چنڊ جو ٽڪرو
“ توها هي پاڻي وٺو مان ٻيو ٿي کڻي اچان.” اياز جيئن ئي ڪنڌ ڦيرائي ڏٺو ته سندس ئي ڪزن خوشبو هئي. جنهن ڀريل گلاس پنهنجو ئي هن کي پيش ڪيو.
اها اياز ۽ خوشبوءَ جي دبئي کان شفٽ ٿيڻ کان پوءِ پهرين ملاقات هئي. ۽ پوءِ ته اياز به سندن گهر ۾ ديرو ڄمائي ڇڏيو، پيو ڪنهن نه ڪنهن بهاني ايندو رهندو هين ۽ پوءِ خبر ئي نه پين ته ڪيئن سندن دليون هڪٻئي لاءِ ڌڙڪڻ لڳيون. خوشبو پروفيسر نذير جي ڌيءَ جيڪا مڊل ڪلاس جي فيملي هئي. پروفيسر اياز جي والد جو سوٽ هيو. اياز وارن جو شمار شهر جي بزنسمين جي اپر ڪلاس سان هيو. پر محبت ته ڪنهن اپر يا لوئر ڪلاس جي محتاج نه هوندي آهي.
اياز جي لاءِ اڄوڪو ڏينهن وڏي اهميت پيو رکي هو ڪنهن به طرح هن ڏينهن کي وڃائڻ نه پيو چاهي. سڀ ڪم هڪ پاسي ڪري خوشبو جي گهر آيو. گيٽ کان اڃان داخل ئي مس ٿيو ته سامهون ئي هن کي خوشبو نظر آئي. کليل وار ۽ آف وائيٽ ڊريس ۾ ديوي لڳي رهي هئي.
“ سلام ” شاعرن وانگي هٿ نرڙ تائين آڻيندي اياز چيو.
“ وعليڪم السلام.” خوشبو مسڪرائيندي رهي.
“ ڀلا انڪل ۽ آنٽي نظر نه ٿا اچن.”
“ ظاهر آ ايڏو وڏو گهر ته نه آهي جو توکي نظر نه اچن.” منهن سونڊو ڪندي چيائينس.
“ مري ويا سي اڄ ته ڪنهن اڪيلي وڻ هيٺان گذري آئي آ.” اياز پنهنجي ساءِ هٿ ڪنڌ کان ڦيرائيندي چيو.
“ اهو ڇا چيئي ؟ ”
“ منهنجو مقصد آ اڄ ته صفا ماسترياڻي لڳي پئي آن.”
“ اياز جا پٽ مان توکي گهڻا دفعا سمجهايو آ ته مون کي ماسترياڻي نه چوندو ڪر.” خوشبوءَ هن جي مٿان الر ڪئي. هو سڌو اچي ڊرائنگ روم ۾ صوفي تي ڪريو. خوشبو به سندس پويان پهتي ٻئي هٿ پنهنجي چيلھ تي رکي هن جي سامهون ٿي بيٺي.
“ چڱو ٿيو جو تو منهنجي پٽ جي ڳالھ ڪئي. هاڻي مان ته اياز آهيان باقي منهنجو پٽ ، سو اهو شاديءَ کان اڳ ۾ ڪيئن ٿي سهگي ٿو.؟” گدو ٺڪاءُ ٿي ويس منهن ۾، هوءَ ڊرائنگ روم مان وڃڻ لڳي ته هن چيس،
“ ڀلا ڪافي ملندي ؟ ”
“ اڄ ته زهر به پيو آ.”
“ پوءِ ته سوايو کنيو اچجانءِ.” ٽهڪ خوشبو کان نڪري ويو، کلندي ئي دروازو ٽپي وئي.
اڄ موسم ڏاڍي خوشگوار لڳي پئي هئي. صبح کان وٺي هلڪي هلڪي بوند وسي رهي هئي. سڄي آسمان تي ڪڪر ڇانيل هئا ڪٿي به نيري رنگ جونانءُ نشان ڪو نه هيو. اياز ۽ خوشبو وارن جي فيملي هڪڙي پارڪ ۾ پڪنڪ لاءِ آيا هئا جتي آسٽريليا جا طوطا مختلف قسمن جا رکيل هئا ۽ اتي ٻارن جي رش لڳي پئي هئي. اياز ۽ خوشبو به ڳالهيون ڪندي ڪندي ڪجھ اڳتي نڪري آيا.
“ ڀلا ڪجھ سوچيو به اٿئي ؟ ” خوشبوءَ ساڻس گڏ چهل قدمي ڪندي پڇيس.
“ ڇا جي باري ۾.” اياز جي هٿ ۾ وڻ مان پٽيل ننڍي ٽاري هئي جنهن کي زمين تي هڻندي چيو.
