ڪھاڻيون

ٽارين جدا ٿيا گل

هي ڪتاب ”ٽارين جدا ٿيا گُل“ محترم خادم گهراڻو جي ڪهاڻين جو مجموعو آهي. خادم گهراڻو سنڌ سلامت جو سرگرم رڪن آهي ۽ مختلف وقتن تي پنهنجون ڪهاڻيون، پنهنجا احساس ۽ خيال سنڌ سلامت فورم تي ونڊيندو رهيو آهي. سندس هي ڪتاب اڃان ڇپيو ناهي پر سندس خواهش تي سنڌ سلامت ڪتاب گهر ۾ پيش ڪيو پيو وڃي.
Title Cover of book ٽارين جدا ٿيا گل

پرايو پنهنجو

سانول پنهنجي چاهت کي پوري ڪرڻ جي سخت ڪوشش ڪندو رهندو هو سانول جي هڪ ينهن هڪ اهڙي عورت سان مليا جنهن کي هيءُ پنهنجي دل جي راڻي ٺاهي ويٺو . جنهن عورت سان هن جا نيڻ مليا ان جو نالو ڪاجل هو نه رڳو سانول جي دل ۾ عشق جي باهه ڀڙڪي پر ڪاجل به هن کي دل جي محل ۾ رهائڻ لڳي آهستي آهستي هنن جي محبت پڪي پختي ٿيندي ويئي هنن هڪ ٻئي کان جيئڻ مرڻ جا وچن ورتا ۽ ڏنا . هونئن به هي ڌاريا نه هئا پر هنن جي پاڻ ۾ مائٽي هئي هيءُ هڪ ٻئي جي والدين کي چاچو سمجھندا هئا . هنن جي عشق جي خوشبو هاڻي ڳوٺ ۾ واسو ڪرڻ لڳي جڏهن اها خبر هنن جي والدين کي پيئي ته اهي ناراض ٿيا جنهن مان ائين ڀاسجي رهيو هو ته هيءُ محبت جا پروانا هڪ ٻئي کان جدا ٿي ويندا .پر هنن حالتن سان منهن مقابل ٿيڻ جو سوچي ڇڏيو هو . هڪ ڏينهن ڪاجل ڪنهن بهاني سان سانول جي گھر اچي هن سان ملي سانول کي اداس ڏسي ڪاجل چيو ته ڇا ٿيو ؟ جنهن تي سانول چيو ته ڪاجل پننجو ملڻ ٿيندو يا وڇوڙو ٿيندو اهو اندر جھوري رهيو آهي جنهن تي ڪاجل چيس مايوس نه ٿي مايوسي ڪفر آهي تون پنهنجي والد جو هڪ پٽ آهين اهو توکي ڏکارو نه ٿيڻ ڏيندو بابو به مون کي غمگين نه ڏسي سگھندو جيستائين پنهنجا مائٽ راضي ٿين تيستائين انتظار ڪبو . آئون وچن ٿي ڪريان ته موت قبول ڪنديس پر توکان سواءِ ٻئي ڪنهن جي ٻانهن جو هار نه ٿينديس . تنهنجو جيون مون سان آهي ان تي سانول چيس تنهنجي ان آٿت منهنجي دل کي سڪون ڏنو آهي . ڪجھه ڏينهن کان پوءِ وري ڪاجل سانول کي ملي جنهن چيس ته بابو هاڻي ڪجھه راضي ڏسڻ ۾ اچي رهيو آهي سانول چيو ته بابو به هاڻي راضي آهي پر اهي هڪ ٻئي نه ڳالهائي سگھندا جنهن تي ڪاجل چيس ته چاچي ولو کي چئي ڏس جيڪو ٻنهي پڳ مٽ يار آهي متان ڪجھه ڪم ي پوي وچوڙو دور ٿي پوي . سانول ڪاڪي ولو کي سڄي ڳالھه ٻڌائي جنهن تي ڪاڪي ولو چيو ته توهان بي اونا ٿيو اهو ڪم منهنجو آهي ائين ڪاڪي ولو جي ڪوشش سان پيار ڪندڙ دليون هڪ ٻئي سان ملي ويون ڪجھه وقت کان پوءِ هنن کي هڪ اولاد ٿيو هڪ نياڻي جي نعمت هنن کي ملي پر هن دنيا ۾ اچڻ جي چند ڏينهن بعد اها گذاري ويئي جنهن ڪاجل کي اهڙو ته صدمو رسايو جو ڪاجل ڪوما هلي ويئي سانول هن جي هيءُ حالت ڏسي پريشان ٿي ويو هر وقت ذهن ۾ ڪاجل جي لاءِ سوچون هنيون علاج هلندو رهيو هڪ ڏينهن اهڙو به آيو جو ڪاجل هوش ۾ آئي پر اها رونق هن جي چهري تي اها مرڪ لبن تي نه هئي جيڪا اڳ هئي هيءَ اداس رهڻ لڳي سانول هن کي گھڻو ئي خوش رکڻ جي ڪوشس ڪندو هو پر هن جي لبن تي مرڪ نه موٽي ڊاڪٽرن کي ڏيکاريو ويو جن ٽيستُن ڪرايون ۽ انهن