تون جو آئين سِج سنئين
او سپرين،!
رات لڙي تہ بہ ڪونہ وئين،
او سپرين.!
پڇُيون ھُيون مون سڀ پاڻياريون، ڏنو نٿي ڪنھن ڏَس،
موٽِي آيس گھُمي گھُمي مان گھَڙي گھَڙي جو گَس.
ڄَڻِيءَ ڄَڻِيءَ جي ڄاڻَ ڏٺي مون مليا نہ پر اُھڃاڻ،
کِلي ھليون کنگھڪار ڪري سَڀ، ڏِسِي ڀُليءَ جا ڀاڻَ.
سڀ ڪنھن چيو ٿي: ''توکي ڇا ٿيو، اوءِ اَياڻي اوءِ،!
ڪنھن سان تنھنجي پريت، نہ جنھن جي لِڇ نہ جنھن جي لوءِ.!
اھڙي ڪنھن جي سُونھن نہ ڪنھن جو اھڙو آھ سڀاءُ،
تنھنجي سانگيءَ جو اي سرتي،! ڪنھن کي ناھ سماءُ.“
مون چيو وَن وَن ٿي: ''ويڙھي ۾ وڃي ڏيان مان واس،
اڃا ڪنڊيءَ تي ڪانگُ لنوي ٿو، اڃا بہ آھي آس.“
پويان پير ڪَري جو آيس، گُھمي گھٽيون ۽ گھاٽ،
ڏٺم تہ لانڍيءَ اوٽ کَڙو آن، جھَلي ولھيءَ جي واٽ.!
تون ئي مون ڏي پنڌ پئين،
او سپرين،!
تون جو آئين سِج سَنئين،
او سپرين،!
رات لَڙي تہ ڪونہ وئين،
او سپرين،!