وڻ ويڙهي
اوچتو ئي اوچتو منھنجي نظر ٽرين جي هڪ گاڏي جي دريءَ ڀرسان ويٺل هڪ نازنين جي نيڻن ۾ اٽڪي پئي. پھريون مون سمجهيو تہ ڪنھن آرٽسٽ جو شاهڪار فريم ۾ بند ٿيل آهي پر هو، تہ حسن جو زندہ مجسمو هئي. مون کيس ڏسي هڪ ئي پل ۾ پنھنجي نظرن کي ٻي پاسي ڦيري ڇڏيو. ڄڻ منھنجا نيڻ سندس سونھن جو تاءُ نہ سھي سگهيا هجن. منھنجي دل ۾ کيس هڪ دفعو ٻيھر ڏسڻ لاءِ هُرکُر پيدا ٿي، چانھہ مان گرم ٻاڦ ايئن نڪري رهي هئيّ جيئن منھنجي من مان هن کي ڏسڻ جي خواهش اکين ڏانھن اڏري رهي هئي. مان نہ مڙيس ۽ سندس نظرن جي تاب کي سھڻ جو سوچي هڪ دفعو ٻيھر سندس چھري جي باريڪين ۾ گهورڻ لڳس، سندس سنھڙا گلابي چپ گلاب جي ماڪ ڀنل پنکڙين جيان لڳا. هن جا ڪارا وار گهن گهور گهٽائون ۽ ڀِرون دل تي وار ڪندڙ تلوارون. سندس نيڻن جي جادو مونکي بيخود بڻائي ڇڏيو ۽ ها! جڏهن پنھنجي لبن تي مرڪ جا پوپٽ ويھاري ڇڏيائين تہ مان حيرانگي جي سمنڊ ۾ غرق ٿي ويس.
واچ ۾ ٽائيم ڏٺم رات جا اڍائي ٿي چڪا هئا. ٽرين کي پُھتي ويھه منٽ گذري ويا هئا ۽ تقريباً سمورا مسافر پنھنجن پنھنجن ماڳن ڏي روانا ٿي چڪا هئا، پر هوءَ اڃا اسٽيشن تي موجود هئي. گاڏيءَ مان لھي پليٽ فارم تي چھل قدمي ڪري رهي هئي ۽ ڪڏهن ڪڏهن پنھنجي هٿ جي ڪرائيءَ ۾ ٻڌل گهڙيءَ ۾ پڻ ڏٺائين ٿي، جنھن مان ائين پئي لڳو تہ شايد هن کي ڪنھن جو انتظار هو. پوءِ هو، سامھون بينچ تي ويھي رهي. هن وري جيئن ئي مون کي پنھنجي گهور جي ڄار ۾ ڦاسايو تہ مان نظرن ئي نظرن ۾ هن سان ڳالھائڻ لڳس. منھنجي دل مان غم جا سمورا غبار هڪ ئي پل ۾ الاجي ڪاڏي اڏامي ويا. هن جي گهور ۾ چقمقي ڪشش هئي، جيڪا مون کي هن ڏانھن ڇڪي رهي هئي. مان چانھہ جو خالي ڪوپ ٽيبل تي رکي جيئن ئي هن ڏانھن قدم سوريا تہ منھنجي دل جي ڌڙڪن ۾ اضافو اچي ويو ۽ اهو دهڪو هن تائين پھچندي پھچندي ايڏو تہ وڌي ويو جو ڀانيو پئي اجهو منھنجي دل ٺڪاءُ ڏئي ڦاٽي پوندي، مون پنھنجي زبان مان ڪو لفظ اڪلائڻ لاءِ پنھنجي خشڪ ٿيل ڳلي کي ڳيت ڏئي آلو ڪيو.
"ڇا اوهان ڪنھن جو انتظار ڪري رهيون آهيو؟" مون ساڻس پھريون جملو ڳالھايو، ائين پئي لڳو ڄڻ ڪي ٽو سَر ڪيو هجي. منھنجي مک تي آيل پگهر جا ڦڙا زمين تي ڪرڻ وارا هئا تہ هن چيو:
"ها! مون کي رسيو ڪرڻ لاءِ منھنجو cousin اچڻو هو. خبر ناهي اڃا تائين ڇو نہ پھتو آهي؟!" هن جي ڳالھائڻ جو لھجو ڪجهہ انگريزي زده هو.
"مون اوهان کي ايئن اڪيلو ڏسي سوچيو ممڪن آهي، اوهان سان ڪو problem هجي، انھيءَ لاءِ حاضر ٿيس."
"اوهان جي وڏي مھرباني." هن چيو
"منھنجي لاءِ ڪو حڪم هجي تہ...." مون مرڪندي کيس چيو.
"نہ ٻي تہ ڪا ڳالھہ ناهي پر.... جيستائين منھنجو cousin اچي تيستائين جيڪڏهن اوهان مونکي ڪجهہ ڪمپني ڏيو تہ....."
جيتوڻيڪ مان سندس جملو ٻڌي وائڙو ٿي ويس پر دل ۾ خوشيءَ جي لھر اُڀري. "پر هو... توهان جو cousin ..."