“ بس ڇڏيس.” هوءَ ڪاوڙجي تيز تيز قدم کڻندي اڳتي نڪري وئي.
“ اڙي اڙي ڇا ٿيو. بيھ ته سهي، ڪاوڙ به تنهنجي منهن تي ٽنگي پئي آ.” اياز هن جي اڳيان اچي پنهنجي ٻنهي ڪنن کي پڪڙيو.
“ ڏس جيڪڏهن چاهين ته مان ڪڪڙ ٿيڻ لاءِ به تيار آهيان ۽ رڳو ڪڪڙ ئي نه پرٻانگ به ڏيندس.” خوشبوءَ کان بيساخته کل نڪري وئي پوءِ منهن تي مسڪراهٽ آڻيندي چيائين،
“ ها. هاڻي ٺيڪ آ. ۽ ٻڌ.”
“ ڇا.”
“ اهو ته..............” رڪجي وئي.
“ ڇا اهو.”
“ اهو ته، تون منهنجي لاءِ ڪنهن حسين خواب جيان آهين.”
“ بس! مان تنهنجي لاءِ خواب آهيان اها حيثيت آ منهنجي.” ٻئي هڪ گهاٽي وڻ هيٺان اچي بيٺا.
“ پر خواب جو تعبير به ته هوندو آ.”
“ ها بلڪل هوندو آ مان ٿو ٻڌايانءِ.” هن جا ٻئي هٿ خوشبو جي ٻانهن ۾ پئجي ويا ان وقت خوشبوءِ جي دل ۾ ڄڻ سمنڊ ڇوليون هڻي رهيو هجي. اياز هن کي پنهنجي سامهون ويهاريندي چيو،
“ ڪي چهرا مسڪرائڻ لاءِ ئي هوندا آهن. مان هميشه توکي خوش ڏسڻ ٿو چاهيان. خوشبو تنهنجي مسڪراهٽ ۾ منهنجي زندگيءَ جي تند جڙيل آ، مان توکان جدا ٿيڻ جو سوچي به نه ٿو سگهان. اهو ئي ٿي پڇڻ چاهين نه، ته مان ڇا سوچيو آ.” خوشبوءَ ڪنڌ سان ئي ها ڪئي. اياز سنجيدھ ٿيندي چيو،
“ مان چاهيان ٿو ته تنهنجي پڙهائي پوري ٿئي ۽ پوءِ بس منهنجا والدين تنهنجي گهر.”
“ منهنجو هي آخري سيميسٽر آ ۽ گهر ته اڳ ۾ ئي هڪ ٻن رشتن جو ذڪر هلي ٿو. مون کي ڀوءُ آ ته ڪٿي ها نه ڪري ويهن.” ان کان اڳتي ڪجھ نه چئي سگهي. نظرون هيٺ ڪري ويٺي رهي. اچانڪ ٻه ٽي ڳوڙها سندس ڳلن تان ڳڙي آيا. اياز جو من تڙپي پيو،
“ خوشبو هي ڇا. تون ته وڏي دلير آهين، تون ڇا ٿي سمجهين مان توکان سواءِ جي سگهندس. ڏس! اسان ٻنهي ته گڏجي زندگيءَ جو حسين خواب ڏٺو آ ۽ ان جو تعبير اسان جي سچي محبت آ ۽ ان سچي پيار جي سهاري ته مان زنده آهيان. جنهن ڏينهن اها محبت نه رهي، ته پڪ سمجهجانءِ ته مان به نه رهندس. هيڏي ڏس منهنجي اکين ۾.” اياز هن جو چهرو پنهنجي ٻنهي هٿن ۾ سمائي ورتو.
“ ڇا تو کي لڳي ٿو ته هنن اکين ۾ بيوفائي آ. هان ٻڌاءِ نه خوشبو.” خوشبو هن جي اکين ۾ نهاري روئي ويٺي. اياز هن کي ٻانهن جي ڀاڪر ۾ پوئي ورتو.
اياز پنهنجي فيمليءَ سان گڏ ڊائننگ ٽيبل تي ماني کائي رهيو هو. سندس پيءُ ماءُ ۽ پاڻ ڪل ٽي فرد هئا. اڄ سندس پيءُ پڇي ورتو ته ڀلا هاڻي اڳتي جو به ڪجھ سوچيو اٿئي يا نه؟ ”
“ ماشاءَالله بزنس ته زبردست پيو هلي. بس هاڻي ته صرف موڙ ٻڌڻ جي تمنا آهي پنهنجي پٽ کي.” اياز جي ماءُ مخاطب ٿي. جڏهن ته پاڻ اياز ماني کائي رهيو هو. پر ڌيان هنن ڏانهن ئي هيس.
“ مان سمجهان ٿي ايازکي شيرازي صاحب جي ڌيءَ ضرور پسند ايندي.” شيرازي صاحب هنن جي ليول جو بزنسمين هيو.
