لمحن جو درد
"هيل تہ گرميءَ ماري ڇڏيو."
"ويل جي گرمي آ اصل دم ٿو نڪري."
"ھھڙي قھر جي گرمي اڳ ڪڏهن ڪو نہ ٿي آ."
"اف گرميءَ جو آغاز ئي هھڙو خطرناڪ ٿيو آ تہ اختتام ڪھڙو ٿيندو؟"
هن جي چھري مان پريشاني صاف ظاهر آهي. چھري جا رنگ بہ عجيب هوندا آهن. ماڻھو ڪجهہ بہ لڪائڻ گهري پر چھرو اهڙو کليل ڪتاب آهي جيڪو ماڻھو جي هر ڪيفيت ٻڌائي ڇڏيندو آهي. خوشي هجي تہ گلاب وانگر ٽڙندو محسوس ٿيندو آهي ۽ غم ۾ مرجهايل. ها! سندس چھرو مرجهايل آهي. تڪڙيون وکون کڻي هاڻي وڃي سائيڪل ۾ هٿ وڌو اٿائين.
"ادا نالو." دڪاندار سندس نالو پڇي ٿو.
"نالو، نالو منھنجو، منھنجو ڇاهي، ڇا...!" هو بدحواس لڳي رهيو آهي.
دڪان ۾ ويٺل ڪاريگر هوا سان ڀريل ٽيوب کي پاڻي ۾ وجهي پنڪچر ٿيل ٽيوب مان هوا جا بڙبڙا ڪڍندي دڪان جي مالڪ کي چوي ٿو.
"سائين هي پاڙيوارو ارشاد آهي."
دڪان جو پوڙهو مالڪ ٿلھن شيشن واري عينڪ نڪ تي رکي کيس چتائي ڏسندي چوي ٿو: "ابا ارشاد معاف ڪجانءِ جڏڙا آهيون."
هو ڪنھن جواب ڏيڻ کان سواءِ سائيڪل تي لانگ ورائي ويٺو آهي. جذبات ۾ اچي سائيڪل تيز هلائي رهيو آهي. پيڊل تي پير جو زور وڌائيندو رهي ٿو.
ڪڏهن آڏو گهڻي رش اچڻ جي ڪري بريڪ هڻي ٿو، وري اسپيڊ ۾ هلائي ٿو. سائيڪل کي گهنٽي بہ ڪونھي، ششڪر بہ وات مان ڪونہ ٿي نڪريس. صفا هڪو ٻڪو ٿي ويو آهي. سائيڪلن واري دڪان کان اڃان ٻہ روڊ مس ٽپيو آهي. کيس سائيڪل ڳوري ٿي لڳي. پوءِ بہ ٻہ ٽي پيڊل ڦيرائي ٿو. هاڻي کيس محسوس ٿئي ٿو تہ شايد سائيڪل جي هوا نڪري وئي آهي. بريڪ هڻي پوئين ويل ڏانھن ڏسي ٿو. جيڪو واقعي ڪافي هيٺ جهڪيل آهي. سائيڪل تان لھي ان کي هٿ سان ڪاهي ٿو. هڪ روڊ اڳيان ڪرائي جي سائيڪلن جي هڪ ٻئي دڪان تان پمپ کڻي هوا وجهي ٿو. سندس پريشانيءَ ۾ اضافو اچي رهيو آهي. تڙ تڪڙ ۾ ٿوري هوا ڀري چڙهي پئي ٿو. هينئر سائيڪل اڃان وڌيڪ رفتار ۾ هلائي ٿو. ڪي ڪي ماڻھو سندس لٿل منھن ڏانھن ڏسي رهيا آهن. هاڻي گهڻي زور ڏيڻ جي ڪري پيڊل تان پير کسڪي ويو اٿس. سائيڪل هڪ پاسي لڙي سندس ڄنگهہ مٿان ڪري پئي آهي. کيس توائي ٿي اچي، پر پاڻ کي ڪجهہ بہ تہ چئي ڪونہ ٿو سگهي. وري سائيڪل تي چڙهي سوچي ٿو، "اجائي سائيڪل کنيم، ڳچيءَ ۾ پئجي وئي آهي، رڪشي تي وڃان ها جيڪر. پر وري پنھنجي سوال جو جواب بہ پاڻ کي پاڻ ئي ٿو ڏئي. رڪشي تي وري ڌوڙ وڃان ها. پندرنھن رپيا ڪير ڀري. کيسي کي ڏسي خرچ ڪجي." سندس آڏو هڪ وڏو ٽرالر اچي ويو آهي، جيڪو سڄو روڊ بلاڪ ڪيو هلي ٿو. پويان گاڏين ۽ رڪشن جا هارن لڳنس ٿا پر کيس ڪن تي ئي ڪو نہ ٿا پون. پر جي ٻڌندو بہ هجي تہ ٽرالر کي ڪو روڊ تان اڏائي تہ ڪو نہ ويندو.
