جيسين مون اي ميت
ٽُٽي بہ منھنجي وِينا تيسين جڙندي پئي ڪنھن ريت.
ڪڏھن ڪڏھن مون سوچيو آھي مان آھيان سا لاٽَ،
ٻُجھي ٻُجھي جا ٻَرندي رھندي، کُٽي نہ جيسين واٽ.
وري اسان کي سِيرَ سَمي جي آڻيندي اوڏو،
پرين،! پَکي ۾ وري اسان جو گڏ ھوندو گوڏو.
جڏھن بہ ھوندي ھيج ھوا ۾، جڏھن بہ ڦٽندو ڦاڳُ،
تڏھن ڪٿي ڪنھن من_ مُکڙيءَ ۾ ھوندو منھنجو ماڳُ.
تون نہ سڃاڻين سپرين، پر مان اڳ ڀي آيو ھان،
اڳ ڀي تنھنجي جاڳ جلي آ منھنجي سپني سان.
وري ڪڏھن مڌ ماتيءَ رُت جي ريت نڀائڻ لاءِ،
مان ايندس، مان ايندس، تنھنجي جَڳ ۾ ڳولي جاءِ.!
مان ايندس، مان ايندس تو وٽ ڪنھن سپني سان ساڻ،
آڳ اکين ۾، راڳ چپن تي، آھ منھنجو اُھڃاڻ.!