“ پر ان باري ۾ اياز جي راءِ ته معلوم ڪر.” اياز جي پيءُ مداخلت ڪندي چيو.
“ توهان به ڪمال ٿا ڪيو ڀلا، پنهنجي اڪيلي پٽ لاءِ ڪو غلط فيصلو ڪنديس ڇا. ڇوڪري ته چنڊ جو ٽڪرو آ ٽڪرو.”
“ پر امي مونکي ٽڪرو نه پورو چنڊ کپي.” اياز هٿ صاف ڪندي چيو.
“ها ها. چنڊ کان به وڌيڪ آ.”
“ پر امي منهنجو چنڊ ته خوشبو آ، پروفيسرصاحب جي ڌيءَ.”
“ ڇا! چريو ٿيو آن ڇا. انهن مڊل ڪلاس ماڻهن جي چڪر ۾ نه پوءُ. انهن کي ته بس دولت ڦٻائڻ جو موقعو کپي.”
“ پر ائين ناهي امي.”
“ بس مونکي نه ٻڌاءِ انهن جي باري ۾،مان به چوان ته آخر چڪر آهي ڇا.” ماڻس جي چهري تي ڪاوڙ جا تاٽرات اچي ويا. اياز به دير ئي نه ڪئي فيصلو ٻڌائيندي چيو.
“ امي شادي ڪندس ته خوشبوءَ سان نه ته ڪنهن سان به نه.” اٿي ٻي ڪمري ۾ هليوويو.
“ اڙي! ڏٺئي پنهنجي پٽ جا ڪم.” مڙس کي چيائين.
“ تنهنجو پٽ ناهي ڇا. ڏئيس هاڻي منهن ته خبر پوَئي.”
“ توهان ٻئي هڪڙي خيال جا آهيو. مان به ڏسي رهنديس.” ڪاڙجي اٿي هلي وئي.
گهڻن ڏينهن کان پوءِ اڄ خوشبوءَ جي پيءُ پروفيسر صاحب جي اکين ۾ پاڻي اچي ويو هو. هو روئي رهيو هو. اياز جي ماءُ صاف صاف لفظن ۾ چئي وئي هين،
“ اوهان جهڙن ماڻهن کي عزت راس نه ايندي آ. پنهنجي ڌيءَ کي اياز جي ڪڍ ان ڪري لڳايو اٿئي ڇا ته متان ايڏي وڏي لاٽري هٿ مان نه نڪري وڃي. مان اوهان کي خبردار ڪرڻ آئي آهيان. ٻيهر خوشبو اياز سان نه ملي ورنه سٺو نه ٿيندو.” سندس زال پروفيسر سان گڏ ڳوڙها ڳاڙي رهي هئي.
“ هي ڪهڙو طريقو آ انهن ماڻهن جو، ڇا عزت بس انهن کي راس ايندي آ. هي به ڪو ڳالهائڻ جو طريقو هو، ڪو ڍنگ هو. بس غلطي آ ته خوشبوءَ جي ئي آ سندس پٽ جي ته ڪا غلطي ئي ڪونهي. دولت جي نشي ۾ رشتا ناتا ته وساري ٿا ويهن پر ايمان به نڪري ٿو وڃين.”
پروفيسر مسلسل ڳالهائي رهيو هو. خوشبو در جي پاسي کان بيهي سڀ ڪجھ ٻڌي رهي هئي. اڄ پهريون دفعو هو جو هن پيءُ کي روئيندي ڌٺو هو. دل تڙپي پيس. اچي پيءُ جي قدمن ۾ ڪري،
“ بس بابا مون کي معاف ڪيو، مو کي ان سان ايترو نه ملڻ کپندو هو. بابا مون کي معاف ڪر مان اوهان کي روئندو نه ٿي ڏسي سگهان.” سندس قدمن ۾ ڪري هوءَ سڏڪي رهي هئي پڻس ڳلي سان لائيندي چيس،
“ نه بابا تون بس ڪر، مون کي ته ڏک انهن جي روش جو آ.” پيءُ ڌيءَ جي مٿي تي ٿڦڪيون ڏئي رهيو هو. خوشبوءَ جي ڳوڙهن ۾ اياز جي سچي محبت غوطا کائڻ لڳي.
اياز کي بزنس جي سلسلي ۾ مهيني کن لاءِ دبئي پئي وڃڻو پيو. هن خوشبو ءَ سان موبائل تي ڳالهائڻ چاهيو پر خوشبو هن سان صحيح طريقي سان نه ڳالهايو. اياز گهڻي ڪوشش ڪئي ته سندس موڊ ٺيڪ ٿئي پر هن پنهنجو رويو ساڳيو ئي رکيو ۽ اياز کي حالات کان واقف نه ڪيو ۽ طبعيت خراب هجڻ جو بهانو ڪيائين.اياز هن سان ملڻ جو اسرار ڪيو پر هن انڪار ڪيو ۽ چيو،
“ موٽي اچو ته پوءِ ملندا سين،شايد پوءِ اوهان کي ڪا خوشخبري به ملي.”
