ڪهڙي ڊسمبر
ڊسمبر جي سرد هوائن سان
ٿو، منهنجو منڙو جلي.
هو پنهنجو ملن،
۽ سارو منظر،
بي تابي جو عالم!
هو نظرن جي
جام جا پيالا،
مدهوشي سان مون پئي پيتا.
سنگ مرر جهڙي
بدن تي،
هو منهنجا مخملي بوسا.
سردي ۾ به،
گرمي جو عالم،
جي پيار عبادت سمجھي،
ڪيو سين.
سٺو ڪين لوڪ،
لڪي جي مليا سين.
وڇوڙي هن قهري
ڪيا قهر اسان تي.
جدائي جي راڪاس
جا لامارا زندگي تي
وڇوڙي جو وِھُ
پياريو اسان کي
انڌيري رات
۽ گمنام رستا
ٿو ڳوليان پيو
ڪٿي آهين پيارا.
وري هي ڊسمبر،
وري هي پتجھڙ جي مند،
رستن تي سڙيل سُڪل پن
وري ياد تازي
ٿي ڪري پنهنجي
ملڻ جي.
جڏهن ڪو ماڻهو دوستي جي
روپ ۾
ڏنگ ٿو هڻي،
پوءِ ماڻهو ڇا ڪري
جو دوستي جي پاڪ
رشتن کي
نا پاڪ ڪريو ٿا ڇڏين.