"مار پوندئي ڪا خدا جي، توکي بہ اچي شھر ۾ مرڻو هو." هو دل ۾ چوي ٿو ۽ کيس ڪراس ڪرڻ جي ڀرپور ڪوشش پڻ ڪري ٿو. پر اها ڪوشش بار بار ناڪام ٿئيس ٿي. سندس دل ڌڙڪي رهي آهي ۽ پريشاني بہ وڌندي ٿي رهي. سوچي ٿو ڀرسان واري روڊ ڏانھن لڙي وڃي پر اوڏانھن وڏو مفاصلو ٿئيس ٿو ۽ هن کي ڪيوئلٽي جلدي پھچڻو آهي. بس هاڻي بغير ڪجهہ وڌيڪ سوچڻ جي پاسي واري روڊ ڏانھن لڙي پيو آهي. هي روڊ اڪثر سنسان هوندو آهي ۽ ٽريفڪ جي اچ وڃ بہ مڙئي گهٽ هوندي آهي. اوچتو هن جي ذهن ۾ ڪجهہ گهڙيون اڳ اسڪول ۾ ٻارن کي الف اک ب بدڪ پڙهائيندي پٽيوالي جو سڏ ياد پئي ٿو.
"سائين ارشاد صاحب پي.سي.او واري نياپو ڏنو تہ توهان جي ٽيليفون آئي آهي جلد هلو."
"منھنجي ٽيليفون!" هو تڪڙو تڪڙو هيڊماستر جي آفيس ڏانھن ويو هو. "سائين منھنجي ٽيليفون آئي آهي." ائين چئي هو وڏين ٻرانگهن سان پي.سي.او ڏانھن وڌي ويو هو. جيڪو اسڪول جي مين گيٽ جي ڀرسان ئي آهي.
"هلو ڪير" هن رسيور کڻندي چيو هو.
"ارشاد، يار مان نعيم ٿو ڳالھايان."
"ها، ها نعيم هن وقت فون ڪئي اٿئي خير تہ آهي."
"يار ٻيو تہ سڀ خير آهي.....!" سندس دوست چپ ٿي ويو هو.
ڇا، ڇا ٿيو آهي، پر ڇا؟"
"ادا ارشاد ڇا هي تہ....."
"يار نعيم مونکي جلدي ٻڌاءِ ڇاهي ٿيو، خير تہ آهي نہ." هن جي گهٻرايل چھري ڏانھن پي.سي.او تي ويٺل همراھہ ڏسي رهيو هو.
"ارشاد، تنھنجو چاچو!"
"هان! ڇا، ڇا ٿيو آ چاچا کي."
"ايڪسيڊنٽ!!"
"نہ نه"
"مان چاچي کي ڪيولٽي کڻي آيو آهيان تون جلدي اچ!"
