1
توکي تنهنجو ڪلاس فيلو ۽ تنهنجي پيءَ جو اسسٽنٽ، فيڪلٽي گهمائي رهيو هو. هن چيو هو:
’هي پوليٽيڪل سائنس جو ڊپارٽمينٽ اٿئي.‘
تنهنجي آڏو اچي ويو هئس؛ ان مهل مون سان نصير به هو. تو ڪنڌ کڻي مون ڏانهن نهاريو هو ۽ مون ڪنڌ جهڪائي. تنهنجين سنهين فريمن واري نظر جي عينڪ پٺيان وشال پر اداس نيڻ منهنجي چهري مٿان ’اسٽاپ فريم‘ ٿي ويا هئا. قد ۾ مون کان ڇهه انچ ننڍي هوندينءَ. تنهنجن ’يو‘ شيپ وارن ۾ بي انت ’ڪروز‘ هئا. مون کي ياد آهي ته توکي سائي رنگ جو پهراڻ پيل هو. جنهن مان تنهنجون ٻانهون ڪلهن تائين ڌنڌليون پئي نظر آيون.
اسان اڳتي هليا ويا هئاسون؛ نصير چيو هو:
’اِها، اُها ئي اٿئي جنهن جو مون توسان ذڪري ڪيو هو. يار ڏاڍي تيز ڇوڪري آهي.‘
ڪجهه ڏينهن کان پوءِ نصير مون کي آرٽس فيڪلٽيءَ جي ٻاهرين ڪينٽين جي ٻاهران نظر آيو هو. تون ان مهل ڊپارٽمينٽ جي شاگردن سان گڏ بيٺي هيئن ۽ هو سڀ تنهنجي چوڦير بيٺل هئا. نصير سان وڌي وڃي مليو هئس، ڪنول چيو هُئي:
’سنجها، هن کي ڏسي توکي ڊارون جي ٿيوري ته ياد نه ٿي اچي!‘ مون ڏانهن ڏٺو هيئي هڪ کن لاءِ. ۽ چيو هيئي:
’هِن لاءِ مان ائين نه چوندوس؛ ڇو ته مان هن سان فري ناهيان‘ اهي تنهنجا پهريان لفظن هئا مون لاءِ چيل.
ڪاريڊور جي ٿلهي تي ويهي اُس جو تاءُ وٺندي پهريون ڀيرو مون سان پاڻ ڳالهايو هيئي:
’توهان پڙهندا آهيو؟‘
’ها‘
’ڇا ۾.......؟‘
’فائن آرٽس ۾‘
’فائنل ايئر ۾ آهيو‘
’نه: مان ته انٽر ئي هن سال ڏني آهي.‘
’ان جو مطلب ته تون مون کان ننڍو آهين!‘
’توهان جي عمر ڇا آهي؟‘
’ٽيويهه سال. تنهنجي؟‘
’ٻاويهه سال.‘
’ان جو مطلب ته مان توکي مار ڪڍي سگهان ٿي! ڇو ته تون مون کان سال ننڍو آهين.‘
’نه، نه، گهر ۾ ننڍي هجڻ جي حيثيت ۾ دڙڪا کاوان ۽ هتي به توهان مار ڏينديون!‘
تو ڪجهه کن اڳ اسان جي ڀرسان اچي بيٺل پنهنجي دوست ڏانهن مرڪي، تارا گول ڦيرائي چيو هو:
’ٻڌئي؟‘
تنهنجي دوست به مرڪي پئي هئي. تو چيو هو:
’هيءَ منهنجي پرائمري جي دوست آهي، شبنم. اسان ٻنهي گڏجي يونيورسٽيءَ ۾ ايڊميشن ورتي آهي: بس رڳو ڊپارٽمينٽ الڳ آهن.‘