“ بس پوءِ ته جلد موٽڻ جي ڪبي.” اياز هن کان موڪلايو ۽ دبئي لاءِ روانو ٿي ويو.
هوڏانهن پروفيسر صاحب به پنهنجي هڪ ويجهي رشتيدار وٽ خوشبوءِ جو رشتو طئي ڪري ڇڏيو. اڳلن کي به ڪا ايڏي جلدي هئي جو مهيني ۾ ئي شاديءَ جو پرگرام طئي ٿي ويو. اياز به پنهنجو ڪم پورو ڪري ايئرپورٽ کان گهر پهتو. اچڻ سان ئي فريش ٿي خوشبوءَ جو نمبر ملايائين پر اٽينڊ نه پيو ٿئي. هن سوچيو گڏيءَ جو ٿو نمبر ملايان. گڏي خوشبو جي ننڍي ڀيڻ هئي.
“ السلام عليڪم گڏي ڇا حال آ.”
“ ادا اياز! توهان آهيو ڪٿي، مان ڏاڍو اوهان کي مس ڪيو آ.”
“ او ويري سوري مان ٻاهر ويل هوس. اڇا اهو ٻڌايو اوهان جي آپي ڪٿي آ.”
“ آپي! ڇو اوهان شاديءَ ۾ نه پيا اچو ڇا.؟”
“ شادي ڪنهن جي بابا.” هن حيرت مان پڇيس.
“ آپيءَ جي! ٻيو وري ڪنهن جي.” “ اياز جي مٿي تي ڄڻ بم ڌماڪو ٿيوهجي، ٽڙيل منهن کنڊر بڻجي پيس. سندس دماغ ۾ لفظن جا مترڪا لڳي رهيا هئا،
“ آپيءَ جي شادي..... ٻيو ڪنهن جي......”
موبائل هن جي هٿ ما ڪري چڪي هئي گڏي ته ٻيو الائي ڇا ڇا چئي رهي هئي پر هو ته بت بڻجي ڪرسيءَ تي ڪري پيو هو. اوچتو هن کي هوش آيو بائيڪ جي چاٻي کڻي ڪمري کان ٻاهر نڪري ويو. هن جي بائيڪ هوا سان ٽڪر کائي رهي هئي. ٽريفڪ جي باوجود به بائييڪ جي اسپيڊ تيز هئي. سندس دماغ ۾ طوفان هيو ولولو هيو. هن کي ڪجھ سمجھ ۾ نه پيو اچي ته آخر ائين ڇو ٿيو،اهڙو ڪهڙو مسئلو هو. خوشبوءَ به ته ذڪر ڪو نه ڪيوهو. هو انهن ئي سوچن ۾ هيو ته خوشبوءَ جي بنگلي جي سامهون واري موڙ تي سندس ڪار سان ٽڪر ٿي پيو. ٻه ٽي ڪلٽيون کائي وڃي روڊ تي ڪريو، مغز ۾ ڌڪ لڳڻ سان رت ڪافي وهي چڪو هيو جنهن ڪري سندس زندگيءَ جو پکي پرواز ڪري ويو..
روڊ تي ڪافي رش ٿي وئي ڄڃ به اچي مٿان پهتي. ڄاڃي لهي حادثي جو جائزو وٺي رهيا هئا. ڪي افسوس ڪري رهيا ها ته ڪي ڪنن تي هٿ رکي توبه توبه ڪري رهيا ها. هنن جي بنگلي اڳيان گوڙ گهمسان ٿي پيو انهن مان ڪنهن چيو،
“ اڙي! هو ته صديقي صاحب جو پٽ آ.” پوءِ ته جيترا وات اوتريون ڳالهيون ۽ اها ڳالھ جڏهن ڪنوار جي ڪن پئي ته ڊڪندي بنگلي جي گئلريءَ تي آئي هن سان گڏ ٻيون سهيليون به هيون. ڪنوار جي نظر روڊ تي پيل لاش تي پئي ته سندس دل ئي وسامي وئي، هڪ آھ نڪرندي نڪرندي سيني ۾ دٻجي ويس،اکين مان ڳوڙها نه ڄڻ رت پئي وهيس،دل ۾ اياز جي لفظن جا تير چبهي رهيا هيس ته،
“ خوشبو مان تنهنجي سچي محبت جي ڪري ئي زندھ آهيان جنهن ڏينهن اها محبت نه رهي نه، ته ڏسجانءِ مان به نه رهندو سانءِ.”