صحيغا
ساهه ڪڍندو آهي
جبرائيل هر هر
ساهه ڪڍي ٿو
هو صحيغي ساڻ اچي ٿو
۽ چئي ٿو
چئو ته
“حقيقت پاڻ ڳولهي ٿي
ڪنهن دونهاٽيل دنيا ۾
انڌا نيڻ کولي ٿي
حقيقت جيڪا ڄائي ناهي
ادراڪ جي منزل ڪائي ناهي
چنڊ نه ڏس
سج نه ڏس
ٻوٽا نه ڏس
ٻج نه ڏس
سڀ اسميت آهي
نه مراد آهي
نه نيت آهي”
هو صحيغي ساڻ اچي ٿو
۽ چئي ٿو
چئو ته
“هن ڪاري رات جي نيڻن ۾
سپنو ڪوئي سچ نه آهي
تعبيرن جي باهه نه آهي
اميدن جو مچ نه آهي
سچ ته ڪوئي سانڊو آهي
ڄڻ بُکايل آنڊو آهي
سچ ۽ ڪوڙ سڳا ڀائر
ساز ٻيا پر ساڳيا سُر”
مان ٻڌان ٿو
۽ مران ٿو
هو صحيغي ساڻ اچي ٿو
۽ چئي ٿو
چئو ته
“هوند جو ڪوئي هنڌ نه آهي
پنهنجا پير ڪٽائي ڇڏ
منزل ناهي پنڌ نه آهي
هو جيڪو آواز اچي ٿو
ڄڻ ته ڪوئي راز کلي ٿو
اڻ هوند جي گونگن لفظن جو
وجود نه ورتل وجودن جو
هتڙي ڪائي هستي ناهي
الف ناهي الستي ناهي”
مان ٻڌان ٿو
۽ مران ٿو
هو صحيغي ساڻ اچي ٿو
۽ چئي ٿو
چئو ته
“خلائون خالي خول ته آهن
عرش سماوي ڪجهه نه آهي
مستطيل ٽڪنڊا گول ته آهن
هي ڪک، هي ڪانا
هيءُ تخليق جو چوزو
هي فلسفي جا آنا
ڪٽيل زبان جا ذائقا
مٺا آهن ڪوڙا آهن
هي سڀ لقاءَ
گونگا آهن
ٻوڙا آهن”
مان ٻڌان ٿو
۽ مران ٿو
هو صحيغي ساڻ اچي ٿو
۽ چئي ٿو
چئو ته
“هيءَ مادي جي ترتيب
۽ سائنس جي ترغيب
ڪنهن مجاز جي دعوا
۽ منڪر جي رد دعوا
هيءُ اندر جو انتشار
بي چيني ۽ خلفشار
سڀ خلل آهن خيال آهن
جو ابن جو جهان نه آهي
سوالن ۾ سئو سوال آهن
موجودگيءَ بنا معدوميت
۽ اندر جي اڏام
ڪيٿارسس جي رات
۽ پيڙائن جي شام
اُميد نه رک
آس نه رک
سمنڊ پيئڻ جي
پياس نه رک”
مان ٻڌان ٿو
۽ مران ٿو
عزرائيل هڪ دفعو
ساهه ڪڍندو آهي
جبرائيل هر هر
ساهه ڪڍي ٿو
•