حيات جي تلاش ۾ خوديءَ کان لاپتا هُيس،
مان عمر ڀر عجيب ڪيفيت ۾ مبتلا هُيس.
اکين جا خواب زرد ٿي اکين منجهان ڇڻي ويا،
نصيب جي بهار ۾ خزان جي ڄڻ هوا هُيس.
خوشين ڪيو نه پنهنجو ۽ غمن به آ ٿُڏي ڇڏيو،
مان خار دار تار يا، اڻ ڪيل خطا هُيس.
اُماس جي لباس آ وجود جو بدن ڍڪيو،
مِياڻ ۾ مري ويل تکي ترار ڪا هُيس.
چُري پُري نه ٿو سگهان، ڪُڇي به ڪجھه نه ٿو سگهان،
مٽيءَ جئان ڀُران پيو، ڪنهن ڏوھَ جي سزا هُيس.