ڏياريءَ جو ڏڻُ
اڄُ ڏياري آهي، تنهنڪري ڪاٺيون ڪرڻ نه ويندس. رات رامچند مونکي ٻڌايو هو ته سڀاڻي ڏياري آهي. چيو هئائين ته: ”تون منهنجي گھر اچجانءِ، پاڻ اٽي جا ڏيئا ۽ ڏياريءَ جي مٺائي تيار ڪنداسون. شام جو ڦٽاڪا ۽ سوسڙيون ساڙينداسون.“ رامچند مونسان گڏ پنجون درجو استاد امام بخش عباسيءَ وٽ پڙهندو هو. پر جڏهن کان اسڪول کي ڦٽين جي فصل جي موڪل سبب تالو لڳو آهي تڏهن کان رامچند پنهنجي پيءُ پرتاب راءِ جي مٺائيءَ جي دوڪان تي ريوڙيون، نقل ۽ ترن جا بوڻينڊا تيار ڪندو آهي.
”آچر او آچر............. هل ته هلئون ڪاٺين تي.“
بابي پريان هڪل ڪئي.
”بابا! اڄُ ڪاٺين تي ڪين هلندس، پيٽ ۾ سُور آهيم.“ مون مڪر ڪري کٽ تي پاسو ورائيندي وراڻيو، بابو جڏهن هليو ويو. تڏهن مون کٽ تان ٽپُ ڏئي، لانڍيءَ کان ٻاهر ڊُڪ هنئي. پوئتان نانيءَ امڙ جو آواز آيو، ”ڇورا پيٽ جي سُور هوندي ڪيڏانهن پيو وڃين،“
مون لنوائي ڇڏيو ۽ سڌو اچي رامچند جي گھر اچي ساهي پٽيم، رامچند جو پيءُ جليبيون تري رهيو هو، رامچند اٽي جا ڏيئا پئي ٺاهيا ته سندس ڀيڻ لڇمي ترن جا لڏو تيار ڪري رهي هئي، سامهون رڌڻي ۾ رامچند جي ماءُ پاپڙ سيڪي رهي هئي. رامچند سميت سڀني گھر جي ڀاتين مونکي کيڪاريو. آءٌ رامچند سان ڪم ڪار ۾ هٿ ونڊرائڻ لڳس.
”پُٽ آچر“ رامچند جي ماءُ رڌڻي مان ڳالهايو، ”نيرن تن ڪين ڪئي هوندءِ.“
”نه جيجي“ مون وراڻيو. پوءِ هن مونکي سڏ ڪيو ۽ ٻه ڦلڪا ۽ سيري جي وٽي کائڻ لاءِ ڏنائين.
شام تائين اسان نچندا ٽپندا ۽ ڪم ڪار ڪندا رهياسين. گھر ۾ مُرڪن جو ميڙو متل هجي. سج لٿي گھر ۾ لغڙين جون جھنڊيون هڻي، اگر بتيون ۽ اٽي جا ڏيئا ڀتين تي ٻاري واندا ٿياسين. رامچند جي ماءُ مونکي نئون وڳو پائڻ لاءِ ڏنو. ڳوٺ ۾ هندن جا ٻه چڱا گھر آهن. رات جون ڏياٽيون ٻري ويون. ميدانن ۾ ڦٽاڪن ۽ سوسڙين جا ٺڪاوَ ٿي ويا.
آءٌ ڏاڍو نچيس، ٽپيس ۽ خوش ٿيس گھڻي دير تائين چڻگائي تيليون، ڦٽاڪا ۽ سوسڙيون ساڙيندا رهيا سين. گھر ڏانهن موٽندي مهل، رامچند جي ماءُ مون کي هڪ ڇٻي مٺائيءَ جي ڀري ڏني. آءٌ گھر ڏانهن وريس، واٽ تي ملان مجيد پخال جيڏي پيٽ کي لوڏا ڏيندو، ٿالهه مانين جو مٿي تي کنيون پئي آيو. مونکي ڏسندي پڇيائين: ”ڇورا آچر! ايڏو تڪڙو ڪٿان پيو اچين؟“
”توکي خبر ناهي ڇا.......... اڄ ڏياري آهي، آءٌ رامچند جن وٽان ڏياري ملهائي موٽيو آهيان.“
”لا حول ولا قوة........ ڏياري ڪافرن جي ڏياري، تون مسلمان جي پُٽ ملهائي توبهه توبهه.“
”رامچند ڪافر ناهي ملان!، هو ته منهنجو دوست آهي ۽ هي ڏس هن مٺائي به ڏني آهي.“
مٺائي ڏسي ملان جي منهن ۾ پاڻي اچي ويو. مون ڳجھه مٺائي ملان ڏانهن وڌائيندي چيو: ”اچي تون به وات مٺو ڪر“ ملان بنان ڪنهن هٻڪ ۽ چون چوان جي مٺائي وٺي ٿالهه ۾ رکي ڇڏي ۽ تڪڙو تڪڙو هليو ويو. آءٌ گھر آيس ته ابو، امڙ ۽ ناني جن منهنجي واٽ نهاري رهيا هئا.
”ايتري دير ڪاڏي ويو هئين ڙي آچر“ بابي کهرائيءَ مان پڇيو.
”رامچند جي گھر ڏياري ملهائڻ.“
”ڪافرن جي ڏياريءَ ۾ تنهنجو ڪهڙو ڪم هو؟“ امڙ ڪاوڙ مان چيو. ”رامچند ڪافر ناهي امان! هو ته منهنجو سنگتي آهي. رامچند جن جيڪڏهن ڪافر آهن ته پوءِ هن جي ماءُ مونکي پيار مان ڀاڪر پائي، منهنجو نرِڙ ڇو چمندي آهي“
ابو ۽ امڙ ٻئي ماٺ ٿي ويا.
مون مٺائيءَ جي ڇٻي، ٿوڻيءَ جي انگهيءَ ۾ اٽڪائي ڇڏي ۽ کٽ تي ساڻو ٿي سمهي رهيس، ٿڪاوٽ جي ڪري جلدي ننڊ اچي وئي.