اسان هڪ ٻئي کي ’وش‘ ڪيو هو؛ مان هن جي چهري تي بي ترتيبيءَ سان لڳل روج کي ڏسي رهيو هئس ته چيو هيئي:
’تون تصويرون ٺاهي ويندو آهين؟‘
’ها ٺاهي ته ويندو آهيان.‘
تو پنهنجي جينز جي نيري ويڪري پرس جي ڪنهن ڪنڊ مان، تصويرن جو پيڪٽ ڪڍي چيو هو:
’مون کي ٺاهي ڏيندين منهنجي تصوير؟‘
’ها ڇو نه.......؟‘
تو پنهنجي هٿ ۾ جهليل پيڪٽ مون ڏانهن وڌائي ڇڏيو هو. ٻن کان سواءِ ٻيو سڀ رنگين هيون. تنهنجا هڪ ٻه ڪلوز اپ سٺا لڳا هئم. پر تو مون کي پنهنجي اسٽوڊيو ۾ نڪتل فوٽو ڏيندي چيو هو:
’ٺاهي ڏيندين نه.............؟‘
تنهنجي اها تصوير ’آرٽيفيشل‘ لڳي هئم. مون کي هر ’ايجنڊ‘ شئي کان چڙ آهي. پر مون مٿينءَ دل سان چيو هو:
’ها‘
’ڪيترن ڏينهن ۾.............؟‘
’هفتي کن ۾!‘
هفتي مان ڪيترائي هفتا لنگهي ويا پر مان تنهنجو پورٽريٽ ٺاهي نه سگهيس. اڪثر پڇندي هئينءَ:
’منهنجي تصوير...........‘
ڪونه ڪو ڪوڙ ڳالهائي ڇڏيندو هئس. تنهنجو پورٽريٽ ڇو نه ٿي ٺاهي سگهيس....؟ سڌ نه اٿم. جڏهن ته تو کان اڳ ڪيترين ڇوڪرين جا پورٽريٽ ٺاهي ڏئي چڪو هئس. تون نه ’سيڪسي‘ هئينءَ نه اڏي خوبصورت. پوءِ به تو ۾ ڪجهه هو؛ ڪا اهڙي ڇڪ جنهن مون کي تو لاءِ سوچڻ تي مجبور ڪري ڇڏيو هو. اها ڇڪ شايد يا يقينن تنهنجي ’انٽليڪچوئلنيس‘ هئي. تو ۾ اهي سڀ ڳالهيون هيون جيڪي ’بولڊ‘ ڇوڪريءَ ۾ هئڻ گهرجن. ڇوڪرن جي ميڙ ۾ هوندي به سڀني تي ’ڊامينيٽ‘ ڪندي هئينءَ. ’ڪنفيوزن‘ تنهنجي پاسي کان بو نه لنگهندي هئي. ڳالهائڻ مهل تو پاڻ لاءِ ڳالهايل لفظن جي آخري لفظ ۾ ’و‘ جو اضافو ڪري ڇڏيندي هئينءَ. جيئنءَ:
’مان اڄ توهان کي ڪمپني ڏئي نه سگهندوس‘
مان ۽ نصير توکي تنهنجي اسٽاپ تائين ڇڏڻ ويا هئاسون ته چيو هيئي:
’گانو ٻڌايانو-.....؟‘ ۽ ڳائڻ لڳي هئينءَ:
“Brown girl in the ring”
تنهنجو آواز ٻڌي محسوس ٿيو هئم ڄڻ ڪوئي غفائن مان ڳائيندو هجي. نٽهڻ اس ۾ منهنجو ذهن تنهنجي آواز جي برف باريءَ ۾ وڃائجي ويو هو.
ٻئي ڏينهن- پنهنجي ڊپارٽمينٽ جي ڪاريڊور جي ٺلهه کي ٽيڪ ڏئي ويٺل نظر آئي هئينءَ... تنهنجي ڳولا ۾ تو تائين پهتو هئس.
