بي وسي

سج هاڻي پنهنجي ڳاڙهاڻ کي ظاهر ڪندو پٻي هڻڻ وارو هو رات پنهنجي اچڻ جو ٻڌائي رهي هئي ڪجھه پلن بعد سج جي روشني ختم ٿي ويئي اڄي ماحو ل کي رات جي انڌيري پنهنجي لپيٽ آڻي چڏيو هو . رات ٿيڻ شرط تڏين جيا آواز وڌي رهيا هئا جيڪي ڪنهن کي راحت ڏئي رهيا هئا ته ڪنهن کي خوف رات جي سناٽي کي ختم ڪرڻ لاءِ چنڊ به پنهنجي جوڀن سان نروار ٿي رهيو هو جڏهن چنڊ جي چانڊو ڪي آئي ته رات جو انڌيرو ڏور ٿي ويو . پر فلڪ تي آيل ڪڪرن جي ڊو ڙ ۾ جڏهن اهي چنڊ کي پنهنجي آغوش ۾ قيد ڪيائون ٿي ته ان وقت وري انڌيرو اجاگر ٿيو ٿي . ان ڪل ڇپ واري حسين رات ۾ سلو پنهنجي جھريل جھوپڙي کي ڏسي رهيو هو جنهن جي ڇت ڪکن پنن سان ٺهيل هئي مٿان ليپو ٿيل هو . سلو اڪيلو هو . پنهنجي جھوپڙي کي غور سان ڏسي رهيو هو ڪاٺيءِ۾ لٽڪيل لالٽين ٻري رهي هئي پر ها جو جھونڪو به ان کي ڊانس ڪرائي رهيو هو . سلو پنهجي جھوپڙي کي ڏسي پنهنجي لبن ۾ چوي ٿو جيڪڏهن آگميو وسڻ جا ويس ڪيا ته پلر ته منهنجي جھوپڙي کي پسائي ڇڏيندو جيڪي ٻه ٽي ڪپڙن جا لڳڙ آهن اهي پسي ويندا . وري چوي ٿو نه ڪشنچند بيوس چيو آهي الا جھري مَشال غريبن جي جھوپڙي منهنجي جھوپڙي کي ڪجھه نه ٿيندو رب رحم ڪندو . اهوئي اسان جو ڀرجھلو آهي . سلو هن وقت ان عمر ۾ هو جو هيءُ ڪوبه سخت پورهيو ڪري نه ٿي سگھيو . هن کي ياد آيو ته جڏهن هي جوان هو ته مزوري ڪندو بصر جون ٻه ٻوريون اڪيلي کڻڻ جو مقابل ٿيو هو جنهن ۾ ڪافي مزورن زور لڳايو هو پر ڪيرکڻي نه سگھيو هو هن پنهنجي جواني جي زور ۾ اهي کنيون هنيون هن کي ڪافي انعام مليو هو جنهن مان هن پنهنجي گھر واري لاءِ چاندي جي ڪنگڻ ٺهرايا هئا ان جي آس هيءُ ته منهنجي هنن خالي ٻانهن ۾ جيڪر چاندي جا ڪنگڻ هجن ته اهي ڏاڍيون سندر لڳنديون . هن ان جي آس ي پوري ڪري ڇڏيو هو . سلو پنهنجي ماضي جي ورقن کي ياد ڪندو رهيو هن جي اکين مان لڙڪ وهندا ويا . هن پنهنجي ضعيفي حالت کي ڏسي پنهنجي هٿن کي ڏٺو جن ۾ پراڻن ڇالن جا نشان هئا جيڪي هن جي محنت سان پيا هئا . هن پنهنجي هٿن کي پنهنجي چپن سان لڳائي چيو ته سلو تنهنجا هٿ ڏس ڪهڙا سخت ي ويا آهن جهڙا پٿر آهن پر سٺو آهي جو ٻين جي اڳيان هٿ نه تنگيو مون کي منهنجي هٿن تي فخر آهي . سلو کي خبر نه آهي ڇا ٿيو هو جو اڄ هيءُ پنهنجي ماضي کي ياد ڪري رهيو هو هن کي سڀ دوست ساٿي ياد اچي رهيا هئا . هيءُ پنهنجي کٽ تان آهستي آهستي اٿيو ٿڪل پيرن پنهنجي ڪمزور جي لٺ جي سهاري رکيل مٽ مان پاڻي جو وٽو ڀري پيتو وري به پنهنجي جھوپڙي کي غور سان ڏٺو ٻرندڙ لالٽين کي وسائي اچي پنهنجي کٽ تي ليٽيو خبر نه پيس ته ڪهڙي وقت ننڊ اچي ويس جڏهن پکين جي پنهنجي رب جي واکاڻ شروع ڪئي پنهنجا آ کيرا ڇڏي رزق جي تلاش ۾ نڪتي آسمان تي به روشني ظاهر ٿي رهي هئي ٿڌي هوا لڳي رهي هئي ان وقت سلو پنهنجي کٽ تان اٿيو سنان پاڻي ڪري پنهنجي جُهوپڙي کي هڪ نظر ڏسي وري ان جي اندر ويو اتي هن رات جو چڻا پسائي رکيا هئا اهي ڳولڻ لڳو هن کي ياد نه پئي آيا ته هن اهي ڪثي رکيو آهن هن جي ڪمزور نظرن انهن کي ڳولي ورتو هيءُ انهن کي رڌي هڪ ٿالھه سجائي ٻيون ٻارن جون شيون هڪ پراڻي ڪٽي ۾ وجھي شهر جي ان چونڪ طرف روانو ٿيو جتي هيءُ شيون رکي وڪڻندو هو اتي ڪافي ٻار ايندا هئا جنهن ڪري هن جون شيون ڪافي وڪامجي وينديون هنيون هن چونڪتي پهچي شين کي ڪٽي مان ڪڍي انهن کي ڪٽي تي سجائي رکيو ۽هن چڻن جي ٿالهه کي اهڙي نموني ڍڪي ڇڏيو هو جيئن ان تي ڪنهن جي نظر نه پوي هن سوچيو ته ٻار ايندا ته انهن کي چوندم ته توهان جي لاءِ اڄ چڻا به آندا اٿم پاڻ اتي پاسي تي ويهي رهيو .هي ٻارن جي انتظار ڪري رهيو هو ته ٻار اچن مون کان شيون وٺن اڄ ٻار چڻا ڏسي خوش ٿيندا . هي انهن ئي ويچارن ۾ هو ته هن جي ڪنن تي گارين جو پڙلاءُ پيو هن پنهنجا ڪمزور نيڻ مٿي کنيا ته هڪ شيطان صفت انسان بيٺو هو . هن کي گار ڏيندي هٿ ۾ کنيل لٺ هن کي اهڙي هنئي جو هن کي هٿ ۾ لڳڻ سان رت وهڻ لڳو ٻئي ٿڏي سان هيءُ پٽ تي ڪريو هن جي مٿان تشدد شروع ٿي ويو ان سان گڏ هيءُ لف ته ماءُ جا .......... توکي هن مهيني جي ........ خبر نه آهي جو بي حرمتي ڪرڻ نڪتو آهين . اهو شيطان هن کي ڌڪ هڻي روانو ٿي ويو . هن جي هٿن ۽ جسم مان رت وهي رهيو هو هيءُ پنهنجي ڪمزور جسم کي کڻي اٿيو هن پنهنجي سامان طرف نظر ڪئي ته اهو روڊ تي وکريو پيو پيو هن جا ٻارن جي لاءِ تيار ڪيل چڻا روڊ جي گند ڪچري ۾ ملي ويا هئا ٻي نظر هن پنهنجي ڪپڙن طرف ڪئي جيڪي رت ۾ اڇن بدران ڳاڙها ٿي ويا هئا . هن پنهني اکين مان لڙڪ لاڙي مٿي آسمان طرف ڏٺو ۽ چيو ته منهنجا ر منهنجو ڏوهه اهو آهي ته آئون بي وس آهيان بيوس هوندي پورهيو ڪريان ٿو . هي اکين مان لڙڪ وهائيندي پنهنجي گھر طرف روانو ٿي ويو .

ڪھاڻيون

ٽارين جدا ٿيا گل