سنڌي الفابيٽ تي ٽيڙو پٽي
اسڪول وڃڻ کان اڳ ۾،
تيل وارن کي مَک.
ب: سان پڙهندا بدڪ.
ٻالڪ مرڪي ڳالهاءِ،
ڇاجي اٿئي اٽڪ.
ٻ: سان پڙهندا ٻُڪُ.
سرمد مرڪي چيو سائين،
پاڻيءَ جو پيئان ڍُڪُ.
ڀ: سان پڙهندا ڀت.
سنڌڙي وارا ڇا چوانءِ،
جيءُ ٻالڪ جت ڪٿ.
ت: سان پڙهندا تارو.
ٻالڪ ڪتاب کولي،
سبق کي ڏيو وارو.
ٿ: سان پڙهندا ٿيلهو.
ڪنڀر کولي آوي جيڪا،
گهڙو نڪتو ڀيلو.
ٽ: سان پڙهندا ٽوپي.
ڪچن گهرن کي هر ڪنهن
لڳائي آ پوچي.
ٺ: سان پڙهندا ٺونٺ.
ظلم جي آڏو ڪڏهن به نه،
اکيون پنهنجون ٻوٽ.
ث: سان پڙهندا ثواب.
سوچي سمجهي تون ٻالڪ،
ڏيندو ڪر جواب.
پ: سان پڙهندا پَڳَ.
عِلمُ سان ته حاصل ٿيندا،
سنوان سڌا ڪي دَڳَ.
ج: سان پڙهندا جُتي،
وڏيرو ويٺو محل اڏي،
هاريءَ جي جاءِ ڀُتي.
ڄ: سان پڙهندا ڄڀ.
مظلوم بکن ۾ گذارن،
ظالمن ڀريا ڀِڀَ.
جھه: سان پڙهندا جهرڪي،
مينهوڳي رُتِ ۾ ٻالڪ،
متان پوين ترڪي.
ڃ: سان پڙهندا ڄڃ،
پاڻيءَ بنا ٿر جي ڌرتي،
ڪيڏي آهي رُڃَ.
چ: سان پڙهندا چنڊ،
ديس واسي ڇو نه سڀئي،
ٿي پئون کير کنڊ.
ڇ: سان پڙهندا ڇٽي،
ڪپڙو واهه ته رنگي ڏنو،
مون کي عبيد کٽي.
ح: سان پڙهندا حَجَم،
دوست ڪجي سيرت وارو،
جهڙو آهي نَجمُ.
خ: سان پڙهندا خچرُ،
صفائي رک گهر محلي جي
اچي نه ڪو مڇرُ.
د: سان پڙهندا دَرُ،
اسڪول اسان جو آهي،
عِلمُ جو ئي گهر.
ڌ: سان پڙهندا ڌوٻي،
اسڪول کان ڪڏهن ٻالڪ،
هڻجي ڪين گهوٻي.
ڏ: سان پڙهندا ڏيڏر،
تيز هوا ۾ مٽي اڏامي،
اک ۾ پيو ڪَٽَرُ.
ڊ: سان پڙهندا ڊيل،
سنڌ جي مٿان آهي اڄ به،
ڌاڙيلن جي ڀيلَ.
ڍ: سان پڙهندا ڍڳو،
هوشو، هيمون آيا جڏهن،
ڌاريو وٺي ڀڳو.
ذ: سان پڙهندا ذرو،
مڙس ٿي هلجي هڪ واٽ،
انسان ٿجي کرو.
ر: سان پڙهندا ريَل،
عجيب دنيا آهي ڪا،
ٻارو ڏسو کيل.
ڙ: سان پڙهندا ماڙي،
سچ جو مانُ مٿانهون آهي،
ڀڄي ويو ڀاڙي.
ز: سان پڙهندا زنجير،
بابي آندو ڪوئٽا کان،
منهنجي لاءِ انجير.
س: سان پڙهندا سيٽي،
جسماني صحت لئه،
پير ڊُهو پي ٽي.
ش: سان پڙهندا شينهن،
موسم آئي بهار جي،
وسي پيو مينهن.
ص: سان پڙهندا صوف،
اسڪول جي ڇت ۾ ادل،
سهڻو لڳي ٿو روف.
ض: سان پڙهندا ضعيف،
ادب ڪر وڏڙن جو عادل،
عِلمُ پڙهه حنيف.
ط: سان پڙهندا طوطو،
پاڻيءَ ۾ وهنجندي ٻارن،
کاڌو آ غوطو.
ظ: سان پڙهندا ظالم،
ظلم کي ٽوڙيندا،
گڏجي سڀ عالم.
ع: سان پڙهندا عينڪ،
ڀري آيو کڻي ڇوڪر،
چانهه جي ته چينڪ.
غ: سان پڙهندا غاليچو،
صاف سٿرو آهي،
گهر جو باغيچو.
ف: سان پڙهندا فانوس،
ذهن رکجو روشن،
ٿيو نه ڪڏهن مايوس.
ڦ: سان پڙهندا ڦيٿو،
راڻي باغ ۾ ڏٺوسين،
رنگ برنگي چيتو.
ق: سان پڙهندا قلمُ،
لکي پڙهي ٻالڪ سڀئي،
حق جو کڻو عِلمُ.
ڪ: سان پڙهندا ڪتو،
چور به ڪري ويا چوري،
ڀاڳيو پيو هو سُتو.
ک: سان پڙهندا کَٽَ،
ايمان جو امتحان آ،
تارازي ۽ وَٽَ.
گ: سان پڙهندا گڏهه،
ڪمند مان ٺهي ٿو ٻارو،
مٺو آهي ڪَڪَهُه.
(ڪَڪَهُه: ڪمند جي پڪل گهاٽي چَاشِ)
ڳ: سان پڙهندا ڳئون،
ڀل ڪنهن کي ڪاوڙ لڳي،
چڱائي سڀ کي چئون.
گهه: سان پڙهندا گهوڙو،
سهڻو علي گل کي آهي،
ڏاندن جو جوڙو.
ڱ: سان پڙهندا سڱ،
هاريءَ ۽ ناريءَ جا،
لوها آهن لِڱَ !
ل: سان پڙهندا لَڪُڻ،
ڪاڇي مٿان ڪڪر،
ڪونجن جي ڪڻ ڪڻ.
م: سان پڙهندا مَسُ،
عِلمُ پرائڻ ۾ ڪاشف،
ناهي ڪائي ڪس.
ن: سان پڙهندا نَٿَ،
مالڪ پنهنجي مِهرَ ڪر،
دعا لاءِ کنيا هٿ.
ڻ: سان پڙهندا وڻ،
جيڪو توکي ماءُ ڏي،
کلي خوشيءَ مان کڻ.
و: سان پڙهندا واڍو،
محنت سان جيءُ جرڪي،
ٿيءُ نه ڪڏهن ڏاڍو.
هه: سان پڙهندا هاٿي،
پنهنجي ديس رهڻ وارا،
ٻالڪ سڀ ساٿي.
ء: ته آهي ننڍڙو،
حرف نه گهٽ چئبو ان کي،
ٽوپيءَ تي جيئن ڪنڊڙو.
(ڪنڊڙو: ڀرت جو قسم آهي)
ي: سان پڙهندا يڪو،
“محسن” آخري حرف آ،
سنڌيءَ جو سبق ٿيو پڪو.