ڄڻ اُتر جي واء ُ تي
ڪائي خوشبو ٿي اچي،
ڄڻ تہ ڪوئي گلفروش،
پنھنجي دامن کي جَھلي،
ٿو پريان مون کي سڏي
گل ٽڙيا آھن ڪٿي.
ايترو مون کي ڪيو
بوءِ گُل آ بيقرار،
جو ڏسي ھر راھگير
ٿو کلي بيگانہ وار،
۽ چوي ٿو: ''اي چريا
دور آ فضلِ بھار.!“
ناھ ھن ويراني ۾
ڪنھن بہ خوشبو جو سوال،
وقت کان آ تار تار
دامنِ حسن و جمال،
تا اَبد رھندا اِئين
ھي فسردھ ماھ و سال.
آءُٗ زنجيرِ صبا
۽ پيو ڇڪبو وڃان،
ڪائي خوشبو ٿي اچي،
فصلِ گل جي دور تان،
ھاءِ، پر ھي راھگير_
مان انھن کي ڇا چوان.!