بيت
منهنجو ناهه وجود، تون ئي سڀ ڪجهه سپرين!
منهنجو تون اُهڃاڻ، منهنجي ساڃاهه توسين،
جي تون ڳولين پاڻ کي، ٿئي مون سڃاڻ
اڃا تون اڻ ڄاڻ، پاڻ نه لهين پاڻ کي.
جتي ڪوٽ نه ڪُنگرا، اُتي ستيون ستَ رکن،
پنوهاريون پکن ۾، ڄڻ ڪي چنڊ بکن،
لکن مان لکن، لوئي ڪنهن نه لڄائي.
سنڌڙي تنهنجا سور، وڃن روز ٻيڻا ٿيو،
انساني احساسن جا، آدرش سڀ بي نور،
مارو، ماندا، ملور، ڏکن ڇڏيا آهن نهوڙي.
ايندو نيٺ ڀُومي تي، مجيّدي تنهنجو انقلاب،
لهندا سڀ نقاب، ٿُلهن، موٽن جي مُک تان!
سرمائيداري نظام جا، ڀُرن پيا ڏاڪا،
“تحرير اسڪوائر” ۾ واڪا، پڙاڏو “وال اسٽريٽ” تي.
ڌرتي جي گولي تي، بي روزگاري ٻي بُک،
“راجا” ڪن خودڪشيون، راڻيون ڏسن ڏک،
ڪڏهن ڏيندين سک، مالڪ! مارو لوڪ کي.
ڀونگر جي ڀونءَ تي، وڙڪن چنيسر چريائپ جا،
خبر ڏيو دودي کي، ڪريو ديس بلي،
ڌرتي ٿئي ڌڻيڪي، ڌارين کي ڌڪي،
قوم پئي سڏي، ڪڍو ڪٽڪ علاؤ الدين جو.
منهنجي هي ڏات، آزادي جو سنيهو،
اونداهي دل ۾، ٻاري ٿي ڏيئو،
جيئو، جيئڻ ڏيو، خدا جي هن خلق کي.
مون کي ڏئي ڏات ٿي، ڏک ۾ ڏاڍو ڏڍ،
اندر منهنجو اڌ، جبر ڏسان ٿي جڳ ۾.
درد اسان جي دل سان کيڏي، جيئن کيٽائي ٻار،
ڏک، ڏک هي سنسار، مُرڪ چپن تي ڪوڙي.
ڏاڍا تنهنجي ڏاڍ کان، اسين آهيون ڏاڍا،
ونڍيندين ڇا واڍا؟ اسان جون پاڙون پاتال ۾.
منهنجا بيت وايون، ويهي سنڌو ڪپ تي،
ماروئڙن جي ڳايون، لهندو قرض ڌرتيءَ جو.
گيڙو ويس ڪري، منهنجا هي غزل،
ماڻيندا منزل، ديس هن دلدار ۾.
سُچت ڪري سوچ، اَڏيون جهوڪ ’عنايت‘ جئن،
ساهه ۾ سانڍي ’لطيف‘ جي، انقلابي لوچ،
’بگٽي‘ ٿي بلوچ، آڻيون آجپو ديس جو!
جذبن تي شبنم، روح ٿا رڙيون ڪن،
ڀيلي ويا ڀونءَ کي، همدرد ۽ همدم،
رهبر ڦري رهزن ٿيا، هيڻن تي ستم،
هيڏا ڏسي ظلم، آڻيو اَجگر انقلاب.
اَرپي ويٺيس آئون، ’نيرانا ئي نيڻ‘،
سڄڻ ڏيئي ويڻ، وڌو مَرم مامري.
اَرپي ويٺيس آئون، ’نيرانا ئي نيڻ‘،
ماڪ ڀڄائي ريڻ، اکين لڙڪ وڃايا.
نيرانا ئي نيڻ کڻي، ووڙيان وِرهه رُڃ،
هڪ سِڪ ٻي سُڃ، ٽي آس اُڪنڊي ساجن!
نيرانا ئي نيڻ مون، سِڪ جا اُڀري سج لٿا،
پسڻ ڪارڻ پرين جي، جذبا ڪين ٿڪا،
ساهه ۾ سور سٿا، اکيون مُرڪن آس ۾!
پنهنجو پيار ريجالو، ورهه ۾ وڙڪي،
ياد دُکي دل ۾، باهه ٿيو ڀڙڪي،
تڙپي ۽ ڌڙڪي، سڄڻ، تنهن جي سار ۾
جُڳ جُڳاندر سدا، جيئي منهنجي سنڌ
جيجل جي ناموس تان، واري ڇڏيان جند،
آزاديءَ جو پنڌ، اُڪلايان اکين سين!