او منھنجا محبوب وطن
تو سان ساڳيو لونءَ لڳاءُ.
ھي منھنجو مظلوم قلم،
سوچيو ناھي جنھن سرچاءُ.
رَت ۾ لَت پَت پنھنجو موت،
ڄاڻان ٿو پر، منھنجي ماءُ.
منھنجي مَن ۾ آ منصور،
سورِي جنھن جو جِيءَ جڙاءُ.
سوچي قاتل جو قاتل،
آيو قاتل تي ڪھڪاءُ.
پر جي ڪوئي نانگ ھجي،
تنھن کان ڪھڙو آھ بچاءُ.!
سُر جي بدلي ڏِين ٿو سونُ،
پو ڀي تو وَٽ ناھ وِڪاءُ.!
او وڻجارا وائيءَ جا،
مَن جو موتي ڪھڙي ڀاءُ.!
گھايل مَن جا گھايل گيت،
جَن ۾ پيڙا جو پَڙلاءُ؛
جِن ۾ ڌرتيءَ ڌرتيءَ دُک،
جِن ۾ ماڻھوءَ ماڻھوءَ گھاءُ.
ڀنڀٽ بڻبا نيٺ ´اياز`،
جُڳ جُڳ جلندا منھنجا ڀاءُ.!