باڊي گارڊ
مون کي ننڍپڻ کان ئي وڏا وار رکڻ جو شوق هوندو هو. ان دور ۾ اڪثر هندستاني فلمن جي هيرن جا وار وڏا هوندا هئا. وار رکڻ ته سولو ڪم آهي پر انهن جي سارسنڀال ٻارن جي سار سنڀال جهڙو ئي ڏکيو ڪم آهي.
ايئن ڳوٺ ۾ ٻوڏن اهڙي تباهي آندي جو سڀ ڪجهه تباهه ٿي ويو ۽ ڪمال وري اهو آهي ته قبرن جي مجاوري تي سياست ڪندڙن جي دور حڪومت ۾ اهو سڀ ڪجهه ٿيو. جيڪي شهيدن جو ذڪر ڪندي ٿڪندائي ناهن ته ٻئي پاسي سنڌ ورهائڻ جا آرڊيننس آڻڻ ۾ دير ئي نه ڪندا آهن. نيڪ ارادي، ايمان، يقين ڪامل سان ٻنهي هٿن سان بس پيسا ميڙيندا آهن. دعويٰ وري عوامي مينڊينٽ جي...!!
اسان جي ڪيٽي ته ڪو نه هئي پر زمين ٽڪرو هُيو جيڪو ابا سنڀاليندو هُيو ۽ گهر جو گذر سفر ٿيندو هُيو مان ۽ منهن جو ڀاءُ فوٽو گرافي جو دڪان هلائيندا هُياسين. ٿورو گهر ۾ به ڏبو هُيو. باقي کيسي خرچ لاءِ هوندو هُيو.
”روم سڙي پيو، نيرو بانسري ٿي وڄائي.“ هتي اتر سنڌ جو وڏو حصو ان ۾ اسان جو حصو زمين جو به ٻوڏ جي وَر چڙهي ويو ۽ سنڌ جو سربراهه ساوڪ جو مشروب پيئندو رهيو.
دربدري وارو سفر شروع ٿيو. ڪيمپن کان ذليل ٿيندي ترت ڪراچي جي هڪ ننڍڙي ڪچي آبادي ۾ گهر وٺي روزي جي تلاش ۾ ٻئي ڀائر لڳي وياسين. منهنجي ننڍي ڀاءُ کي هڪ دڪان تي بيهاريو ويو ۽ ڪجهه ڏينهن ۾ مون آگره تاج ۾ ڪم شروع ڪيو. اتي وري ڪڇي ۽ گينگ وار گرو پ جي وچ ۾ ڇڪتاڻ اچي منهنجي پيٽ تي لت هڻڻ ۾ ڪم آئي. خالي هٿ مهٽيندو گهر پهتم.
ڪجهه ڏينهن جي ڀڄ ڀڄان کانپوءِ هڪ ڪمپني ۾ سيڪيورٽي گارڊ جو ڪم ڪرڻ شروع ڪيو. ڊفينس جي بنگلي تي ڪم ڪرڻ لاءِ ڪمپني اماڻيو. اتي خير سان ڏهه ڪلاڪ گيٽ تي جديد هٿيار سان هڪ هنڌ اڀو بيٺي ته ڪڏهن وات پٽيون چؤطرف ايندڙ ويندڙ گاڏين ۾ ويٺلن کي ڏسندو ۽ ڪڏهن دل خوش ڪندو رهيس ته ڪڏهن وري من ڏکارو به ٿي ويندو هُيو.
ايئن اتي پندرهن ڏينهن کان مٿي وقت گذريو هوندو جو گهر ڀاتين کي سُڃاڻڻ لڳس. پر ايئن هلندي هلندي ميڊم ۽ ان جي ڌيئرن جي چرپر ۽ گفتگو به سمجهڻ لڳس. ڪمال اهو هُيو ته ميڊم به شوق ڪو فرمائيندي هئي ته جام جو نوش ۽ ڌيئرن جو به بواءِ فرينڊ وارو جهان ٿي ڏٺو.