"پي.پي" ڪار جي هارن تي ڇرڪي پئي ٿو. "ايڪسيڊنٽ" سندس دوست جو لفظ کيس مٿي تي هٿوڙي وانگر لڳي رهيو آهي. "ايڪسيڊنٽ" هينئر سائيڪل تيز تہ هلائي ٿو، پر احتياط سان. ڦاٽڪ جي ويجهو پھتو آهي. ڪيولٽي تائين باقي ٿورو مفاصلو آهي.
"پانپ، پانپ"
"ٽڙن، ٽڙن، ٽڙن"
ٽرين هارن ٿي ڏئي، گهنٽي وڳي آهي ۽ ڦاٽڪ بند ٿي ويو آهي. هو سائيڪل کي تڪڙو ڪري ڦاٽڪ تائين پھچڻ جي ڪوشش ڪري رهيو آهي. ڪافي چاڙهي آهي، زور ڏئي مس مس ڦاٽڪ تائين پھچي ٿو. "اف" مٿي کي ڌڪ هڻي چوي ٿو "ٽرين بہ هاڻي وڃڻي آهي.... اڙي هيءَ تہ مال گاڏي آهي.... يا خدا چاچي ڏانھن خير ڪجانءِ." ٽرين جا جونءَ چال هلندڙ گاڏا کٽڻ جو نالو ئي ڪونہ ٿا وٺن. هن جي منھن تي اداسي ڇانيل آهي ۽ سندس من جي اڻ تڻ وڌي رهي آهي. هر گاڏي گذري وڃڻ کانپوءِ دل ۾ چوي ٿو بس ان کانپوءِ آخري گاڏو هوندو پر ائين نہ ٿو ٿئي. کيس هڪ منٽ بہ ڪلاڪ جي برابر ٿو محسوس ٿئي. چاچي سان هن جي ڏاڍي محبت آهي. پيءُ جي مري وڃڻ کان پوءِ اهو چاچو ئي تہ هيو، جنھن کيس پڙهائي لکائي جوان ڪيو. هٿ پير هڻي وڏي ڪوشش کان پوءِ کيس پرائمري ماستري وٺي ڏني چاچھنس جا مٿس ايترا احسان آهن جو هي تہ هڪ بہ لاهي نہ سگهندو.
"پانپ، پانپ، پي، پي، پي...." ڦاٽڪ کُلڻ تي رڪشن ۽ ڪارن جا هارن لڳي رهيا آهن. هاڻي وري هن جي سائيڪل جا ڦيٿا ڦرڻ لڳا آهن. جيئن فاصلو گهٽبو ٿو وڃي تيئن سندس دل جي ڌڙڪن تيز ٿيندي پئي وڃي. نرڙ تي پگهر جا ڦڙا اچڻ ٿا لڳنس. جسم ۾ هلڪي ڏڪڻي ٿي محسوس ٿئيس. ها! هاڻي ڪيولٽي جو گيٽ ٽپي چڪو آهي. سندس آڏو هڪ ايمبولينس ۾ تازو گذاري ويل ماڻھو پيو آهي. سندس مائٽ پار ڪڍي رهيا آهن ۽ اڇنگارون ڏئي روئي رهيا آهن. هن جون اکيون بہ ڀرجي آيون آهن. سائيڪل کي اسٽينڊ ڏئي تڪڙ ۾ ڪيولٽي اندر وڃي رهيو آهي. سندس آڏو نعيم بيٺو آهي.
"نعيم، نعيم، ڪٿي، ڪٿي آهي چاچا، ڪھڙي وارڊ ۾ آ؟"
"يار چاچا! ؟ "نعيم لٿل چھري سان وراڻي ٿو.
ارشاد جا ڳوڙها ڳڙي پيا آهن ۽ بلڪل خاموش بت بڻيل آهي سندس ٻيا دوست مختلف پاسن ڏانھن اچن ٿا ۽ نعيم سميت هڪ ئي آواز ۾ چون ٿا. "اپريل فول!!"