برساتي رات جو الميو
"بيگم صاحبہ...!" نوڪر ڳالھہ شروع ڪئي "اصل ۾..." "بس بس.. مان ڪجهہ بہ نہ ٿي ٻڌڻ چاهيان." هن وضاحت کان اڳ ۾ ئي کيس دڙڪو ڏئي چپ ڪرائي ڇڏيو. موتي جي پشم جھڙن اڇن ۽ نرم پسيل وارن ۾ هٿ ڦيريندي مڙس کي چيائين. "شوڪت! مون کي تہ ڊپ آهي تہ ڪٿي هي معصوم بيمار نہ ٿي پوي."
"واقعي! ڇو تہ ٻاهر سيءُ بہ تمام گهڻو آهي ۽ ويچاري کي ڏڪڻي بہ وٺي وئي آهي." مڙسھنس هن جي تائيد ڪئي.
"تون هتي اسان جي منھن کي ڇا ٿو ڏسين، وڃ جلدي ٽاول کڻي آ.“ صاحب، نوڪر کي دٻ پٽي.
ٽاول آيو تہ بيگم صاحبہ موتيءَ کي ويڙهي هيٽر جي ڀرسان کڻي وئي، هيٽر جي گرمي ملڻ کانپوءِ ڪتي جي ڏڪڻي گهٽجڻ لڳي پر هلڪا هلڪا ڪنئونڪاٽ ڪري رهيو هو. ڪجهہ دير کانپوءِ هڪ دفعو ٻيھر ڪمري جو دروازو کڙڪيو.
"ڪير آهي؟" صاحب چيو.
"سائين.... مان آهيان... ڪرمون."
"بابا... وري ڇا ٿيو، اچ اندر."
هو اندر اچي ڪنڌ جهڪائي چوڻ لڳو "سائين... سائين هو...."
"ها بابا چئہنہ ڇا مسئلو آهي؟"
بيگم صاحبہ رموٽ سان ٽي ويءَ جو واليوم گهٽايو.
"سائين بنگلي جي ٻاهران ڪافي دير کان هڪ ماڻھو بيٺو آهي، بارش ۾ پسڻ جي ڪري طبيعت ڏاڍي خراب ٿي وئي اٿس ۽ سيءَ ۾ ٿڙڪي رهيو آهي..."
"تہ پوءِ....! بابا مطلب جي ڳالھہ ڪر... آخر اسين ان کي ڇا ڪيون؟" صاحب ڪجهہ چڙ وچان چيس.
"فلم جو مزو ئي خراب ڪري ڇڏيائين." بيگم صاحبہ چپن ۾ ڀڻڪي.
"سائين هن ٻہ ٽي دفعا مدد لاءِ بہ پڪاريو آهي... شايد ڪو ڀليل مسافر آهي ۽ ...."
"هاڻي تقرير کي ڇڏ، هي ڪو مسافر خانو نہ آهي جو هتي هر ڪنھن کي پناھہ ڏيندا وتون ۽ ها! هن سان ڪنھن بہ قسم جي همدردي جي ضرورت نہ آهي اهڙا ماڻھو اڪثر خطرناڪ بہ ٿيندا آهن."
"اف، هاڻي ڊارلنگ بس بہ ڪيو." بيگم صاحبہ، صاحب کي ادا سان چيو، "هي ڪھڙي فضول مسئلي تي ٿا ڳالھايو. هرو ڀرو بور ٿا ڪريو."
"چڱو هاڻي هل." صاحب نوڪر کي چيو.
نوڪرحاضر سائين چئي دروازو بند ڪري ٻاهر نڪري ويو.
بيگم صاحبہ رموٽ سان چينل مٽايو. صاحب ليمپ جو بٽڻ آف ڪيو. گرم ڪمري ۾ کين ٻاهران جي سيءَ جو ڪو بہ احساس نہ پئي ٿيو.
