيرت جي ڪا حد نه رهي. هن جا جذبا سرد ٿي ويا. ان جو سبب سندس پلنگ سامهون لڳل پيءُ جو فوٽو هيو. هن سان اها عورت اگهاڙي پلنگ تي ستل هئي. ان جو هر انگ جوانيءَ جي رت ۾ ٻڏل هيو. سندس ڳل تازي صوف جيان دهڪيا پئي ۽ چپ ائين هيا جيئن شهوت رس پيئڻ جي دعوت ڏيندي هجي. ان جون اکيون اهڙيون هيون جو ڏسڻ سان نشو طاري ٿي وڃي، سندس ڪلهن تي ڪريل ناسي وار ۽ ارهه جن جي چوسڻين چوڌاري گلابي رنگ ان ڳالهه جي گواهي ڏئي رهيو هيو ته انهن کي ڪنهن ٻار نرم چپن سان ڇهي پهرين چوس نه ڏني آهي. ان جو مرمرين جسم جنهن تي ٻاهر ڦهليل شفق مان روشني اولهه واري بند دريءَ جي شيشن مان زينيا جي گلن جيان ٿي پئي. سندس ٻوٽيل سٿرن کان مٿي پيٽ جو دُن مرڪي رهيو هيو. پويان الماڙيءَ جي آئيني ۾ پوندڙ عڪس ۾ ان جا ٻنڍڻ ائين هيا جيئن دل چيريل هجي. پر افسوس نور الدين نوروز ٿڌو ٿي چڪو هيو. ان جو سبب سندس سامهون لڳل پيءُ جو فوٽو هيو.
هن جڏهن عورت جي ارهن کي ڇهيو ته کيس لڳو پويان ڪنهن آواز ڏنو هجي. هن ڏٺو سامهون لڳل پيءُ جي فوٽوءَ ۾ جنبش ٿي. هن محسوس ڪيو سندس پيءُ ڄڻ فوٽوءَ ۾ جيئرو ٿي پيو هجي. اهو پهريون دفعو هيو جو هن سامهون اهڙو لقاءُ رونما ٿي رهيو هيو. هن کي فوٽوءَ مان پيءُ جون اکيون گهوريندي نظر آيون، انهن ۾ ناراضگيءَ جو اظهار هيو. هن جڏهن عورت جي مخروطي چپن تي پنهنجا چپ رکيا ته کيس محسوس ٿيو فوٽوءَ جو فريم لڏي ويو هجي. جڏهن ته اهو فريم ڀت ۾ تمام مضبوطيءَ سان لڳل هيو. هن جڏهن عورت جي ٻنڍڻن کي ڇهيو ته لڳو ڪمري ۾ ڪو روئندو هجي. پوءِ هن جو انگ جواب ڏئي ويو. هو اٿيو ۽ غور سان ڏٺائين کيس محسوس ٿيو ڄڻ فوٽوءَ جي اکين مان ڳوڙها وهندا هجن. فوٽوءَ ۾ پيءُ جي اکين کي ڇهي ڏٺائين، هن جون آڱريون آليون ٿي ويون. کيس حيرت ورائي وئي ته اهو ڪيئن ممڪن آهي ته پراڻي فوٽوءَ مان تازا ڳوڙها وهندا هجن.
هو واپس پلنگ تي موٽيو ۽ هن ڏٺو عورت جا ڳل وڌيڪ روشن هيا. اهي ڳوڙهن جي پاڻياٺ ۾ چمڪي رهيا هيا. هن سوچيو نما شام آهي. شفق جي روشنيءَ ۾ ماڪ پنهنجو اثر ڏيکاري رهي آهي. سمنڊ ويجهو آهي. هر شيءِ اندر گهم سمائجي ان کي آلو ڪري ڇڏيو آهي. نواب الدين نوروز پنهنجن جنسي جذبن کي گڏ ڪري عورت مٿان چڙهيو ته کيس احساس ٿيو پويان هن جي پيءُ جون اکيون اوگهڙ ڏسي رهيون آهن.
ننڍي هوندي کيس ماءُ اگهاڙو ڪري وهنجاريندي هئي ته هن کي ان سامهون اگهاڙو ٿيڻ ۾ ڪو عار محسوس نه ٿيندو هيو، پر ڪڏهن وهنجندي سامهون سندس پيءُ اچي ويندو هيو ته هو اوگهڙ لڪائڻ لاءِ ماءُ پويان لڪي پوندو هيو.
اوگهڙ جي احساس کان هو وري اٿيو، سندس هيٺان سمهيل عورت به خوف کان هٿن سان ڇاتيون لڪائيندي اٿي ويٺي. هو ڀت ۾ لڳل فريم ويجهو آيو ۽ پنهنجن هٿن سان ان فريم کي پٽڻ شروع ڪيائين. فريم مضبوطيءَ سان لڳل هيو ۽ ڀت جي پلاسٽر ۾ ڄميل هيو. هو وحشي ٿي پيو ۽ سوچيائين فريم پٽي. ان کي اونڌو ڪري ڇڏي جيئن پيءُ جي نظر هن تي نه پوي. نيٺ هن فريم کي ڌوڏي ڪوڪن سوڌو ٻاهر ڪڍي ڇڏيو. ان کي اونڌو ڪري ڏٺائين ته هن کان ذري گهٽ رڙ نڪري وئي. پويان هن جي ماءُ جو فوٽو هيو، جيڪو پيءُ اتي لڪائي ڇڏيو هيو. ماءُ جو فوٽو ڏسي سندس اکين ۾ ڳوڙها ڀرجي آيا.
مڙي پلنگ تي ويٺل عورت جي معصوم چهري کي ڏٺائين. ان جي شڪل هوبهو هن جي ماءُ جهڙي هئي. فوٽوءَ ۾ هن جي ماءُ جو چهرو اهڙو ئي خوبصورت ۽ جوان هيو جهڙو ان پلنگ تي ويٺل عورت جو. هو وڌيڪ ڏسي نه سگهيو. ڀت ۾ فريم جو پيءُ وارو پاسو ٽنگي واپس مڙيو ته کيس پيءُ جي نظرن کان خوف ٿيو. ڏڪندو پلنگ تي آيو ۽ اتي ويٺل عورت پويان لڪي ائين ڳوڙها ڳاڙڻ لڳو جيئن ڪڏهن شرم کان ماءُ پويان لڪندو هيو.
•