مرڪ چپن ڪا ماڻي ناهي،
جذبن جوش جواڻي ناهي.
روز قيامت سهندي آ دل،
سُور سهي ٿي ساڻي ناهي.
اُلڪن جي اذيت پنهنجي،
پُورن جي به پڄاڻي ناهي.
سنڌو باڇا پاڻ اڃارو،
ڇا هي ڄاڻي واڻي ناهي؟
ڏيهان ڏيهه ڏڪار ڏسون ٿا،
عيد ڪريون ڪيئن پاڻي ناهي.
سوڳ هوا تي ڇايل ڇو آ؟
ڪٿ ڪا نار ڪُساڻي آهي؟
غربت جا مون گهاوَ سٺا پر،
منهنجي ڏات وڪاڻي ناهي.
هڪ آ ڌرتي سرتي جو ڏک،
باھ برھه به وساڻي ناهي.
ٻئي جي دل جي يار ’مسافر‘،
پڙهندو ڪير ڪهاڻي ناهي.