شاعري

مُسافر وفائون

مُسافر هاليپوٽو، پنھنجي هر شعر ۾ شعور جي راھہ جو پانڌيئڙو نظر اچي ٿو ۽ وٽس وطن جو درد، محبوب جا ماڻا، لوڪَ جون محروميون، عورت جي مظلوميت، روايتي بيھودہ رسمون ۽ انھن ۾ پيڙجندڙ وجودن جا لقاءَ، بُک، بيروزگاري سميت ڪو اهڙو دُک درد ڪونھي، جيڪو مُسافر جي شعر کان گُٿو هجي. اِها هڪ ذميوار ۽ سُجاڳ شاعر جي نشاني آهي. مُسافر هاليپوٽي جي شاعريءَ جي اهم ڳالھہ لاڙ پَٽَ جي حُسناڪ ٻوليءَ سان گڏ سندس سادي، عام فھم ۽ موجودہ وقت جي مروِج ٻولي آهي، جيڪا عام سادڙي ڳوٺاڻي کي بہ سوَلائيءَ سان سمجهه ۾ ايندڙ آهي.

Title Cover of book مُسافر وفائون

وفائن جي عيوض ملن ٿيون سزائون،

وفائن جي عيوض ملن ٿيون سزائون،
الائي ته ڪهڙيون ڪيون ٿم خطائون؟
ڀرم مون وفا جا اُتي ڀي بچايا،
جتي لوڪ ڳوليون رڳو ٿي انائون.
سندم ڀروَسن جا ڏسو ڳاٽ اوچا،
هٿن ساڻ اوتيو زهر پئي ڏنائون.
هئا بُتَ مٽيءَ جا خدا مون ته سمجها،
اجايون اُتي مون ڪيون التجائون.
هئس يار آئون اياڻو ته ڏاڍو،
رُئاڙي رُئاڙي چريو ئي چيائون.
اندر ۾ اهو ئي ته ارمان آهي،
’مسافر‘ سان ڪيڏيون مذاقون ڪيائون.