شاعري

مُسافر وفائون

مُسافر هاليپوٽو، پنھنجي هر شعر ۾ شعور جي راھہ جو پانڌيئڙو نظر اچي ٿو ۽ وٽس وطن جو درد، محبوب جا ماڻا، لوڪَ جون محروميون، عورت جي مظلوميت، روايتي بيھودہ رسمون ۽ انھن ۾ پيڙجندڙ وجودن جا لقاءَ، بُک، بيروزگاري سميت ڪو اهڙو دُک درد ڪونھي، جيڪو مُسافر جي شعر کان گُٿو هجي. اِها هڪ ذميوار ۽ سُجاڳ شاعر جي نشاني آهي. مُسافر هاليپوٽي جي شاعريءَ جي اهم ڳالھہ لاڙ پَٽَ جي حُسناڪ ٻوليءَ سان گڏ سندس سادي، عام فھم ۽ موجودہ وقت جي مروِج ٻولي آهي، جيڪا عام سادڙي ڳوٺاڻي کي بہ سوَلائيءَ سان سمجهه ۾ ايندڙ آهي.

Title Cover of book مُسافر وفائون

ڪڏهن ڪي پُور پيڙائون، ڪڏهن ڪا آس لکندو هان،

ڪڏهن ڪي پُور پيڙائون، ڪڏهن ڪا آس لکندو هان،
غزل يا گيت جي نالي، پيو من پياس لکندو ھان.
رڳو هي لفظ ڀي ناھن، ذرا ڪجهه غور فرمايو،
سڙن ٿا ساھه ۾ جيڪي اھي احساس لکندو ھان.
وفائون ڇو ڇني ڇوري جيان رھجي ويون آهن؟
اڃان ڪي ڀروسا آهن تڏھن وشواس لکندو هان.
وفا جي واٽ جا راهي دغا مان ڪونه ڄاڻن ٿا،
سڄڻ ساڻيه سان دوکو ڪندڙ راڪاس لکندو ھان.
پڏائين پاڻ جيڪي ٿا اهي ڇا پيار کي سمجهن؟
ڏين سجدا سچايُن تي اُهي روح راس لکندو ھان.
ڀلي تون پاڻ پنهنجي کي، پري رک مون ’مسافر‘ کان،
ھجين ٿي ساھه منهنجي ۾ رھي تو پاس لکندو ھان.