مون ڏانهن اداس نيڻ کڻي نهاري چيو هيئي؛
’ويهه.‘
تو آڏو ويهي رهيو هئس. مون ڏانهن ڏسندي رهي هئينءَ ڪي گهڙيون. پوءِ چيو هيئي:
’ڪهاڻيون به لکندو آهين؟‘
’ها‘
’۽ شاعري به؟‘
’اهو سڀ ڪنهن ٻڌايو اٿوَ!!؟‘
’ڪلاڪار کي سڃائڻ لاءِ ڪنهن به آئڊينٽٽي ڪارڊ جي ضوررت نه پوندي آهي.‘
ماٺ ڏسي پنهنجو هٿ وڌائيندي چيو هيئي:
’تو کي هٿ ڏسڻ ايندو آهي.....؟‘
تنهنجو مينهن وساڙي جهڙو هٿ، پنهنجن ٻنهن هٿن ۾ جهليندي چيو هئم:
’ها مون کي ڪوڙ ڳالهائڻ ايندو آهي.‘
کن لاءِ تنهنجا اداس نيڻ ٽانڊاڻن جان جرڪي پيا هئا؛ ۽ هلڪا ٽهڪ، سڏڪا بڻجي هوائن ۾ اڏري ويا هئا. چيو هيئي:
’ڏس منهنجي زندگيءَ جي ليڪ ڪيڏي نه ٽٽل آهي....‘ تنهنجي زندگيءَ جي ليڪ ڏانهن ڏٺم هئم. جيڪا سيلاب جي زد ۾ اچي ويل ٽريڪ جي پٽڙين وانگر ڪيترن ئي هنڌن تان اکڙيل هئي.
’هڪڙي ڳالهه ٻڌايانءِ سنجها.........؟‘
’ٻڌءِ.‘ تجسس مان چيو هيئي.
’ڪجهه ڏينهن ٿيندا هڪ نوجوان جو ايڪسيڊنٽ ٿيندي ڏٺم هئم.‘
’پوءِ، ڇا هو مري ويو هو.......؟......؟‘
’ها- هو مري ويو هو. مون هن جي رت ۾ لت پت کليل تريءَ ۾ ڏٺو هو.....‘
’ڇا هو هن جي تريءَ ۾..............!!؟‘
ڊگهو ساهه ڇڏائجي ويو هئم؛ چيو هومانءِ:
’سنجها، هن جي کليل تريءَ ۾ زندگيءَ جي ليڪ ڏاڍي ڊگهي هئي.‘
منهنجي هٿن مان پنهنجو هٿ کسڪائيندي چيو هيئي:
’مون کي ڪوبه سمجهي نه سگهيو آهي.‘
’مون کي خبر آهي تون به ٻين مشرقي ڇوڪرين جيان، انڊيا تان نشر ٿيندڙ فرمائشي پروگرام جا گانا ٻڌي خوابن جي پيرس ۾ پهچي ويندي هوندينءَ...........؟‘
’مون چيو نه، مون کي ڪوبه سمجهي نه سگهيو آهي، گهر وارا به نه..........‘
ڪاوڙ ۾ اٿي هلي وئي هئينءَ، ۽ مان تنهنجن پيرن ۾ پاتل ’پينسل هيل‘ جا آواز پاڻ کان پري ٿيندي ٻڌندو رهيو هئس.
ڪنهن ٻڌايو هو:
’سنجها کي بلڊ ڪينسر آهي.‘
من ۾ زلزلو اچي ويو هئم. پاتالن تائين ڌڏي ويو هئس. تنهنجا چيل جملا الر ڪري آيا هئا.
’مون کي ڪوبه سمجهي نه سگهيو آهي.‘- ڪلاس ۾ ويٺي هئينءَ؛ محسوس ٿيو هئم ڄڻ هئم ڄڻ سورج پوين پساهن ۾ هو جنهن جا پيلا اداس پاڇا تنهن نيڻن ۾ الهي آيا هئا. توڏانهن وڌي آيو هئس تون ڪنهن اونهين سوچ مان ڪنڊ ۾ پيل بلئڪ بورڊ کي گهوري رهي هئينءَ.
’سنجها!‘
هلڪو ڇرڪ ڀري مون ڏانهن نهاريو هيئي.
’هيٺ هلون؛ پارڪ ۾؟..........؟‘ تو کان پڇيو هئم.
’چانهه پياريندين...........؟‘ هن ساڳي کنڀيرتا سان چيو هو.
