دردَ جا پٿر
اُداسي ننڊ مان جاڳي،
سُتل سڀ يادگيرين جا،
اُٿي طوفان ٿي آڻي،
وهيءَ جو ٻورُ ٿي ڇاڻي،
اکين جو نورُ ٿي ڇاڻي.!
شفق جي سُرخ رنگيني،
ڪري ڳاڙها سڀئي منظر،
هوا جا چاڪَ ٿي کولي،
سزا جا تاڪَ ٿي کولي.!
تَصورَ دردَ جا پٿر،
هڻن ٿا روح کي اُڇلي،
سدا پيڙا ۽ پورن جا،
وڄن ٿا ساھَ ۾ گهنگهرو،
مُقدر بدنصيبي جا،
سمورا طوق ڀي لاهي،
وجهي دل جي ڳچيءَ ۾ ٿو.!
پُڇي اتهاس جي ڄرَ کان،
لتاڙي ڪربَ جون واٽون،
کڻي پيرا نراسائي،
نيون ٿي اذيتون آڇي،
تمنائون شرارن جئان،
دعا جي آڳ ۾ ٻاري،
نزاڪت جا چمن ساڙي،
ڳهي ٿو وقت سوچن کي،
فنا جا ترورا آڻي،
ڇٽيندو تازگيءَ تي پيو،
انوکيون چاهتون ٻوڙي،
سموريون خواهشون ٻوڙي،
حياتي موت پائيندو.!
اکين ۾ جي نپايا هن،
سمورا سُرمئي سپنا،
مٽيءَ ۾ خاڪ ٿي ويندا،
نشانيون حسرتن جون سڀ،
ٻري وينديون،سڙي وينديون،
تواريخي قصا سڀئي،
ڪهاڻيون سڀ مري وينديون،
نه غم جو نانءُ رهندو ڪو،
نه ئي نيشان رهندو ڪو،
نه ئي ٽُٽندا ڪڏهن تارا،
نه ٿيندو چنڊ گرهڻ ڪو.!
اُڃاري تات جا پاڇا،
نپوڙي ڏات جا پاڇا،
وجهي آڪاش جي بُت تي،
خَموشين جا لَٽا ڪارا،
ٿَڪل هن زندگيءَ جو سج،
سمندر ۾ ٻُڏي ويندو.!
سمندر ۾ ٻڏي ويندو.!