ترويني، ٽيڙو
قومون ته غلام به ٿينديون آهن،
پر اسان قوم نه آهيون ٿي سگهيا اڃا.
گوريلا ٿي شعر وڙهن ٿا،
سوچن ۾ بارود ڀرين ٿا،
ٻوليءَ ماءُ جي لولي ڪارڻ.
آڪاش جي اُجري جوڀن جهڙي،
آس اکين ۾ اُسري اهڙي،
جو سقراط سڏياسون جڳ ۾!
ڀڪوڙيل مُٺ جمهوريت جي،
پروڙي سگهياسون نه پرولي،
حيراني ۾ اڄ هرڪو آهي.
دردن ۾ ٿيا خود ڪفيل آهيون،
وڏو احسان اوهان جو آهي،
ڪهڙا، ڪهڙا ٿورا مڃيون اسين.
مڙيا مڇ مانگر ڪلاچي جي ڪن تي،
پيون روز ورڇڻ جون هامون لڳن،
مفاهمت جي ماٺار ۾ اسين گم آهيون.
عشق ازل کان آهي الهام،
ضرورت هٿان ٿي ضرورت غلام،
تڏهن هي به خسيس ٿي ويو آ.
اکيون اسان جون اڃا، اُڃايون،
’نيرانائي نيڻ‘ اسان جا،
اوهان نه آيا، اوهان نه آيا.
آواز بهادر ٿي پيا آهن،
ساهن ۾ ٿا سج ڄمّن،
مايوس منن جي عمارت ۾.
ٻول ٻُٽين ٿو، آواز گهٽين ٿو،
ٻولي ماءُ جي لولي ڪارڻ،
ويري توسان جهيڙو آهي.
چهريون، ڳهريون ڳالهيون ناهن،
خيال خماريل خوشيون گم،
جڏهن کان آ رٺو ساجن!
سنڌ منهنجي ماءُ،
مارئي منهنجي ڀيڻ مِٺي،
هوشو آهي ڀاءُ!
ڪبيرا تنهنجي واڻي،
ائين مون لاءِ آهي جيئن،
پوَتر سنڌو پاڻي.
باهو جي ڀونءَ،
دهشت جي دونهين ۾
بمن جي بدبونءَ.
تنهنجو منهنجو گهر،
ڀتين هوندي بي آسرو،
اُپٽيل سارا در.
سيڪي مڪئي سنگ،
جيئڻ ڪارڻ جيڏيون،
جوٽي ويٺو جنگ!
سائين جو سلام،
ووٽ وڌو پيتي ۾،
ماڻهو ڄڻ غلام.
آزاديءَ جو اگهه،
سوڍا چُڪائن سنڌ جا،
ڪانئر ڪهڙي سگهه!
ڳڙي پيا ڳوڙها،
ڏکويل جيجل ماءُ جڏهن،
ٻچا سنڌو ۾ اُڇلايا.
ڪنهن جا ڪونئرا پير،
گهمي آيا ڳوٺ مان،
ڳولي ڳاڙها ٻير.
اسان جي سڃاڻ،
هي اجرڪ ۽ سنڌي ٽوپي،
عظمت جا اهڃاڻ.
ماڻهو ناهي مهان،
عمل ٿو ٺاهي ان کي،
سڏجي ٿو انسان.
ڪيڏو ڏاهو مهان،
ٻاري لالٽين ڏينهن جو،
ڳوليو ٿي انسان،
ڪهڙا پٽ ڄڻيا،
ماءُ جي ڪُک لاءِ آهن،
جيڪي گار بڻيا.
لڪي لياڪا پائي،
چنڊ ويهي تارن وچ ۾،
ڪيڏو پاڻ پڏائي!
آئون ۽ غزل،
ٻئي ڳولائو موتين جا،
آهيون هنجهه مثل.
منهنجا هي اباڻا،
پنهنجي ئي ڏيهه ۾،
ڪيڏا آهن ويڳاڻا.
رلي ڇانئون بڻي،
ٽنگين- ٽياس تي ٻارن مٿان،
اصل ڌرتيءَ ڌڻي!
دل جي ڌوڻ سان،
اڱر دُکايان پيار جا،
توسان جي ملان!
پورهيت جو پگهر،
پيو جنساري جڳ سارو،
پاڻ اُڃارو اَبر.
آهين تون تُرخان،
اَرغونن وانگر تنهنجو هت،
رهڻو ناهي نشان.
بيشڪ! اڃا آهين ڌاريو،
تڏهن، سُنڌي قومي ٻولي جو بل،
تو ناهي منظور ڪرايو.
پسي عمرڪوٽ،
اندر منهنجو اڌ ٿيو،
وقت کاڌي موٽ.
يادن جا جُهڙ،
لهن نٿا روح تان،
هر وقت ڦُڙ ڦُڙ.
مون کان وسرين ڪين،
وقت اها ڏيندو ثابتي،
منهنجو ٿي امينَ!
پاڻ ٿيون ڀر جهلو
گڏ جي هلون هڪ ٻئي سان
وقت ويندو هليو!
اسيمبلي جو هال
ڪرسين تي ويٺل قبرون
موروثي، مايا مال.