سانول کي چيو ته هاڻي هيءَ زندگي ڀر لاءِ ممتا جو روپ نه وٺي سگھندي يعني هاڻي هيءُ اولاد کي جنم نه ڏئي سگھندي . اهو ڌڪ سانول ۽ ڪاجل کي اهڙو لڳو جو هنن جي خوشي ويئي هلي پر سانول پنهنجي غمن کي لڪائي ڪاجل کي خوش ڪرڻ جي ڪوشش ڪندو هو هن ڪاجل کي هڪ ماهر ڊاڪٽرياڻي کي ڏيکاريو جنهن چيو ته هن کي ڪوبه ٻار ڏيو جنهن سان هيءَ رلي ملي وڃي ائين هن جا آهستي آهستي غم لهي ويندا اها ان ٻار جي محبت ۾ جڪڙجي ويندي . سانول اهو ذڪر پنهنجي ڀيڻ سان ڪيو جيڪا هنن جي گهر جي ڀر ۾ رهندي هئي ان چيو ته ادي ڪاجل کي خوش رکڻ جي لاءِ آئون پنهنجو پٽڙو ان کي ڏينديس ته ان سان وندري ويٺي هجي سانول جي ڀيڻ پنهنجي پٽ کي ڪاجل کي ڏيئي ويندي هئي آهستي آهستي ڪاجل جي چهري تي مرڪ اچڻ لڳي هيءَ سانول جي ڀيڻ جي پٽ کي پنهنجپ پٽ سمجھڻ لڳي ان کي اصغر جي نالي سان سڏڻ لڳي . هن سان اهڙو ته رلي ملي ويئي جو چوندي هئي ته منهنجو پٽ اضعر گلن کان به سهڻو آهي ائين ڪاجل جا غم ڀسم ٿيندا ويا ڪجھه سالن کان پوٰءِ ڪاجل کي اچي پيٽ ۾ سور ٿيو سانول پريشان ٿي ويو هيءُ ان ساڳي ڊاڪٽرياڻي وٽ ڪاجل کي وٺي ويو . ڊاڪٽرياڻي ڪاجل جو چيڪ اپ ڪري مرڪڻ لڳي ان مرڪ کي سانول سمجھي نه سگھيو هن ڊاڪٽرياڻي کان پڇيو ته توهان ڇو مرڪي رهيون آهيو جنهن تي هن چيو ته سانول ادا مابرڪ هجي تنهنجي ڪاجل ماءُ ٿيڻ واري آهي جنهن تي سانول چيو اهي رپورٽون ................. ڊاڪٽرياڻي سانول جي ڳالهه کي ڪٽيندي چيو ته اهي رپورٽ ڇا ڪنديون جهن رب راضي ٿيندو آ هي ته ٻيڙا پار ٿي ويندا آهن . هنن کي به هڪ پٽ ڄائو پر هنن جي اصغر سان اها ساڳي محبت هئي جيڪا اڳ هئي ڪاجل چوندي هئي ته منهنجا ٻه پٽ آهن هيءَ ٻنهي کي هڪ نظر سان ڏسندي هئي ڪوبه فرق نه ڪندي هئي . هڪ ڏينهن اهڙو به آيو جو سانول ۽ ڪاجل کان خوشي کسجي ويئي . اصغر ڪنهن کي ميسيج موبائل تان ڪيو جن اصغر جي دانهن سانول کي ڏني سانول ۽ ڪاجل پيار سان اصغر کي سمجھائڻ لڳا پر اضعر آپي کان ٻاهر نڪرندو ويو جن جي لاءِ سور سٺا ڪڏهن به هن کي پرايو نه سمجھيو اهو هنن کان زور سان ڳالهائڻ لڳو ۽ چوڻ لڳو ته اوهان مون تي الزام هڻي رهيا آهيو آئون اوهان جو پٽ ٿورئي آهيان جو اوهان پيار ڪندا آئون ته پرايو آهيان سانول چيس ائين نه چئو آئون تون اسان جو پٽ آهين اسان جو سر ساهه آهين جنهن تي اصغر چيو اهي ڊراما بند ڪريو هاڻي آئون اوهان جي در جي چائنٺ به پار ڪندس . سانول ۽ ڪاجل هن کي گھڻو ئي سمجھايو پر هن هڪ به نه ٻڌي ٻيئي اداس ٿي ويا ڪاجل زارو قطار روئڻ لڳي پريان هنن جو پٽ بيٺو هو ان هنن ٻنهي کي اچي پيار مان ڀاڪر پائڻ لڳو . اصغر ڪيترائي ڏينهن گذري ويا نه آيو سانول ۽ ڪاجل جي هر وقت نگاهه در ۾ هئي ته اصغر ايندو پر نه آيو هڪ ڏينهن سانول دل کي قابو ڪري ڪاجل کي چيو ڏس هيءُ پنهنجو پٽ پيٽ ڄائو آهي ڪيترو هن کي دڙڪا ڏيون ٿا مار يون ٿا وري امان بابا ڪندو اچي پنهنجي هنج ۾ ويهي ٿو تون اداس نه ٿي بس پرايو پنهنجو نه ٿيندو پنهنجو جيڪو هوندو اهو ،پنهنجو ٿيندو .