گيت
۽ مست جوان پرڀاتين ۾،
مون دل جا روشن ديپ ڪيا.
۽ سنڌڙيءَ تولئه گيت لکيا.
مون جگنو بنجي جوءُ اندر،
پهرن جا پهر اوندهه ۾ سفر،
جهولي ۾ کڻي ٿي چڻنگ ڪيا.
۽ سنڌڙيءَ تولئه گيت لکيا.
ادراڪ جي پياري ديوي کان،
آزين، نيازين ۽ منٿن سان،
مون سوچن جا موتي بيک وتا.
۽ سنڌڙيءَ تولئه گيت لکيا.
هن ڀونءَ ڀلي جي ساک کڻي،
۽ ماروئڙن جي آس کڻي،
مون اکر اکر ۾ جوڙي ڪٿا.
۽ سنڌڙيءَ تولئه گيت لکيا.
منهنجو پيار اَمر آ سائين!
تون ڀانئين جيڪر نا ڀائين،
تون چاهين جي يا نا چاهين،
پنهنجي مرضيءَ وارو آهين،
پر منهنجي اک جو اوسيئڙو،
تنهنجي اچڻ جي آس ۾ هوندو،
جڳ جڳاندر هر جُڳ تائين،
هردم، هر پل ائين سدائين،
هر مند وڇوڙيل ويندڙ کان،
هر هڪ ايندڙ موسم تائين!
منهنجو پيار اَمر آ سائين!
اسا ڏي پيار، او سانول!
لائي هٻڪار، او سانول!
کٿوري خوب ڇٽڪاري- عشق اظهار، او سانول!
اسا ڏي ڏيک لاچاري،
ڪرن اکيان ڀي آهه زاري،
ٿيان بي اختيار، او سانول- اسا ڏي پيار، او سانول!
جدائي ڏي جدا ٿي ڳيا،
صنم ڀي هي خدا ٿي ڳيا،
ڪران انتظار، او سانول- اسا ڏي پيار او سانول!
نهين دنيا دا ڀئو ڪوئي،
نڪا پرواهه جندڙي دي،
رکو اعتبار، او سانول- اسا ڏي پيار، او سانول!
اسا ڏي دل نه هڻ ٽوڙو،
عقل دي ڳالهه هڻ ڇوڙو،
آئو هڪوار، او سانول- اسا ڏي پيار، او سانول!
لائي هٻڪار، او سانول!
الا! هڪ ڳوٺ جي ڳوري!
لڳائي پيار جي ميندي، لڪائي لوڪ کان ڀوري!
اکين ۾ پريت جو سرمو، لڳي ٿي چنڊ ڄڻ ڇوري!
سڳي ۾ ٽونئر جوڀن جا، ٽلي ٿي ڊيل جيان گوري!
ڊڄي ڇرڪي پئي ڪيڏو، جڏهن کان لنئون لڳس لوري!
ٿيندي چؤٻول گهر گهر ۾، ٻريل جي باهه ڪنهن سوري!
ڪري ڪاري هي ماريندا، يا پرڻائن زبر زوري!
سڄڻ! وسري نه لڄائي لڄ، ڀلي جندڙيءَ وڃي گهوري!
الا! هڪ ڳوٺ جي ڳوري!
مومل آهيان، سسئي آهيان.
جڳ ڇڏي ٿي،
توکي چاهيان!
چاهه نکاري من جي موسم،
جذبن جي ڪا ارڏي موسم،
ساهن ۾ ٿي سا سيبايان.
جڳ ڇڏي ٿي،
توکي چاهيان!
عشق ازل کان مند ملهاري،
نٽهڻ ٿر جي آءُ اُڃاري،
بوند برهه سان اُڃ اجهايان!
جڳ ڇڏي ٿي،
توکي چاهيان!
خوشبوءَ، چنڊ، گلاب سڄڻ! تون،
چاهت بي حد حساب سڄڻ! تون.
سڀ ڪجهه تون، مان ڪجهه ناهيان!
جڳ ڇڏي ٿي،
توکي چاهيان!
اچ! ڪينجهر ڪنول ڦلاريا هن،
دل آرا، انگل ساريا هن،
آئون نوري جيان نينهن نڀايان!
جڳ ڇڏي ٿي،
توکي چاهيان!
مڪلي جي چئوواٽي ڀر ۾،
پارڪ جي ڪنهن پٿر تي!
ساروڻين جي سنگ ميل ۾،
تنهن جون نانءُ اُڪيريل آ،
منهن جو من ڀي لفظن وانگر،
تنهنجي ياد ۾ گهيريل آ،
ناهي اڄ ڀي آس اُجهاڻي،
جنمان جنم رهي آ ساڳي،
ساجهر کان وڌ اُجرا سپرين!
سڪ سانڀي رکيم سڀاڳي،
مهڻي هاب حياتي ڀانيان،
تو بن ساهه سڌير ۾ ناهي،
مايوسي جي مانڊاڻن ۾،
پريت ازل جي ريت نباهي،
ميت! ملڻ جي مند به ايندي،
وصل جون گُهلنديون نيٺ هوائون،
رُت رابيل ۾ گلابن سان گڏ،
پاڻ وٽ هونديون قرب هڳائون!
مڪلي جي چئو واٽي ڀر ۾،
پارڪ جي ڪنهن پٿر تي!