مون مسڪين جو ڇا وڃي، سڀ الڳ الڳ شاندار پوشاڪ ۽ هر ڪم ڪار نوڪر ڪن. هر سهوليت بنگلي ۾ قدرت جي ڏنل آسائش جي صورت ۾ موجود سهڻو جيترو بنگلو هُيو ته ان کان وڌيڪ ٻارن جا نوان نوان ناز انداز ۽ نخرا نين ڊزائينن جي گهڙين، رنگين ٻانهن ۾ ڌاڳن ته ڳيچي ۾ نون لاڪيٽن سان ته ڪڏهن ڪڏهن ٽي شرٽ ۽ نوجوان ڇوڪرين جي کليل ڪارن ذلفن کي جهٽڪا ڏيئي هوا ۾ لهرائي اڳيان گذري بنگلي هليون وينديون هُيون ته بدن ۾ڪرنٽ اچي ويندو هُيو مان ڳوٺ جو گلزار جي فلم ۽ گاني وانگر ”صدي سي مين اڪيلي هون، يهان سي ڪوئي گذرا نهين.“ گاني واري حالت هئي.
ڇا ته روز روز جي شاپنگ هوندي هئي. گاڏي نڪرڻ لاءِ حڪم آيو ته جهٽڪي ۾ در کلي ويو ته ٻاهر اٿي ڪڙڪ سليوٽ ڪري وري ڪِنو منهن ڪري ويهي اوٻاسيون ته ڪڏهن ڪڏهن مُنهن تان مکيون ۽ مڇر هڪلڻ جو ڪم ڪرڻو هوندو هُيو. اهو ڏسڻ جو کيل تماشو ۽ ڪڏهن ڪڏهن بنگلي جو ٽڪر ۽ ڪڏهن ڪو فروٽ ته ڪڏهن مٺائي کائڻ لاءِ ملندي هئي.
هڪ ٻه دفعو گذرندي ميڊم ڏسي ورتو. ڪار جيئن ئي بيٺي ته هڪ سرڪاري فوجي وانگر اڀو ٿي اهڙو سلام ڪيو جو اصلي فوجي رهي چُڪو هجان!
ايتري ۾ ڊوڙ پائي مون در کوليو ته بيٺي بيٺي ميڊم منهنجو جائزو ڊرائيونگ سيٽ تان ورتو. پوءِ بس هڪ نظر ڏسندي ڪار سميت اندر هلي ويئي. مون در بند ڪيو. پر ان انداز کي ڪو هُن پسند ڪيو سو به پڪ سان نٿو چئي سگهجي!
بهرحال ڪجهه ڏينهن کانپوءِ ميڊم هڪ شاهاڻي انداز ۾ بنگلي کان ٻاهر نڪرندي ڪار روڪي اشارو ڪيو. ساڳئي انداز ۾ سلام ڪري بجلي جي کنڀي وانگر سڌو ٿي بيٺم ڄڻڪ ڪو بانس جو لڪڙو هجان.
ان نرم نرم هٿ سان، آڱرين ۾ سونين منڊين، ڪرائي ۾ سوني زنجيري سان جيڪو سڄو هٿ نه کٻو هُيس، ڇو ته سڄو هٿ دريءَ تي پيل هُيس! ان جي اشاري ملڻ جي دير هئي. اک ڇنڀ ۾ مون ڪنڌ جهڪائي هڪ هزارين سالن کان غلامي قبول ڪيل غلام وانگر سامهون بيٺس ته ان نرم نرم ۽ ٿلهن چپن سان انهن کي ٿوري تڪليف ڏني ۽ آهستي چيو: ”پويان ويهه...!“
منهنجو وهم گمان به نه هُيو ۽ نه ڪو ڌيان ته وري ٻيهر چيو.
”جلدي...!“ ته پنهنجي ڪنن اهڙو آواز ڪڏهن اڳ ته ٻڌو ئي نه هُيو. سٽ ڏيئي آرنلڊ جي ڪمانڊو فلم وانگر خبر ئي نه پئي جو اندر ڪار جي پوئين سيٽ تي وڃي ويٺس..!