ڪمري ۾ زيرو بلب جي هلڪي نيري روشني ڦھلجي چڪي هئي. ها! پر ٻاهر تجلا هئا کنوڻ جا، ڪاري رات ۽ تيز برسات ماحول کي خوفناڪ بڻائي رهي هئي. روڊن تي پاڻي مسلسل لارون ڪري وهي رهيو هو، جيڪو کنوڻ جي چمڪڻ تي ڪنھن ڪنھن مھل ڏسڻ ۾ ٿي آيو.
ڀٽڪيل مسافر اڃا تائين پُسي رهيو هو بارش جي پاڻي ۾. هو پناھہ گهري رهيو هو پر موٽ ۾ کيس پنھنجن دانھن جو پڙاڏو ئي ملي رهيو هو، يا وري آسپاس جي بنگلن مان ايندڙ ڪتن جون ڀونڪون، هن جو پسيل جسم سيءَ ۾ ٿڙڪي رهيو هو. ڏند کڙڪي رهيا هئس، ائين هو سڄي رات سنسان رستن تي ڦرندو رهيو. ها! سڄي رات مينھن جي وسڪاري کانپوءِ باک ڦٽي. ڪڪر الوداعي گيت چوندا هڪ ٻئي کان وڇڙندا ٿي ويا. سج آسمان جي لبن تي لالي هنئين، پکي کنڀ ڦڙڪائي اڏريا. ڪانون ڪان ڪان ڪئي، هر پاسي اجالو ٿي ويو، وڻن جا پن بارش ۾ ڌوپجي اجرا ٿي پيا ۽ بنگلن جي ڀتين تي بوگن بيلا جا گلابي، اڇا ۽ پيلا گل وڌيڪ نکري پيا.
نوڪر بيڊ روم جو دروازو کڙڪايو، صاحب جي Yes چوڻ تي دروازو کولي هٿن ۾ جهليل ٽري سميت ڪمري ۾ داخل ٿيو صاحب ۽ بيگم صاحبہ کي چانھن ڏئي بيڊ جي سائيڊ تي اخبار رکي ويو.
ڪجهہ دير بعد ٽيليفون جي رنگ وڳي. صاحب ڪريڊل تان رسيور کڻي "هيلو" ڪيو تہ رسيور مان آواز آيس "سر! مان حبيب ٿو ڳالھايان، چيئرمين صاحب 11 وڳي ميٽنگ رکي آهي، اوهان کي اطلاع ڏيڻ لاءِ فون ڪئي اٿم."
"اڇا اوڪي، مان اچان ٿو."
"ڊيئر مان يڪو هتي ڊائننگ ٽيبل تي توهان جي انتظار ۾ ويٺي آهيان ۽ توهان ٽيليفون تي گفتگو ۾ مصروف آهيو. "بيگم صاحبہ ناراضگيءَ مان چيس.
“I am very sorry darling” صاحب ڪرسي سوري ڊائننگ ٽيبل جي سامھون ٿي ويٺو "آفيس کان ٽيليفون هئي، ڇا ڪجي، اٽينڊ تہ ڪرڻي هئي نہ."
"چڱو هاڻي ناشتو ڪيو، نہ تہ ٺري ويندو."
"ثمينہ.... هڪ ڳالھہ چوانءِ." صاحب سلائيس کي مکڻ هڻندي چيو.
بيگم صاحبہ ڏانھنس گهوريندي وراڻيو، "هون."
"تون جڏهن مون سان ناراضگيءَ مان ڳالھائيندي آهين نہ، سچ تہ مون کي ڏاڍي سھڻي لڳندي آهين ۽ تنھنجو گلابي چھرو جڏهن ڪاوڙ ۾ ڳاڙهو ٿي ويندو آهي تہ گلاب جي ڳاڙهي پنکڙيءَ جھڙو لڳندو آهي."
"چڱو پليز! هاڻي منھنجون وڌيڪ تعريفون نہ ڪيو ۽ ناشتو ڪيو. هونئن بہ ڪنھن جي ڪاوڙ سان مذاق نہ ڪرڻ گهرجي. ايئن نہ ٿئي جو مون کي وري ڪاوڙ اچي وڃي." ٿورو مرڪندي چيائينس.
