• چوڏهينءَ جو چنڊ
سنڌوءَ جي لهرن جهڙي
موج ۽ مستي هُئي..!!
هُن جي هلڻ سان
موسم کي سُرُور ملي رهيو هو
۽ ڄامشوري جون هوائون
سندس زُلفن سان کيچل
ڪري رهيون هيون..!!
هُن جيئن جيئن آڱريون
پنهنجي زُلفن ۾ ڦيرايون پئي
ايئن ٿي لڳو ته..!!
حسن جون سڀ ادائون
سندس آڱرين ۾ قيد ٿيل هجن
۽ سندس نگاهون جنهن تي به
پَيون ٿي، اُهو اُتي ئي
پٿر پئي ٿي ويو..!!
سندس چپن جي مرڪ
محبت جي لاعلاج فراق جي
ڦٽن تي مرهم مثل هُئي..!!
سندس ڳل بهار جي موسم ۾
تازن گلن جيان سونهن جي
سربراهي ڪري رهيا هئا..!!
اڃان ڇا ٻُڌايان..!؟
سندس ڳل تي ڪارو تِر
آڪاش جي چوليءَ تي چوڏهينءَ
جي چنڊ وانگي چمڪي رهيو هو..!!
*