ڪار زرڙاٽ ڪندي هڪ سڌي گهٽي ۾ هلي پئي. ايئن پاڻ جهڙي ٻئي ميڊم ڏانهن هلي. بنگلي جي اندر ڪار ۾ ويٺو رهيم ڪا سُڌ ئي نه رهي جو هڪ ٻئي گارڊ بوتل ۽ مٺائي هڪ پليٽ تي رکيل اچي ڏني. وقت ۾ بس اها تبديلي آئي ته سج گهر مان نڪرڻ وقت ڪونه لٿو هُيو.. پر هتي پهچندي پورچ ۾ بيٺي اوندهه ۽ من کي راحت بخشيندڙ هلڪي ٿڌي روشني وارن بلبن پاڻ ڏانهن متوجهه ڪيو. بوريت سبب ڪار مان لهي چؤطرف بيٺل مالڪن جون ڇهه گاڏيون ۽ ان ۾ هڪ اسان جي ميڊم جي ڪار سان ست ٿيون. آهستي آهستي ٻاهر نڪري ٿورو بنگلي جي لان جي ساڄي کاٻي جهرمر ڪندڙ من لڀائيندڙ چهچ سائي ڇٻر سهڻي انداز سان ڪٽيل. چؤ طرف سهڻن گلن جي دل ۾ پيهي ويندڙ خوشبو سان مَن واسجي چڪو هُيم جو ميڊم جو ڳالهائڻ ڪنن تي آواز آيو ته ڇرڪ ڀريو. بنگلي جي مين لان تائين منهنجي ميڊم کي ڇڏڻ آئي ته ڇا ته ان جو حُسن هُيو. اسان واري ميڊم کان سرس، پرڪشش!
مون پنهنجي وڃي ڪار جو پاسو ورتو. لکنو آداب سان ڪنڌ جهڪائي بيٺم. ميڊم ڪار سيٽ تي براجمان ٿي، گاڏي نڪتي، در کلي ويا ۽ اسان جي ڪار ٻاهر سهڻي هلڪي روشني ۽ ڪجهه اونده، شور شرابي کان پاڪ بنگلن جي گهٽين ۾ نت نيون ماڊل جون گاڏيون ٿي گذريون. باقي ايڪڙ ٻيڪڙ رڪشو ۽ اسڪوٽر تي به ماڻهو گذريو ٿي ويا. ايئن ميڊم لٿي ته بس ايترو چيو، ”گهر ويندين يا نه.“
مون آهستي ڪنڌ جهڪائي چيو: ”جيڪو حڪم ميڊم ؟“
”اندر مون سهيليءَ سان ٽي وي تي خبرون ٻڌيون ته شهر جون حالتون خراب ٿي ويون آهن. پوئين ڪنڊ تي ڪوارٽر آهي. اتي ئي وڃي رهي. مان اندران ماني جو چئي ٿي ڇڏيان.“ ايئن چوندي ميڊم هلي ويئي.
ايئن رات مون اتي گذاري. ورندي ڏينهن شينهن جو سفر روان دوان هُيو جو مون کي وهم گمان به نه هُيو ته ميڊم به اٿي هوندي جو ان جو حڪم آيو ته: ”جلدي تيار ٿي. ميڊم گهرايو اٿئي؟“ ڪم ڪندڙ ننڍي عمر جي بنگالي ڇوڪرو چئي هليو ويو.
آئون وهنجي سهنجي ته اڳ ۾ ويٺو هُيم جو ناشتو پهچي ويو. ناشتي مان فارغ ٿي، هٿيار کڻي وڃي ڪار جي ڀرسان بيٺم ته ميڊم پنهنجي نائٽي ۾ سامهون آئي، ”بس ڪار تي هي ڳوٺان انبن جا ٽوڪرا آيا آهن، اهي ڪلهه جتي هليا هياسي ات وڃي ڇڏي اچ.“ چئي ميڊم اندر هلي ويئي.
ڊرائيور اچي ڪار ۾ ويٺو. انبن جا ٽوڪرا اڳ ۾ ئي ڪو ميڊم رکرائي ڇڏيا هئا. ڪار ۾ ڊرائيور سان وڃي ٿوري تڪليف کانپوءِ بنگلو ڳولهي لڌو. هارون ڏنو ۽ مان ڪار مان لهي گيٽ تي بيٺل سيڪيورٽي گارڊن مان هڪ کي ٻڌايو ته ” انبن جا ٽوڪرا توهان جي ميڊم لاءِ آندا آهن. سي لاهي رکو ۽ اندر اطلاع اماڻي ڇڏيو“
گارڊ اندر اطلاع موڪليو.
