ڪوئي جي شادي
ماءُ ٻُڍيءَ کي اچي ٻُڌايو
”رات خواب ۾ ابو هو آيو
تنهن آ اوهان کي هينئن سمجھايو
مُنهنجي هاڻي شادي ڪرايو.“
ماءُ ڪُوئي کي چيو سمجھائي
”پٽڙا شادي سولي ناهي
پهريان چانديءَ جا زيور آڻ
پوءِ ڀلي تُون ڪنوار ڪا ماڻ“
چانڊوڪيءَ جي چانديءَ مان
ڪُوئو آيو زيور ٺاهي
ماءُ ڪُوئي جي مکڻ کائي
راڄ ڪُوئن جي جھانجھهَ وڄائي.
نيٺ شاديءَ جو ڏينهن به آيو
ڪُوئي سارو راڄُ گھُرايو
ڪُوئي جي سڏَ تي ٻليون به آيون
ڪُوئن ٻلين لاءِ هنڌَ وڇايا
خاص انهن لئه طعام پچايا
ڪُوئن شاديءَ تي رنگَ رچايا
ٻلين نچندي ڳيچ ٿي ڳايا
ڪُوئن گڏجي ڌُڪڙ وڄايا.
ڪُوئا به آخر ٿڪڻَ لڳا
آهستي آهستي سُمهڻ لڳا
نڏهن ڪُوئن کي ننڊ ورايو
تڏهن ٻلين جو وارو آيو
سِڪَ سموري ڪري ختم
ٻلين ڪُوئن کي ڪيو هضم
بچيل ڪُوئن کي آئي توائي
تن ٻلين سان سنگت ڦٽائي
هاڻي ڪُوئن جي شاديءَ ۾
ڪڏهن نه ايندي ٻلي ڪائي.