ناجو
“ ڳالھ ڇاهي ڇوري! ائين اصل ساھ ڇو ٿو وڃئي.”
“ چاچا.......چاچا.............” ناجو جو گهٻراهٽ مان آواز نه پيو نڪري.
“ ها ٻڌاءِ ته سهي ڇوري، ڪهڙي موت ورتو اٿئي.” ڪرمونءَ هن جي ويجهو اچي چيو.
“ چاچا....چاچا اڄ وڏي مشڪل سان بچي وئي آهيان نه ته ...........”
“ اڙي نڀاڳي ڪجھ اڳتي به ٻڌائينديءَ يا.............” هن ناجو کي ڪلهن کان ڌڏائيندي چيو. تڏهن هن تفصيل سان چاچي کي ٻڌايو،
“ هاڻي هاڻي ٿوري دير اڳ هڪ سوڙهي ۽ ويران گهٽيءَ ۾ ٻن ڇورن منهنجو اڳ ورتو، مون هنن کي ٻڌايو ته مان پنڻ واري آهيان پر هنن منهنجي هڪ نه ٻڌي، هڪڙي ته منهنجي هٿ کان پڪڙيو ۽ ٻي ته وري ..............” آواز نه نڪتس.
“ ٻي ته وري ڇا؟”
“ بس پوءِ ته زوري پاڻ ڇڏائي وڌي مشڪل سان هتي پهتي آهيان.” ڇاتيءَ تي هٿ رکي سهڪندي چيائين.
“ ٿڪ هجئي ڇوري.” ڪرمونءَ گهروڙي بجو منهن ۾ هنيس.
“ آهين نه ڄٽي بي عقل نڀاڳي. ڪهڙي ضرورت هئي اتان ڀڄڻ جي.”
“ ڇا ڇا ته مان اتي بيٺي هجان هان.” هن جون به اکيون ڦوٽارجي ويون.
“ ٻيو نه ته ! اهو به ڪو ڀڄڻ جو ٽائيم هيو.”
“ تنهنجو مطلب آ ته منهنجي عجت.....................”
“ بس بس وڏي آئي آ عجتدار،ڇا جي عجت ڪائي عجت ناهي اسان پنڻ وارن جي.”
ڪرمونءَ جي ڳالھ ٻڌي ناجو حيرت ۽ تعجب ۾ پئجي وئي سوچيندي رهي ته ڇا مان پنهنجي عزت بچائي صحيح ڪيو يا غلط. جي صحيح ڪيو آ ته چاچي کي ڇا ٿي ويو آ. ڪرمونءَ جو دڙڪو ٻڌي سوچن مان نڪري آئي،
“ هاڻي اتي بيٺي ڇا ٿي ڪرين،نڪر هتان ۽ ها جي شام کان پهرين موٽي آن ته ڄنگهون ڀڃي ڇڏيندوسانءِ.”
ڏند ڪرٽيندي ڪاوڙ مان ٻاهر نڪري آئي. ٿورو اڳتي وڃي گند جي ڍير ڀرسان سم شاخ جي پراڻي اڌ ڊٺل موريءَ تي ويهي رهي. پراڻا ميرا ڪپڙا گلابي چولو،ڦڪي سلوار ۽ ڪارو رئو ڳچيءَ ۾ وڌل. رنگ ڀورو منهن مهانڊي جي اهڙي سهڻي جو ميرن ڪپڙن ۾ به سونهن ٻهڪي رهي هيس. ڪرمونءَ جي باري ۾ سوچي رهي هئي، چاچا ڪرمون هاڻي اهو ناهي رهيو،هن مون سان ڪڏهن ائين ناهي ڳالهايو،اڄ هن کي ڇا ٿي ويو، هن جي ذهن ۾ ڪي ئي سوال اڀرڻ لڳا.
ناجو جو هن دنيا ۾ ڪير به نه هيو. جڏهن کان هن اک کولي هئي ته ڪرموءَ کي پنهنجو سرپرست سمجهيو هو. هيءَ بچپن کان ئي هن سان پنڻ ويندي هئي. ننڍي هجڻ باوجود هن کي محسوس ٿيندو هو ته خيرات ڏيڻ وارا هن کي ڪيئن ٿا گهوري ڏسن. وري جڏهن سمجھ سان ٿي ته ويتر خوب سمجهي پئي ته ماڻهون ڪيئن هن کي پنهنجي وحشي نظرن سان تورن ٿا.اهڙن ماڻهن جي نظرن مان هن کي وحشت ۽ غلاظت نظر ايندي هئي. پر پوءِ به هوءَ ماڻهن جي پرواھ نه ڪندي هئي پر اڄ ڪرموءَ جي رويي سندس دل چيري وڌي هئي.