واپس ايندي چيو ته ”ميڊم سڏيو اٿئي؟“ ان جي ڳالهه تي دل ۾ گهٻراهٽ ٿي ته هن کي وري ڇا ٿيس. يا ڪو ٻيو مسئلو ته ناهي. ان سوچ سان اندر داخل ٿيم ته ميڊم سامهون لان ۾ بيٺي هئي ۽ گلن ۽ وڌيل ساوڪ ۽ ڪن ڪچرو بيٺي مالهيءَ کان صفا ڪرائي رهي هئي.
مون ڪنڌ جهڪائي سلام ڪيو.
هن ميڊم زليخان ڪنڌ ٿورو جهڪايو.
بس چپن مان هڪ لفظ ڪڍيو! ”مهرباني ميڊم کي وري به چئجو“ ۽ پرس مان هڪ نوٽ ڪڙڪ ڪڍي ڏنو ۽ مون به وٺي عنايت سمجهي تڪڙو کيسي ۾ وجهي ڇڏيو ۽ وري سلام ڪري واپس ڪار ۾ ويٺس.
ان ننڍن ڪمن ۾ وٺي وڃڻ ۽ رات جو دير ٿيڻ جي ڪري رهائي ڇڏڻ شامل هُيو ۽ جڏهن جڏهن ميڊم وٺي ويئي ته ڪجهه خرچو به ڏنو ته هڪ ٻه دفعا ڪپڙن جا نوان جوڙا به وٺي ڏنا.
هلندي چوٿون مهينو ٿيڻ وارو هُيو جو ميڊم هڪ پارٽي ۾ وٺي وڃڻ کان پهرين ئي ٻڌائي ڇڏيو هُيو ته اها سيڪيورٽي گارڊ واري ڊريس پائي نه هلجانءِ.
اهو وقت اچي ويو جو مون هڪ مسڪين ٻوڏ جي ۽ ٻروچ ڳوٺاڻي ماحول مان هڪ هاءِ فاءِ پارٽي ۾ اچي پهتس. اکيون کليل ۽ وات هر هر پٽجي ٿي ويو ته بند ڪيم ته اي بندا ميڊم شمشاد سان گڏ آهيان.
پهريون دفعو سڀني نسلن جون گڏ ٿيل عورتون هڪ هنڌ ڏسڻ جو موقعو مليو ۽ هڪ عاليشان بنگلي جي لان ۾ سينگاريل پارٽي ۾ شريڪ ٿيڻ سان گڏ اتي ڊرنڪ ۽ ان هار سينگار سان گڏ پٺي اگهاڙي پوشاڪن، مني اسڪرٽ سميت ڄڻڪ ڪو انڊيا جو ڪو پارٽي جو پروگرام هجي جنهن ۾ ڪترينا ڪيف شامل هجي، هتي به بلڪل اهڙو ئي ماحول هو. سنهي آواز ۾ ڌن تي جواني ڪا ساڙي ۾ ته ڪا گول جبي ۾ پيرن ۾ پوندڙ ته ڪي ڳاڙهي لپ اسٽڪ ته ڪن جي چپن تي سنهي پينسل سان لڳل ڪاري لپ اسٽڪ، سينڊلن ۾ چمڪ دمڪ کان ڳلن ۾ هارن کان ڪن جي ڪنن۾ گول وڏيون واليون ته هٿن پيرن ۾ ميندي ته ڪن جا وار موڙا ٺهيل ته کليل وار هوا ۾ گهلي ملي سڄي پروگرام مٿان پنهنجي آمد جي هجڻ جو اعلان ڪري رهيا هئا.