’رڳو چانهه؟.....؟‘
’پيٽيز به.‘
’پر هڪڙي شرط تي‘
’چئو‘
’بل تون ڏيندينءَ‘
’ڇو ڪا خاص ڳالهه آهي‘
’نه عام ڳالهه آهي. پئسا ڪونهه‘
منهنجو جواب ٻڌي تو مرڪي ڏنو هو. ٻئي فيڪلٽيءَ جي پارڪ ۾ هليا آيا هئاسون. ڇٻر تي ويهندي کاٻي طرف ڏسندي چيو هيئي:
’پٽي آڻي ڏي.‘
مان ڇٻر مٿان ڊوڙندو، ڪيترن ئي گلابن جا لاش تنهنجي آڏو آڻي رکيا هئا.
’ايترا سارا!!!“؟....‘
حيران ٿي وئي هئينءَ.
‘مان تو لاءِ سڀ ڪجهه ڪري سگهان ٿو. سواءِ آڪاش مان تارا ٽوڙي آڻي ڏيڻ جي!‘
تنهنجا اداس نيڻ ٽمڪي پيا هئا ٽيڙن جيئن ۽ هر طرف ڦهلجي ويا هئا هوائن ۾ تنهنجن ٽهڪن جا ڪارا گلاب.
’سنجها؛ تون چاهين ته مان تولاءِ پنهنجي ’ٽين ايج‘ محبوبا کي به ڇڏي سگهان ٿو.....‘
’نه مهرباني.‘
چاهيو هئم ڪنهن طرح توکي پنهنجو ڪرڻ. توکي بي انتها سک ڏيڻ.
تون پنهنجي ’ڊپارٽمينٽ‘ جي هڪ شاگرد، جيڪو توکان سال سينئر هو، ۾ انٽريسٽ وٺڻ لڳي هئينءَ. اندر ئي اندر ڀُري پيو هئس؛ خبر ناهي ڇا ڏسي ورتو هو تو ان اڇاتري ماڻهونءَ ۾!!؟. هو ته انهن منجهان هو جيڪي نه هوندي به پارٽنرس جا ڪپڙا پائي فيڪلٽيءَ ۾ اچي شو آف ڪندا آهن. جن جي شخصيت رڳو ڪپڙن جي شوخيءَ ۾ ئي ظاهر ٿي سگهندي آهي.- توکي ڪيترائي ڀيرا هن سان ڪمپني ڪندي ڏٺو هئم. انهن ڏينهن ۾ مون تنهنجن نيڻن ۾ پيار جا ڳاڙها گلاب مرڪندي ڏٺا هئا. محسوس ٿيو هئم ڄڻ مون غلطيِءَ مان ڪنهن غلط اسٽيشن تي لهڻ جو ڪوشش ڪئي هئي، يا شايد توکي سُڌ نه هئي ته تون جنهن کي سورج پئي ڄاتو سو حقيقت ۾ ڪنهن ملڪ طرفان ڇڏيل جڙتو اُپگرهه کان گهٽ نه هو. جڏهن تون ان ٽيلي اسٽار کي به سڀين آڏو ’ادا‘ چوندي هئينءَ. محبت ڪرڻ جي باوجود؟
مان ۽ نصير فيڪلٽيءَ جي سيڪنڊ فلور تان لهي رهيا هئاسين ته ڏاڪڻين جي اڳين ديوار کان شبنم نڪتي هئي. سندس چهري تي رک اڏامي رهي هئي؛ اسان کي ڏسي چيو هئائين:
’خبر پيوءَ.......؟ سنجها جي حالت ڏاڍي خراب آهي. کيس ڪالهه سول هاسپٽل جي ڪينسر وارڊ ۾ کڻائي ويا آهن.‘
پير ڌرتيءَ تان اکڙي ويا هئم؛ لفظ کلي جو اونڌاهين سرنگهه مان هٿوراڙيون ڏيندا زبان تائين پهتا هئا: ’مون کي- سنجها وٽ وٺي هلندينءَ.....؟‘
’ٺيڪ آهي؛ مان ٿور دير کان پوءِ وينديس. تون ڀلي مون سان هلجانءِ.‘
اهو چئي هوءَ اڳتي هلي وئي هئي. ڪنهن بحري جهاز جيان ڄڻ سمنڊ جي اونهائين ۾ ڪرڻ لڳو هئس. اسان ٻئي ديوار پار ڪري ڏاڪڻين ڏانهن لڙي ويا هئاسين ته پهرين ڏاڪي مٿان توکي ويٺل ڏٺو هوسون-او-نو-..............!!؟؟‘ رڙ منهنجي چپن مان ٺڪاوءَ تي ڀڙڪو ڏئي اڏامي ويل ڳيري جيان نڪري وئي هئي ۽ مان گوڏن ڀر ويهي تنهنجي هٿن کي چمي ورتو هو. ان اوچتي عمل تي ڪجهه به چئي نه سگهي هئينءَ. سواءِ عجب کائڻ جي. تو منهنجي شبنم سان ڪيل ڳالهه ٻولهه ٻڌي ورتي هئي شايد. پر مون کي تنهنجي مذاق مٿان ڏک ٿيو هو.
