شاعري

مُسافر وفائون

مُسافر هاليپوٽو، پنھنجي هر شعر ۾ شعور جي راھہ جو پانڌيئڙو نظر اچي ٿو ۽ وٽس وطن جو درد، محبوب جا ماڻا، لوڪَ جون محروميون، عورت جي مظلوميت، روايتي بيھودہ رسمون ۽ انھن ۾ پيڙجندڙ وجودن جا لقاءَ، بُک، بيروزگاري سميت ڪو اهڙو دُک درد ڪونھي، جيڪو مُسافر جي شعر کان گُٿو هجي. اِها هڪ ذميوار ۽ سُجاڳ شاعر جي نشاني آهي. مُسافر هاليپوٽي جي شاعريءَ جي اهم ڳالھہ لاڙ پَٽَ جي حُسناڪ ٻوليءَ سان گڏ سندس سادي، عام فھم ۽ موجودہ وقت جي مروِج ٻولي آهي، جيڪا عام سادڙي ڳوٺاڻي کي بہ سوَلائيءَ سان سمجهه ۾ ايندڙ آهي.

Title Cover of book مُسافر وفائون

مرڪ چپن ڪا ماڻي ناهي،

مرڪ چپن ڪا ماڻي ناهي،
جذبن جوش جواڻي ناهي.
روز قيامت سهندي آ دل،
سُور سهي ٿي ساڻي ناهي.
اُلڪن جي اذيت پنهنجي،
پُورن جي به پڄاڻي ناهي.
سنڌو باڇا پاڻ اڃارو،
ڇا هي ڄاڻي واڻي ناهي؟
ڏيهان ڏيهه ڏڪار ڏسون ٿا،
عيد ڪريون ڪيئن پاڻي ناهي.
سوڳ هوا تي ڇايل ڇو آ؟
ڪٿ ڪا نار ڪُساڻي آهي؟
غربت جا مون گهاوَ سٺا پر،
منهنجي ڏات وڪاڻي ناهي.
هڪ آ ڌرتي سرتي جو ڏک،
باھ برھه به وساڻي ناهي.
ٻئي جي دل جي يار ’مسافر‘،
پڙهندو ڪير ڪهاڻي ناهي.