ڪڏهن ڪي پُور پيڙائون، ڪڏهن ڪا آس لکندو هان،
غزل يا گيت جي نالي، پيو من پياس لکندو ھان.
رڳو هي لفظ ڀي ناھن، ذرا ڪجهه غور فرمايو،
سڙن ٿا ساھه ۾ جيڪي اھي احساس لکندو ھان.
وفائون ڇو ڇني ڇوري جيان رھجي ويون آهن؟
اڃان ڪي ڀروسا آهن تڏھن وشواس لکندو هان.
وفا جي واٽ جا راهي دغا مان ڪونه ڄاڻن ٿا،
سڄڻ ساڻيه سان دوکو ڪندڙ راڪاس لکندو ھان.
پڏائين پاڻ جيڪي ٿا اهي ڇا پيار کي سمجهن؟
ڏين سجدا سچايُن تي اُهي روح راس لکندو ھان.
ڀلي تون پاڻ پنهنجي کي، پري رک مون ’مسافر‘ کان،
ھجين ٿي ساھه منهنجي ۾ رھي تو پاس لکندو ھان.