اُداسيءَ جو سبب
شايد ڪا سوچ هئي
واءُ جيئن آئي
۽ ائين گذري وئي
جيئن ڪو محروميءُ جو احساس
ڪو پاروٿو گُل
ڪو وسريل واس
جيئن ڪا اڻپوري اُميد
جيئن اکين جي قبر ۾
دفن ٿيل ديد
ڪا ته ڳالهه هئي
جا لاشعوري مان اُڀري
۽ نراسائيءَ ۾ ٻڏي
ڪو ته خيال هيو
سمنڊ ڪناري وير جيان
موٽي ويو
سوچيان ٿو
خزان ۾ ڇڻيل
منهنجي پن جهڙي پيلاڻ جو
ڪارج ڪهڙو ڪيو؟
شايد اهو اُداس اُڀ ۾
سرءُ جي چنڊ جهڙو هيو
اُداسيءَ جي
وسريل سوچ کي
ڪيئن ڄاڻي سگهجي ٿو
سوچون ڀٽڪندڙ رڍن جو
ڌڻ ته آهن
ڌنار بنا ڄڻ ته آهن
پر مون سڀ سوچون
ساريون آهن
هڪ به اڇي ڪونهي
سڀ رڍون ڪاريون آهن
•