سنڌ کان تون اتم ناهين!
پنهنجي ڇاتيءَ تي سمهاري،
پيار جا ڪي ٻول ٻڌائي،
منھنجي ڳچيءَ ۾،
پنھجي نازڪ ٻانهن جا زنجير نه وجهه،
۽ پنهنجا گلابي چپ،
منهنجي چپن تي رکي خاموشيءَ جو تالو نه هڻ،
ڏسين نه ٿي ۽ ٻڌين نه ٿي،
مون کي منهنجا ساٿي،
هوشو، هيمون، دريا خان ۽ شهيد
پل پل پيا ٿا پڪارين،
سنڌ جي آزادي خاطر وڙهڻ ۽ ڪسڻ لاءِ،
مونکي نه روڪ تون نه روڪ تون،
هو ڏس ڀٽائي به ڪر کڻي ٿو ڏسي،
۽ اياز به ڪراڙ تان پيو پڇي،
ڏسئون ڪير ٿو اچي،
پنهنجي رت سان سنڌ کي ريج ڏئي،
آزاديءَ جو فصل پوکي،
۽ جام شهات جو پئي،
مون کي تون چنيسر نه بناءِ،
مان دودو ٿي ميدان ماريان،
ڌاريا سڀ سنڌ مان ڌڪاريان
آخر تون چوڻ ڇا ٿي چاهين،
تون پيار منهنجو برابر آهين
پر تون سنڌ کان اتم ته ناهين
ڏس بلاول ڪيئن گھاڻي ۾ پيڙهيو ويو
منصور سوليءَ تي چڙهي ويو،
برفت سنڌ خاطر روپوش ٿيو
ڌارين کي پيو للڪار ڪري
گولين جي گونجار ڪري
ڏکيو وقت اڄ سنڌ تي آيو آ،
سن مان سيد جو پيغام آيو آ
ڪٿي به اڄ رڪڻو ناهي
ماٺ ڪري ويهڻو ناهي
ڪنهن جابر اڳيان جھڪڻو ناهي
آزاديءَ جو سڏ آ ٿيو،
مون ڪفن سر سان آ ٻڌو،
تنهنجي مَنَ ۾ آخر ڇاهي
تون پيار برابر منهنجو آهين،
پر سنڌ کان تون اتم ته ناهين.