رات جو حسن دوبالا هُيو. جواني هئي ته سيکڙاٽ سنهيون ڇوڪريون هُيون ته ڪي ٿلهيون متاريون، ڪن جون اکيون قراري منڇر ڍنڍ ته ڪن جون چٻيون. ڪن جا رس ڀريا چپ ته ڪن جا ڀريل اڀار ته ڪن جي ڇاتي ته ڄڻ ٻير هجن! هجن ڇا ڄڻڪ ڳولهيندي به نه لڀن. ڪن جي هپ اهڙي ٿلهي جو ذري تي يوڪو زونو ريسلر! ڪن جو پيٽ نڪتل ته ڪنهن جا ڇڊا ڏند ته ڪن جا ٻاهر نڪتل. ڀانت ڀانت جون گڏ ٿيل عورتن جو سنگم هيو.
هڪ رنگين سهانو جهان هُيو جنهن ۾ بس زندگيءَ جو پُرڪيف هڪ سمان هُيو جنهن کي اڳيان ڏسي رهيو هيم جو اکين تي اعتبار ئي نه آيو ته هڪ ٻن نوجوان ڇوڪرين کي ڀاڪر ڀريندي ۽ هڪ ٻئي کي چمندي روبرو اهو پهريون ڀيرو هيو جو اکيون مهٽي ڏٺم ته ڪا فلم ته ناهي. اڃان اهو چمين ڏسڻ جو اثر هُيو ئي جو ميڊم به ٻه چار پيڪ ڏوگهي ورتا.
پارٽي ڪڏهن ختم ٿي سُڌئي نه رهي لڏندڙ قدمن سان ڳاڙهيون خماريل نشيلين نيڻن سان اچي منهنجي ڪلهي تي ٻانهن رکي ته منهنجو سڄو وجود پهرين ته ڊپ ۾ شرم ٻوٽي وانگر وڪوڙجي ويو ۽ پوءِ خاموشي بهتر سمجهندي چپ ڪئي ته هڪ ٻانهن اچي ڪنڌ تي رکندي هلندي اچي ڪار ۾ ويٺي.
ان رات خبر ناهي مون کي ڇا ٿيو، اسان سان گڏ ڊرائيور به نه هيو مون همت ڪئي هئي يا اهو شراب جو اثر هو، يا وري ميڊم جي لچڪندڙ جسم ۽ ايوريسٽ جهڙين اوچين ڇاتين جو اثر، مون هن جي ڇاتين سان ڇيڙ خاني ڪري روڪيم. ڀانيم ته ميڊم کي اهو ناگوار لڳندو ۽ نوڪري هلي ويندي. پر ميڊم جي منهن تي معنيٰ خيز مرڪ هئي. هن منهنجي ران تي هٿ هڻندي چيو:
”توکي خبر آهي ته گذريل ٻن سالن کان مون ڪنهن مرد جي جسم سان نه کيڏيو آهي. تنهنجو ڀرپور مرداڻو جسم ڏسي منهنجي جسم ۾ به جنسي جبلت پيدا ٿيندي محسوس ٿيندي آهي.آئون پنهنجون خواهشون پنهنجي اولاد کان لڪائيندي پئي اچان. پر ڪڏهن ذهن تي ايتري باهه چڙهي پوندي آهي جو دل چوندي آهي ان باهه ۾ سمورا ليڪا لتاڙي ڇڏيان.“ مون تجسس سان کيس ڏٺو ته هن مرڪي چيو. ”اڄ گهر ۾ ڪير به نه هوندو، اڄ مان پنهنجي من جي تمنا پوري ڪنديس.“ ۽ پوءِ اسان پورو رستو خاموش رهياسي. مون تي شراب جا هلڪا هلڪا خمار چڙهي رهيا هئا. گهر پهتاسين. ڪمري جو در بند ڪيو ۽ اي سي آن ڪئي ته بلب به بند ڪري زيرو جو بلب آن ٿيڻ ڪري پلنگ جي ڀرسان ڪجهه شين ۽ حصي کي ڌنڌلو ڏسي سگهجي پيو.
