ٻاراڻو ادب

مهمان جھرڪي

وحيد محسن سنڌي ٻوليءَ جو سُڄاڻ شاعِرُ آهي. ٻارن لاءِ شاعري توڙي ڪهاڻيون تخليق ڪرڻ سندس اضافي تخليقي سُڃاڻ آهي. وحيد محسن ٻارن لاءِ هي ڪهاڻيون لکندي انهن جي ذهني سطح کي خوب سمجھيو آهي. مختلف موضوعن تي سبق آموز ۽ دلچسپ ڪهاڻين جو هي ڳٽڪو سنڌ جي ٻارڙن ۾ يقيناً گهڻي مڃتا ماڻيندو ۽ انهن جي دلچسپيءَ جو سبب به بڻجندو ته انهن جي ذهني اؤسر ۾ به پنهنجي حصي جو ڪردار ادا ڪندو.
  • 4.5/5.0
  • 2027
  • 933
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • وحيد محسن
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book مهمان جھرڪي

طوطو اسان جي گهرَ جو ڀاتي !

منهنجي بابا سائين اسان جي لاءِ هڪ طوطي کي پالي وڏو ڪيو هو. مون کي چڱي طرح ياد آهي، ته اهو طوطو جڏهن معصوم هيو، تڏهن هُن جي بدن تي کنڀ به نه آيا هيا. مطلب ته ٻوٽيءَ جيان هو! ان کي ڀڳڙا چٻاڙي کارائيندا هئاسين. جڏهن ٿورو وڏڙو ٿيوته ميوو به کائڻ شروع ڪيائين... مرچ ته هن کي ڏاڍا وڻندا هئا. بابا سائين، امان مٺي، ادا وڏو ۽ اسان سڀئي ڀائر ۽ ڀينر ان جي خدمت ڪندا هئاسين ۽ اسان طوطي کي ٻولي به سيکاريندا هئاسين. جيڪا هن طرح جي هوندي هئي ”مٺو پٽ“، ”مٺو ڪاڪا“، ”امان بي بي“، ”اَدا“، ”ڀاءُ“، ”چاچا“، ”ماما”، ”نانا“، ”ڏاڏا“. مطلب ته طوطي کي مختلف آواز سيکاريندا هئاسين. هو وڏو ٿيو ته ٻولي کي آساني سان اُچارڻ لڳو، اهڙي طرح اهو پيارو پکي سڀني جو دوست بڻجي ويو. مٽ مائٽ به جڏهن ايندا هئا ته طوطي جي ٻولي ٻڌي حيران ٿي ويندا هئا،. طوطو اسان جي گهر جو ڀاتي بڻجي ويو هو، ٽي وقت مانيءَ جي مهل طوطي کي به پنهنجو کاڌو ڏنو ويندو هو. ڏينهن جو ميوو ۽ مرچ، رات جي وقت چانورن ۾ پيل کير مٺوءَ، جي پسنديده خوراڪ هوندي هئي.
اسان طوطي جي ٻوليءَ مان لطف اندوز ٿيندا هئاسين، منهنجي ماسات ۽ سئوٽ طوطي جي ٻولي ٻڌڻ لاءِ روزانو اسان جي گهر اينديون هيون ۽ ڪڏهن ڪڏهن پاڻ سان گڏ طوطي لاءِ زيتون ۽ مرچ آڻينديون هيون. اها ڳالهه اُنهن کي وڻندي هئي ۽ ان جو سڀني کي اونو رهندو هو، ته طوطي کي ڪا تڪليف نه ٿئي ۽ وقت سر ان کي پنهنجو کاڌو مهيا ڪيو وڃي.
طوطي جي ٻولي ڪڏهن تيز ته ڪڏهن نرم لهجي ۾ ٻڌي، اسان ٻارَ خوش ٿيندا هئاسين ۽ اسان ٻارن کي خوش ڏسي، بابا سائين خوش ٿيندو هو!. بابا سائين مٺوءَ کي ڪيترائي لفظ سيکاريا هئا جيڪي اسان جي سڀاءَ ۽ ثقافت جي سڃاڻپ رهندا آيا آهن:
”ڀلي آئين ادا“، ”جيجل خوش هجين“، ”رحمت وسئي رب جي“. ”مٺو ماني کاءُ“، ”ادا پاڻي پيءُ“، ”بابا اچي ٿو”.