نصير جي بهاني توکي ڏسڻ آيو هيس. تنهنجن سڀني ادن جا موڊ خراب هئا. ٽيلي اسٽار جو به جنهن ۾ تون انٽريسٽيڊ هئينءَ. هنن مون ڏانهن بيحد ڌڪار منجهان ڏٺو هو. ۽ سڀ ٽڙي پکڙي ويا هئا. تون به اڻ ڏٺو ڪري ٽيلي اسٽار سان هلي وئي هئينءَ. نصير مون ڏانهن وڌي آيو هو؛ چيو هئائين:
’پيارا، اهي سڀ توتي ڪاوڙجي پيا آهن ته تو ڀري ڪاريڊور ۾ سنجها جي هٿ تي ’ڪِس‘ ڇو ڪئي آهي.‘
ان ڏينهن تنهنجن مڙني همدردن مٿان کل آئي هئم؛ ۽ مون کي تنهنجا اهي ادا، ڪنهن وڏي بنگلي ۾ پلجندڙ ننڍڙن فيشني ڪتن جهڙا لڳا هئا جيڪي رڳو ڀونڪي سگهندا آهن. مان چپ چاپ هليو ويو هئس. ان ئي شام جو نصير ملي ويو هو، چيو هئائين:
’هڪ نئين خبر.‘
’ڪنهن جي باري ۾؟‘
’سنجها جي هن ڊپارٽمينٽ وارن ادن مان اهو جنهن سان هوءَ گهڻو فري آهي سو در حقيقت ’اڪنامڪس‘ واري ان ڇوريءَ مٿان مرندو آهي جنهن کي پائڻ ڇا، پر ڇهڻ به هن لاءِ اڻ ٿيڻي آهي. ۽ ها..... ......... ٽيلي اسٽار اڄ اشفاق کي پئي ٻڌايو ته سنجها ڪاليج لائيف ۾ به هڪ زبردست رومانس ڪري چڪي آهي جيڪو مشڪل سان پوڻا ٻه سال مس هليو هو. ۽ سنجها جو چاهيندڙ سنجها جي هڪ دوست مٿان عاشق ٿي پيو هو. ۽ سنجها کي ئي پنهنجي ان دوست سان دوستي رکائڻ لا چيو هئائين. سنجها پنهنجي چاهيندڙ مٿان اٿلي پئي هئي. چيو هيائينس: ’تون گندي ناليءَ جو گندو ڪيڙو آهين. مون کي ڏک آهي، رهندو پنهنجن وڃائي ڇڏيل چاهتن تي.‘
سنجها هن کي هميشه لاءِ گڊ باءِ چئي ڇڏيو هو. هوءَ اندران ئي اندران ڀري پئي هئي؛ ٻڌو آ ’مينٽل‘ به ٿي پئي هئي. ٽيلي اسٽار ته چيو پئي، ’سنجها سموڪر‘ به زبردست آهي. ۽ هوءَ جا شبنم آهي نه.... سا ته ٻڌو آهي بلڪ پروفيشنل آهي هڪ فلم ڏيکارينس ۽ مطلب پورو ڪري وٺ.‘
اهو سڀ ٻڌي تولاءِ منهنجون محبتون شديد ٿي ويون هيون. ان کان پوءِ ڏاڍي سٺي لڳڻ لڳي هئينءَ، بڪل پاڻ جهڙي. محسوس ٿيو هئم ڄڻ تون انهن مڙني پيچرن کي پار ڪري چڪي هئينءَ جن کي پار ڪرڻ کان پوءِ ڇوڪرو مرد، ۽ ڇوڪري عورت بڻجي ويندي آهي.