هڪ بت بڻيو مان بيٺو رهيم. ته پاڻ ڏانهن اشارو ڪيائين ته پلنگ جي پاسي ۾ وڃي اڀو بيٺم ته وري اشارو ڪيائين ته ويجهو اچ ، ويجهو اچ، ويجهو ٿيس. ٻانهن کي ڇڪ ڏني ته ڀرسان وڃي پيس ته نرم نرم هٿن سان ڇاتي تي هٿ گهمائيندي چيو، ”وڃ باٿ مان فريش ٿي اچ ۽ پوشاڪ لاهه گائون هوندئي ڀوري رنگ جهڙو! تو جهڙو ڪچڙو ڪچڙو ريشم جهڙو! اهو پائي موٽ!!“
مان هٿ منهن ڌوئڻ ويم ته باٿ روم ۾ وري ڪو نئون جهان هجي..... ٽب.... شاور، شيشو، ڪشادو اهڙو مون اڳ ڪڏهن نه ڏٺو هُيو. خوشبوءِ واري صابڻ مان هڪ سان هٿ منهن ڌوتو.. پنهنجو پاڻ کي هڪ نظر آئيني ۾ ڏٺو ته پنهنجو پاڻ کي هڪ صحتمند نوجوان سهڻي نقش وارو ٿي ڀانيم. ايئن هرگز نه آهي ته ڪو پنهنجي ساراهه جا ڍُڪ ٿو ڀريان. منهنجي ماءُ توڙي والد جو رنگ چڱيرڙو آهي پر غريبي جو رنگن سان ڇا واسطو!
حالانڪ منهنجو قد بت به سٺو هُيو. بس ڪجهه سنهو وڌيڪ هُيس. منهنجي عمر به ته ڪا گهڻي وڏي نه هئي انڌي منڊي ڪاليج مان انٽر ڪيل هئي. پر اوچتو اوچتو اچي ٻوڏ سڀ ڪجهه ٻوڙي لوڙهي پٽ ڪري سڀني ڳوٺن کي جنهن ۾ خواهشون، آسون، امنگون، خواب اَن جا ديرا، ڪچا پڪا گهر، جهڙي تهڙي سادي زندگي کسي ٻوڏ لوڙهي وڌو ته اچي ڪراچي جا وڻ وسايا.
ايئن سوچيندي پنهنجو پاڻ کي ترو تازو ڪندو اچي پلنگ تي ڊڄندو ڊڄندو ويٺس ته هن هڪ سگريٽ ڪڍي دکايو ۽ پيئندي رهي. هي نئون رنگ مون ميڊم جو اڳ ڪڏهن نه ڏٺو هُيو. سو پنهنجي اکين سان ڏسي رهيو هيم ته پلنگ به اهڙو نرم جو ڇا بيان ڪجي؟ ميڊم به چار ڪشن ۾ اهو سگريٽ پورو ڪري ايش ٽري ۾ وڌو ته ڪجهه خاڪ چادر تي به وڃي ڪري. منهنجي اندر هڪ طوفان خوف جو طاري هُيو جو هڪ نرم هٿ اچي منهنجي وارن ۾ ڦرڻ لڳو ۽ خوبصورت پر عمر لهندڙ بدن جي پناهن ۾ ويجهو ٿيندو ويم. ويجهو ٿيندو ويم. يا هوءَ سري سري اچي چنبڙندي هٿ گهمائيندي چهري تي ته چپن کي هڻندي منهن مون طرف ڪندي هڪ نظر وڌي ۽ ايئن چپ چميا.. منهنجي خوف جي منزل ٽٽي ويئي هڪ جذبات جي لهر من کي به وڪوڙي پنهنجي لپيٽ ۾ آڻي ڇڏيو! هڪ نئين جهان ۾ داخل ٿيڻ شروع ڪيو.
اهو سرور، اهو قرار، اهو نرم بسترو، اها مهانگي سهڻي چادر هيڏانهن عمرين جو فرق ڀانءِ اڄ مون هڪ اميرن جي جنت جو سير ڪندي ڪنهن مهل ٿڪاسي سان سُڌ نه رهي ۽ هوءَ به پنهنجو هڪ سڪون جي ننڊ ۾ وٺجي ويئي ته مون به پهريون دفعو هڪ نوجوانيءَ واري رات سان گڏ هڪ شاندر پلنگ تي ننڊ جو موقعو مليو. ستي صبح جي اندر خبر ئي نه رهي!
ميڊم اٿي ته هڪ قاتل مرڪ مون مٿان اڇلائيندي اٿي باٿ روم ڏانهن هلي ويئي ۽ پوءِ آئون.