Welcome that’s my pleasure ڀلي اچي، مان تہ خوش ٿيندس." صاحب کان هلڪو ٽھڪ نڪري ويو.
ناشتو پورو ڪري صاحب آفيس وڃڻ لاءِ پنھنجي لينڊ ڪروزر ۾ ويٺو، جيڪا سندس بنگلي جي وسيع لان جي وچ ۾ ٺھيل رستي تان گذري نوڪر کي هارن سان گيٽ کولڻ جو حڪم ڏئي ڊفينس جي صاف سٿرن روڊن تي هلڻ لڳي. صاحب جي بنگلي کان ٿورو ئي اڳيان ڪجهہ ماڻھن جو هجوم هو، جنھن کي ڏسي هن گاڏي روڪرائي. پڇڻ تي خبر پيس تہ اهي ماڻھو ڪنھن لاوارث لاش مٿان بيٺا آهن.
پنھنجي ڪوٽ ۽ ٽاءِ کي ٺاهي صاحب گاڏيءَ تان لھي لاش جي مٿان اچي بيٺو. سيءَ وچان هن جو ڪٻو ٿيل جسم سڪي چڪو هو. سندس آخري دانھن شايد هن جي نڙيءَ ۾ ئي گهٽجي وئي هئي. انھيءَ ڪري هن جو وات کليل ئي رهجي ويو هو ۽ ها! سندس کليل اکين مان چمڪ بہ اڏامي چڪي هئي.
صاحب هن کي ڏسي پنھنجو چشمو لاهي نھايت ڏکاري انداز ۾ چيو Very sad ڏاڍي ڏک جي ڳالھہ آهي، خبر ناهي ڪير هو هي ماڻھو، پر جيڪو بہ هيو، ايئن بي درديءَ سان مرڻ نہ کپندو هو."
"رات هڪ اجنبي جون دانھون ٻڌيون هيون، شايد اهو ئي آهي ۽ برسات ۾ پُسي سيءَ سبب هن روڊ تي مري ويو آهي." هڪ اميرزادي، صاحب کي سندس باري ۾ معلومات ڏني.
"اڇا، يعني هي شخص سڄي رات ڀٽڪندو رهيو آهي، ايڏي سرد رات ۾ هنن روڊن تي! Oh! My God!! صاحب منھن تي اڻڄاڻائيءَ جو ماسڪ چاڙهي ڇڏيو. "مون کي افسوس آهي جو اسان هن جي ڪا مدد نہ ڪري سگهياسين، هن کي گهٽ ۾ گهٽ منھنجو دروازو ضرور کڙڪائڻ کپندو هو. منھنجا دروازا تہ هر منجهيل لاءِ کليل هوندا آهن. توهان سڀني کي تہ خبر آهي تہ مان انساني حقن واري تنظيم جو ميمبر بہ آهيان. مون کي تہ پوري انسان ذات سان محبت ۽ همدردي آهي. هن جي دانھن منھنجن ڪنن تائين پھچي ها تہ مان هن کي ڪڏهن بہ مرڻ نہ ڏيان ها. هي ڪالھوڪي برساتي رات جو وڏو الميو آهي. توهان هن کي سھارو نہ ڏئي ظلم ڪيو آهي." اکين ۾ ڪوڙا ڳوڙها آڻي سڀني ڏانھن نھاريندي چيائين. "ها توهان وڏو ظلم ڪيو آهي." هڪ وڏو ٿڌو ساھہ ڀريندي چيائين، "بھرحال مان هاڻي ئي ايمبولينس موڪليان ٿو. جيئن هن جي ڪفن دفن جو مناسب بندوبست ٿي سگهي."
هو پنھنجي ڳالھہ پوري ڪري گاڏيءَ ۾ ويھي روانو ٿيو ۽ چند پلن ۾ سندس لينڊ ڪروزر اکين کان غائب ٿي وئي.