هن منھنجي ڳالھہ پوري ڪرڻ کان اڳ ۾ ئي چيو" نہ نہ اهڙي ڪا ڳالھہ ناهي Its Ok."
مان ساڻس ساڳي بينچ تي ڪجهہ وٿيرڪو ٿي ويٺس. منھنجي دل جو ڊپ آهستي آهستي ڀڄڻ لڳو.
"توهان ڇا ڪندا آهيو؟" هن مون کان پڇيو.
"هڪ پرائيويٽ فرم ۾ جاب آهي.... ۽ توهان؟"
"مان ميڊيڪل اسٽوڊنٽ آهيان ۽ states ۾ رهندي آهيان ڇو تہ منھنجا parents ويھن سالن کان اتي settle آهن. هتي مان پنھنجي aunt سان ملڻ آئي آهيان... معاف ڪجو مان اوهان کان پڇي سگهان ٿي تہ اوهان هن وقت تائين هن اسٽيشن تي ڇا لاءِ بيٺا آهيو؟"
"هيءَ اسٽيشن منھنجي ڏکن وارن ڏينھن جي سھيلي آهي." مون ٿڌو شوڪارو ڀريندي چيو. "مان هتي ويھي آزاد فضائن سان پنھنجا درد share ڪندو آهيان ۽ موٽ ۾ اهي هوائون ٿڌڪار جي روپ ۾ مونکي آٿت ڏينديون آهن ۽ ائين منھنجي من جي مونجهہ ختم ٿي ويندي آهي."
"توهان تہ اديبن واريون ڳالھيون ٿا ڪريو."
"پر مان اديب ناهيان."
"ڀلا اوهان پنھنجا ڏک هوائن سان ڇو share ڪندا آهيون؟"
"ان ڪري تہ اهي، راز کي راز ئي رکنديون آهن، ماڻھن وانگر.... بھرحال ڇڏيو انھن ڳالھين کي مان توهان کان هڪ سوال ڪيان؟"
"ها."
"توهان جي چھري تي هر وقت مرڪ جا انڊلٺي رنگ ڇو ڦھليل آهن"
"برا ٿا لڳن!"
"هر گز نہ، رنگ ڪنھن کي بہ برا نہ لڳندا آهن."
"مان ننڍي لاءِ کان ئي smiling girl هوندي هئس، شايد تڏهن ئي منھنجي parents منھنجو نالو مرڪ رکيو هو."
"ڪيڏو نہ عجيب آهي، ڪڏهن ماڻھن جو نالن تي اثر ٿيندو آهي تہ ڪڏهن وري نالن جو ماڻھن تي." چيومانس" منھنجو نالو هالار آهي، مان ننڍي لاءِ کان ئي ارڏو ۽ مضبوط رهيو آهيان، هالار وانگر."
"هالار ڏاڍو سٺو نالو آهي، اڇا هالار منھنجي خيال ۾ توهان هاڻي وڃو. ڇو تہ ڪافي دير ٿي چڪي آهي، مان سندس انتظار ڪريان ٿي، خبر ناهي ڇو ايڏي دير لاتي اٿائين."
"نہ نہ مان ڪجهہ دير اڃا ويٺو آهيان، زمانو ڏاڍو خراب آهي. مان اوهان کي ائين اڪيلو ڇڏڻ نہ ٿو چاهيان." هاڻي مونکي ڄڻ ساڻس همدردي بہ ٿيڻ لڳي هئي.
ڪجهہ پل اسان ٻنھي جي وچ ۾ خاموشي رهي. پر هن جي مٿان انتظار جي ڪيفيت حاوي هئي..... کن پل ۾ انھيءَ خاموشيءَ جي ٻاٽ ۾ لفظن جا ڏيئا ٻاريندي چيائين: "هالار مونکي توهان جي ڪجهہ مدد جي ضرورت آهي."
"مان بلڪل حاضر آهيان."
"منھنجي خيال ۾ هاڻي شايد هو نہ ايندو. Please توهان مون کي ڪنھن سٺي هوٽل ۾ ڇڏي اچو، مان باقي رات اتي ئي گذارينديس." هن جي چھري تي گهٻراهٽ ڇائنجي وئي هئي.
"پر اوهان جي aunt جو گهر ڪٿي آهي؟" چيومانس "مان توهان کي اتي ڇڏي اچان."
"اهوئي تہ problem آهي، مون کي پنھنجي aunt جو گهر ناهي ڏٺل، هن مون سان ٽيليفون تي ڳالھايو هو ۽ مونکي receive ڪرڻ لاءِ منھنجي cousin کي موڪلڻ لاءِ چيو هو.... اف! هاڻي ڇا ٿيندو!" هن پريشاني مان پنھنجو نازڪ هٿ نرڙ تي رکي ڇڏيو.
"گهٻرائڻ جي ڪا ڳالھہ ناهي. مون سندس نيڻن ۾ ليئو پائيندي چيو: "جيڪڏهن توهان کي برو نہ لڳي تہ.... پر نہ نہ ائين ممڪن نہ آهي."
