وفائن جي عيوض ملن ٿيون سزائون،
الائي ته ڪهڙيون ڪيون ٿم خطائون؟
ڀرم مون وفا جا اُتي ڀي بچايا،
جتي لوڪ ڳوليون رڳو ٿي انائون.
سندم ڀروَسن جا ڏسو ڳاٽ اوچا،
هٿن ساڻ اوتيو زهر پئي ڏنائون.
هئا بُتَ مٽيءَ جا خدا مون ته سمجها،
اجايون اُتي مون ڪيون التجائون.
هئس يار آئون اياڻو ته ڏاڍو،
رُئاڙي رُئاڙي چريو ئي چيائون.
اندر ۾ اهو ئي ته ارمان آهي،
’مسافر‘ سان ڪيڏيون مذاقون ڪيائون.