آ تاريخ مقدس عشق جي،
جا سونهن جي سجدن جڙي،
سرهاڻ محبت جي کڻي!
منهنجو پرين!
ڪاڪ ڪڪوريل ڇانوَرو،
من جو ڀرم ۽ سوجهرو،
ساهن ۾ سڪ جي مينهن ڪڻي!
منهنجو پرين!
مون سان ورهه جا قافلا،
۽ طور سينا سلسلا،
ناهيان هيڪل هڪ ڄڻي!
منهنجو پرين!
سارا ثوابن جا شهر،
سڀني وسايا ٿي پٿر،
هڪڙو ويو هو گل هڻي!
منهنجو پرين!
ڪهڙي حسابن کي مڃون،
ڪهڙا لکي ليکا رکون،
ڪس کائبي بيشڪ گهڻي!
منهنجو پرين!
سِگها آوين سانول- مين خوشيان ڪري سان.
ڳانوڻ ڳيچ، سهري- ڪاڻ سکيان سڏي سان.
سِگها آوين سانول!
ويندا جو پيا هين- متان دير لاوين،
اسان هون تساڏي- متان دل چاوين،
ڀُلاجي تون ٻيٺين- مين ڀي نه جيءَ سان.
سِگها آوين سانول!
ڏاڍي ڏينهن لڳي هُڻ- ماندا من ٿيا هي،
ميندي هٿان دي- جهڪي ٿي جا ڳئي هي،
ڪڏهان ولسو سانول- ٻيٺي واٽ جهلي آن!
سگها آوين سانول!
وڏي مينهن پئي هِن- ول سانوڻ وٺا هي،
تيڏي آنوڻ دي- اجها ويل مٺا هي،
اڱڻ آؤسو جڏهان- مين اکيان وڇئي سان.
سگها آوين سانول!
مين خوشيان ڪري سان!
او! منهنجا پرين!
ڪيڏا چاهه رکين!
اچي ڀر ۾ ويهين،
مٿان منهنجي اکين،
پنهنجا نيڻ ڌرين،
ڪا ڳالهه ڪرين،
ڪا سوچ ڀرين،
آئون گهوري ڏسان،
تون مرڪي پوَين،
آئون ڇرڪيو پوان،
تون اَلوپ ٿئين،
ائين وکريو وڃين،
ڄڻ خيال هجين،
ائين گم ٿيو وڃين،
ڄڻ خواب هجين،
او! منهنجا پرين!
شل! منهنجي جيئي،
ٻه ٽي پير ڀري،
تون پاڻ اچين!
اچي پاڻ ملين!
او! منهنجا پرين!!!
آس سچي اميد کڻي اچ!
اهڙي ڪائي ديد کڻي اچ!
جيئن تون مون کي
سگهين سڃاڻي!
ڍوليا!
رات ڇڏي تون ڏينهن کڻي اچ!
نفرت کان وڌ نينهن کڻي اچ!
جيئن تون مون کي
سگهين سڃاڻي!
ڍوليا!
سهڻي جو ساهس ساڻ کڻي اچ!
سچ جو پارک ماڻ کڻي اچي!
جيئن تون مون کي
سگهين سڃاڻي،
ڍوليا!
ڪسوٽي يا باهه کڻي اچ!
ساگر جيڏو چاهه کڻي اچ!
جيئن تون مون کي
سگهين سڃاڻي!
ڍوليا!
مُرڪ مٺي، ميٺاج کڻي اچ!
سنڌڙيءَ جو سوراج کڻي اچ!
جيئن تون مونکي،
سگهين سڃاڻي!
ڍوليا!
آءٌ ايامن کان اڄاتل آهيان،
ڄاڻي وڃ تون ساجن! هاڻي!
جيئن تون مون کي،
سگهين سڃاڻي!
ڍوليا!
جيئن تون، مونکي سگهين سڃاڻي ڍوليا!
جڏهن ڪونج ڪرڪي ۽ ڪوئل ٿي ٻوليو،
اسان جي اميدن اوهان کي ٿي ڳوليو،
اُجالن ۾ اوندهه جي تصوير هئاسون.
اسين بس رهياسون عذابن جي اک ۾
بهارن جي مند کان وڇوڙيون رهاڻيون،
الهڙ زندگي جون اُجهاڻيون ڪهاڻيون
ڀڄي ڀور بنجي، ڊٺاسون، ٺهياسون.
اسين بس رهياسون عذابن جي اک ۾
اسان جي منن ۾ رهي ڪا نه آشا،
نهارن ۾ اڏيا سوين شهر نراشا،
اسين اُڃ اُساٽيل جو سڏڪو ٿياسون.
اسين بس رهياسون عذابن جي اک ۾
روح جو روهيڙو رهيو ڪين ڳاڙهو،
پريت پن سڪي ويا، خوابن ٻور ڇاڻيو،
لڪائي اُداسيون ٿي مرڪي پياسون.
اسين بس رهياسون عذابن جي اک ۾
محبت سفر ۾ ٿڪا ڪين آهيون،
جفائن جي جوءِ ۾ جدايون اجهاڳيون
مري ڪين سگهياسون، جيئڻ کان به وياسون.
اسين بس رهياسون عذابن جي اک ۾