"ڇا ناممڪن آهي؟"
"اصل ۾ ڇاهي تہ منھنجو گهر...." ڪجهہ خاموشي کانپوءِ مون کيس چيو "مان هتي اڪيلو رهندو آهيان."
"تہ ڇا توهان مونکي پنھنجي گهر ۾ هڪ رات رهڻ جي اجازت ڏيندﺂ؟"
"ها...! پر....!!"
"پر ڇا... اها تہ اوهان جي مھرباني ٿيندي." سندس جملي مونکي حيران ڪري ڇڏيو. هن پنھنجا ٻئي هٿ ملائي زور ڏيندي چيو. " Thanks God" چھري تي ڦھليل مرڪ جي رنگن کي وڌيڪ گهرو ڪندي چيائين "Thank you Halar".
"please اچو." چيومانس.
هن بينچ تي رکيل پرس پنھنجي ڪلھي ۾ وڌي ۽ مون سان هلڻ لڳي. سندس سينڊل جي کُڙي جا کڙڪا منھنجي دل جي ڌڙڪن سان هم آواز هئا. اسين اسٽيشن جو پليٽ فارم ڪراس ڪري روڊ تان ٽيڪسي هاير ڪئي. سنسان رستن تي ڪجهہ ماڻھو ۽ باقي ڪتا گهمي رهيا هئا. روڊ جي ٻنھي پاسن کان سمورا دڪان بند هئا. ڪٿي ڪٿي پان ۽ سگريٽن جون مانڊيون کليل هيون. فليٽ تي پھچي مان هن کي الڳ ڪمري ۾ ڇڏي کائنس موڪلائي پنھنجي ڪمري ڏانھن وڃڻ لڳس تہ... هن پنھنجو ڪپھه جھڙو نرم هٿ منھنجي هٿ ۾ وجهي چيو "هڪ منٽ ويھو." هن جي نيڻن ۾ عجيب چمڪ ڀرجي آئي. "توهان مونتي هيڏي مھرباني ڪئي آهي. هڪ احسان ٻيو بہ ڪيو نہ !"
"احسان! مان اوهان جي ڳالھہ نہ سمجهي!!"
”اصل ۾ ڇاهي تہ مان ڪٿي بہ اڪيلي سمھي نہ سگهندي آهيان. مان پنھنجي گهر ۾ بہ جيستائين پنھنجي اميءَ سان ڀاڪر پائي نہ سمھندي آهيان، تيستائين ننڊ نہ ايندي آهي. Please توهان نہ وڃو، نہ تہ آئون سڄي رات ننڊ نہ ڪري سگهنديسplease" هن ناز مان چيو.
"ڇا مقصد آ توهان جو، ائين ڪيئن ٿو ٿي سگهي...!" مون کي سندس ڳالھہ تي اچرج لڳو، پر دل جي هڪ ڪنڊ گَد گَد بہ ٿيڻ لڳي... پوءِ هوءَ هڪڙي بلنڪٽ ۾ مونسان گڏ سمھي، ڳراٽڙي پاتائين. نہ صرف ڳراٽڙي پاتائين، پر خبر ناهي سڄي رات هن مونتي ڪھڙو جادوڪري ڇڏيو. وچڙندڙ گرم ساهن جي وچ ۾ مان لفظ بہ ڪڇي نہ سگهيس ۽..... هوءَ جڪڙي وئي منھنجي وجود کي وڻ ويڙهيءَ وانگر. هن ڪاري رات ۾ هزارين رنگ ڀري ڇڏيا ۽ مونکي پنھنجو جيون رنگين محسوس ٿيڻ لڳو. نہ ڄاڻ ڪھڙي پل ننڊ جي ديوي اکين ۾ گهر ڪيو هو.
.....پر صبح جا اجرا ڪرڻا منھنجي لاءِ اوندھہ کڻي آيا. منھنجون اکيون کليون تہ هوءَ منھنجي ڀر ۾ نہ هئي. هن جو خوبصورت چھرو منھنجي خيالن ۾ رقص ڪندو رهيو. مونکي هڪ ئي پل ۾ هن سان گهاريل هڪ هڪ گهڙي ياد اچي وئي. ڪنڌ کي ڌوڻيو، اهو سڀ ڪجهہ ڄڻ ڪو سندر سپنو لڳو. مان بلينڪٽ لاهي بيڊ تان اٿيس. سائيڊ ٽيبل تي هڪ چٺي رکيل هئي. مون کولي پڙهڻ شروع ڪئي. لکيل هو.
"تون پنھنجي لاءِ پاڻ موت خريد ڪيو. ان ۾ منھنجو ڪو بہ قصور ناهي، تو کي ايڊز (Aids) مبارڪ هجي."
منھنجي هٿ مان چٺي ڇڏائجي وئي، زمين پيرن هيٺان نڪري وئي، پنھنجي وجود جا هزارين ذرا وکرندي محسوس ڪيم، پگهر ۾ شم ٿي ويم ۽ ڪري پيس رنگين ڪارپيٽ جي مٿان.