ڪاريڊور ۾ ڪرسيءَ مٿان ويٺل هئينءَ، توکي وش ڪيو هئم جنهن جو ڏاڍو سرد جواب ڏنو هيئي. تنهنجي آڏو ڪارنِس تي ويهي رهيو هئس. مون ڏانهن عجيب انداز مان ڏسندي رهي هئينءَ، ۽ سرد آواز ۾ چيو هيئي:
’پنهنجي ڊپارٽمينٽ نه وڃڻ سان توهان کي ڪو نقصان رسي ٿيو؟‘
’هرو ڀرو پنهنجو ٽائيم وڃائيندو آهين، تون به منهنجو ننڍو ادا آهين. مان نه ٿي چاهيان تون پنهنجا ڪلاس مِس ڪرين.‘
’مون وٽ جذبا، پڙهائيءَ کان وڌيڪ اهميت رکن ٿا.‘
’چريو آهين.‘
کن رکي چيو هيئي:
’تنهنجي شادي ٿيل آهي؟‘
’نه، پر ’مئريج‘ ماڻهوءَ کي هميشه مائٽن جي مرضيءَ سان ڪرڻ گهرجي. مائٽ ڪڏهن به اولاد لاءِ غلط فيصلا نه ڪندا آهن.‘
۽ مان اوچتو چئي ويٺو هئس:
’ڪلين بولڊ ٿيڻ کان پو هر ماڻهو ائين ئي سوچيندو آهي.‘
هڪدم چپ ٿي وئي هئينءَ. تنهنجن اداس نيڻن ۾ لڙڪ ڀرجي آيا هئا.
تنهنجي ڊپارٽمينٽ نه آيو هئس، نه نصير سان مليو هئس. ٽئين ڏينهن نصير صبح جو مون وٽ آيو هو چيو هئائين:
’اڄ اسان جي ڊپارٽمينٽ ۽ انٽرنيشنل رليشنز جي وچ ۾ ڪرڪيٽ ميچ آهي. هل ته اسٽيڊيم هلون.“
اسان اسٽيڊيم پهچي ويا هئاسون. مون ڏٺو هو تون منهنجي وڏي ڀاءُ کي ڪجهه چئي رهي هئينءَ. توهان وٽ اچڻ مناسب نه سمجهيو هئم. منهنجو وڏو ڀاءُ توسان ڳالهائي وريو هو ته موڊ خراب هئس؛ زهر ٻڏل آواز ۾ چيو هئائين:
’اهڙين ڇوڪرين سان ڳالهائڻ جو ڪهڙو ضرور........؟‘
کيس ڪو جواب ڏيان ئي، منهنجو وڏو ڀاءُ ڪاوڙيل ڏاند جيان اسٽيڊيم جا ڏاڪا لتاڙيندو، پيرن مان آوازن جي ڌوڙ اڏائيندو هليو ويو هو. هڪ کن لاءِ توڏانهن نهاريو هئم.’يو‘ شيپ وارن مٿان ڪرڪيٽئر ڪيپ تاڻيل هئي ۽ اکين مٿان سن گلاسز. ان مهل ڏاڍي افسوس مان پنهنجي ان ادا کي، اکين تي دوربين رکي پهرين بال تي آؤٽ ٿيندي ۽ واپس ايندي ڏسي رهي هئينءَ جيڪو توکي بيحد ويجهو وهندو هو. ڪرڪيٽ ڏسي گهر واپس آيو هئس ته ڀاءُ چيو هو:
’هن توکي گاريون پئي بڪيون.‘
’سو ته سندس رائيٽ آهي.‘
منهنجو جواب ٻڌي ڀاءُ گلاس اڌ ۾ روڪي ڇڏيو هيو؛ ۽ وات ۾ ڀريل گرڙي زور سان ڌرتيءَ مٿان اڇلائي ڇڏي هئي. پوءِ اڌيڪو گلاس به.
