او ڌرتيء َ جا ريت_ رتا
سپنا،! سِج_ ورنا سپنا.!
تون اُڀ تي اَڀمان نہ ڪر،
ڌرتي سُرڳ نہ آھي ڇا.؟
دير و حَرم ۾ ھانءُ منجھي،
اَچ، اَچ ٻاھر کاءُ ھوا.!
آءُ ٽپي تون ٽيڙوءَ ڏانھن،
ڇو ٿو ٺاھين ڪوٽ_ ڪڙا.!
ڪنھن جو مندر ڪنھن جو سنک،؟
آ سارو سنسار ُ صدا.!
ڪنھن جي مسجد ڪنھن جي بانگ،؟
ٺاھ ٺڳيءَ جا، ھا، ھا، ھا.!
ڪنھن سُندرتا جي ساکي،
ھيءَ ويساکي پورنما.!
پھتا منھنجا پياسا چَپَ،
توتي جِيون جا جھَرڻا.
ھي مڌ _ ماتا آتا نيڻ،
جھڙا رَس_لوڀِي ڀوَنرا.
ڪير اڱڻ ۾ آئي آھ،
پاڻي تنھنجا ويس وڳا.:
ساڳي چوٽي ساڳي چڳَ،
ساڳي مکڙي تي مايا.
ڇا ڇا ٿي ٻھروپ ڪرين،
منھنجي مڌ_ ماتي ڪوتا.
چوڌاري ساماڻا سُورَ،
پورَب پَڇّم آ پِيڙا.
او ڌرتي، او گرڀَ_ وتي،!
ڏسجي نيٺ تہ ڄمندو ڇا.
شايد ڪوئي نئون انسان،
شايد ڪوئي نئون خدا.!
مون کي رات چيو سُقراط،:
''ھٻڪين ٿون تون ڪيئن ھَيا.!
جڳ کي اَمرت اوتي پاڻ،
وِھُ جِي پيءُ وَٽي بابا.!
ڪنھن جي ھار بہ آھي جيت،
ڪنھن جو موت بہ جيوَت آ.“
_________
سانجھيءَ ٽاڻي ماٽيءَ مَٽ،
کولي پنھنجو کيپُ، ڀَريا.
جھَرڻي جھڙي جھانجھ وَڳي،
جنھن تي جھوميا جوڳيئڙا.
مانڊي ۽ مانڊاڻ مِلي،
ڇا ۾ مَلياميٽ ٿيا.!
_________
ڳوڙھي ڳوڙھي سان ڪجھ سار،
من َ جي سورِ پيو مالھا.
جنھن کي ڪوئي لُڙڪ اَملھ،
مَرڪُ انھيءَ جو مُرڪَ مٺا.!
ڪنھن جي پيڙا جي سرھاڻ،
ٽانگر تي ھي ماڪ ڦڙا.!
ڪاريون راتيون، پارو، پوھَ،
سيءُ، سَوڙ جا اوسيڙا.
تاڃي _ پيٽو جيون جو،
جنھن ۾ سَپنا پَٽ _ ڌاڳا.
ڳولا ڪن ٿا روز، 'اياز`،
ڪنھن جي تنھنجا اوجاڳا.!