نيڪدل طوطو
”وٺو وٺو، پيارو ڳالهائيندر طوطو
ســــستو آهــــــــي ســـودو“
طوطو پڃري مان پريشان ٿي هيڏانهن هوڏانهن نهاري رهيو هو، ۽ ٿوري ٿوري دير کان پوءِ ماريءَ سان مخاطب ٿي ٿيو:
”پيارا ماري! مونکي آزاد ڪر ته وڃي پنهنجن ٻچن سان ملان، هو منهنجي انتظار ۾ هوندا. مان توکي ان جو بدلو ضرور ڏيندس. تون هڪ آزاد ماڻهو آهين، پر ٻين جي آزاديءَ جي قيمت ٿو وصول ڪرين!“
پر، ماريءَ هر ڀيري اهو چئي لنوائي ٿي ڇڏيو ته:
”مان تنهنجي ڳالهين ۾ ڦاسڻ وارو ڪونه آهيان.“
سج لهڻ تي هو، ته ماريءَ کان اهو طوطو هڪ شخص خريد ڪيو. طوطو هاڻ وري ان شخص کي ٻاڏائڻ لڳو.
ان شخص طوطي کي چيو:
”سهڻا طوطا! مون توکي پنهنجي ننڍڙي پٽَ لاءِ خريد ڪيو آهي جو هو ڪيترن ڏينهن کان طوطي جي طلب ڪري رهيو آهي.“
طوطي وراڻيو:
”تون پنهنجي پُٽ جي خوشيءَ واسطي، منهنجن ٻچن جي خوشي کسي رهيو آهين! هو منهنجي راهه نهاريندا هوندا، مونکي ڇڏ ته کين وڃي ملان. مان تنهنجو احسانمند رهندس.“
طوطي جا درديلا جملا ٻڌي، هن شخص جي اکين ۾ پاڻي تري آيو. هن ان وقت ئي طوطي کي آزاد ڪيو ۽ طوطو سندس ٿورا مڃي، ”ٽيون ٽيون“ ڪندو اڏامي ويو.
طوطو، درياهه جي ڀرسان، انب جي وڻ جي ڏار ۾ پنهنجن ٻچن سان رهندو هو. طوطو دير سان پهتو ته ٻچن جي ماءُ طوطِي ۽ ٻچا کانئس پڇڻ لڳا. طوطي سموري ڳالهه کين ٻڌائي. سڀئي گھڻو خوش ٿيا ۽ ان شخص کي دُعائون ڏيڻ لڳا، جنهن طوطي کي آزادي بخشي.
ان ڳالهه کي ڪيترائي ڏينهن گُذري ويا. طوطي جا ٻچا به هاڻي اڏامڻ لڳا هئا.
هڪ ڏينهن، طوطو انب جي وڻ تي ويٺو ٻولي رهيو هو ته اوچتو سندس نظر سامهون درياهه ڪَپ تي ويٺل هڪ شخص تي پئي، جيڪو تمام اداس ٿي لڳو. طوطو اڏامي ٿورو ان جي ويجھو ويو. اهو ساڳيو ئي شخص هو، جنهن کيس آزاد ڪيو هو.
طوطي ويجهو وڃي کيس سلام ڪري ٻڌايو ته، هو، اهوئي طوطو آهي، جنهن کي هن ڪجھه ڏينهن اڳ آزاد ڪيو هو. پوءِ طوطي ان شخص کان اداسيءَجو سبب پڇيو، ته هن وراڻيو:
”مونکي هڪڙوئي پُٽ آهي، جيڪو اڄڪلهه هڪ عجيب بيماريءَ ۾ مبتلا آهي. گھڻائي علاج ڪيا آهن، پر ڪو فائدو ڪونه ٿو ٿئي. ڪجھه هوشيار حڪيمن جو چوڻ آهي ته، جيڪڏهن ڇوڪر کي شينهڻ جو کيرُ پياربو ته چاڪ ٿي ويندو. هاڻ آءٌ پريشان آهيان ته شينهڻ جو کيرُ ڪٿان ايندو!“
طوطي کيس دلداري ڏيندي چيو:
”گھٻراءِ نه، توهان جا مون تي احسان آهن. مان شينهڻ جو کيرُ حاصل ڪرڻ جي ڀرپور ڪوشش ڪندس. منهنجو هڪ ڳيرو دوست آهي، هو ان سلسلي ۾ اسان جي ضرور مدد ڪندو.“
ٻئي ڏينهن تي طوطي ان شخص کي پنهنجو گھرُ ڏيکاريو ۽ کيس کيرَ واسطي هڪ ٿانءٌ ڏنو: طوطو ٿانءٌ پنهنجي چهنب ۾ کڻي اُڏاڻو ۽ پنهنجي دوست ڳيري وٽ اچي پهتو. ڳيري سان سموري ڳالهه ڪيائين، ڳيري چيس:
”شينهڻ تائين پنهنجي رسائي ڪينهي، پر منهنجو دوست ڪانگ اسان جي مدد ضرور ڪندو.“
طوطو ۽ ڳيرو ٻئي اڏامي وڃي ڪانگ وٽ پهتا ۽ ساڻس سموري ڳالهه ڪيائون. ڪانگ چين:
”ڪٿي اسان ڪٿي شينهڻ! باقي اسان جو گدڙ دوست اسان جي مدد ڪري سگھي ٿو، جو هڪ شينهڻ کيس ڀاءُ بڻايو آهي.“
پوءِ ٽيئي طوطو، ڳيرو ۽ ڪانگ، اڏامي وڃي گدڙ وٽ پهتا ۽ کيس اچڻ جو سبب ٻڌايائون. گدڙ پهريائين ته لنوائڻ لڳو. پر پنهنجي پياري دوست ڪانگ ۽ ٻين مهمانن جو چوڻ ٽاري نه سگھيو ۽ ٿانءٌ کڻي شينهڻ جي غار ڏانهن روانو ٿيو. ٽيئي پکي انتظار ڪرڻ لڳا.
ڪجھه دير ۾ گدڙ، ٿانءَ ۾ شينهڻ جو کيرُ کڻي اچي پهتو. ٽيئي پکي خوش ٿيا ۽ گدڙ جو ٿورو مڃڻ لڳا. سڀني کان وڌيڪ خوشي طوطي کي ٿي. آخر سڀُ هڪ ٻئي کان موڪلائي، پنهنجي پنهنجي ماڳن ڏانهن روانا ٿي ويا.
طوطو کير کڻي سڌو ان شخص جي گھر ڏانهن اڏاڻو ٿيو ۽ واٽ تي ڪٿي به ڪونه ترسيو. اهو شخص ۽ سندس ڀاتي طوطي کي ڏسي ڏاڍو خوش ٿيا، ۽ کير آڻڻ تي سندس ٿورا مڃڻ لڳا. پر طوطي کين چيو:
”اهو منهنجو اوهان تي احسان ڪونهي، پر هڪ اوهان جي ڪيل نيڪيءَ جو ننڍڙو بدلو آهي ۽ آئينده به اوهان جو احسانمند رهندس. هن شخص مونکي آزادي بخشي، ۽ آزاديءَ کان وڌيڪ ڪابه نعمت ڪونهي.“
طوطي موڪلائي هليو ويو. ڇوڪر چاڪ چڱو ڀلو ٿيو. پوءِ اهو شخص ۽ سندس ڀاتي ان نيڪدل طوطي کي سدائين پيا ياد ڪندا هئا.