شاعري

مُسافر وفائون

مُسافر هاليپوٽو، پنھنجي هر شعر ۾ شعور جي راھہ جو پانڌيئڙو نظر اچي ٿو ۽ وٽس وطن جو درد، محبوب جا ماڻا، لوڪَ جون محروميون، عورت جي مظلوميت، روايتي بيھودہ رسمون ۽ انھن ۾ پيڙجندڙ وجودن جا لقاءَ، بُک، بيروزگاري سميت ڪو اهڙو دُک درد ڪونھي، جيڪو مُسافر جي شعر کان گُٿو هجي. اِها هڪ ذميوار ۽ سُجاڳ شاعر جي نشاني آهي. مُسافر هاليپوٽي جي شاعريءَ جي اهم ڳالھہ لاڙ پَٽَ جي حُسناڪ ٻوليءَ سان گڏ سندس سادي، عام فھم ۽ موجودہ وقت جي مروِج ٻولي آهي، جيڪا عام سادڙي ڳوٺاڻي کي بہ سوَلائيءَ سان سمجهه ۾ ايندڙ آهي.

Title Cover of book مُسافر وفائون

بنان ڪنهن ڏوھه جي مون کان رسي ٿي ڌار وئي آهي،

بنان ڪنهن ڏوھه جي مون کان رسي ٿي ڌار وئي آهي،
سمنڊ سورن سندو مون لئه ڪري هُوءَ تار وئي آهي.
سهاري يار جنهن جي مون ترڻ ئي ڪونه سکيو هو،
.ڪناري تي ڇڏي مون کي پڄي هُو پار وئي آهي
سزائون ڀل هزارين ڏي خطائون ڀي ڏَسَي مون کي،
.وڇوڙو ۽ وڏا مون کي ڏئي ويچار وئي آهي
پيارن کان سواءِ ڀي ڪو ڀلا جِي ٿو سگهي جڳ ۾؟
.حياتي هر گهڙي مون تي ڪري ڄڻ بار وئي آهي
هيون ڪينجهر اکيون هن جون هئس تن ۾ تماچي مان،
.صفا هئي هُوبھُو نوري وجهي ڪو ڄار وئي آهي
’مسافر‘ ڇو اجائي تون ڪرين هن سان شڪايت پيو!
.ڪري احسان ڏئي توکي امر اشعار وئي آهي