نصير اچي ٻڌايو هو:
’هن توکي گاريون پئي بڪيون.‘
جواب ۾ کلي ڇيو هئس. نصير افسوس مان چيو هو:
’سنجها کي ائين ڪرڻ نه کپندو هو.‘
مون ٻاريءَ ۾ بيٺل گلاب مان هڪ گل پٽي، نصير جي ڪوٽ جي ڪالر مٿان هڻي چيو هو:
’ڏس گل تنهنجي ڪوٽ جي ڪالر مٿان ڪيڏو نه خوبصورت پيو لڳي؟‘
نصير پنهنجن چپن جي ڪنڊن تي مرڪ جا پوپٽ کڻي هليو ويو هو.
پنهنجي ڊپارٽمينٽ کان واپس پئي وريس ته هڪ سڃاڻو اچي مليو هو. ملندي ئي چيو هئائين:’هن جا سڀ ’ادا‘ تو مٿان ڪاوڙيل آهن. هنن چيو پئي هاڻ جيڪڏهن تون هنن جي ڊپارٽمينٽ ۾ ويندين ته هو پنهنجن غيرتي ٺونشن سان تنهنجو منهن، ڪجهه مهينن لاءِ سڃاڻپ کان ٻاهر ڪري ڇڏيندا. هڪ اڌ ته توکي گار ڏيندي چيو هو.... جو ڪلاڪار آهي؛
ڪلاڪار هوندا ئي وڏا.........آهن.‘
’ها شايد هو سڀ سچ ئي چون ٿا.‘
هن سڃاتل کي جواب ڏئي هلڻ لڳو هئس ته هن پٺيان رڙ ڪري چيو هو:
’هو جيڪو هن جي تمام ويجهو آهي، تنهن جا ته تومٿان ڏاڍا خار آهن؛ تو سنجها جو هٿ هن آڏو چميو هو ڇا....؟‘
’ڪاش ائين ٿيو هجي ها.‘ چپن ۾ ڀڻڪيو هئم. ان ئي ڏينهن مون توهان ٻنهين کي هڪ پبلڪ پليس تي ڇٻر مٿان بلڪل ويجهو ويٺل ڏٺو هو. توکي ۽ تنهنجي ان ادا کي جنهن کي ان ڳالهه تي اعتراض هو ته مون وچ فيڪلٽيءَ ۾ تنهنجو هٿ چميو هو. پوءِ توهان مون کي ڪٿي نه ڪٿي هڪ ٻئي جي ويجهو نظر ايندا هئو. ۽ آئون ڪنڌ جهڪائي من ئي من ۾ تولاءِ دعائون گهرندو هليو ويندو هئس؛ دعائن تي يقين نه هوندي به.
۽ خبر پئي هئي هڪ ڀيري ته تو آڏو ٽيلي اسٽار جي پت وائکي ٿي پئي هئي ته هو توسان نه پر ڪنهن ٻي ڇوڪريءَ سان رومانس ڪرڻ جي چڪر ۾ آهي. پوءِ به پنهنجي ٽيلي اسٽار ’ادا‘ مان آس نه ڇڏي هئي ۽ مون کي شديد دک ٿيو هو؛ يونيورسٽي اچڻ ڇڏي ڏنو هئم. ۽ جيئن ته واندي ويهڻ سان عذاب جي سرڪڻ ڦاهي وڌيڪ سوڙهي ٿي ويندي آهي تنهنڪري هڪ اخبار ۾ پريس فوٽو گرافر بڻجي ويو هيس.