مٺوءَ جي هوندي، مجال آهي جو ڪا اوپري ٻلي به گهر ۾ اچي، اهڙو ته گوڙ ڪندو هو جو ڪن پيا ڦاٽندا هئا. هي مٺو ڄڻ ته، ڪو گهر جو چوڪيدار هجي!.
اسان طوطي جا اهڙا گفتا ٻڌي ڏاڍا خوش ٿيندا هئاسين. امان ۽ ادڙيون ته ٽهڪار مچائينديون هيون، ته مار! طوطو ڪيئن نه سهڻيون سهڻيون ٻوليون ٻولي ٿو. اسان جي گهر جي ٻلي طوطي جي دوست هئي ۽ ٻين اوپرين ٻلين کي ڊڪائي ڇڏيندي هئي؟ اهڙي طرح طوطي ۽ ٻليءَ جي دوستي وڌيڪ پڪي ٿيندي وئي.
هڪ رات مون پنهنجي سفيد ٻليءَ جي آزمائش وٺڻ لاءِ طوطي کي پڃري مان ڪڍي ٻليءَ جي ڀر ۾ ويهاريو ۽ وٽيءَ ۾ کير چانور به رکيا هئا. طوطو کير چانور کائي رهيو هو، ان کانپوءِ ٻلي جي مٿان کنڀ ڦيريندي، ان کي کير چانور کائڻ جي صلاح ڪئي ۽ ٻلي پنهنجي طوطي دوست جي چوڻ تي بچت کير چانور کائڻ لڳي ۽ پوءِ پڇ کي لوڏڻ به لڳي. مان ٻلي جي مٿي تي هٿ گهمائڻ لڳس ۽ طوطي کي چيم ته پنهنجي پڃري واري محفوظ گهر ۾ وڃي ويهه ۽ طوطو سمجهدار هو، ها ها ها ڪندو پڃري اندر هليو ويو ۽ پوءِ مون به کڻي اُن کي سنهي سيخ سان بند ڪري ڇڏيو مانس، ٿيو ائين جو اڄ رات سفيد ٻلي کي ننڊ اچي وئي. طوطي جون اکيون به ننڊ سبب بند هيون. پاڙي جو هڪ ٻلو ڀت کان لهي هيٺ آڳر ۾ آيو، سڌو وڃي طوطي جي پڃري کي رانڀوٽا پائڻ لڳو، طوطو سياڻو هو ۽ ٻولي به سکيل هو، وٺي زور سان شور مچائي چور چور ڪرڻ شروع ڪيائين، ته سڀ گهر جا ڀاتي جاڳي پيا. سفيد ٻلي به ڪچڙي ننڊ مان اُٿي، اهڙي طرح اسان جي پياري طوطي جي جان بچي وئي!
مون رات جي وقت ئي بابا سائين کي چيو، ته هاڻي اسان جي طوطي لاءِ مضبوط لوهه وارو ڪشادو پڃرو ٺهرائي ڏيو، جيئن اُن کي ڪنهن ڪُتي، ٻلي کان محفوظ بڻائي سگهجي. بابا مون کي ڀاڪر ۾ ڀريندي ۽ پيار ڏيندي چوڻ لڳو، ها پٽ! اوهين دلجاءِ ڪيو، سڀاڻي پنهنجي دوست روشن کان طوطي لاءِ مضبوط پڃرو ٺهرائي کڻي ايندس.
رات گذري ڏينهن ٿيو، زندگي معمول مطابق روان دوان هئي. بابا سائين صبح جي نيرن ڪري مارڪيٽ روانو ٿيو ۽ منجهند تائين لوهه وارو وڏو پڃرو وٺي آيو، جنهن ۾ طوطي لاءِ راند روند جو پڻ بندوبست ٿيل هو، جنهن ۾ هڪ پينگهه به لڳل هئي، مون اسڪول کان واپس موٽندي پنهنجي طوطي کي نئين پڃري ۾ وڃڻ لاءِ چيو، طوطو پڃري ۾ ويندي ئي خوش ٿيو ۽ ڀڙڪو ڏئي پينگهه تي وڃي ويٺو ۽ لڏڻ لڳو. لڏندي لڏندي چوڻ لڳو، بابا سائين، زنده آباد، ادو مٺو زنده آباد.
طوطي جو ن ٻوليون ٻڌي سڀ گهر جا ڀاتي کيرون کيرون ٿيڻ لڳا!.....