پاڻ واپس جڏهن پري ٿي بيٺس ته بس ايترو چيو: ”ته ڪوارٽر هلي ويهه!“
۽ مان ٻرانگهون ڀريندو ڪوارٽر ڏانهن ويس. منهنجي ذهن ۾ اهو ئي هو ته مون کي ڪنهن به نه ڏٺو آهي، پر ڪجهه لمحن کان پوءِ در کوليم ته منهنجي اڳيان ميڊم جي سورنهن سالن جي ڌيءَ زارا اڇي ٽي شرٽ ۽ جين جي پينٽ ۾ بيٺي هئي. هن مون کي ڌڪو ڏنو ۽ مٿان آئي منهنجو سمورو جسم ٿڙڪڻ لڳو. هن منهنجي رانن ۾ هٿ وجهندي چيو:
”مون کي خبر آهي تون امي سان ڇا ڪري رهيو هُئين منهنجو مامون منسٽر اٿئي. جيڪڏهن ان کي خبر پئي ته هو توکي ۽ تنهنجي خاندان کي گم ڪرائي ڇڏيندو.“
”اوهان ڇا ٿيون چاهيو؟ مون ڏڪندڙ چپن سان سوال ڪيو ته زارا جي منهن تي شيطاني مرڪ اچي وئي ۽ چيائين: ”اهوئي... جيڪي امي توکان چاهيو ٿي.“
مون هڪدم سٽ ڏئي زارا کي پنهنجي هيٺان ڪيو. اڃان سندس تازي تازي نارنگين جي رس جهڙين ڇاتين سان کيڏي رهيو هيم جو اوچتو در کليو اسان ٻنهي ڇرڪ ڀري در ڏانهن ڏٺو. چاچا ڪريم جي هٿن مان ٽري ڇڏائجي وڃي فرش تي ڪريو. اهو بنگلي جو بورچي هو. هن ميڊم سان وڃي ڳالهه ڪئي. ميڊم ڪاوڙ مان مون کي گاريون ڏئي ڪڍي ڇڏيو. ڪجهه ڏينهن ۾ زارا کي برطانيه موڪلي ڇڏيو. جڏهن هي خبر سندس ٻين ٻارن کي پئي ته اهي مون کي مارڻ جو فيصلو ڪرڻ لڳا. پر ميڊم شمشاد هنن کي روڪيو ته هو ڪاوڙ ۾ ڇڏي ٻاهرين ملڪ هليا ويا. هاڻي ميڊم شمشاد اڪيلي ٿي پئي ۽ وري مون سان رابطو ڪيائين. خبر پئي ته ڪينسر اٿس. گهڻو وقت زندهه رهي نه سگهندي.
هڪ رات جو اسپتال جي روم ٻاهران ويهي مان اهو سوچڻ لڳس ته ڇا ميڊم جي دولت منهنجي ٿي سگهي ٿي. نيٺ اهو سازشي خيال آيو ته ڇو نه مان ميڊم سان شادي جو ناٽڪ رچايان ۽ هڪ طاقت مون ۾ اچي وئي. اندر ڪمري ڏانهن ويس. سندس ٿڌو هٿ پنهنجي هٿ ۾ جهلي چيم. ”ميڊم مان اوهان کي هن حال ۾ اڪيلو نٿو ڏسي سگهان ۽ اوهان سان شادي ڪرڻ ٿو چاهيان.“
هن جي منهن تي مرڪ اچي وئي هئي. مان سڄي رات هن جي پاسي کان ويٺو رهيس ۽ پوءِ ٻئي صبح جو اڀرندڙ روشن سج جي روشني ۾ اسان شادي ڪري ڇڏي. مرڻ کان اڳ هوءَ سڀ ڪجهه منهنجي نانءُ ڪري وئي.“ نيلم ۽ منهنجي وچ ۾ خاموشي اچي وئي، پوءِ چيم:
”هن ملڪ ۾ موقعي جو فائدو ڪير نٿو کڻي. مون به موقعي مهل جو فائدو کڻي دولت کي پنهنجو ڪيو آهي ۽ هاڻي اليڪشن ۾ چونڊجي حڪمراني ڪندس.“ نيلم منهنجي جسم سان نانگ جيان ويڙهجي وئي.
*