هيءَ انهن ئي سوچن ۾ گم هئي ته اوچتو سندس نظر رجوءَ تي پئي. ڳچي کليل پاچا هيٺ مٿي،شيو وڌيل،ڳالهائي ته رهيل سهيل ڏند به هيٺ مٿي پئي ٿيس. جيڪو هن جي ئي گهر وڃي رهيو هو. رجو جواري،شرابي ۽ بدماش قسم جو ماڻهون هيو. هن کي اصل ڪو نه وڻندو هو پر سندس چاچي جو دوست هيو ان ڪري هن کي برداشت ڪندي هئي. رجوءَ ڪڏهن به هن کي صحيح نظر سان نه ڏٺو هو. ناجو کي هن جي نظرن مان هميشه حوس ئي نظر آئي هئي. آخر هيءَ هن جي پويان آهستي آهستي آئي. رجو هن جي گهر ۾ داخل ٿي ويو هيءَ به دروازي کي ڪن ڏئي سندن ڳالهيون ٻڌڻ لڳي.
“ ها ته ڪرمو تو ڪجھ سوچيو يا نه، اڙي منهنجو چوڻ وٺ ته جلدي ڪو فيصلو ڪر نه ته ٽيم نڪري ويئي نه ته پڇتائيندي ڙي.” رجوءَ ڪرموءَ واري کٽ جي سامهون ٻي کٽ تي ويهي سگريٽ جو ڪش هڻندي چيو.
ڪرموءَ جا به دوڏا ڦاٽل هئا پراڻي گوڏ ۽ گنجيءَ سان ستي ٻيڙيءَ جا ڪش هڻي رهيو هو. سندس ڪوٺي ايڏي وڏي به ڪو نه هئي بس ٻن کٽن جيتري مس ٿيندي. کٽن جي مٿن کان سندن پراڻو سامان رکيل. نه واشروم نه بورچيخانو، سندن ڪوٺي ته بس صرف رات گذارڻ لاءِ ئي هئي باقي سڀ ڪجھ ڪوٺيءَ کان ٻاهر ئي ڪندا هئا.
“ ها يار تون سچ ٿو چئين هاڻي ته ڪو فيصلو ڪرڻو ئي پوندو ڇوري وڏي ڪا سمجهو ٿي پئي آ. اڄ ته وڏيون عجت ٻجت جون ڳالهيون پئي ڪري ڙي.” ڪرمونءَ کٽ تي ئي اٿندي چيو.
“ عجت داريءَ جو ڳالهيون.” رجوءَ کان ٽهڪ نڪري ويو
“ تو هن کي نه ٻڌايو ته هوءَ ڪيتري عجت واري آهي، تو جڏهن هن کي گند جي ڍير تان کنيو هو. هون! خبر ناهي ته ڇوري ڪنهن جو گناھ آ ۽ ڳالهيون ٿي ڪري عجت داريءَ جون.”
“ نه ڙي هن کي ناهي ٻڌايو اڃان تائين.”
“ ته ٻڌاءِ ڇڏ نه ڇوريءَ کي ته ان لاءِ توکي نه پاليو آ ته تون ڪنوار بڻجنديءَ تنهنجي شادي رچائيندس. اڙي توکي ته هن جو واڪ هڻڻو آ واڪ، روڪڙو نه کپئي ڇا ڙي.” ٽهڪ ٻنهي جا گونجي پيا.
رجوءَ جون ڳالهيون ٻڌي ناجو جي پيرن هيٺان زمين ئي نڪري وئي. پنهنجي اصليت ۽ چاچي جو اصل روپ ڏسي سندس اکين ۾ اوندھ اچي ويس. دل ۾ ماتم برپا ٿي ويس،اکين ۾ ڳوڙها ڳڙي پيس. اکيون مهٽيندي در کا پري هلي وئي. روئي روئي ۽ سوچي سوچي جڏهن دل جو بار ڪجھ هلڪو ٿيس ته هڪ خيال اوچتو دل ۾ آيس ته گهر وڃي رات جو ننڊ ۾ ئي ڪرمونءَ کي پورو ڪري ڇڏيان پر ٻي لمهي هن کي وري پنهنجي عورت پڻي جو خيال ٿيس جنهن ڪري زهر جو ڍڪ ڀري وئي. هن گهر وڃڻ بجاءِ پرعزم انداز سان فيصلو ڪري ورتو ته “ڀلي هن جي ماءُ ڪنهن به مجبوريءَ تحت گناھ ڪيو هجي پر مان گناھ مٿان گناھ نه ڪنديس.”
اهو سوچي هن شهر ئي ڇڏڻ جو فيصلو ڪيو ڇو جو هن کي خبر هئي ته ڪرمو ۽ رجو هن شهر جو چپو چپو ڪري هن کي ڳولهي وٺندا. هوءَ سڌو اسٽيشن جي طرف آئي. ٽرين به ڪجھ وقت ۾ اچي پهتي. هوءَ به بغير ڪجھ سوچڻ جي چڙهي پئي ۽ پوءِ مسلسل سوچن جي اڏام هيس ته آخر سندس منزل ڪٿي هوندي. هن ويچاريءَ کي ته اها به خبر نه هئي ته هوءَ جتي به ويندي اتي هن کي وک وک تي ڪرمو ۽ رجو ئي ملندا.